ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ πέρα σ’ένα χωριό ένας ραφτάκος που ήθελε να συζητά με τα πουλιά που έβλεπε κάθε λίγο να πεταρίζουν έξω από το παράθυρό καθώς δούλευε μα δεν ήξερε τη γλώσσα τους.Τα έβλεπε να φεύγουν το φθινόπωρο και να ξαναέρχονται την άνοιξη και δεν μπουρούσε να τα χαιρετήσει.
Κάθε βράδυ στην προσευχή του παρακαλούσε τον Θεό, να βρει κάποιον να του μάθει τη γλώσσα των πουλιών, μα δεν γινόταν τίποτα.
Ρώτησε όλους στη γειτονιά του, μα κανείς τους δεν γνώριζε να μιλάει στα πουλιά.
Έτσι αποφάσισε μία μέρα να φύγει, να ψάξει πολύ μακριά, να βρει κάποιον να μιλάει την «γλώσσα των πουλιών».
Καθώς ξεκίνησε πέρασε τα σοκάκια του χωριού του και κοντοστάθηκε στην μεγάλη Εκκλησία κάνοντας τον σταυρό του. Προχώρησε και βγαίνοντας απ’το χωριό αντίκρισε το σχολείο. Στο κατώφλι του καθόταν ο Δάσκαλος με το πρόσωπο θλιμμένο και το βλέμμα σε απόγνωση. Ο ραφτάκος πλησίασε και τον ρώτησε τι τον στεναχωρεί και δείχνει τόσο θλιμμένος. Ο Δάσκαλος απάντησε πως τελείωσε το σχολείο, έφυγαν οι μαθητές κι’απόμεινε μόνος του. Τότε τον ρώτησε αν γνωρίζει «την γλώσσα των πουλιών.»Ο κυρ-δάσκαλος απάντησε πως δεν την γνωρίζει και πως ίσως να την γνωρίζει ο ψαράς που ζει κάτω στην ακρογιαλιά.Πρίν καλά-καλά τελειώσει την κουβέντα , ο ράφτης είχε απομακρυνθεί τρέχοντας προς τον γιαλό. Άδικα φώναζε ο Δάσκαλος να μείνει να του κάνει συντροφιά.
Ο Ραφτάκος έφτασε γρήγορα στη θάλασσα και με λαχτάρα αντίκρισε τον ψαρά σκυθρωπό, με τα μάτια βουρκωμένα. Τον ρώτησε τι συμβαίνει και δείχνει τόσο πικραμένος . Ο Ψαράς απάντησε πως δελφίνια πέρασαν την νύχτα και του σχίσαν τα δίχτυα και δεν μπορούσε πλέον να πιάσε τίποτα, ούτε τα ψαροπούλια πια δεν πλησιάζουν στην βάρκα του. Ευθύς τον ρώτησε αν γνωρίζει την «γλώσσα των πουλιών». Ο ψαράς όμως απάντησε πως δεν την ξέρει και πως είναι πιθανό να την γνωρίζει ο βοσκός που ζει με το κοπάδι του στο βουνό.Όμως παρακάλεσε το αγόρι να του κάνει παρέα γιατί ήταν στεναχωρημένος. Μα το αγόρι είχε ήδη ξεμακρύνει και δεν άκουγε τι του έλεγε ο ψαράς.
Το παιδί ανηφόριζε την πρασινισμένη πλαγιά ανάμεσα στα πολύχρωμα λουλούδια και τους μυρωδικούς θάμνους. Ξάφνου μπροστά του πρόβαλε η καλύβα του βοσκού και ο ίδιος να κάθεται απέξω και να τραγουδά με λύπη .Το παιδί τον ρώτησε απορημένο γιατί είχε τόση θλίψη.Ο βοσκός του εξήγησε πως τη νύχτα τσακάλια έφαγαν το κοπάδι του και τώρα τραγουδά, να έρθουν τα πουλιά να τον παρηγορήσουν. Το αγόρι τον ρώτησε γεμάτο αγωνία αν γνωρίζει την «γλώσσα των πουλιών»Ο βοσκός αποκρίθηκε πως δεν γνωρίζει αυτήν την γλώσσα, μα στην κορυφή του βουνού, υπάρχει ένας Γέροντας σοφός που ζει σε μία σπηλιά και πως σίγουρα γνωρίζει αυτή την γλώσσα. Πριν αποτελέψει τα λόγια του ο βοσκός ο ράφτης βρισκόταν ήδη μακριά προσπαθώντας να ανέβει την ανηφοριά.Τι και αν φώναζε πίσω του ο βοσκός να μείνει να του κάνει συντροφιά!
Σαν έφτασε στην κορυφή του βουνού, βρήκε μπροστά του μία σπηλιά. Απ’έξω σε μια πέτρα καθόταν ένας ασκητικός Γέροντας. Τα μάτια του φεγγοβολούσαν γαλήνη και σοφία. Τον χαιρέτησε, του ασπάσθηκε τ’αγιασμένο χέρι και γεμάτος σεβασμό τον ρώτησε αν γνωρίζει τη «γλώσσα των πουλιών». Ο ΓέροΚαλόγερος γεμάτος απορία τον ρώτησε
-Καλά ταξίδεψες έως εδώ και δεν έμαθες ήδη αυτήν την γλώσσα.;
Ύστερα τον ρώτησε να μάθει ποιους συνάντησε στο δρόμο του μέχρι ν’ανέβει έως εδώ.Ο Ραφτάκος εξιστόρησε πως συνάντησε το δάσκαλο, τον ψαρά , το βοσκό, και πως όλοι αυτοί του ζήτησαν συντροφιά για να παρηγορηθούν λιγάκι μα αυτός αρνήθηκε σε όλους.
Ο Καλόγερος έμεινε σιωπηλός και σκεφτικός.
-Παιδί μου ο κόσμος μας είναι γεμάτος από βάσανα και θλίψη που πολλές φορές οι άνθρωποι δεν αντέχουν.Πρέπει λοιπόν να μάθεις πρώτα να κατανοείς, να συμπάσχεις και να συμπονάς τους ανθρώπους,να ακούς με καρτερία τα προβλήματά τους να αλαφρώνεις τον πόνο τους , και έτσι να τους ξεκουράζεις . Αν το είχες κάνει ήδη αυτό τότε θα είχες γνωρίσει άριστα να μιλάς την «γλώσσα των πουλιών» που φτερουγίζουν στον ελεύθερο ουρανό και δοξολογούν τον Θεό.
Ο ραφτάκος συγκινήθηκε και έκλαψε μαθαίνοντας αυτήν την αλήθεια, προσκύνησε τον άγιο Γέροντα και έτρεξε γρήγορα με φτερωτά πόδια και με καρδία ανάλαφρη λαχταρώντας να βρεί τον καημένο τον βοσκό, τον ψαρά και τον γεροδάσκαλο να τους πλησιάσει , να τους ακούσει και να ενώσει την ψυχή του με την δική τους.Είχε μάθει ήδη πως για να ξέρεις να μιλάς στα πουλιά πρέπει πρώτα να να μάθεις να ακούς τους πονεμένους αδελφούς σου!
* * *
ΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ αναφέρει ότι ό Απ. Πέτρος, υπα­κούοντας στίς παρακλήσεις των χριστιανών, δέχθηκε να απομακρυνθεί από την Ρώμη, μέχρις ότου σιγάσει το κύμα των διωγμών.
Μόλις έφθασε στην πύλη της πόλεως παρουσιάζεται μπροστά του ό Ι.Χριστός. "Εκπλη­κτος τον έρωτα. «Που πηγαίνεις Κύριε;» Και του απαντά: «Πηγαίνω στην Ρώμη για να ξανασταυρωθώ». Ό Πέτρος αντιλήφθηκε το λάθος του και επέστρεψε στην Ρώμη, έτοιμος να δεχθεί το μαρτύριο χωρίς κανένα γογγυσμό. Ή Ιστορία αυτή θα επαναλαμβάνεται πάντοτε, όσες φορές εμείς εγκαταλείπουμε τις θέσεις μας, αρ­νούμενοι να επιτελέσουμε το καθήκον μας. Σέ κάποια πύλη της ζωής μας θα συναντούμε τον Κύριο, έτοιμο πάντα να ξανασταυρωθεί για μας.

Να σταματήσεις τα ορθολογιστικά
-Εγώ, Γέροντα, δεν έχω καρδιά...
-"Εχετε καρδιά, αλλά μόλις πάει να ενεργήσει, την φιμώνει το μυαλό σου. Να προσπαθήσεις να αποκτήσεις τη λογική της καρδίας, την πίστη, την αγάπη.
Πώς θα το πετύχω αυτό;
Πρώτο βήμα· θα κάνεις πορεία διαμαρτυρίας στη Θεσσαλονίκη ξυπόλυτη, να πουν ότι τρελάθηκες, για να φύγει το μυαλό! Εσύ ευλογημένη, τα παίρνεις όλα με μαθηματική ακρίβεια. Αστρονόμος είσαι; Να σταματήσεις τα ορθολογιστικά, για να μπορέσεις να κάνεις δουλειά στον εαυτό σου.
Τσάι αστράγγιστο
"Ενας επισκέπτης είδε το Γέροντα, πού έπινε τσάϊ αστράγγιστο, καί προθυμοποιήθηκε, μια άλλη φορά, να του φέρει ένα στραγγιστήρι.
-Παιδί μου, να μη μου το φέρεις, γιατί θα χρειασθώ καί καρφί να το κρεμάσω.
Είμαστε όλοι τσακμάκια
Παλιά ή ζωή ήταν πιο ήρεμη καί οι άνθρωποι έκα­ναν υπομονή. Σήμερα όλοι είναι τσακμάκια, "Εναν λό­γο δεν σηκώνουν. Καί υστέρα αυτόματο διαζύγιο. (ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ π.Παϊσίου εκδ.Βρυέννιος)