ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ-ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ

ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Γέροντα Παίσιε ,τα αντιβιοτικά κάνουν ζημιά στον άνθρωπο. Αυτή τή φορά, αναγκαστήκαμε νά δώσου¬με στην κόρη μου (2 χρονών) αντιβίωση. Κάποιοι στό σχολείο της γυναίκας μου πήγαν στον ομοιοπα¬θητικό καί μ' ένα χαπάκι μικρό τήν πέρασαν
Ο π. Πορφύριος όμως είπε ότι τά ομοιοπαθητικά φάρμακα, τήν πρώτη δόση πού δίνουν, δέν τήν παρασκευάζουν στην Ελλά¬δα άλλα τή φέρνουν άπό τήν Όλλανδία, όπου τή «δια¬βάζουν» σέ ειδική τελετή. Δηλαδή μαγείες.

— Κοίταξε, γιά τό βελονισμό υπάρχουν δύο σχο¬λές. Ή μία είναι καθαρώς ΣΑΤΑΝΙΚΗ. Ή άλλη τί κάνει; Μέ πονάει τό δάχτυλο. Ξέρει αυτός πού περνάν τά νεύρα, βάζει τή βελόνα, καταστρέφει τό νεύρο, στα¬ματάει ό πόνος. Ναι αλλά το’κανε καλά; διόρθωσε τήν αιτία; Μετά θά πούμε μέ πονάει καί τό άλλο τό χέρι, θά τό νεκρώσει καί εκείνο τό νεύρο, μετά τό άλλο, τό άλλο, τί θά γίνει στό τέλος;
Ή ομοιοπαθητική είναι μπλεγμένη. "Εχουν μπλε¬χτεί πολλοί σ' αυτή τήν ιστορία, καί έχουν ανακατέ¬ψει πολλά, θά πάρεις ένα φάρμακο, σου λένε, στην αρχή θά γίνεις χειρότερα, αλλά μετά θά σού περάσει. Σέ πονάει ας πούμε τό μάγουλο. Σού δίνει ό άλλος ενα δυνατό χαστούκι, πονάει περισσότερο, ώστε ή προηγούμενη κατάσταση, σού φαίνεται... αστεία καί τήν υπομένεις άνετα.
Μετά είναι κι άλλοι πού είναι άρρωστοι μόνο στό λογισμό. Πάει στό γιατρό. Φύγε, δέν έχεις τίποτα. Ξαναπάει. Φύγε δέν έχεις τίποτα. Πάει στον ομοιο¬παθητικό, αυτός ξέρει ότι δέν έχει τίποτα, δέν του τό λέει, τού δίνει εκεί μιά σκόνη γιά τό λογισμό, νά του περάσει. "Εγινα καλά, λέει.
— "Ε, κι αυτό γέροντα είναι καλό, του διόρθωσε τό λογισμό.
— Βρέ παιδί μου, αυτό είναι απάτη! Του φουσκώ¬νει καί τόν εγωισμό, θά σκεφτεί μετά «Είδες; καλά έλεγα εγώ. Δέν ξέραν οι γιατροί».
Μετά είναι καί άλλοι πού δέν μπορούν νά βολευ¬τούν άλλου καί πάνε στην ομοιοπαθητική καί βρί¬σκουν... μιά απασχόληση.
Είναι μπερδεμένο τό πράγμα. Μπλέκονται διάφο¬ροι, δέν μπορεί νά έχει κανείς εμπιστοσύνη.
Μετά τά απορρίπτουν όλα τ' άλλα... αυτό δεν είναι σωστό! "Αν ό άλλος έχει πυρετό 40" τί θά κάνεις; Άφού τό φάρμακο της ιατρικής κάνει τή δουλειά του, ρίχνει τόν πυρετό.
Μου κάνει εντύπωση μέ τόν Ιπποκράτη, που βρήκε τόσα πράγματα, τόσες παρατηρήσεις, τόσες θε¬ραπείες. Αυτό δέν ήταν τυχαίο,... είναι θείος φωτισμός. Ό άλλος από τή μούχλα έφτιαξε τήν πενικιλίνη. "Ενα γεροντάκι στό μοναστήρι τόχε παρατηρήσει αυτό καί μούπε νά τρώω μουχλιασμένο ψωμί, βοη¬θούσε, άλλα... πόσο ψωμί μπορεί νά φας; Ένώ ό άλλος έκανε τό φάρμακο άπό τή μούχλα καί έσωσε τόσους ανθρώπους. Δέν είναι γιά πέταμα αυτό!
"Αν ήταν κάποιος επιστήμονας βοτανολόγος θά τον παραδεχόμουν. Υπάρχουν τόσα βότανα που τσαλαπατάμε και γιατρεύουν ένα σωρό περιπτώσεις. Βλέπεις οι γερμανοί βαλαν τή μέ¬ντα σέ φακελάκια τώρα καί τήν πουλάνε.
Υπάρχουν καί πολλοί απατεώνες. "Αλλος, λέει, καταλαβαίνει ΟΛΕΣ τις αρρώστιες άπό τά μάτια, καλά μερικά περιστατικά έχουν σχέση, άλλα πώς θά καταλάβει τήν καρδιά άπό τό μάτι; "Αλλος, λέει, άπό τό αυτί γιατρεύει όλες τις αρρώστιες. Βάζει κάτι βελόνες εκεί... χαζομάρες. Αυτοί εΐναι απατεώνες, θέ¬λει διάκριση τό πράγμα.
-Δηλαδή γέροντα νά μήν κάνουμε ομοιοπαθητι¬κές στό παιδί;
-"Οχι δέν είναι πράγμα νά του έχεις εμπιστοσύνη.(Ο π.Παϊσιος μου είπε…εκδ.ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ-ΑΘ.Ρακοβαλής)

* * *





ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ

ΕΠΙΑΣΑΝ φοβερές παγωνιές. Οι κρατού¬μενοι, δουλεύοντας όλη μέρα μέσα στό φαρ¬μακερό κρύο, αποξύλιαζαν.
Πέθαιναν πολλοί!... Σχεδόν κάθε βράδυ γύριζαν στό θάλαμο λιγότεροι. Σύντομα όμως ό αριθμός τους συμπληρωνόταν μέ άλλους.
Ή κατάσταση ήταν πιό δύσκολη γιά τους πολιτικούς κρατουμένους. Μετά τή δουλειά, κατάκοποι καί ξεπαγιασμένοι καθώς ήταν, δέν είχαν άλλη παρηγοριά, μά ούτε καί άλλην ελπίδα γιά νά κρατηθούν στή ζωή, άπό τό φτωχικό συσσίτιο.
Μιά φορά, λοιπόν, οι ποινικοί κατάδικοι τους άρπαξαν μέ τή βία όλο τό ψωμί. "Όταν αυτό έγινε καί τήν επόμενη μέρα, ό κόμπος έφτασε στό χτένι.
Μετά τό φαγητό, όταν όλοι μαζεύτηκαν στην παράγκα καί οι πόρτες κλείστηκαν, άνα¬ψε καβγάς θανάσιμος ανάμεσα στους πολι¬τικούς κρατουμένους καί τους εγκληματίες.
Επικεφαλής των πολιτικών ήταν ό Άφσένκωφ, δυό-τρεις πρώην στρατιωτικοί καί πέντε διανοούμενοι, ενώ των ποινικών ό Ίβάν Κάριι, διαβόητος κακοποιός, ταραχοποιός καί δολοφόνος. Είχε φάει πολλούς καί μέσα στό στρατόπεδο. Άκαταγώνιστος χαρτοπαί¬κτης, είχε ένα μακάβριο χόμπυ: "Επαιζε στά χαρτιά ανθρώπινες ζωές!
Οι πολιτικοί φώναζαν μέ αγανάκτηση:
-Φτάνει πιά! Απαιτούμε δικαιοσύνη και τάξη!
Οι ποινικοί απαντούσαν μέ προκλητικό σαρκασμό:
-Αρπάζαμε καί θ' αρπάζουμε!...
"Ηξεραν, βλέπετε πώς ή διοίκηση του στρατοπέδου δέν θα υπερασπιζόταν ποτέ τους πολιτικούς κρατουμένους.
"Αρχισαν νά πέφτουν οι πρώτες γροθιές. Μετά από λίγο χρησιμοποιήθηκαν σάν όπλα τά κούτσουρα. Μερικοί εγκληματίες έβγα¬λαν καί μαχαίρια. (Στό στρατόπεδο απαγο¬ρευόταν αυστηρά ή κατοχή μαχαιριών. Οι επόπτες έκαναν συχνά έρευνες, άλλα σχεδόν ποτέ δέν τά έβρισκαν).
Μαχαίρωσαν έναν στρατιωτικό καί άνοι¬ξαν τά κεφάλια μερικών άλλων. Οι ποινικοί ενεργούσαν μεθοδικά καί μέ άνεση επαγ¬γελματική. Οι περισσότεροι πολιτικοί, απε¬ναντίας, μόνο πού φώναζαν. Δίσταζαν, άπό τό φόβο, νά βοηθήσουν τους δικούς τους.
Οι εγκληματίες χτυπούσαν αλύπητα. Συ¬ντριπτική ήταν ή υπεροχή τους καί βέβαιος ό θρίαμβος τους. Τό πάτωμα του θαλάμου εΐχε κοκκινίσει άπό τό αίμα...
Ό π. Αρσένιος έτρεξε κι έπεσε στά πόδια του Σαζίκωφ.
- Ίβάν Άλεξάντροβιτς! τόν ικέτεψε. Βο¬ηθήστε! Βοηθήστε! Μαχαιρώνουν τους αν¬θρώπους! Δέν βλέπετε; Ποτάμι τό αίμα!... Στό όνομα του Κυρίου σας παρακαλώ, στα¬ματήστε τους! Εσάς θά σας ακούσουν!
Ό Σαζίκωφ γέλασε.
-Έμενα θ' ακούσουν; Έσύ καί ό Θεός σου νά βοηθήσετε!... "Α, χά! Γιά κοίτα! Ό Ίβάν Κάριι θά σφάξει τώρα τόν δικό σου, τόν Άφσένκωφ! Τους άλλους δυό τους ξάπλωσε κιό¬λας. .. Πόσο μακριά είναι ό Θεός σου, παπά!
Αίματα, κραυγές, βλαστήμιες, βογγητά... Τό αιώνιο ανθρώπινο δράμα... Μέ τήν ψυχή γεμάτη πόνο, ό π. Αρσένιος τινάχτηκε αστρα¬πιαία
καταμεσίςτης συμπλοκής. Υψώνοντας τά χέρια του, φώναξε δυνατά καί καθαρά: -Στό όνομα Του Χρίστου, σας προστάζω: Σταματήστε!
Αφού σχημάτισε στον αέρα τό σημείο του σταυρού, είπε μέ χαμηλωμένη φωνή:
- Φροντίστε τους τραυματίες.
Πήγε καί στάθηκε μπροστά στό κρεβάτι του. ΤΗταν σάν αλλοπαρμένος. Είχε βυθιστεί στην προσευχή. Δέν έβλεπε καί δέν άκουγε τί γινόταν γύρω του - πώς ησύχασαν αμέσως όλοι, πώς έσυραν ως τή ν έξοδο τους νεκρούς, πώς καταπιάστηκαν μέ τήν περιποίηση τών τραυματιών.
Σέ λίγο μέσα στό θάλαμο δέν ακουγόταν τίποτ' άλλο, πέρ' από τό τρίξιμο τών κρεβα¬τιών καί τά μουγγρητά ενός βαριά τραυμα¬τισμένου.
-Συγχώρεσε με, π. Αρσένιε...Ή τρεμάμενη φωνή το Σαζίκωφ έκανε τόν Ιερέα ν' ανοίξει τά μάτια καί νά επιστρέψει στην πραγματικότητα.
-Συγχώρεσε με... Δέν πίστευα στό Θεό, μά τώρα αρχίζω νά πιστεύω! Τά 'χω χαμέ¬να... Μεγάλη ή δύναμη της πίστεως! Συγ¬χώρεσε με πού σέ ειρωνεύτηκα...
Δυό μέρες αργότερα, ό Άφσένκωφ, γυρί¬ζοντας άπ' τή δουλειά, πλησίασε κι αυτός τόν π. Αρσένιο. Στό πρόσωπο του ήταν ζωγρα¬φισμένη ή περίσκεψη μά καί ή ευγνωμοσύνη.
-Σας ευχαριστώ! Μέ σώσατε... Μέ σώ¬σατε. .. Ή πίστη σας στό Θεό είναι απεριόρι¬στη. Νά, βλέποντας σας, αρχίζω κι εγώ να καταλαβαίνω πώς Εκείνος υπάρχει! Στην παράγκα κυλούσε κανονικά ή ζωή -ή μάλλον τόσο ή ζωή όσο καί ό θάνατος. Κά¬ποιοι κρατούμενοι πέθαιναν καί κάποιοι άλ¬λοι τους αντικαθιστούσαν, ώσπου νά έρθει καί ή δική τους σειρά...
Ή αρπαγή του ψωμιού σταμάτησε. Μιά-δυό απόπειρες έγιναν μόνο άπό κάποιους α¬διόρθωτους. Αυτοί όμως έφαγαν τόσο ξύλο άπό τους άλλους ποινικούς γιά τό τόλμημα τους, ώστε κανένας δέν ξαναδοκίμασε ν' απλώσει χέρι σέ ξένο μερδικό.
Ό π. Αρσένιος συνέχιζε τή διακονία του στό θάλαμο, μολονότι κάθε μέρα ένιωθε καί πιό εξαντλημένος. Ζώντας ανάμεσα στους πιό διαφορετικούς ανθρώπους - διαφορετι¬κούς στό χαρακτήρα, τή μόρφωση, τήν αγω¬γή, τις εμπειρίες - μέ τήν αγάπη του, μέ τήν καλοσύνη του, μέ τόν θερμό καί τρυφερό του λόγο, έγινε ό συνδετικός κρίκος όλων - πι¬στών, κομμουνιστών, έγκληματιών. Μεγάλος ψυχογνώστης, καταλάβαινε τί χρειαζόταν ό καθένας καί αυτό του έδινε. Κέρδιζε τις καρ¬διές, μαλάκωνε τόν πόνο, χάριζε ελπίδα ζωής, δίδασκε τό καλό.
Ό Σαζίκωφ καί ό Άφσένκωφ, χωρίς νά καταλάβουν καί οι ίδιοι τό πώς, έγιναν φί¬λοι. Μά τί κοινό θά μποροίσε νά υπάρχει ανάμεσα σ' έναν εγκληματία κι ένα πρώην μέλος του Κόμματος;...
Ό π. Αρσένιος ήταν πού τους ένωνε!
(π.Αρσένιος-Ο Κατάδικος-εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου.

ΠΡΕΠΕΙ να βοηθήσουμε με την προσευχή τον κόσμο, όλο, να μην κάνη ο διάβολος ό,τι θέλει. 'Έχει αποκτήσει δικαιώματα ο διάβολος. 'Όχι ότι τον αφήνει ο Θεός, αλλά δεν θέλει να παραβιάσει το αυτεξούσιο. Γι' αυτό εμείς να βοηθήσουμε με την προσευχή. Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο. Αν προχωρήσετε με τηv Χάρη του Θεού ακόμη λίγο, θα αρχίσουμε να κάνουμε μια προσπάθεια στο θέμα της προσευχής, να μπει μια σειρά, να γίνετε ραντάρ, γιατί και τα πράγματα ζορίζουν. Θα διοργανώσουμε ένα συνεργείο προσευχής. Να κάνετε πόλεμο με το κομποσχοίνι. Με πόνο να
ΟΤΑΝ βλέπετε ότι σας απασχολούν πράγματα για τα όποία ανθρωπίνως δεν υπάρχει λύση και δεν τα εμπιστεύεστε στον Θεό, να ξέρετε ότι αυτό είναι τέχνασμα του πειρασμού, για να αφήσετε τηv προσευχή, με τηv όποία μπορεί ο Θεός να στείλει όχι απλώς θεία δύναμη αλλά θείες δυνάμεις, και η βοήθεια τότε δεν θα είναι απλώς θεία βοήθεια αλλά θαύμα Θεού.
ΑΠΟ τηv στιγμή που αρχίζουμε να αγωνιούμε, εμποδίζουμε τον Θεό να επέμβει. Βάζουμε τηv λογική μπροστά και όχι τον Θεό, το θειο θέλημα, ώστε να δικαιούμαστε την θεία βοήθεια. Ο διάβολος προσπαθεί, κλέβοντας με τέχνη την αγάπη του μονάχου, να τον κρατάει σε μια κοσμική αγάπη, σε μια κοσμική αντιμετώπιση και κοσμική πρόσφορα στον συνάνθρωπό του, ενώ ως μοναχός έχει την δυνατότητα να κινείται στον δικό του χώρο, στην δική του ειδικότητα, του Ασυρματιστού, γιατί αυτό είναι και το διακόνημα που του έδωσε ο Θεός. Όλα τα άλλα, όσα κάνουμε με τις ανθρώπινες προσπάθειες, είναι σε κατώτερη μοίρα.
ΕΠΙΣΗΣ καλύτερα είναι ο χριστιανός να βοηθάει τους άλλους με την προσευχή του παρά με τα λόγια του. Αν δεν έχει την δύναμη να συγκρατήσει κάποιον που κάνει κακό, ας τον βοηθήσει από μακριά με την προσευχή, γιατί διαφορετικά μπορεί και να βλαφτεί. Μια ευχή καλή, καρδιακή, έχει περισσότερη δύναμη από χιλιάδες λόγια, όταν οι άλλοι δεν παίρνουν από λόγια. Παρόλο που λένε ότι βοηθώ τον κόσμο που έρχεται και με βρίσκει, ως θετική προσφορά μου στον κόσμο βλέπω την μιάμιση ώρα που διαβάζω το Ψαλτήρι. Το άλλο το θεωρώ ψυχαγωγία. να πουν οι καημένοι τον πόνο τους, να τους δώσω καμία συμβουλή.
ΓΙ ΄ΑΥΤΟτην βοήθεια δεν την θεωρώ προσφορά δική μου. Η προσευχή είναι που βοηθάει. Αν είχα όλο τον χρόνο μου για προσευχή, περισσότερο θα βοηθούσα τον κόσμο. Ας πούμε ότι θα δω την ημέρα διακόσιους πονεμένους, μόνο διακόσιοι πονεμένοι υπάρχουν στον κόσμο; Αν δεν δω κανέναν και προσευχηθώ για όλον τον κόσμο, τότε βλέπω όλον τον κόσμο. Γι' αυτό λέω στον κόσμο: «Εγώ θέλω να μιλώ για σας στον Θεό, και όχι σ' εσάς για τον Θεό. Αυτό είναι καλύτερο για σας, αλλά δεν με καταλαβαίνετε» . «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Β΄», εκδ. Ι Ης. «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλλονίκης
Τα μικρά ρυάκια φλυαρούν με θόρυβο γιατί δεν έχουν βάθος. Οι μεγάλοι ποταμοί κυλάνε σιωπηλοί....
ΟΣΟ είσαι σπουδαίος, τόσο να είσαι ταπεινόφρων. Όταν ανέβεις ψηλά, έχεις ανάγκη να ασφαλιστείς, για να μην πέσεις... Γιατί υψηλοφρονείς, αφού είσαι άνθρωπος συγγενής με τη γη, ομοούσιος με τη στάχτη και στη φύση και στην εκλογή των πραγμάτων; Σήμερα είσαι πλούσιος, αύριο φτωχός, σήμερα υγιής, αύριο άρρωστος, σήμερα χαρούμενος, αύριο λυπημένος, σήμερα με δόξα, αύριο περιφρονεμένος, σήμερα σε κατάσταση νεότητας, αύριο σε γηρατειά. Μήπως στέκεται τίποτα από τα ανθρώπινα ή μήπως αντιθέτως μιμείται το δρόμο των ρευμάτων των ποταμών; Γιατί λοιπόν έχεις αλαζονεία, άνθρωπε, που είσαι καπνός; Διότι ο άνθρωπος έγινε ίδιος με τη ματαιότητα. Οι μέρες του είναι σαν το χορτάρι. Ξεράθηκε το χορτάρι και το άνθος του έμεινε μαραμένο».
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
«ΟΠΩΣ η σκιά ακολουθεί το σώμα, έτσι και την ταπεινοφροσύνη την ακολουθεί το έλεος του Θεού. Η ταπεινοφροσύνη είναι η στολή της θεότητας. Επειδή ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατέρα, που έγινα άνθρωπος επάνω στη γη, αυτήν ντύθηκε και έζησε μαζί μας».Ισαάκ ο Σύρος
«Η ΤΕΛΕΙΑ ταπείνωση είναι το να αποδίδεις κάθε επιτυχία σου και κατόρθωμά σου στη Χάρη του Θεού. Αυτή ήταν η τέλεια ταπείνωση που είχαν οι άγιοι».Αββάς Δωρόθεος
«ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ να αποκτήσετε την ταπείνωση. Είναι ευωδία και ένδυμα Χριστού. Για χάρη της όλα θα τα συγχωρήσει ο Θεός. Δε θα εξετάσει τις ελλείψεις που έχει ο αγώνας μας. Ενώ χωρίς ταπείνωση, καμία άσκηση δε θα μας βοηθήσει. Με το ταπεινό φρόνημα μπορεί ο άνθρωπος να σωθεί. Χωρίς αυτό το εισιτήριο, δε θα μας επιτρέψει μα μπούμε στον παράδεισο που είναι γεμάτος από ταπεινούς».Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
ΠΑΛΙΑ, για να κάνει κανείς κάτι, αν ήταν κοσμικός άνθρωπος θα σκεφτόταν. Αν ήταν πνευματικός άνθρωπος, θα σκεφτόταν και θα προσευχόταν. Στην εποχή μας ακόμη και «πνευματικοί» άνθρωποι όχι μόνο δεν προσεύχονται, αλλά ούτε σκέφτονται. Και μάλιστα, συχνά πρόκειται για σοβαρά θέματα, και αυτοί κάνουν πρόβες με τον κόσμο.
ΣΕ ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις, πριν ενεργήσουμε, να λέμε: «Σκέφτηκα γι’ αυτό; Προσευχήθηκα γι’ αυτό;» Όταν κανείς ενεργεί, χωρίς να σκεφθεί και χωρίς να προσευχηθεί, ενεργεί σατανικά. Και βλέπεις, συχνά πολλοί χριστιανοί με τον τρόπο που ενεργούν, δεν αφήνουν τον Θεό να επέμβει. Νομίζουν ότι αυτοί θα τα καταφέρουν όλα μόνοι τους. Ενώ ακόμα και ο άπιστος λέει «έχει ο Θεός», αυτοί δεν το λένε (...).
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ανθρώπινες προσπάθειες και δεν αφήνουν τον Θεό να ενεργήσει. Δεν καταφεύγουν στην προσευχή, ώστε να απαντήσει ο Θεός δια της προσευχής. Με την ταπείνωση και την προσευχή διορθώνονται όλα τα αδιόρθωτα (...)
ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ κατ’ αρχάς η προσευχή μας να έχει ως αποτέλεσμα να έρθουν σε θεοσέβεια όσοι ζουν και όσοι θα ζήσουν. Εγώ στην προσευχή μου λέω «Παρατεινον το ελεος Σου τοις γινοσκουσι Σε» και προσθέτω «και τοις μη γινωσκουσι Σε». Ακόμα λέω «Κύριε, σωσον τους ασεβείς». (Βέβαια η Εκκλησία καλά κανόνισε να λέει «Κύριε, σωσον τους ευσεβείς...», γιατί μπορεί να βρίζουν οι ασεβείς, επειδή προσεύχονται γι’ αυτούς). .
ΤΟΣΕΣ χιλιάδες άνθρωποι υπάρχουν που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και σοβαρότερα προβλήματα από αυτούς που μας ζήτησαν να προσευχηθούμε. Να κάνουμε προσευχή και για όσους έχουν αδικηθεί, να φανεί το δίκαιο• να δοθεί χάρη στους φυλακισμένους, να πιάσει τόπο η ταλαιπωρία που πέρασαν και να βοηθηθούν. Όταν βάζω ξύλα στη φωτιά, δοξολογώ τον Θεό και λέω: «Ζέστανε, Θεέ μου, όσους δεν έχουν ζεστασιά». Όταν πάλι καίω τα γράμματα που μου στέλνουν – τα διαβάζω και μετά τα καίω, γιατί έχουν και θέματα και απόρρητα και εξομολογήσεις -, λέω: «Να τους κάψει ο Θεός όλα τα κουσούρια. Να τους βοηθάει ο Θεός να ζουν πνευματικά και να τους αγιάζει».

ΑΚΟΜΗ συνηθίζω να ζητώ από τους Αγίους να προστατεύουν τους ανθρώπους που φέρουν το όνομά τους και από τους Αγίους Πάντες να προστατεύουν αυτούς που δεν έχουν προστάτη Άγιο.
ΟΤΑΝ προσεύχεσαι λ.χ. για έναν καρκινοπαθή, να προσεύχεσαι για όλους τους καρκινοπαθείς και να λες και μια ευχή για τους κεκοιμημένους. Ή βλέπεις έναν δυστυχισμένο• να πηγαίνει αμέσως ο νους σου σε όλους τους δυστυχισμένους και να προσεύχεσαι γι’ αυτούς.
Να, θυμάμαι, μικρός είχα δει έναν ζητιάνο που πέθανε έξω από ένα τούρκικο σπίτι, δέκα μέτρα μακριά από το δικό μας. Πέτρο τον έλεγαν. Τον βρήκε το πρωί η Τουρκάλα πεσμένο έξω από το σπίτι της και τον σκούντηξε να σηκωθεί• τότε κατάλαβε ότι είχε πεθάνει. Ακόμη τον μνημονεύω. Πόσοι τέτοιοι «Πέτροι» υπάρχουν στον κόσμο!
ΟΤΑΝ πηγαίνει κανείς σε ειδικά θέματα και σκέφτεται ότι υποφέρουν οι συνάνθρωποί μας, βοηθιέται, γιατί κεντιέται η καρδιά. Έτσι, με πονεμένη καρδιά από τα ειδικά θέματα πηγαίνει και στα γενικά, και βοηθάει περισσότερο με την καρδιακή προσευχή.
ΚΑΛΑ είναι ο χριστιανός να μοιράζει την προσευχή του σε τρία μέρη: για τον εαυτό του, για όλο τον κόσμο και για τους κεκοιμημένους. Αν και με αυτόν τον τρόπο, παρόλο που φαίνεται δίκαιη η μοιρασιά, πάλι για τον εαυτό του φροντίζει περισσότερο, γιατί ο εαυτός του είναι ένας, ενώ οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι είναι δισεκατομμύρια. (...)
ΝΑ θέλει και αυτός που ζητά την προσευχή να βοηθηθεί, να σωθεί, και να αγωνίζεται. Για να βοηθηθεί δηλαδή κανείς από την προσευχή «δικαίου» ανθρώπου, χρειάζεται να έχει καλή διάθεση. Η ευχή που γίνεται με την καρδιά εισακούεται• πρέπει όμως και ο άλλος να είναι δεκτικός. Αλλιώς, εκείνος που προσεύχεται πρέπει να έχει την αγιότητα του Μεγάλου Παϊσίου, για να μπορέσει να τον βγάλει από την κόλαση1. Γι’ αυτό κάνετε προσευχή πρώτα γι’ αυτούς που έχουν διάθεση να σωθούν
ΚΑΠΟΙΟΣ έπεσε από ένα γεφύρι κάτω και σώθηκε. «Κατέβηκες να μετρήσεις το βάθος;», του λέω. Στα χέρια μας κρατούν οι Άγιοι. Ένα παιδί που του είχα δώσει ένα σταυρουδάκι, καθώς έτρεχε με τον μοτοσακό, πέρασε πάνω από ένα ταξί, έκανε μια τούμπα και συνέχισε να τρέχει στον δρόμο, χωρίς να πάθει τίποτα. Πολλοί γλιτώνουν, αλλά λίγοι καταλαβαίνουν κι διορθώνονται. (Λόγοι Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου)
"Ενα από τά σπουδαία μοναστήρια της Ρωσίας, είναι καί ή Μονή της "Οπτινα. Ή παράδοση θέλει ώς κτήτορα καί ιδρυτή της τόν Γέροντα "Οπτα, τόν 15ο αιώνα. "Ενας πρώην αρχηγός μιας σπείρας ληστών όπου ή Θεοφάνεια μέσα στην καρδιά του την αλλοιώνει καί γίνεται ένας ασκητής. Τό 1821 λοιπόν δημιουργείται καί ή Σκήτη της "Οπτινα όπου η επανάσταση του 1917 κινούμενη μέ τό αντίχριστο μίσος δέν άφησε ανέπαφη τήν "Οπτινα όπως καί τίς άλλες Μονές. Οι Ναοί, τά κτίρια μετατράπηκαν σέ αποθήκες καί αγροτικές εγκαταστάσεις. Ακόμα καί τό Κοιμητήρι δέν απέφυγε τους βανδαλισμούς καί τίς λεη¬λασίες. Ό αβάστακτος πόνος του Ρωσικού λαού μετατράπηκε σέ καθημερινή προσευχή. Παρόλες τίς απαγορεύσεις καί τους διωγμούς οι Μπολσεβίκοι δέν κατάφεραν νά σβή¬σουν τήν φλόγα της πίστης μέσα από τίς καρδιές τών ανθρώπων…

«Η ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ πιό μεγάλη αυτό τό μπόι μου σκαρ¬φαλωμένη στους τοίχους τοϋ μοναστηριού...», έγραφε στό ημερολόγιο του τό καλοκαίρι του 1988 ό νέος προσκυνητής τής 'Όπτινα "Ιγκαρ Ροσλιακώφ. Τό ύψος του ήταν σχεδόν δύο μέτρα καί ή τσουκνίδα αυτό τό καλοκαίρι ήταν πράγματι εντυπωσιακή.
Η Μονή της 'Όπτινα ήταν ακόμη στά ερείπια δίνο¬ντας τήν εντύπωση βομβαρδισμένης περιοχής. Ερεί¬πια από ναούς, σωροί από σπασμένα τούβλα καί τρι¬γύρω βουνά σκουπιδότοποι. Πάνω από τά ερείπια αδιάβατα άγριόχορτα καί δίμετρη τσουκνίδα καί άψινθο.. Πρίν άπό τήν επανάσταση λειτουργούσαν εννέα ναοί καί τώρα...
Άπό τό ναό τής Παναγίας του Καξάν απέμειναν μό¬νο μισογκρεμισμένοι τοίχοι. Ούτε παράθυρα, ούτε πόρτες καί γιά στέγη ουρανός. "Οταν τό κτίριο ήταν σέ καλύτερη κατάσταση, φυλάγανε μέσα διάφορα άγροτικά μηχανήματα. Μπαίνανε άπ' ευθείας από τό Ιερό...
Άπό τό ναό τής Παναγίας Βλαντίμιρσκ τής Γλυκοφιλούσας δεν έμεινε ούτε ίχνος. Ή ολοκληρωτική του καταστροφή οφείλεται στό ακόλουθο γεγονός: Οι γύρω κάτοικοι μετέτρεψαν τό ναό σε σταύλο καί σύντομα πρόσεξαν -πράγμα παράξενο- πώς τίς ήμερες των μεγάλων εκκλησιαστικών εορτών τά ζώα άρχιζαν νά τρέχουν πέρα-δώθε μέσα στό ναό σά δαι¬μονισμένα!
Μιά Μ. Πέμπτη, ή αγελάδα του χωρικού Σ. έτρεχε μέ τέτοια ορμή πού ό κτηνίατρος πού κλήθηκε επει¬γόντως έκανε τήν έξης παράξενη διάγνωση γιά τό ζώο: «Ή αγελάδα τρελλάθηκε...». Τήν Μ. Παρασκευή έσφα¬ξαν τήν αγελάδα καί άπό τό ναό ξήλωσαν όλα τά τούβλα.
Τήν ίδια τύχη είχε καί ό Ναός τών αγίων Πάντων μαζί μέ τό Κοιμητήρι. Στή θέση του -πάνω άπό τους τάφους- χτίσανε μερικά εξοχικά. Τά παλιά τούβλα ήταν όμορφα καί πρακτικά.
Τά συνερ¬γεία ερχόταν έδώ γιά νά πάρουν τούβλα καί μάρμαρα άπό τους τάφους καί τους σταυρούς. Οι μάστορες της περιοχής σκεφτόταν πώς αν κάνουνε στηρίγματα άπό αυτά τά μάρμαρα, οί κατασεκυές αυτές θά είναι γιά μιά ζωή. Γιά τήν ευκολία στή μεταφορά έκοβαν τά μάρμαρα επιτόπου.
Τήν πρώτη χρονιά πού ανακαινιζόταν ή "Οπτινα, στην άκρη του δρόμου ήταν πεταμένο ένα κομμάτι μάρμαρο πού έγραφε: «Στον αγαπημένο αδελφό πάτερ...» καί δέν υπήρχε τό όνομα. Αυτό τό μυστικό τό ήξεραν μόνο οί ιδιοκτήτες του σπιτιού• τό στήριγ¬μα γιά τό πάτωμα καί τήν ευτυχία τους -θλιβερό νά τό σκεφτείς- είναι ένας σταυρός άπό τόν τάφο.
Η τοπική εφη¬μερίδα «Εμπρός», συχνά έγραφε γιά τά γεγονότα τών βανδαλισμών, στό νεκροταφείο εκείνης της εποχής, όπως γιά παράδειγμα τό ότι οί νεαροί ρημάζανε τους τάφους καί πετούσανε τίς νεκροκεφαλές στά παρά¬θυρα τών κοντινών σπιτιών.
Σχετικά σώος άπό τους άλλους, τό 1988 ήταν ό να¬ός τών Είσοδίων. Άπό τήν αρχή εγκαταστάθηκαν εκεί τά εργαστήρια κάποιων τεχνικών σχολών καί σ' ένα παρεκλήσι παρκάριζαν ένα τρακτέρ τοϋ οποίου ό κι¬νητήρας δούλευε γιά νά δίνει ρεύμα στό χωριό. Τό πώς έγιναν οί αγιογραφίες του ναού άπό τά καυσαέρια είναι εύκολο νά τό φανταστείς. Σώθηκαν μόνο μερικά κομμάτια άπό τοιχογραφίες καί αυτά από θαύμα. Ή καταστροφή τής αγιογράφησης του ναού άρχισε αμέ¬σως μετά τό κλείσιμο τού μοναστηριού. Ή γιαγιά Δω¬ροθέα άπό τό χωριό Νόβα Καζάτσιε διηγείται:
«Μετά τήν επανάσταση, στην "Οπτινα Πούστιν άνοιξαν αναψυκτήριο. Μαζέψανε εμάς τά παιδάκια τής περιοχής καί μας έδωσαν χρήματα καί δωράκια. Κατόπιν μας έδωσαν καί σπάτουλες λέγοντας μας νά ξύσουμε άπό τους τοίχους τών ναών τά πρόσωπα τών Αγίων. Ό διευθυντής του αναψυκτηρίου ήταν μαζί μας πολύ τρυφερός κι όλο καί μας χάιδευε τά κεφαλάκια λέγοντας: «Να προσπαθήσετε παιδάκια, νά προσπα¬θήσετε...», κι εμείς χαζά, ποιος τή χάρη μας! Εγώ τότε ήμουνα μικρούλα καί δέν μπορούσα νά φτάσω τά πρόσωπα των Αγίων ,άλλα κατάφερα νά ξύσω τά ποδαράκια από έναν άγιο, κι εγώ αργότερα σχεδόν έχασα τά πόδια μου. Από εκείνη την εποχή υποφέρω πολύ καί σ' όλη τη ζωή μου κουτσαίνω, άλλα την αρρώστεια μου, πιστέψτε με, την χαίρομαι καί ευγνω¬μονώ τόν Θεό. Πονάνε τά πόδια μου καί μεγαλώνει ή ελπίδα μου νά με συγχωρέσει ο Θεός. Ακόμη οί κάτοικοι τής περιοχής θυμούνται πώς όταν μετά την επανάσταση έκαιγαν τίς εικόνες, πέτα¬ξαν στη φωτιά κι έναν σταυρό -όλοι τό είδαν- γέμισε αίμα καί πιτσίλισε αυτούς πού καίγανε.
«"Οταν το 1988 ήρθανε στό μοναστήρι οί πρώτοι μοναχοί», έλεγε κάποιος κάτοικος της περιοχής, «τους κοιτούσαμε εμείς οί χωρικοί μέ έκπληξη, μέ τίς γενιάδες, μέ τά ράσα, όπως τίς ταινίες πρίν τήν επανάσταση».
Στίς 3 Ιουλίου στή γιορτή τής Παναγίας του Βλαντιμίρ, στό Ναό Νατβράντι τής 'Όπτινα Πούστιν πραγματοποιήθηκε ή πρώτη
Θ. Λειτουργία. Στό μικρό εκκλησάκι μπήκανε λιγοστοί• οί περισσότεροι προσκυνητές στεκόταν στην αυλή. Άνάμέσά τους καί ή μακαρίτισσα σήμερα, γιαγιά Ίουστίνα Δημήτρεβνα Γκάίτάνεβα πού θυμόταν:
"Ηταν τότε πού γύρισε άπό τήν εξορία ό παπάς τής 'Όπτινα ιερομόναχος Ραφαήλ Σεϊτσέτκα, αδύνα¬τος σάν σκιά, μόνο μάτια στό πρόσωπο.
—Μπάτουσκα, του λέω, νοιώθω μελαγχολικά χωρίς τήν εκκλησία, χάλια χωρίς τήν 'Όπτινα, και θέλω νά φύγω άπ' εδώ.
—"Οχι Ούστίνα, απάντησε εκείνος, μείνε εδώ. Ή 'Όπτινα -νά τό θυμάσαι- θά ξαναλειτουργήσει κι εσύ θά τήν δεις αυτή τή μέρα.
Μετά άπό αυτή τή συζήτηση περάσανε σχεδόν σαράντα χρόνια. Ή νέα γυναίκα έγινε ή καμπούρα γιαγιά Ούστίνα πού όταν βαριανασαίνοντας πήγε στην πρώτη Θ. Λειτουργία ένοιωσε μιά μεγάλη στενο¬χώρια βλέποντας άλλη μιά φορά τά ερείπια γύρω της καί δεν μπορούσε νά πιστέψει στην αναγέννηση. Στό Ναό τών Εισοδίων αντί γιά πάτωμα ήταν τό πατημένο χώμα καί στην εκκλησία Νατβράτναϊα οί τοίχοι ήταν κατεστραμένοι καί αντί γιά εικονοστάσι υπήρχαν μεγάλα φύλλα κοντραπλακέ.

Σ’εκείνο το μοναστήρι και στην πηγή του Αγίου Αμβροσίου θεραπεύτηκε μιά γυναίκα• στην αρχή τό έκρυβε, φοβόταν νά μιλήσει... Κάθε μέρα πραγματοποιείται ένα πλήθος άπό μικρά καί μεγάλα θαύματα πού δέν περιγράφονται...
Διηγείται ό προσκυνητής Νικολάϊ Ρεμπρόφ. Ή 'Όπτινα δέν είχε ακόμη ξενώνα καί οι προσκυνητές διανυκτέρευαν μέσα στό ναό. "Ενας ανάπηρος προ¬σκυνητής άπλωσε τά στρωσίδια του κάτω άπό τήν εικόνα της Παναγίας άλλα τά σκεπάσματα του δέν ήταν αρκετά καί άπό τό κρύο δέν μπορούσε νά κοιμη¬θεί. Καί νά, πλησιάζει τή νύχτα μιά μοναχή καί τον σκεπάζει μέ μιά ζεστή μαντήλα. Τό πρωί ξύπνησε καί έψαχνε νά βρεί σέ ποιόν νά δώσει τή μαντήλα. Ξαφνι¬κά, τρέχοντας προς τή μεριά μου μέ πλησίασε χωροδοπηδώντας στό ένα πόδι κάνοντας τρεις γύρους γύρω άπό μένα. Έγώ τάχασα. «Αδελφέ, τί έχεις;» κι αυτός, τρελλός άπό τή χαρά του μοϋ επαναλάμβανε: «'Ήμουν κουτσός, τό καταλαβαίνεις; Καί τώρα τρέχω καί πη¬δάω...». Τόν στείλανε στον γέροντα καί εκείνος είπε ότι ή μοναχή πού τόν πλησίασε ήταν η ίδια ή Παναγία.
Άλλη μια Ιστορία αναφέρει ότι στην 'Όπτινα ήρθανε κάποιοι κοσμοναύτες πού δέν έψαχναν συγκεκριμένα τό μοναστήρι, άλλα τό σημείο τομής τών συντετμημένων γραμμών πάνω στή γη άπ' όπου υψωνόταν πρό τόν ουρανό μιά φωτεινή στήλη! Φωτο¬γράφισαν άπό τό διάστημα αυτή τή λάμψη καί αργό¬τερα χάρισαν στό μοναστήρι μεγενθυμένη φωτογρα¬φία όπου μπορούσες νά ξεχωρίσεις τό μοναστήρι καί τή Σκήτη. Φαίνεται ή 'Όπτινα ακόμη στά ερείπια νά ακτινοβολεί στή γη τό ευλογημένο Φως.»(ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ Τρεις Σύγχρονοι Μάρτυρες-εκδ.Ι.Καλ.Αγ.Χαραλάμπους Ν.Σκήτη-Αγ.Όρος)
* * * *
ΟΣΟ περισσότερο ζει κανείς τήν κο¬σμική ζωή, τόσο περισσότερο άγχος
κερδίζει. Μόνο κοντά στον Χριστό κα¬νείς ξεκουράζεται καί βρίσκει ανάπαυ-¬
ση και σωματική καί ψυχική.

ΤΑ «κατάφερε» ό άνθρωπος με τόν«πολιτισμό»του νά καταστρέψει το περιβάλλον καί τόν κόσμο.

ΜΗ θαυμάζετε αυτούς που πάνε στο φεγγάρι, τους αστροναύτες, αλλά αυ¬τούς που αποφεύγουν τήν κοσμική ζωή καί μέ τόν φιλότιμο αγώνα τους,
πλησιάζουν τόν Θεό καί γίνονται Παραδεισοναύτες.

ΒΛΕΠΕΤΕ γιά τόν ουρανό δέν χρειάζο¬νται καί πολλά καύσιμα. Μ' ενα παξι¬μάδι ανεβαίνει ό άνθρωπος μέχρι τον Παράδεισο.

ΣΗΜΕΡΑ είναι ζαλισμένοι οί άνθρωποικαί δέν παρακολουθούν τόν εαυτό
τους καί τόν τρόπο ζωής τους γιά να δουν τίς συνέπειες της διαγωγής τους.

ΑΠΟ τήν απλή φυσική ζωή, όσο απο¬μακρύνονται οί άνθρωποι καί προχω-¬
ρούν στην πολυτέλεια, τόσο αυξάνουν τά βάσανα καί τό άγχος τους.

ΟΣΟ μεγαλώνει ή «κοσμική ευγένεια»,τόσο χάνονται ή φυσική απλότητα καί
τό ανθρώπινο χαμόγελο.

ΟΣΟΙ δέν δέχονται παρατηρήσεις, ού¬τε καί άπό τους ανθρώπους που αλη¬θινά
τους αγαπούν, τελικά παραμέ¬νουν αδιόρθωτοι καί στραβόξυλα και
αχρηστεύονται μόνοι τους πνευματι¬κά.
(ΛΟΓΟΙ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΤΟΣ.-π.Παϊσίου-Μακαρίου Ιερομονάχου-Άγ.Όρος)