Ό φθονερός-Τα μικρά ελαττώματα-Απάθεια στις ύβρεις

Ό φθονερός
ΕΝΑΣ ινδικός μύθος αναφέρει πώς, κάποτε, στην χώρα αυτή υπήρχε ένα παράξενο πουλί, πού όταν ήταν καλός καιρός και όλα τ' άλλα πουλιά κελαηδούσαν, αυτό έκρυβε το ράμφος του μέσα στα πούπουλα του και βυθιζόταν σε βαθειά μελαγχολία. Όταν όμως ό καιρός χαλούσε καί τα πουλιά σταματούσαν το κελάηδημα τους, τότε το περίεργο πουλί έκανε σαν μεθυσμένο, "Ετρεχε παντού. Κελαηδούσε, πανηγύριζε για την τόση κακοκαιρία.
Με το πουλί αυτό οι Ινδοί συμβολίζουν τον φθο­νερό άνθρωπο, πού θλίβεται καί μελαγχολεί όταν οί άλλοι χαίρονται και ευτυχούν καί μόνον όταν στη ζωή των άλλων ξεσπάσουν μπόρες, τότε εκείνος χαίρεται και ευχαριστείται.
Τί φοβερό αληθινά πάθος ό φθόνος. Ή πηγή ευτυ­χίας του άλλου να γίνεται πηγή δυστυχίας δική σου.
Τα μικρά ελαττώματα
Κάποτε υπήρχε ένας πνευματικός, πού εξομολο­γούσε σ' ένα ερημικό μοναστηράκι. Πολλοί χριστια­νοί έτρεχαν να περάσουν λίγες ευχάριστες στιγμές μέσα στην μαγευτική ερημιά, και να του εμπιστευθούν τα μυστικά της καρδιάς του πού σαν φαρμακερά τριβόλια την αγκύλωναν. "Ενα απόγευμα, ανάμεσα σε τόσους άλλους πού πέρασαν το Ιερό εξομολογητήριο καί είπαν μικρά και ασήμαντα κατά την γνώμη τους αμαρτήματα, πέρασε καί ένας άνθρωπος πολύ σκυθρωπός. Ήταν ληστής ξακουστός. Είπε κι αυτός τα κρίματά του, τα όποια, όπως καί ό ίδιος καταλάβαινε, ήταν πολλά και μεγάλα. Όταν τέλειωσαν όλοι την έξαγόρευσή τους ό πνευματικός κάλεσε όλους να τους δώση τίς σοφές συμ­βουλές του.
-Θέλω να σας βάλω έναν κανόνα. Θέλω να κάνετε αυτό πού θα σας πω.
Σεις άπ' εδώ, καί δείχνει τους ανθρώπους πού εξο­μολογήθηκαν μικρά αμαρτήματα, θα πάρετε από μια πετρούλα και θα την ρίξετε Οσο μπορείτε πιο μακρυά. Καί εσύ, λέγει στον ληστή, πάρε αυτόν εδώ τον ογκό­λιθο καί πέταξε τον όσο μπορείς πιο μακρυά. Όλοι έκα­ναν ο,τι τους υπέδειξε ό πνευματικός.
-Αυτό πού κάνατε ήταν το πρώτο μέρος του κανό­νος. Τώρα θα πάτε όλοι να πάρετε τα πετραδάκια, πού πετάξατε καί να μου τα φέρετε. Ό ληστής πρώτος, αμέ­σως βρήκε τον ογκόλιθο καί τον έφερε. Οί άλλοι που να βρουν τα μικρά πετραδάκια ... Έψαξαν χωρίς απο­τέλεσμα. Καί τότε ό πνευματικός βρήκε την ευκαιρία να τους μιλήση.
-Βλέπετε; παιδιά μου. Τα μικρά πετραδάκια χάνο­νται. Έτσι είναι καί τα μικρά ελαττώματα. Μικρά καί δεν τα προσέχουμε. Μικρά καί δεν τα σκεφτόμαστε. "Ομως όλα αυτά λερώνουν την ψυχή μας. Όλα αυτά μας κάνουν να παραβαίνουμε τίς εντολές του Θεού. "Οταν όμως κάνουμε ένα μεγάλο αμάρτημα, το έχουμε πάντα μπροστά μας καί αυτό μας δίνει την ευκαιρία, όλη μας ή υπόλοιπη ζωή να είναι προσεκτική, γιατί αν δεν προ­σέχουμε τα μικρά θα πέσουμε καί στα μεγάλα.
(ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ Εκδ. «ΛΥΔΙΑ»)

Απάθεια στις ύβρεις
Πριν πολλά χρόνια περπάταγα στην "Ομόνοια και συνάντησα τον Γέροντα Πορφύριο. Αυτός είχε τη συνήθεια να πηγαίνει στα μαγαζιά εδώ και εκεί όταν περπάταγε.
"Οταν τον έβλεπα (μια δυο φορές τον είχα δει έτσι τυχαία) έτρεχα κοντά του για να πηγαίνουμε μαζί και να τον έχω περισσότερο κοντά μου...
Με πήρε μαζί μιλώντας μου στο δρόμο και μπή­καμε μέσα στην Πολυκλινική.
"Εκανε κάποια δουλειά καί, βγαίνοντας άπ' την κεντρική είσοδο της Πολυκλινικής, στεκόταν κάποιος ή κάποια άγνωστη έκεί πέρα -δεν θυμάμαι αν ήταν άντρας ή γυναίκα- κι άρχισε να βρίζει σκαιότατα τον Παππούλη να του λέει πολύ άσχημες βρισιές, να τον βλασφημάει...
Εγώ ταράχτηκα πάρα πολύ και πήγα να τον κοι­τάξω να του πω τι θα κάνουμε, τί θα του απαν­τήσουμε, γιατί μας βρίζει.
Ό Παππούλης ατάραχος, σαν να μην είδε τίποτα, προχωρούσε γαλήνιος και βγήκε άπ' την πόρτα κι έφυγε..."Οταν τον ρώτησα, τι συνέβη, γιατί δεν μίλησε, δεν μου απάντησε καθόλου. Μου θύμισε εκείνη την στιγμή τον Χριστό πού περνούσε ανάμεσα στο πλήθος στη Ναζαρέτ -θέλανε να τον σπρώξουνε για να τον ρίξουνε στο γκρεμό—. Αυτός πέρασε, δια μέ­σου αυτών πού ήτανε εχθροί του και τους αν­τιμετώπισε μ? αυτόν τον γαλήνιο τρόπο.
Σκαλοπάτι τον διαβόλου
"Οταν ό Βαλαρίνος έπεσε αιχμάλωτος στα χέρια των Περσών, ό βασιλιάς Σάπωρ δεν τον σκότωσε, παρ' όλο πού γνώριζε ότι στα χέρια του κρατούσε έναν γεν­ναίο πολεμιστή, πού έδωσε σκληρές μάχες εναντίον του. Όμως δεν τον άφησε αβασάνιστο. Κάθε ήμερα πού ήθελε να ανέβη στο άλογο του, χρησιμοποιούσε τον σκλάβο του σαν σκαλοπάτι, πού χειροδεμένος διπλωνόταν στα μισά για να εξυπηρέτηση τον Ιππέα βασιλιά. Αυτό κάνει και ό πονηρός διάβολος, όταν αιχμα­λώτιση έναν άνθρωπο. Τον ποδοπατεί κάθε ήμερα και τον τυραννεί με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο, για να ικανοποιεί το πάθος της κακίας του.
* * *
ΕΞΩ από το Τόκιο υπάρχει ένα χριστιανικό μονα­στήρι. Μέσα σ' αυτό το μοναστήρι ζή ένας μοναχός, πού έφθασε σε μεγάλη ύψη αρετής καί αγιότητας. Ό μοναχός π. Τοχΐτο Γιαμότω - αυτό είναι το όνομα του-πρίν έλθη στο μοναστήρι ζούσε μια πολύ αμαρτωλή ζωή. Κάποια ήμερα, μεθυσμένος, ώδηγούσε το αυτοκί­νητο του. Στόν δρόμο χτύπησε έναν άνθρωπο. Πέρασε από πάνω του και βαριά τραυματισμένο τον εγκατέλει­ψε, χωρίς να του προσφέρει καμιά βοήθεια. Την επο­μένη ημέρα πληροφορήθηκε από τις εφημερίδες, ότι ό σκοτωμένος, πού εγκατέλειψε αβοήθητο, ήταν ό γυιός του. Το γεγονός αυτό τον συγκλόνισε βαθύτατα. Ξύπνησε μέσα του ένας άλλος κόσμος. Μετανόησε για το έγκλημα του και από την ήμερα εκείνη εγκατέλειψε τα εγκόσμια, για να ζήση πιο κοντά στον Θεό,
Πόσοι άνθρωποι καί σήμερα δεν εγκαταλείπουν τραυματισμένους τους συνανθρώπους τους! "Αν όμως σκεφτόταν, πώς αυτοί πού χτυπήθησκαν σκληρά μέσα στην ζωή είναι αδελφοί τους, διαφορετική θα ήταν ή στάσις και ή συμπεριφορά τους.


Ό αγιασμός στο κακόφημο σπίτι
Κάποτε μου είχε διηγηθεί ο Γέροντας Πορφύριος ότι στην Όμόνοια όταν ήτανε εφημέριος στο εκκλησάκι του Αγίου Γερασίμου της Πολυκλινικής πήγε μια γυναί­κα να τον πάρει να της κάνει αγιασμό.
Αυτή ή γυναίκα ήτανε κοινή και ό Παππούλης βέ­βαια το κατάλαβε, πήγε όμως μαζί της και τον έβα­λε σ' ένα σπίτι ανοχής. Ή γυναίκα είχε κάποια φο­βία διότι κάποιο περιστατικό είχε συμβεί με μαχαι­ρώματα και μια συνάδελφος της είχε λιποθυμήσει κ.λπ. Κοντά σ' αυτήν ανοίξανε κι άλλες πόρτες κι εμφανίστηκαν πολλές γυναίκες της ιδίας καταστάσε­ως και περιέβαλαν τον Παππούλη και τον κοίταζαν με τα τρομαγμένα τους μάτια. Τότε ό Παππούλης κατενύγη, είδε τις ψυχές τους, και τους είπε.
«Γονατιστέ παιδιά μου, γονατιστέ όλες και να κάνουμε όλοι μαζί την προσευχή μας, να σας δια­βάσω μια ευχή».
Και ό Παππούλης έβαλε το πετραχήλι του, έκανε τον αγιασμό, και γονάτισαν οι πόρνες κι αυτός διά­βαζε την ευχή επάνω τους.
(ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ-Εκδ.Ι.Ησυχ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος-Μήλεσι)


Ή συμπροσευχή στο 'Έσσεξ της Αγγλίας
Ό Γέροντας αγαπούσε πολύ το μοναστήρι του Εσσεξ της Αγγλίας. Μια φορά μου 'χε πεί ότι είναι πολύ ωραία εκεί πέρα και μου περιέγραφε ακριβώς το μικρό εκκλησάκι πού βρίσκεται μέσα στο παλιό κτίριο. Μου είπε:
- Είναι σκοτεινό, έτσι, κατανυκτικό. Μου αρέσει πολύ, να πηγαίνω, εγώ εκεί την ώρα πού κάνουνε ακολουθία το πρωί, το βράδυ, και να προσεύχομαι μαζί τους. Είναι πάρα πολύ ωραία.
Σημειωτέον ότι ό Γέροντας δεν είχε πάει ποτέ στην Αγγλία.

* * *
ΣΤΗΝ Αίγυπτο, κάθε τόσο, ή αρχαιο­λογική σκαπάνη ανακαλύπτει περίεργα καί ενδιαφέρο­ντα πράγματα. Πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια πριν, υπήρχαν μεγάλες πόλεις και πολλές οικοδομές καί περίφημα παλάτια, τα όποια σήμερα με τίς ανασκαφές πού γίνονται, έρχονται στο φως καί θαυμάζουμε την τέχνη καί τον πολιτισμό τους.
Προ ετών, μέσα σε ένα μνήμα βρήκαν ένα πιθάρι πέτρινο πού ήταν αρκετά βαρύ. Τί να είχε άραγε; Νερό; "Οχι. Γάλα; "Οχι. Λάδι; "Οχι. Χρυσάφι; "Οχι. Το πιθάρι είχε μέλι και διατηρήθηκε 4.000 χρόνια αγνό, καθαρό, ώραίο στην έμφάνιση καί γλυκύτατο στην γεύση. Το σκοτεινό μνήμα και το μεγάλο χρονικό διάστημα σε τίποτε δεν έβλαψε καί δεν αλλοίωσε το περιεχόμενο του πιθαριού.
Σάν το μέλι αγνός καί καθαρός είναι και ό λόγος του Θεού, πού δεν τον αλλοιώνει ό χρόνος, πού δεν τον εξαφανίζουν τα μνήματα όσο καί αν παλιώνουν οί άνθρωποι και ξεφτίζουν οί ιδέες. Ό λόγος του Θεού θα παραμένη γλυκύς σαν το μέλι, καθαρός και δροσερός σαν το κρυσταλλένιο νεράκι και προ παντός δυνατός καί ικανός να μεταβάλλη τον άνθρωπο καί να άγιάζη την καρδιά του.


Αναφέρει ο π.Παίσιος:

Σήμερα μ' έπιασε μια τρέλλα, και πήρα το μολύ­βι, όπως κάνει ό τρελλός, πού γράφει τα ξε­σπάσματα του στους τοίχους με το κάρβουνο, και κάθησα κι εγώ να γράψω τα δικά μου στο χαρτί σαν τρελλός και πάλι σαν τρελλός να τα στείλω γραμ­μένα.
* Μακάριοι λοιπόν όσοι κατόρθωσαν να κάνουν τον πα­λαβό και με αυτόν τον τρόπο προφύλαξαν τον πνευμα­τικό τους πλούτο.
*Μακάριοι όσοι δεν κηρύττουν με λόγια το Ευαγ­γέλιο, αλλά το ζούνε καί κηρύττουν με την σιωπή τους, με την Χάρη του Θεού, ή οποία καί τους προδίδει.
*Μακάριοι όσοι χαίρονται, όταν τους κατηγο­ρούν αδίκως, παρά όταν τους επαινούν δικαίως για τον ενάρετο βίο τους. Έδω είναι τα σημάδια της αγιότητος καί όχι στον ξερό αγώνα των σωματικών ασκήσεων καί τον μεγάλο αριθμό των αγώνων πού, όταν δεν γίνωνται με ταπείνωση καί με σκοπό την απέκδυση του παλαιού μας ανθρώπου, μόνον ψευδαισθήσεις δημιουργούν.
*Μακάριοι αυτοί πού προτιμούν να αδικούνται παρά να αδικούν καί δέχονται ήρεμα καί σιωπηλά τις αδικίες, διότι αυτοί φανερώνουν καί εμπράκτως με αυτό ότι πιστεύουν «εις ένα θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα» καί από Αυτόν περιμένουν να δικαιωθούν καί όχι από ανθρώπους, για να εξοφλήσουν εδώ με ματαιότητα.
* Μακάρια καί τρις μακάρια τα ορφανά πού έχουν στερηθεί την μεγάλη στοργή των γονέων τους, διότι αυτά κατόρθωσαν να κάνουν Πατέρα τους τον Θεό από τούτη την ζωή και έχουν παράλληλα και την στοργή πού στερηθήκανε των γονέων τους στο Ταμιευτήριο του θεού, ή οποία τοκίζεται
*Μακάριοι όσοι γεννηθήκανε άσχημοι καί είναι περιφρονημένοι εδώ στην γη, διότι αυτοί δικαιούνται το ομορφότερο μέρος του Παραδείσου, όταν δοξολογούν τον Θεό καί δεν γογγύζουν.
* Καλότυχοι, λένε οι κοσμικοί, οι Αστροναύτες πού γυρίζουν στον αέρα άλλοτε άπ' έξω καί άλλοτε από μέσα στο φεγγάρι.
Μακάριοι όμως είναι οί εξαϋλωμένοι του Χρίστου «Παραδεισοναύτες» πού ανεβαίνουν στον Θεό και γυρί­ζουν στον Παράδεισο στην μόνιμη τους κατοικία, τακτι­κά, με το πιο ταχύτερο μέσο καί δίχως πολλά καύσιμα παρά με ένα παξιμάδι.

*Μακάριοι όσοι έχουν γεννηθή ανάπηροι ή έγι­ναν από απροσεξία τους, αλλά δεν γογγύζουν καί δοξο­λογούν τον Θεό. Αυτοί θα έχουν την καλύτερη θέση στον Παράδεισο μαζί με τους ομολογητάς καί Μάρτυρας, πού δώσανε για την αγάπη του Χρίστου τα χέρια καί τα πόδια τους, καί τώρα φιλούν με ευλάβεια στον Παρά­δεισο συνέχεια τα πόδια καί τα χέρια του Χρίστου
*Μακάριοι οι γονείς πού δεν χρησιμοποιούν την λέξη «μη» στα παιδιά τους, άλλα τα φρενάρουν από το κακό με την αγία τους ζωή, την οποία μιμούνται τα παιδιά, και ακολουθούν τον Χριστό με Πνευματική λε­βεντιά χαρούμενα.
*Καλότυχοι, λένε οί κοσμικοί, αυτοί πού ζουν στα κρυστάλλινα παλάτια καί έχουν όλες τις ευκολίες.
Μακάριοι όμως είναι αυτοί πού κατορθώσανε να απλοποιήσουν την ζωή τους καί ελευθερωθήκανε από την θηλιά της κοσμικής αυτής εξελίξεως των πολλών ευκολιών (των πολλών δυσκολιών) και απαλλαχθήκανε από το φοβερό άγχος της σημερινής εποχής μας.
*Καλότυχοι, λένε οι κοσμικοί, αυτοί πού μπο­ρούν και απολαμβάνουν τα αγαθά του κόσμου.
Μακάριοι όμως είναι αυτοί πού τα δίνουν όλα για τον Χριστό καί στερούνται καί κάθε ανθρώπινη παρη­γοριά πάλι για τον Χριστό, καί έτσι κατορθώνουν να βρίσκωνται κοντά στον Χριστό μέρα-νύχτα με την θεία Του παρηγοριά πού είναι πολλές φορές τόσο πολλή, πού λέει κανείς στον Θεό: «Θεέ μου, η αγάπη σου δεν υποφέρεται, διότι είναι πολλή καί στην μικρή μου καρδιά δεν χωράει».

Προσεύχεται εν μέσω σφαιρών
«Μια μέρα», συνεχίζει ό κ. Παντελής Τζέκος, «ήμασταν πάνω σε ένα ύψωμα πού Λεγόταν «Φονιάς». Μας είχαν αποκλείσει οί αντάρτες καί δεν μπορούσαμε να φύγουμε από πουθενά, γιατί δεν υπήρχε διέξοδος. Ό Αρσένιος(π.Παίσιος) ήταν όρθιος. Οί σφαίρες έπεφταν καί σφύριζαν. Εγώ τον έπιανα από το χιτώνιο καί τον τρα­βούσα να πέση κάτω. Αυτός τίποτε. Κοίταζε ψηλά καί είχε τα χέρια του έτσι, σταυρωμένα. Έ, φαίνεται μας λυπήθηκε ό Μεγαλοδύναμος, καί κάποια στιγμή ήρθαν τα αεροπλάνα καί άνοιξαν δρόμο. Όταν φεύγαμε, του λέω:
Καλά, Χριστιανέ μου, γιατί δεν έπεοτες κάτω;
Προσευχόμουν.
Προσευχόσουν; ρώτησα με μεγάλη απορία».
Τί δύναμη είχε ή προσευχή του καί πόσο μεγάλη ήταν ή πίστη του, ώστε να αψηφά τίς σφαίρες! Το πιθανώτερο ήταν να παρακαλούσε τον Θεό να σωθούν οί άλλοι καί ας σκοτωθή ό ίδιος. Γι' αυτό στεκόταν όρθιος καί ακάλυπτος. Καί ό δίκαιος Θεός, βλέποντας την αυτοθυσία του, τον έσωσε μαζί με τους άλλους.
* * *
Ευεργετεί και συκοφαντείται
Αναφέρει ο π.Παϊσιος: Στο μέτωπο όταν υπηρετούσα ένας Ανθυπολοχαγός κτηνώδης ενωχλούσε μια νέα. Εκείνη ή καημένη προτίμησε να πεθάνει παρά να αμαρτήσει. "Εφυγε καί την ακολούθησε καί μια ηλικιωμένη. Βάδιζαν μέσα στά χιόνια καί βρέθη­καν σε ένα Εξωκλήσι αλλά ή πόρτα ήταν κλειστή. "Εμειναν έξω, κάτω από το υπόστεγο τρέμοντας από το κρύο.
»Τήν ίδια νύχτα μου ήρθε ξαφνικά ένας επίμο­νος λογισμός να πάω στο έξωκκλήσι να ανάψω τα καντήλια. Το χιόνι είχε φθάσει τα ογδόντα εκατο­στά περίπου. Πήγα καί χωρίς να γνωρίζω τί προη­γήθηκε, βρήκα έξω από το εξωκκλήσι τίς δύο γυ­ναίκες μελανιασμένες από το κρύο. Τίς έδωσα από ένα γάντι, άνοιξα την πόρτα, μπήκαν μέσα καί αφού συνήλθαν κάπως, διηγήθηκαν τα σχετικά. "Ε­γώ", είπε ή νέα, "έκανα ό,τι μπορούσα. Από 'κει καί πέρα, ας κάνει καί ό θεός τα υπόλοιπα".
»Τίς συμπόνεσα τίς καημένες καί αυθόρμητα τίς είπα: "Τελείωσαν τα βάσανα σας. Αύριο θα πάτε στά σπίτια σας",όπως καί συνέβη». Ό Ανθυπολοχαγός, όταν έμαθε ότι ό Αρσένιος τίς βοήθησε καί σώθηκαν, ίσως για να κάλυψη την ενοχή του, διέδιδε συκοφαντικά ότι ό Αρσένιος έβα­λε στην Εκκλησία τους μεταγωγικούς με τα μουλά­ρια. (ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ Εκδ.Ι.Ησυχ.Αγ.Ι.Προδρόμου Μεταμόρφωση Χαλκιδικής)
* * *
ΚΑΠΟΤΕ πήγε στον π.Πορφύριο ένας ασθενής ό όποιος ήταν θε­τικός, για την νόσο του ΑIDS.
Κάποιοι φίλοι μου, επειδή ήξεραν ότι εγώ ξέρω τον Παππούλη και επειδή αυτός βρισκόταν σε μεγά­λη απελπισία και ήθελε ν' αυτοκτονήσει (δεν ήτανε καθόλου καλά) με παρεκάλεσαν να τον βοηθήσω.
Εγώ όταν άκουσα ότι ήταν να αυτοκτονήσει τον έστειλα στον
Παππούλη. Ητο ένας άνθρωπος, ό όποιος δεν φαινότανε καθόλου άπ' έξω σαν Χρι­στιανός, είχε εμφάνιση πολύ κοσμική. Τον άφησα μέ­σα στο κελλι του Γέροντα. Τον κράτησε πάρα πολ­λή ώρα.
"Οταν τελείωσε, βγήκε έξω κλαμμένος, άλλα ήρε­μος μ' ένα κομποσχοίνι στο χέρι πού του 'χε χαρίσει ό Παππούλης. "Εκλαιγε, άλλα όχι πια με απελπισία. Τα μάτια του είχαν ένα φως. Με φώναξε μέσα ό Παππούλης
- «"Ελα 'δώ μέσα να σου πω! Τί ήταν αυτή ή ψυχή πού μου έφερες; Τι άγιο άνθρωπο μου έφερες βρε; Τι ψυχή ήταν αυτή»!
Ό άνθρωπος αυτός βέβαια από τότε μετανόησε ,εξομολογείται, κοινωνεί και ευχαριστεί τον Χριστό γιατί το ΑΙDS έγινε γι' αυτόν αίτια να σωθεί πραγματικά.

ΗΤΑΝ κάποτε ένα Μοναστήρι στο βουνό, όπου οι μοναχοί ζούσαν ειρηνικά. Μια μέρα έκαναν επι­δρομή ληστές, μπήκαν μέσα στο Ναό της Μο­νής αγριωποί καί ό αρχηγός τους ζήτησε τον Ηγούμενο. ΄Ενας μοναχός τον ειδοποίησε κι' εκείνος, που βρισκόταν μέσα στο Ιερό, παρεκάλεσε τον αρχιληστή να περιμένη λίγο, ώσπου να τελείωση μια εργασία του. Γονάτισε μπροστά στην Αγία Τράπεζα κι' άρχισε μια θερμή προ­σευχή στο Χριστό, να τους γλυτώση άπ' αυτό τον κίνδυνο. Ό αρχιληστής, στο διάστημα αυτό, περιεργαζόταν τίς τοιχογραφίες του Ναού. "Αγριος όπως ήταν, τράβηξε την προσοχή του η εικόνα της μελλούσης κρίσεως καί ιδιαίτερα του φοβερού δράκοντα, πού έβγαζε φωτιές από το ανοικτό στόμα του καί κατάπινε τους κολα­σμένους. Εκείνη τη στιγμή βγήκε από το Ιερό ό Ηγούμενος. Ό άρχιληστής, μόλις τον είδε, του είπε απότομα: "Θα μου δώσης αμέσως ό­λους τους θησαυρούς του Μοναστηριού, γιατί αλλοιώς θα σας σφάξουμε. Άλλα πρώτα θέλω να μου εξήγησης τί παριστάνει αυτή ή ζωγρα­φιά". Ό Ηγούμενος, πού εξακολουθούσε να προσεύχεται κρυφά, του εξήγησε, ότι από τη μια πλευρά είναι ό Χριστός, πού παίρνει μαζί του στον Παράδεισο τους δικαίους κι' από την άλλη ό διάβολος - δράκοντας, πού καταπίνει στο καμίνι της κολάσεως τους αμαρτωλούς." Ποιοί είναι αυτοί οι αμαρτωλοί;" ξαναρώτησε ό άρχιληστής. Ό Ηγούμενος του απάντησε: "Εί­ναι αυτοί πού κλέβουν, πού σκοτώνουν, πού βρίζουν, πού ατιμάζουν, αυτοί πού κάνουν κάθε κακό". "Δηλαδή, ρώτησε ανήσυχος, κι' εγώ στην κόλαση θα πάω;" ""Οπως φαίνεται, του λέει ό Ηγούμενος, για κει προορίζεσαι". "Καί δεν υ­πάρχει τρόπος να γλυτώσω την κόλαση;" ρώ­τησε. "Υπάρχει", του άπαντα ό Ηγούμενος. "Καί ποιος είναι αυτός;" "Να μετανοιώσης για όλες τίς αμαρτίες σου, να έξομολογηθής, να κοινωνήσης καί να αγωνισθής να άποφεύγης το κακό καί να κάνης το καλό." Τότε ό άρχιληστής στρέφεται ξαφνικά στους ληστές πού τον ακολουθούσαν καί τους λέει: "Εγώ θα μείνω εδώ." Έφυγαν οι ληστές καί ό άρχιλη­στής εξομολογήθηκε στον Ηγούμενο, πού τον έκανε δόκιμο μοναχό και κατόπιν με την χάρη του Ι.Χριστού έφτασε σε μεγάλα μέτρα αγιότητος.
* * *
- Γιατί Γέροντα Παϊσιε , δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με τον καλό τρόπο παρά μόνο με κάποια δοκιμασία;
- Πριν επιτρέψη ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι’ αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία. Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζη, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθή. Έτσι και ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνη με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθη. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη· λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Ενώ, όταν δεν περνάη ο άνθρωπος καμμιά δοκιμασία, είναι σαν μία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταμιεύει. Μιλάω βέβαια για έναν ο οποίος δεν θέλει την κακοπάθεια για την αγάπη του Χριστού. Σου λέει: «Έχω την υγεία μου, έχω την όρεξή μου, τρώω, περνάω μια χαρά, ήσυχα...», και δεν λέει ένα «δόξα Σοι ο Θεός». Τουλάχιστον, αν αναγνωρίζη όλες αυτές τις ευλογίες του Θεού, κάπως τακτοποιείται η υπόθεση. «Δεν μου άξιζαν αυτά, να πη, αλλά, επειδή είμαι αδύνατος, γι’ αυτό ο Θεός με οικονομάει». Στον βίο του Αγίου Αμβροσίου αναφέρεται ότι κάποτε ο Άγιος φιλοξενήθηκε με την συνοδεία του στο σπίτι κάποιου πλουσίου. Βλέποντας ο Άγιος τα αμύθητα πλούτη του τον ρώτησε να είχε καμμιά φορά δοκιμάσει κάποια θλίψη. «Όχι, ποτέ, του απάντησε εκείνος. Τα πλούτη μου συνέχεια αυξάνονται, τα κτήματά μου ευφορούν, ούτε πόνο έχω, ούτε αρρώστια είδα ποτέ». Τότε ο Άγιος δάκρυσε και είπε στην συνοδεία του: «Ετοιμάστε τα αμάξια να φύγουμε γρήγορα από ‘δώ, γιατί αυτόν δεν τον επισκέφθηκε ο Θεός!». Και μόλις βγήκαν στον δρόμο, το σπίτι του πλουσίου βούλιαξε! Η καλοπέραση που είχε ήταν εγκατάλειψη Θεού.
- Γιατί όμως, Γέροντα, ο Θεός σε μερικούς ανθρώπους δίνει πολλές δοκιμασίες, ενώ σε άλλους δεν δίνει;
- Τι λέει η Αγία Γραφή; «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει». Ένας πατέρας έχει λ.χ. οκτώ παιδιά. Τα πέντε μένουν στο σπίτι, κοντά στον πατέρα τους, και τα τρία φεύγουν μακριά του και δεν τον σκέφτονται. Σ’ αυτά που μένουν κοντά του, αν κάνουν καμμιά αταξία, τους τραβάει το αυτί, τους δίνει κανένα σκαμπιλάκι· ή, αν είναι φρόνιμα, τα χαϊδεύει, τους δίνει και καμμιά σοκολάτα. Ενώ αυτά που είναι μακριά, ούτε χάδι ούτε σκαμπίλι έχουν. Έτσι κάνει και ο Θεός. Τους ανθρώπους που είναι κοντά Του και εκείνους που έχουν καλή διάθεση, αν σφάλουν λίγο, τους δίνει ένα σκαμπιλάκι και εξοφλούν ή, αν τους δώση περισσότερα σκαμπίλια, αποταμιεύουν. Σ’ εκείνους πάλι που είναι μακριά Του δίνει χρόνια, για να μετανοήσουν. Γι’ αυτό βλέπουμε κοσμικούς ανθρώπους να κάνουν σοβαρές αμαρτίες και παρ’ όλα αυτά να έχουν άφθονα υλικά αγαθά και να ζουν πολλά χρόνια, χωρίς να περνούν δοκιμασίες. Αυτό γίνεται κατ’ οικονομίαν Θεού, για να μετανοήσουν. Αν δεν μετανοήσουν, θα είναι αναπολόγητοι στην άλλη ζωή.(Διδαχές Γέροντος Παίσίου)