Θαύμα της προσευχής-

Θαύμα της προσευχής
Ό γιος μου αρρώστησε. Δεν έτρωγε, έκανε εμε¬τούς, είχε διάρροια. "Οπως συμβαίνει καμμιά φορά, δεν δώσαμε και πολύ μεγάλη σημασία, ούτε και σε γιατρό πήγαμε το παιδί, άλλα από τηλεφώνου μας είπε κάποιος γιατρός τι να το ταΐζουμε. "Ομως το παίδι δεν έτρωγε. Ηταν Σάββατο βραδάκι κι' όπως κρατούσα το μωρό στα χέρια μου είδα πώς έκλεισε τα ματάκια του, είχε μελανιάσει και φοβήθηκα πώς θα πέθαινε στην αγκαλιά μου.
Το άφησα στο πόρτ-μπεμπέ και τηλεφώνησα στον Γέροντα.
— Παππούλη, είπα, ό Ρ. πεθαίνει. Ό Παππούλης απάντησε.
— Είναι έντεροϊός. Πάρε το παίδι και πήγαινε στα εικονίσματα, κάνε μετάνοιες και λέγε ένα τέταρτο: «Κύριε Ίησού Χριστέ, έλέησον τον Ρ.». Τώρα αμέσως. Κι' εγώ θα είμαι πάνω από το παιδί. Δεν πιστεύεις πώς θα είμαι πάνω από το παιδί;
— Πιστεύω Παππούλη πώς δεν υπάρχει απόσταση για τον Θεό, είπα, και θα προσεύχομαι.
Πήρα το πόρτ-μπεμπέ κι' άρχισα με κλάματα να παρακαλώ τον Θεό να ελεήσει τον Ρ. Δεν πέρασε το τέταρτο κι' ό Ρ. άνοιξε τα μάτια του με κοίταξε και είπε «μαμά, μάμ». Τώρα, του είπα, περίμενε να πε¬ράσει το τέταρτο.
Άπ' εκείνη τη στιγμή ζωντάνεψε, έφαγε και ανέ¬λαβε σε δύο μέρες.
(Θαυμαστά γεγονότα του Γέροντος Πορφυρίου εκδ. Ι.Μ.Μεταμόρφωσης του Σωτήρος-Μήλεσι)
* * *
Τελευταία ό π. Αρσένιος στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως είχε εξαντληθεί εντελώς. Μέ πολλή δυσκολία συγύριζε τό θά¬λαμο. Βλέποντας την κατάσταση του οι άλλοι κρατούμενοι, έκαναν ό,τι περνούσε από τό χέρι τους γιά νά τόν βοηθήσουν.
Μοναδικό του στήριγμα ήταν ή προσευ¬χή. "Οσοι είχαν πιό στενές σχέσεις μαζί του, τόν έβλεπαν κάποτε-κάποτε μεταρσιωμένο. Θαρρείς καί δέν βρισκόταν στό στρατόπεδο, αλλά κάπου μακριά, πολύ μακριά, σ' έναν κό¬σμο φωτεινό καί πανευφρόσυνο, πού μονάχα ο ίδιος γνώριζε.
Καθώς εργαζόταν, τά χείλη του δέν έπαυαν ούτε στιγμή νά κινούνται αθόρυβα σε δο¬ξολογία του Θεου. Και ξαφνικά έβλεπες το πρόσωπο του νά λάμπει και νά στολίζεται μ' ένα ουράνιο χαμόγελο θείας ευδαιμονίας. "Οποιος ήταν δίπλα του εκείνες τις στιγμές, ξεχνούσε τή δυστυχία και τά προβλήματα του, ένιωθε απερίγραπτη χαρά και ευφορία, έπαιρνε δύναμη και κουράγιο... Αυτή ή εσω¬τερική κατάσταση όμως δεν εμπόδιζε τόν π. Αρσένιο νά είναι κοντά στους συνανθρώ¬πους του, νά γλυκαίνει τόν πόνο τους μέ τήν απέραντη αγάπη του, νά κάνει πάντα τό κα¬λό. Ή προσευχή και ή φιλανθρωπία ήταν τά δυό φτερά της ψυχής του.
Βοηθούσε όλους τους κρατουμένους χω¬ρίς διάκριση - επειδή και τους αγαπούσε ό¬λους χωρίς διάκριση. Δεν εξέταζε ποτέ τό ή¬θος, τό χαρακτήρα ή τό παρελθόν του ανθρώ¬που πού είχε ανάγκη από βοήθεια ή συμπα¬ράσταση. "Εφτανε πού ήταν άνθρωπος -«εικόνα του Θεού». Και θυσιαζόταν γι' αυ¬τόν.
Στην αρχή οι κρατούμενοι νόμιζαν ότι τό έκανε γιά ανταλλάγματα ή έστω γιά νά κερ¬δίσει τό θαυμασμό και τήν ευγνωμοσύνη τους. Σύντομα όμως κατάλαβαν ότι δέν είχε τέτοια κίνητρα. Τότε άλλαξαν στάση απένα¬ντι του.
Οι διανοούμενοι έβλεπαν στό πρόσωπο του τόν επιστήμονα πού συνταίριασε τήν πί στη μέ τή γνώση. Οι κομμουνιστές σταμάτη¬σαν να τόν θεωρούν «σκοταδιστή» και άρχι¬σαν σιγά-σιγά νά αναθεωρούν τις απόψεις τους γιά την Εκκλησία. Οι πιστοί, τέλος, ήξεραν πώς είχαν κοντά τους έναν Ιερέα-στάρετς, πού βάδιζε στό δρόμο της πνευματικής τελειότητας.
Οι εγκληματίες τόν σέβονταν, στά μέτρα τους βέβαια, και τόν προστάτευαν. "Αν κα¬νένας νεοφερμένος αποτολμούσε ν' απλώσει χέρι επάνω του, τόν έκαναν νά τό μετανιώ¬σει πικρά. Συχνά τόν πλησίαζαν και ζητού¬σαν τή συμβουλή του γιά διάφορα προβλή¬ματα τους. Γιατί ό
π. Αρσένιος δέν τους πε¬ριφρονούσε και δέν τους απέφευγε, όπως έκαναν οι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι. Έκείνο όμως πού τους τραβούσε περισσότε¬ρο κοντά του, ήταν ότι δέν φοβόταν - δέν φο¬βόταν κανέναν και τίποτα!(π.Αρσένιος ο κατάδικος-εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου)
* * *

Οί απαραίτητες συμφωνίες μέ τόν βαρκάρη έγιναν, και έτσι τα τέσσερα άτομα μέ τήν βάρκα διασχίζουν τόν Πα¬γασητικό κόλπο με προορισμό το Άγιον Όρος, περνούν τήν Σκιάθο και προχωρούν στο Αιγαίο πέλαγος. Νά πήγαιναν παραλιακά ή να ξανοί¬γονταν στο πέλαγος ; Το πρώτο εσήμαινε μεγάλη αργο¬πορία. Το δεύτερο τους εξέθετε σέ κινδύνους. Προτίμη¬σαν όμως τόν πιο σύντομο δρόμο και προχώρησαν στο ανοικτό Αιγαίο μέ κατεύθυνσι προς τόν "Αθωνα.
Όταν ήταν ευνοϊκός ό άνεμος, ή βάρκα προχωρούσε περίφημα μέ το πανί. Στην νηνεμία έπρεπε νά δουλεύει τό κουπί. Τό μόνο πού τους ανησυχούσε ήταν ή άντιμετώπιση μιας κακοκαιρίας, πού δυστυχώς δέν μπόρεσαν νά αποφύγουν. Τό ένα μετά τό άλλο παρουσιάζονταν τά εμπό¬δια : Ό αντίθετος άνεμος, τό κρύο, οί βροχές και τό χειρότερο,
ή θαλασσοταραχή. Οί δυσκολίες αυτές, όπως ήταν επόμενο, τους έφεραν σημαντική καθυστέρησι. "Αρ¬χισαν εν τώ μεταξύ νά τους λιγοστεύουν και τά τρόφιμα, και υπήρχε κίνδυνος νά αντιμετωπίσουν τόν έκ πείνης θάνατο.
Μπροστά στις τόσες δυσκολίες οί σωματικές τους δυνά¬μεις σιγά -σιγά τους εγκατέλειπαν. Ή σωματική έξάντλησις είχε σάν συνέπεια τήν αδυναμία γιά κωπηλασία, πράγμα πού έσήμαινε άκινητοποίησι της βάρκας, άν τύχαινε νά μή φυσάη άνεμος.
— Δέν μπορούμε μέ τέτοιες συνθήκες νά συνεχίσουμε τό ταξίδι, είπε ό βαρκάρης. Τελείωσε και τό νερό και όπου να’ναι τελειώνουν και οί προμήθειες. Δέν έχω καμμία όρεξι ν' αφήσω τά κόκκαλά μου στο Αιγαίο.
Νά γυρίσουμε πίσω, άρχισαν νά λένε και οί δύο φίλοι του Ανδρέα, Μέ τέτοιες συνθήκες είναι αδύνατον να συνεχίσουμε.
'Αλλ' ο Ανδρέας δέν κάμφθηκε καθόλου στην κρίσιμη αυτή περίστασι. Είχε ακλόνητη πίστι και σταθερότητα στην απόφασί του και πίστευε, πώς ό Κύριος θά βοηθούσε, ώστε να ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες και νά φθάσουν στον προορισμό τους.
Τί λέγει άλλωστε ή Γραφή ; «Ει ό Θεός υπέρ ημών» τις καθ' ημών» ; (Ρωμ. η' 31). Τό ρητό αυτό ιδιαίτερα τόν συγκινούσε και πολλές φορές τό έφερε στά χείλη του σ' όλη τήν διάρκεια τής ζωής του, όπως μας έπληροφόρησαν Αγιορείτες Πατέρες.
Ή Κυρία Θεοτόκος, πού είναι «λιμήν τών του βίου πλωτήρων» και πού αυτές τις ήμερες έώρταζε γιατί πλη¬σίαζε ή 15η Αυγούστου, θά άκουγε τις ίκεσίες τους και θά τους αξίωνε νά φθάσουν στο αγιασμένο περιβόλι Της. Νά φθάσουν έκεί και άς πεθάνουν.
— Δέν θά γυρίσουμε πίσω, τους είπε σταθερά. Χρειά-¬
ζεται θάρρος. Στον τόσο κόπο μας άς προσθέσουμε λί-
γον ακόμη και δέν θ' αργήσουμε νά φθάσουμε. Ό Θεός
θά βοηθήση.
Και πράγματι βοήθησε. Σε λίγο φύσηξε ένας άνεμος, πού 'έκανε τήν βάρκα νά πετάη. Τήν έσπρωχνε συνεχώς προς τόν "Αθωνα. Και νά, ένώ ξημέρωνε ή δεκάτη έβδο¬μη ήμερα, βρίσκονταν μπροστά στην Ι.Μονή του Γρηγορίου. Ό Άγιος Νικόλαος, στον όποιον είναι αφιερωμένη ή ίερά αυτή Μονή, άκουσε τις παρακλήσεις τών ταλαι¬πωρημένων αυτών ανθρώπων και έκανε τό θαύμα του.
Άντίκρυσαν Αγιορείτικο Μοναστήρι ! Ήταν αλή¬θεια ; Δέν μπορούσαν νά τό πιστέψουν. Τό τί αισθή¬ματα κατέκλυσαν τις ψυχές τους, δέν λέγεται. Τελείω¬ναν πιά οί δοκιμασίες. Τά όνειρά τους για την ιερά άσκηση θά γίνονταν σε λίγο πραγματικότης.
-Νά είσαι δοξασμένος, Κύριε, γιά τήν αγάπη, πούμας έδειξες. Δέν μας εγκατέλειψες «εις τέλος». Σ' ευχαρι¬στούμε μ' όλη μας τήν ψυχή, έλεγαν και ξανάλεγαν οί τρεις νέοι.(Αθανάσιος Γρηγοριάτης-εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου)


Ή οικογένεια του Βάσου Βασιλείου από την Λεμεσό της Κύπρου βρέθηκε σε πολύ δεινή θέση όταν έμαθε ότι ό αγαπημένος τους γιος Ανδρέας είχε μία βαριά μορφή λευχαιμίας ή όποια δεν μπορούσε να θεραπευθεί εύκολα . Χρειαζόταν ειδικό μόσχευμα από δότη , ο όποιος έπρεπε να είναι συμβατός με τον γιο τους.
Όλοι θυμόμαστε τις εκκλήσεις πού έκαναν σε Κύπρο , Ελλάδα ακόμη και στα κατεχόμενα μέρη της Κύπρου προκειμένου να βρεθεί ό κατάλληλος δότης. Οι συγκινητικές του εκκλήσεις βρήκαν αποτελεσμα και γρήγορα το παιδί βρέθηκε στα χέρια κορυφαίων
έπιστημόνων στην Αμερική , προκειμένου νά γίνει ή πολύ λεπτή και σοβαρή χειρουργική επέμβαση. Πριν πάνε στην Αμερική, ή οικογένεια τηλεφώνησε στον ηγούμενο της Ιεράς Μονής Άγιας Μαρίνας της Άνδρου , τον αρχιμανδρίτη π. Κυπριανό , προκειμένου νά ζητήσουν νά προσευχηθεί γιά τον Ανδρέα τους. Εντελώς αυθόρμητα , ό ηγούμενος π. Κυπριανός είπε ότι θά προσευχηθεί στην Άγια και τους τόνισε νά μήν ανησυχούν , αφού στο χειρουργείο δίπλα στον Ανδρέα θά είναι ή Άγια Μαρίνα ή ίδια ! Λίγο πριν αρχίσει ή χειρουργική επέμβαση στο νοσοκομείο του MD. ANDERSON του ΗUSTON , μία γυναίκα παρουσιάστηκε στον επικεφαλής κορυφαίο. Αμερικανό γιατρό Κa Goua Tsan ( κινεζικής καταγωγής ) και του συστήθηκε ώς ή προσωπική γιατρός του μικρού Ανδρέα και, μάλιστα, ζήτησε να παρακολουθήσει τήν εγχείρηση με μεγάλη επιμονή .
Οι γνώσεις της γυναίκας γύρω από τήν ιατρική φαίνονταν πολύ υψηλές και παραδόξως ή ομάδα δέχτηκε τήν γιατρό άπό τήν Ελλάδα, αν και αποτελεί μόνιμη πρακτική του νοσοκομείου νά μήν μετέχουν άλλοι γιατροί σε τόσο λεπτές εγχειρήσεις . Κατά παράδοξο τρόπο, κανείς δεν ζήτησε άλλα εχέγγυα , τήν παρακάλεσαν μόνο να δηλώσει τά στοιχεία ταυτότητος της στην είσοδο του χει¬ρουργείου . Κατά τήν διάρκεια της εγχείρησης ή « Ελληνίδα γιατρός » , όχι μόνο παρακολούθησε , αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού . Μάλιστα, με επιστημονικό τρόπο εξήγησε στην ιατρική ομάδα πως έπρεπε να προχωρήσει ή επέμβαση , προτείνοντας μάλιστα κάτι ριζοσπαστικό όπως την χρήση αρχέγονων εμβρυακών κυττάρων άπό τον ομφαλό .
Ή εγχείρηση όντως χάρις στις υποδείξεις της πήγε πολύ καλά ,
Ή « Ελληνίδα γιατρός » παρέμεινε λίγη ώρα στο χειρουργείο και μετά ξαφνικά αποχώρησε χωρίς να καταλάβει κανείς το πως .
Οι Αμερικανοί γιατροί, ενθουσιασμένοι από τις υποδείξεις της μυστηριώδους γυναίκας μετά το τέλος της εγχείρησης, θέλησαν να την γνωρίσουν πήγαν στην οικογένεια Βασιλείου και τους είπαν ότι ήταν κεφαλαιώδους σημασίας γι’ αυτούς να γνωρίσουν την « κορυφαία γιατρό που είχαν φέρει από την Ελλάδα η την Κύπρο » . Οι γονείς έκπληκτοι δηλώσαν ότι δεν είχαν φέρει καμμία γιατρό μαζί τους.
Το νοσοκομείο έγινε άνω - κάτω για να βρεθεί ή ξένη γιατρός; Αίτια, οι λόγοι ασφαλείας πού δεν επιτρέπουν την είσοδο αγνώστων σε τόσο σοβαρά χειρουργεία . Επειδή εκείνη είχε εξαφανιστεί απευθύνθηκαν στην γραμματεία του χειρουργείου προκειμένου να βρουν τά στοιχεία της .
"Εκπληκτοι διαπίστωσαν ότι ή άγνωστη γυναίκα γιατρός είχε υπογράψει με το όνομα "" ' •.
Μαρίνα άπο την Άνδρο
Οι γονείς αναλύθηκαν σε δάκρυα ενώ οι γιατροί έμειναν άναυδοι για πολλήώρα συνειδητοποιώντας ότι συγχειρουργός τους ήταν μία γυναίκα με σάρκα και οστά , αλλά από το παρελθόν . Μία ορθόδοξη Άγια που είχε πεθάνει ( με μαρτυρικό θάνατο για τήν πίστη του Χρίστου ) πριν πολλούς αιώνες. ( το έτος 270 μ. Χ.). !
Ισως όλοι θυμούνται με τρομακτική αμηχανία και ρίγος το πώς σχεδόν παραφυσικά δέχθηκαν νά συγχειρουργήση μαζί τους μία άγνωστη γιατρός .
Το γεγονός γιορτάζεται δεόντως στο μοναστήρι της•Άγιας Μαρίνας στην Άνδρο , ( περισσότερες πληροφορίες τηλ. 22820 - 24074 )
« θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις Αυτού ! και μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα » . Όπου υπάρχει πίστη και προσευχή ό Θεός πού είναι ό στοργικός Πατέρας μας, επιτελεί « ένδοξα και εξαίσια θαύματα και σημεία » διά μέσου των άγιων Του προς σωτηρία του κόσμου και ωφέλεια ψυχών .
* * *
Διηγείται ο Γέροντας Ευμένιος της Κρήτης:

Μιά νεαρή Αθηναία αγάπησε ένα νέο, Κρητικό. "Ομως παρά τήν αγάπη της έμάλωσαν και έχώρισαν. Τότε ή κοπέλα του έκανε μάγια, τά όποια έπιασαν τον νέο, με αποτέλεσμα νά μη θέλει ούτε τους γονείς του ούτε τά αδέλφια του, ούτε νά φάει ούτε νά κοιμηθεί ούτε νά βγει έξω, και έλεγε ότι "θά αυτοκτονήσει", γι' αυτό και τον πρόσεχαν οι δικοί του.
Μιά ημέρα τον έφεραν και σε εμένα και του λέγω: "δώσε μου το φυλακτό πού έχεις" και μου το έδωσε. Καθίσαμε κοντά στο τζάκι και λέω στά αδέλφια του: "ανοίξετε το φυλακτό νά δούμε τί έχει μέσα".
Το ανοίγουν και βλέπουμε κοκκαλάκια νυχτερίδας και άλλα πράγματα και στη μέση ένα μικρό σταυρό, ότι δήθεν είναι καλό φυλακτό. Τους λέγω: "νά το πάρετε και θά πάτε νά το πετάξετε σε μέρος πού δεν περνούν άνθρωποι". "Ετσι και έκαναν.
"Αρχισα κατόπιν νά τον διαβάζω και νά τον σταυρώνω και νά κάνω παρακλήσεις στην Εκκλησία. Έκοπίασα, έκοπίασα πάρα πολύ και σε μία στιγμή λέγω: "φυγάδευσον, Κύριε, πάν πονηρον και άκάθαρτον πνεύμα από τον δούλο σου (τάδε) και ύπαγε πονηρον πνεύμα στο σκότος όπου είναι ή θέσις σου".
Τότε αυτός πέφτει κάτω λιπόθυμος. Τον σήκωσαν τά αδέλ¬φια του, τον συνέφεραν και κατάλαβα αμέσως οτι είχε ελευ¬θερωθεί, είχε γίνει τελείως καλά. Αργότερα ό νέος αυτός θά γίνει επίτροπος στην Εκκλησία της ενορίας του και σήμερα είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος».
Ό Γέροντας σε ερώτηση πότε ό άνθρωπος ζητεί τη βοήθεια του διαβόλου είπε: «"Οταν ό άνθρωπος άμαρτάνει, γίνεται δούλος του διαβόλου και τότε είναι δυνατόν αυτός νά ζητήσει τη βοήθεια του διαβόλου γιά νά κάνει κακό σε κάποιον άλλο».
Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι πού καταφεύγουν σε μάγια και τότε είναι δυνατόν ό άλλος, γιά τον όποιο κάνουν τά μάγια, νά κυριευθεί άπό τά πονηρά πνεύματα, και μάλιστα εάν αυτός δεν έχει σχέση μέ τήν Εκκλησία. Πιο απλά, ζητούν τη βοήθεια των πονηρών πνευμάτων γιά νά βλάψουν κάποιον.
«Μπορούμε Γέροντα νά προστατευθούμε;», τον ερώτησα κατόπιν.
«Μπορούμε όμως νά προφυλαχθούμε εάν έκκλησιαζόμαστε τακτικά και μετά από εξομολόγηση κοινωνούμε Του τιμίου Σώματος και Αίματος του Κυρίου. Ή ένωση μας αύτη μέ τον Θεό χάρις στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας μας προστα¬τεύει από κάθε μαγική ενέργεια, όπως και ό σταυρός, τον όποιο πρέπει νά έχομε επάνω μας ως μέσο προστασίας και όχι ώς στολίδι».
«Πώς όμως θά μας προστατεύσει όταν είμαστε αμαρτωλοί, αφού οι αμαρτίες μας φυγαδεύουν τήν θεία Χάρη;», τον ερώ¬τησα.
«Γι' αυτό πρέπει συνεχώς νά εξομολογούμαστε, ακόμη και αν δεν πρόκειται νά κοινωνήσουμε, ώστε νά μη βρίσκει ό διάβολος θέση», μου απάντησε ό Γέροντας.(Ευμένιος .Ο Γέροντας της Κρήτης)

* * *
Ενας άθεος, περνώντας κάποτε τόν ωκεανό, ναυά¬γησε καί κινδύνεψε νά πνιγεί Τήν ώρα του κινδύνου γονάτισε καί προσευχήθηκε.
Κάποιος πού τόν είδε νά προσεύχεται, τόν ρώτησε. Πώς συμβαίνει ένας άθεος νά προσεύχεται; Καί εκείνος απάντησε.
« Ό άθεος κάνει τόν γενναίο όταν τά έχει όλα καί νοιώθει σιγουριά γιά τόν εαυτό του. ΄Οταν όμως κινδυνεύει, ή αθεία πάει περίπατο καί ό πραγματικός άνθρωπος αναζητάει προσ¬τασία στον αληθινό Θεό.»
"Οταν ό άνθρωπος τά έχη όλα, όταν ή αφθονία τών αγαθών χορταίνει τήν απληστία καί τήν πλεονεξία του άνθρωπου, όταν νοιώθει σιγουριά καί ασφάλεια, τότε γίνεται αυτάρκης, νομίζει τόν εαυτό του παντοδύναμο καί τότε εκθρονίζει από τήν καρδιά του τόν Θεό

«Όπου και αν κοιτάξω, Ελλάδα με πληγώνεις» (Σεφέρης)

Η όλη προσωπικότητα του Καποδίστρια ήταν τόσο ευγενής και υπέροχη, το έργο του τόσο ανιδιοτελές και υψηλό, ώστε ήταν αδύνατο να μην προκαλέσει την μήνιν και το φθόνο των σκοτεινών ανθρώπων του μίσους, οι οποίοι ζητούν να καταστρέ¬ψουν ότι οι ίδιοι δεν μπορούν να δημιουργήσουν.
Αποκάλεσαν προδότη της πατρίδος, αυτόν ο οποίος θυσίασε τα πάντα και ανα¬λώθηκε για να δει την πατρίδα του ελεύθερη και τιμώμενη από τα άλλα κράτη, αυτών που έγινε εκούσια «επαίτης» της αγάπης και της φιλανθρωπίας των άλλων για να βοηθήσει στην ανασυ¬γκρότηση της πατρίδας του από τα ερείπια και τον αφανισμό. Αυτόν ο οποίος πίστευε ακράδα¬ντα, ότι ήταν «κεκλημένος υπο του θεού να φθάσει τούτον τον μεγαλειώδη σκοπόν» την ανόρ¬θωση της πατρίδος.
Ονόμασαν «ρωσόφιλο» αυτόν ο οποίος δεν δίστασε ούτε στιγ¬μή να έλθει σε σύγκρουση με τον τσάρο Αλέξανδρο, όταν αυτός ακολούθησε αντίθετη πολιτική προς τα συμφέροντα της πατρί¬δας του, όταν δεν δίστασε να εγκαταλείψει ελεύθερα λαμπρή θέση και επίζηλους τίτλους στην Ρωσία και να ακολουθήσει απο¬φασιστικά το δρόμο της αυτοεξοριας, προκείμενου να αφιερώσει αδέσμευτα τον εαυτό του στην ιερή υπίθεση της πατρίδος.
Κατηγόρησαν ως ατομιστή και φροντίζοντα μόνο για την άνεση του εαυτού του, τον άνθρωπο που αρνήθηκε να επιτρέψει στον εαυτό του και τις πλέον στοιχειώδεις ανέσεις για να μην διαφέρει καθόλου από τους άλλος συμπατριώτες του, ο οποίος «…δεν άφηνε καιρόν ουδέ εις τας ιδίας του χρείας να εγκύψει.»
Αυτόν ο οποίος θυσίασε και την φωνή της καρδιάς του και δεν παντρεύτηκε την ευγενή και υπέροχη Ελληνίδα Ρωξάνδρα Στούρτζα¨Δεσποινίδα επί των τιμών¨ της αυτοκράτειρας της Ρωσίας, μόνο και μόνο για να μείνει απερίσπαστος από τις οικογενειακές φροντίδες και να αφιερώσει αδέσμευτος άλλων υποχρεώσεων τον εαυτό του στην υπηρεσία υψηλών και ευγενών σκοπών.
Τους πρώτους μήνες του 1 831 οι αντιδράσεις είχαν πάρει τη μορφή της θύελλας. Προαισθανόταν ότι όδευε προς το τέλος. Όμως δεν υποχωρεί ούτε ένα βήμα από την εκπλήρωση του Χρέους. Η ψυχή του πλημμυρίζει από αγωνία. Όχι για τον εαυτό του. Μα για την Ελλάδα! Για τον λαό της! Για τα παιδιά της! Για τα ελληνόπουλα. Σε πολλές επιστολές του αυτής της περιόδου είναι έντονα διάχυτη αυτή η αγωνία. Η αγωνία του Κυβερνήτη.
Το πρωί της «αποφράδος εκείνης Κυριακής» της 27ης Σεπτεμβρίου
1 831, ο Κυβερνήτης έφυγε από το «ταπεινόν Κυβερνείον όρθρου βαθέος», στις 6 το πρωί, για να πάει στο ναό του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο, να παρακολου¬θήσει τη θεία Λειτουργία, όπως έκανε πάντοτε και μάλιστα από τότε που ανέ¬λαβε την προεδρία του ελληνικού κράτους.
Πριν από την είσοδο του στο ναό συναντήθηκε με τον πιο τραγικό θάνατο. Εκεί, στα σκαλοπάτια, σωριάσθηκε νεκρός από τα δολοφονικά χτυπήματα — από σφαίρες και μαχαίρι — των δυο Μαυρομιχάλη, του Γεωργίου και του Κων¬σταντίνου. Τα τελευταία βλέμματα της ζωής του δεν έσβησαν ειρηνικά επάνω στις πράσινες φυλλωσιές της πατρίδας του, της Κέρκυρας. Έσβησαν ματωμένα επάνω στη σπασμένη παραστάδα της πύλης του Αγίου Σπυρίδωνος, στο Ναύ¬πλιο...
Η Ελένη Κούκκου θα γράψει πολύ εύστοχα:
Ονόμασαν τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, ως «τον άγιο των Γραμμά¬των». Στην μονή της Πλατυτέρας της ωραίας Κέρκυρας μέσα σε ένα απέριττο τάφο αναπαύεται «ο άγιος της πολιτικής»: ο Ιωάννης Καποδίστριας.
(Πνευμ.Ίδρυμα «Ιωάννης Καποδίστριας)
* * *