666 ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ-Η ΑΓΑΠΗ ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ

666 ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ
Τό βά¬ρος του χρυσού πού έφερναν στον Βασιλιά Σολομώντα σέ μία χρονιά ήταν 666 τάλαντα.Γι’αυτό ο αριθμός αυτός για τους Εβραίους αποτελεί σύμβολο δυνάμεως, επιτυχίας και πλούτου. Σήμερα ό χρυσός κάνει ση¬μεία καί τέρατα. Τά πιό φανταστικά σχέδια μπορούν νά πραγματοποιηθούν όταν έχεις λεφτά. Ή φαντασία κατευθύνεται από τό ποσό. Τό χάραγμα στό δεξί χέρι ή στό μέτωπο. Χέρι πού μετράει λεφτά καί κάνει εμπο¬ρικές πράξεις καί μέτωπο δηλαδή μυαλό εμπόρου. Ο σκέψεις είναι απασχολημένες εξ ολοκλήρου γύρω άπό τόν χρυσό. Ότι καί νά κάνεις πρέπει νά κερδίζεις όλο καί περισσότερα λεφτά, αλλιώς δέν υπάρχει καμμία ευχαρίστηση στή ζωή, δηλαδή όλες οί σκέψεις - μέτω¬πο - καί όλες οι πράξεις - χέρι - είναι αποκλειστικά αφιερωμένες στην απόκτηση χρημάτων. Πολλοί λογο¬τέχνες μιλούσαν γιά τό χρήμα σά νά μιλούσαν γιά τήν τρομοκρατία, όπως ό Έμίλ Ζολά, ό Γκαίτε κ.ά.
Ό αντίχριστος θά είναι μιά οικονομική μεγαλο¬φυία (χρυσός), μά καί ένας σοφός σέ θέματα θρησκείας (Σολωμών), έμπειρος, γνωρίζει καί μπορεί τά πά¬ντα, γι' αυτό καί οί πατέρες της Εκκλησίας επανα¬στατούν ενάντια στην αγάπη γιά τό χρυσάφι σά νά πρόκειται γιά ειδωλολατρεία καί πνευματική νόσο. ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ Τρεις Σύγχρονοι Μάρτυρες-εκδ.Ι.Καλ.Αγ.Χαραλάμπους Ν.Σκήτη-Αγ.Όρος)

Η ΑΓΑΠΗ ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Μιά φορά, Γέροντα Παϊσιε, μας είπατε ότι με τήν αγά¬πη ό άνθρωπος μεγαλώνει, ωριμάζει.
- Δεν φθάνει νά αγαπάη κανείς τόν άλλον πρέπει νά τόν άγαπάη περισσότερο άπό τόν εαυτό του. Ή μάνα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο άπό τόν εαυτό της. Μένει νηστικιά, γιά νά ταΐση τά παι¬διά της, άλλα νιώθει μεγαλύτερη ευχαρίστηση άπό εκεί¬να. Τά παιδάκια τρέφονται υλικά και ή μητέρα πνευμα¬τικά. Εκείνα έχουν τήν υλική γεύση, ενώ αυτή έχει τήν πνευματική αγαλλίαση.
Μιά κοπέλα, πριν παντρευτή, μπορεί νά κοιμάται μέχρι τις δέκα τό πρωί και νά θέλη και τό γάλα της νά τό έτοιμάζη ή μάνα της. Βαριέται νά κάνη καμμιά δου¬λειά. Τά θέλει όλα έτοιμα• θέλει όλοι νά τήν περιποι¬ούνται. Απαιτήσεις άπό τήν μάνα, απαιτήσεις άπό τόν πατέρα, και εκείνη νά έχη τό χουζούρι της. Ένώ υπάρ¬χει στην φύση της ή αγάπη, δεν αναπτύσσεται, γιατί συ¬νέχεια δέχεται βοήθεια και ευλογίες άπό τήν μάνα της, άπό τόν πατέρα της, άπό τά αδέλφια της. Άπό τήν στι¬γμή όμως πού γίνεται μάνα, μοιάζει με μηχανάκι πού, όσο ζορίζεται, τόσο φορτίζεται, γιατί δουλεύει συνέχεια ή αγάπη. Πρώτα σιχαινόταν, ΄όταν άγγιζε κάτι βρώ¬μικο, και έπαιρνε μοσχοσάπουνα γιά να πλυθεί. "Υστε¬ρα, όταν λερώνεται το παιδάκι και πρέπη νά το καθαρίση, λες και πιάνει... μαρμελάδες! Δέν σιχαίνεται. Πρώτα, αν την ξυπνούσες, φώναζε, γιατί την ενόχλη¬σες. "Υστερα, όταν κλαίη το παιδί, όλη νύχτα ξενυ¬χτάει και δέν δυσκολεύεται. Το φροντίζει καί χαίρεται. Γιατί; Γιατί παύει νά είναι παιδί. Έγινε μάνα καί ήρθε ή θυσία, ή αγάπη.
Ή μητέρα μάλιστα φθάνει νά έχη περισσότερη αγάπη καί θυσία από τον πατέρα, γιατί στον πατέρα δέν δί¬νονται πολλές ευκαιρίες, γιά νά θυσιάζεται. Βασανί¬ζεται, κοπιάζει περισσότερο μέ τα παιδιά, αλλά παράλ¬ληλα φορτίζεται από τά παιδιά. Δίνει-δίνει, γι' αυτό συνέχεια παίρνει. Ό πατέρας ούτε βασανίζεται τόσο πολύ μέ τά παιδιά, αλλά ούτε φορτίζεται, γι' αυτό καί ή αγάπη του δέν είναι όση της μητέρας.



Πόσες μητέρες έρχονται μέ κλάματα καί μέ παρα¬καλούν: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, γιά το παιδί μου». Τί αγωνία έχουν! Λίγοι άνδρες μου λένε: «Κάνε προ¬σευχή, παραστράτησε το παιδί μου». Νά, καί σήμερα μιά μητέρα μέ τί λαχτάρα ή φουκαριάρα έσπρωχνε τά παιδιά της - οκτώ είχε - καί τά έβαζε στην σειρά, γιά νά πάρουν όλα ευλογία. "Ενας πατέρας δύσκολα θά το έκανε αυτό. Καί ή Ρωσία από τίς μητέρες κρατήθη¬κε. Ή πατρική αγκαλιά, όταν δέν έχη Χάρη Θεού, εί¬ναι ξερή. Ένώ ή μητρική αγκαλιά, ακόμη καί όταν δέν έχη Θεό, έχει γάλα. Το παιδί αγαπά τον πατέρα του καί τον σέβεται, αλλά μέ τήν στοργή καί τήν τρυφερό¬τητα της μητέρας αυξάνει πιο πολύ ή αγάπη του καί προς τον πατέρα. Ή γυναίκα, όταν δέν έχη παιδιά, αν δέν αξιοποίη¬ση το θέμα αυτό πνευματικά, βασανίζεται.
Τί είχα τρα¬βήξει μιά φορά μέ μιά γυναίκα πού δέν είχε παιδιά! Ό άνδρας της είχε μεγάλη θέση στην δουλειά του. Αυτή είχε σπίτια πού τά νοίκιαζε, σπίτι μεγάλο στο όποιο έμεναν, προίκα μεγάλη, καί βαριόταν νά πάη στην αγο¬ρά νά ψωνίση, βαριόταν νά μαγειρέψη, άλλα ούτε καί ήξερε νά μαγειρεύη. Τηλεφωνούσε καί της έφερναν έτοι¬μα φαγητά. Τίποτε δέν της έλειπε, καί όμως ήταν βασα¬νισμένη, γιατί τίποτε δέν τήν ευχαριστούσε. "Ολη μέρα καθόταν στο σπίτι• της έφταιγε το ένα, της έφταιγε το άλλο, βαριόταν το ένα, βαριόταν το άλλο. Τήν έπνιγαν μετά οι λογισμοί καί αναγκαζόταν νά παίρνη χάπια. Ό άνδρας της έπαιρνε δουλειά άπό το γραφείο στο σπί¬τι, γιά νά της κάνη παρέα, καί εκείνη καθόταν πάνω άπό το κεφάλι του, γιά νά περνάη τήν ώρα της. Ό άν¬θρωπος τήν βαριόταν, άλλα έπρεπε ό καημένος νά κά¬νη καί τήν δουλειά του. "Οταν τήν συνάντησα, της είπα: «Μήν κάθεσαι όλη μέρα μέσα στο σπίτι καί μουχλιάζεις. Πήγαινε σέ κανένα νοσοκομείο, νά κάνης καμμιά επίσκε¬ψη σέ αρρώστους». «Πού νά πάω, Πάτερ; μοϋ λέει, δύ¬σκολο μοϋ φαίνεται». «Τότε θά κάνης το έξης: Θά διαβάζης τήν Πρώτη "Ωρα στην ώρα της, τήν Τρίτη "Ωρα στην ώρα της κ.λπ. καί θά κάνης καί καμμιά μετά¬νοια». «Δέν μπορώ», μου λέει. «•'Ε, τότε νά άσχοληθής μέ τά Συναξάρια». Της είπα νά διάβαση τον βίο όλων τών γυναικών πού άγιασαν, μέ τήν σκέψη μήπως άπό 'κει πάρη κάτι και βοηθηθη. Τρόμαξα νά τήν βάλω σέ μιά σει¬ρά, γιά νά μην κατάληξη στο τρελλοκομείο. Είχε άχρη-στευθή τελείως. Γερή μηχανή, άλλα με παγωμένα λάδια.
Με όλα αυτά θέλω νά πω ότι ή καρδιά της γυναίκας αχρηστεύεται, όταν ή αγάπη πού έχει στην φύση της δέν βρή διέξοδο. Και βλέπεις, άλλη μέ πέντε-έξι ή και οκτώ παιδιά, νά είναι πάμφτωχη ή καημένη και νά χαίρεται. "Εχει και λεβεντιά και παλληκαριά. Γιατί; Γιατί βρήκε τον στόχο της. Μου έκανε εντύπωση μιά περίπτωση: "Ενας γνωστός μου είχε δύο αδελφές. Ή μία παντρεύτηκε πο¬λύ μικρή και απέκτησε πολλά παιδιά. Θυσία γινόταν. Έρραβε κιόλας και έστελνε σέ φτωχούς ελεημοσύνες. Ηρθε προ ήμερων και μου είπε: «έχω και εγγονάκια τώ¬ρα!» και σκιρτούσε ή καρδιά της. Ή άλλη δέν παντρεύ¬τηκε, δέν αξιοποίησε πνευματικά και τό αμέριμνο πού είχε καί ήταν... μήν τά ρωτάς! "Ενα άχρηστο πράγμα! Βα¬ριόταν πού ζούσε. Περίμενε άπό τήν γριά μάνα της νά τήν έξυπηρετή καί είχε καί παράπονα. Βλέπετε τί γίνε¬ται; Δέν έγινε ή αλλαγή μέσα της, γιατί δέν έγινε μητέρα καί ούτε αξιοποίησε τήν αγάπη πού υπάρχει στην γυναι¬κεία φύση, βοηθώντας όσους έχουν ανάγκη.
Γι' αυτό λέω ότι ή θυσία είναι απαραίτητη στην γυ¬ναίκα.
Ό άνδρας, καί αν ακόμη δέν καλλιεργήση τήν αγά¬πη, δέν παθαίνει καί μεγάλη ζημιά. Ή γυναίκα όμως, μέ τήν αγάπη πού έχει, άν τυχόν δέν τήν
διοχετεύη σωστά, εί¬ναι σάν μιά μηχανή πού δουλεύει, άλλα δέν έχει υλικό νά δούλεψη καί τραντάζεται καί τραντάζει καί τους άλλους.
* * *
ΚΑΠΟΙΑ φορά πού ετοιμαζόταν νά αναχωρήσει από την Μονή ένας τεχνίτης, ό οποίος εγκατέστησε τότε στό Ναό ένα καινούργιο εικονοστάσι, ό στάρετς Αμβρόσιος είδε μέ τά προφητικά του μάτια ένα φοβερό θέαμα. Σ' ένα δάσος, κοντά στό δρόμο, παραμόνευαν δύο άνδρες κρατώντας μαχαίρια. Ήταν παλαιοί μαθητευόμενοι τοϋ τεχνίτου αυ¬τού. Έγνώριζαν πώς θά επέστρεφε μέ αρκετά χρήματα καί περίμεναν νά περάση άπ' εκεί γιά νά τόν ληστεύσουν καί νά τόν φονεύσουν.
Ένώ ό τεχνίτης αποχαιρετούσε τόν στάρετς δέχθηκε μία πρόσκληση: Νά τόν έπισκεφθή πάλι τήν άλλη ημέρα καί νά πάρη ένα τσάϊ! Εκείνος, παρ' όλο πού βιαζόταν νά έπιστρέψη στην πατρίδα του — τόν πίεζαν καί λόγοι επαγγελματικοί - δέν τόλμησε νά αρνηθή. Τό πρωί ό στάρετς τόν προσκάλεσε πάλι γιά τό απόγευμα, τό απόγευμα γιά τό άλλο πρωί καί μ' αυτόν τόν τρόπο τόν καθυστέρησε τρείς ημέρες από τό ταξίδι του. Είναι αλήθεια πώς λυπή¬θηκε γιά τήν αργοπορία, αλλά δέν άργησε νά πανηγυρίση γι' αυτήν, όταν πληροφορήθηκε πώς τρεις ήμερες καί τρείς νύχτες τόν παραμόνευαν γιά νά τόν σκοτώσουν! (Άρχιμ. Τιμοθέου: Ό στάρετς Αμβρόσιος σ. 173-174).
* * *
ΚΑΠΟΤΕ ήρθε στον στάρετς Θεόφιλο, τόν διά Χριστόν σαλό, μιά έγγαμη αρχόντισσα. Μπροστά από τό κελλί του στάρετς υπήρχε μεγάλο πλήθος λαού. Πέρασε λοιπόν ή κυρία αυτή, σπρώχνοντας καί παραμερίζοντας τους άλ¬λους, καί άρχιζε νά φωνάζη: «Πατερούλη, ευλογείτε! Πα¬τερούλη ευλογείτε!».
«Καί σύ ήρθες σέ μένα γιά ευλογία», απάντησε ό Γέ¬ροντας. «Ναι, πατερούλη, σέ σένα. Θέλω νά μιλήσω μαζί σου». «Καλά τώρα...» είπε ό Θεόφιλος.
Ό στάρετς μπήκε στό κελλί του καί έφερε μιά μεγάλη γαβάθα μέ λαχανόσουπα. «Κράτησε τόν ποδόγυρο σου. Ό Θεός θά ευλόγηση». Καί έχυσε τή λαχανόσουπα στην ανασηκωμένη φούστα! Ή γυναίκα τρόμαξε. Φορούσε καινούργιο μεταξωτό φόρεμα! 'Αλλά ό μακάριος Θεόφι¬λος δέν της έδωσε καιρό νά μιλήση καί διέκοψε τίς θυμω¬μένες σκέψεις της. «Απατάς τόν άνδρα σου καθημερινά. Καί ήρθες σέ μένα γιά ευλογία μέ μεταξωτό φόρεμα. Γιά κύτταξε καλά, πού αποπλανάς τους νέους μέ τήν ομορφιά σου. Γιά κύτταξε καλά». («Αγιορείτικη μαρτυρία» Τεύχ. 14-15 σ. 43).



Αργός χορός
(ποίημα από μία καρκινοπαθή έφηβη )

Έχεις σταματήσει ποτέ να κοιτάξεις τα παιδιά που παίζουν;
Ή να ακούσεις τον ήχο της βροχής που πέφτει στη γη;
Ή να κοιτάξεις την τρελή κούρσα μίας πεταλούδας;
Ή να παρατηρήσεις τον ήλιο που χάνεται μέσα στη νύχτα;
Χαμήλωσε ταχύτητα, μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Ο χρόνος είναι λίγος. Η μουσική δεν θα διαρκέσει για πάντα.
* * *
Περνάς κάθε σου μέρα στα γρήγορα;
Όταν ρωτάς κάποιον τι κάνεις ακούς ποτέ σου την απάντηση;
Στο τέλος της ημέρας ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου με χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό σου;
Καλά θα κάνεις να κόψεις ταχύτητα. Μη χορεύεις τόσο γρήγορα. Ο χρόνος είναι λίγος. Η μουσική δεν θα διαρκέσει για πάντα.
* * *
Είπες ποτέ στο παιδί σου «θα το κάνουμε αύριο» χωρίς να προσέξεις μέσα στη βιασύνη σου την απογοήτευσή του;
Έχεις χάσει ποτέ σου ένα καλό φίλο μόνο και μόνο επειδή δεν έβρισκες τον χρόνο να του τηλεφωνήσεις; Καλά θα κάνεις να κόψεις ταχύτητα. Μη χορεύεις τόσο γρήγορα. Ο χρόνος είναι λίγος. Η μουσική δεν θα διαρκέσει για πάντα.

Όταν αγχώνεσαι και τρέχεις όλη την ημέρα είναι σαν να έχεις ένα δώρο που δεν το άνοιξες ποτέ…και που το πέταξες.
Η ζωή δεν είναι μία κούρσα ταχύτητας.

Ζήσε απλά.

Άκου τη μουσική.
Λίγα λόγια καρδιάς και ουσίας από τον ενθρονιστήριο λόγο του νέου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου

Δεν έχω να καταθέσω προγραμματικές δηλώσεις. Άλλωστε αυτές είναι ήδη διατυπωμένες άπαξ και με περισσή σαφήνεια επί του Σταυρού.
Η Εκκλησία πορεύεται μέσα στην Ιστορία και τον κόσμο αλλά δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Δεν ενδιαφέρεται να αντιπαρατεθεί προς κάτι ή κάποιον αλλά να προσλάβει τον κόσμο και να τον μεταμορφώσει. Δεν καλείται να είναι το λίπασμα για τα διακοσμητικά φυτά αυτού του κόσμου αλλά γίνεται συνεχώς ένας πνευματικός εκρηκτικός μηχανισμός που ανατινάζει τον κόσμο και τον κάνει Εκκλησία…
Τέκνα και αδελφοί μου εν Κυρίω αγαπημένοι,

Προσεύχομαι και παρακαλώ τον Θεό, όταν περάσει ο καιρός και πλησιάζω στο τέλος του κύκλου της επίγειας διακονίας μου να είμαι έτοιμος να απολογηθώ με παρρησία ενώπιον Θεού και ανθρώπων γι’ αυτόν τον θρόνο που μου εμπιστεύτηκε ο Κύριος. Θα ήθελα μέχρι τότε να έχω κατακτήσει το δικαίωμα να μιλήσω για αυτόν τον θρόνο, κοιτώντας σας στα μάτια και εκφραζόμενος με τον ίδιο τρόπο που ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μιλούσε για το σκαμνί του, λέγοντας:
«Εγώ με τη Χάρη του Θεού, μήτε σακούλα έχω, μήτε κασέλα, μήτε σπίτι, μήτε άλλο ράσο από αυτό που φορώ. Και το σκαμνί, όπου έχω, δεν είναι εδικό μου, δια λόγου σας το έχω. Άλλοι το λένε σκαμνί και άλλοι θρόνον. Δεν είναι καθώς το λέγετε. Αμή θέλετε να μάθετε τι είναι; Είναι ο τάφος μου και εγώ είμαι μέσα ο νεκρός οπού σας ομιλώ. Ετούτος ο τάφος έχει την εξουσίαν να διδάσκει βασιλείς και πατριάρχας, αρχιερείς, ιερείς, άνδρας και γυναίκας, παιδιά και κορίτσια, νέους και γέρους και όλον τον κόσμον».

«Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου Εὐλογημένον». Ἀμήν.

* * *
Η ΑΓΙΑ ᾿Αναστασία καταγόταν ἀπό τή μεγαλούπολη Ρώμη. Ζοῦσε στά χρόνια τοῦ βασιλέως Δεκίου καί τοῦ ἡγεμόνα Πρόβου κατά τό ἔτος 256 μ.Χ. Σέ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἐγκατέλειψε τή ματαιότητα τοῦ κόσμου καί μπῆκε σέ μοναστήρι. Κάτω ἀπό τήν ἄγρυπνη πνευματική καθοδήγηση τῆς πνευματικῆς της μητέρας Σοφίας μοναχῆς, προέκοπτε συνεχῶς στά παλαίσματα τῆς μοναχικῆς πολιτείας, καταισχύνοντας τόν ἀρχέκακο διάβολο.
Αὐτός ὑποκινεῖ δικούς του ἀνθρώπους νά ἀναγγείλουν στόν ἡγεμόνα πώς ἡ ᾿Αναστασία κηρύττει τόν Χριστό ὡς ἀληθινό Θεό καί Δημιουργό. Λίγο πρίν ὁδηγηθεῖ στό κριτήριο, ἡ ῾Αγία ἐνισχύεται πνευματικά ἀπό τή φωτισμένη διδασκαλία τῆς γερόντισσας Σοφίας πού τήν προτρέπει νά ὑπομείνει ὡς τό τέλος τό μαρτύριο μέ γενναιότητα.
Χαρούμενη ἡ ᾿Αναστασία ὁδηγεῖται στόν ἡγεμόνα, ὅπου ἐκπλήσσει τούς παρευρισκομένους μέ τήν ἀδαμάντινη σταθερότητά της: οὔτε οἱ κολακεῖες, οὔτε οἱ ἀπειλές τήν πτοοῦν. ῾Ομολογεῖ μέ παρρησία ὅτι γιά χάρι τοῦ ἀγαπημένου της ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕτοιμη νά ὑποστεῖ ὄχι μόνο πάνδεινα βασανιστήρια, ἀλλά καί μυρίους θανάτους.
῾Ο ἡγεμόνας προστάζει πρῶτα νά τή δείρουν ἀνελέητα στό πρόσωπο, ἔπειτα νά τήν γυμνώσουν τελείως, γιά νά ντροπιαστεῖ μπροστά σέ ὅλο τό θέατρο. ῞Υστερα τήν τεντώνουν πάνω σέ πασσάλους καταφλέγοντας τό στῆθος της, τήν κοιλιά καί τά σπλάγχνα μέ ἀναμμένη φωτιά, ἐνῶ συγχρόνως τήν χτυποῦν στήν πλάτη μέ ξύλα. ῾Η ἔνθερμη προσευχή τῆς ῾Αγίας σβήνει τή σφοδρότητα τῆς φωτιᾶς.
Στή συνέχεια τήν ὑποβάλλουν στό μαρτύριο τοῦ τροχοῦ, κατά τό ὁποῖο ὅλα τά κόκκαλα τῆς ἁγίας συντρίβονται. Μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Κυρίου ὅμως, ἡ ῾Αγία θαυματουργικά βρίσκεται ὑγιής καί ὁλόσωμη, χωρίς ἴχνος πληγῆς στή σάρκα της.
Κρεμασμένη σέ ξύλο τήν καταξεσχίζουν μέ σιδερένια νύχια. Κατόπιν ὁ ἡγεμόνας προστάζει τιμωρία ὑπερβολικά ἐπώδυνη, νά τῆς κόψουν τούς μαστούς, ὅπου ἑδράζεται ἡ καρδιά. ᾿Αλλ᾿ ὁ θεῖος ἔρωτας τῆς νύμφης τοῦ Χριστοῦ κατανικᾶ καί αὐτό τό πάθος.
Στή συνέχεια τῆς ξερριζώνουν ὅλα τά δόντια καί τά νύχια. ᾿Εκείνη, σάν νά μήν αἰσθάνεται πόνο, εὐχαριστεῖ θερμά τόν Κύριο πού τήν ἀξιώνει νά συμμετέχει στά πάθη Του. Συγχρόνως βρίζει τούς ψεύτικους θεούς τοῦ τυράννου, πού ὀργισμένος διατάζει νά τῆς ξερριζώσουν καί τή γλῶσσα. Δίχως νά δειλιάσει ἡ ῾Αγία, ζητεῖ λίγη διορία γιά νά προσευχηθεῖ: εὐχαριστεῖ τόν Κύριο καί τόν παρακαλεῖ ὅσοι ἄρρωστοι τήν ἐπικαλεστοῦν σέ βοήθεια, νά τούς θεραπεύει ἀπό κάθε ἀρρώστια. ᾿Εκείνη τήν ὥρα ἀκούστηκε φωνή ἀπό τόν οὐρανό πού μαρτυροῦσε τήν πραγματοποίηση τοῦ αἰτήματός της.
῾Ο δήμιος ἐκτελεῖ τό πρόσταγμα καί τῆς κόβει μέ ξῖφος τή θεολογική γλῶσσα. ῎Επειτα ὁ Πρόβος διατάζει νά τήν ἀποκεφαλίσουν.
Τό λείψανο τῆς ῾Αγίας ριγμένο στό χῶμα γιά λίγες ἡμέρες, δέν τό ἄγγιξε πουλί ἤ θηρίο. Θεῖος ἄγγελος στάλθηκε ἀπό τούς οὐρανούς γιά νά τό παραδώσει στή διδασκάλισσά της Σοφία. ᾿Εκείνη καταφιλώντας το μέ δάκρυα, συλλογιζόταν πῶς μποροῦσε νά τό σηκώσει, ἀνήμπορη ἀπό τά γηρατειά. Τότε ξάφνου παρουσιάστηκαν δύο μεγαλοπρεπεῖς ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι σήκωσαν τό ἱερώτατο λέιψανο καί τό μετέφεραν μέσα στή Ρώμη καί τό ἀπέθεσαν στόν τάφο λαμπρά καί τιμητικά, πρός δόξαν τοῦ Θεοῦ Πατρός καί Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Τά ἱερά λείψανα τῆς ῾Αγίας ᾿Αναστασίας φέρουν ἀκόμα δέρμα ἀπό τήν ῾Αγία, εὐωδιάζουν καί παραμένουν ἄφθαρτα. Φυλάσσονται στή ῾Ιερά Μονή ῾Οσίου Γρηγορίου ῾Αγίου ῎Ορους, ὅπου οἱ πατέρες ἔχουν τήν ῾Αγία "μεγαλύτερη ἀδελφή", στήριγμα, βοήθεια καί προστάτιδα.
᾿Αναρίθμητες εἶναι οἱ μαρτυρίες μοναχῶν ἀλλά καί ἁπλῶν πιστῶν γιά ἄμεσες θαυματουργικές καί σωτηριώδεις ἐπεμβάσεις τῆς ῾Αγίας, καί μάλιστα μέ μόνη τήν ἐπίκληση τοῦ σεπτοῦ ὀνόματός της: "῾Αγία ᾿Αναστασία, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν".
Περί ὑπακοῆς
... Ἔχω καταλάβει ὅτι ἠ ὑπακοή πολύ βοηθάει. Καί λίγο μυαλό νά ἔχει κανείς, ἄν κάνει ὑπακοή, γίνεται φιλόσοφος. Εἴτε ἔξυπνος εἴτε κουτός εἴτε ὐγιής εἴτε ἄρρωστος πνευματικά ἤ σωματικά εἶναι κανείς καί βασανίζεται ἀπό λογισμούς, ἄν κάνει ὑπακοή, ἐλευθερώνεται. Λύτρωση εἶναι ἡ ὑπακοή. Ο μεγαλύτερος ἐγωϊστής εἶναι αὐτός πού ἀκολουθεῖ τούς λογισμούς του καί δέν ρωτάει κανέναν· αὐτοκαταστρέφεται. Μπορεῖ κάποιος νά εἶναι ἔξυπνος ἀλλά ἄν ἔχει θέλημα, αὐτοπεποίθηση καί φιλαυτία, βασανίζεται συνέχεια. Μπερδεύεται ἄσχημα καί τοῦ δημιουργοῦνται προβλήματα. Γιά νά βρεῖ τόν δρόμο του, πρέπει νά ἀνοίξει τήν καρδιά του σέ κάποιον πνευματικό καί νά ζητήσει ταπεινά τήν βοήθειά του. Μερικοί ὅμως ἀντί νά πᾶνε στόν πνευματικό πᾶνε στόν ψυχίατρο ... Γέροντος Παϊσίου Πνευματικός Αγώνας , τόμ. 3ος )

ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ
Το έτος 1977 η σύζυγος μου έμεινε έγκυος. Η χαρά μας ήταν μεγάλη! Και η πρώτη μας φροντίδα ήταν να ενημερώσουμε τον π. Πορφύριο, ο οποίος συμμερίζετο τις χαρές μας και τις λύπες μας, από την πρώτη μέρα της γνωριμίας μας και μας στήριζε με τις προσευχές του.Για τον λόγο αυτόν, τον επισκεφτήκαμε και του ανακοινώσαμε αυτοπροσώπως το χαρμόσυνο γεγονός. Ευχαριστήθηκε πολύ! Η χαρά του ήταν έντονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.
-Τώρα ολοκληρώθηκε η ευτυχία σας! Ο καλός μας Θεός σας τα έδωσε όλα! Είστε καλοί και τους καλούς ο Κύριος δεν τους στερεί τίποτε! Εξάλλου, σας το είχα πει. Θα κάνετε παιδί, Αλλά εσείς μωρέ είσαστε άπιστοι Θωμάδες.. Λυγίζετε εύκολα, που να σας πάρει η ευχή…
Τώρα, καθίστε να σας πω ορισμένα πράγματα, για να έχετε υπόψιν σας σαν υποψήφιοι γονείς που είστε. Και αυτά που θα σας πω, θέλω να τα βάλετε καλά στο μυαλό σας, να τα συγκρατήσετε και να τα εφαρμόσετε κατά γράμμα, εάν δεν θέλετε να δείτε το παιδί σας δυστυχισμένο και τους εαυτούς σας το ίδιο.
Έρχονται εδώ εκατοντάδες γονείς και με κλάματα στα μάτια με παρακαλούν να βοηθήσω τα παιδιά τους γιατί άλλα έμπλεξαν με ναρκωτικά, άλλα με κακές παρέες, άλλα τους βρίζουν τους ζητούν χρήματα, για να τα χρησιμοποιήσουν στις χαρτοπαιχτικές λέσχες και στα άλλα τυχερά παιχνίδια, και όταν δεν έχουν να τους δώσουν, τους απειλούν και ακόμη και τους χτυπούν! Έτσι φτάνουν οι γονείς να καταριώνται και αυτά και την ώρα και την στιγμή που τα έφεραν στην ζωή! Έχω δει γονείς, να κλαίνε με μαύρο δάκρυ, για το κατάντημα των παιδιών τους και να λένε, χίλιες φορές να μην τα είχαμε! Γιατί, τότε θα είχαμε ένα καημό και μια στεναχώρια, που δεν θα είχαμε παιδιά, ενώ, τώρα μου λένε έχουμε χίλιους καημούς και άλλες στεναχώριες για τα προβλήματα τα φοβερά που μας δημιουργούν καθημερινά και ντρεπόμαστε να κυκλοφορούμε στον κόσμο. Γι’ αυτό ζητάνε να τους βοηθήσω με τις προσευχές μου, για να σώσουν τα παιδιά τους. Όμως, όταν τους ρωτώ εσείς τι κάνατε, ή τι κάνετε τώρα, για να βοηθήσετε αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα, μου απαντούν, σχεδόν , στερεότυπα, ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, γιατί ξέφυγαν από τον έλεγχό τους, γιατί ήταν έφηβοι!
E! Επόμενο ήταν. Αφού αφήσατε όλα τα παιδικά χρόνια ανεκμετάλλευτα και περιμένατε να έλθει η ήβη, για να ασχοληθείτε με τα παιδιά σας, ασφαλώς αυτά τα αποτελέσματα, θα είχατε και θα πρέπει να περιμένετε και χειρότερα. Το παιδί είναι σαν το ζυμάρι. Όσο πιο μαλακό είναι το ζυμάρι, τόσο πιο εύκολα πλάθεται, διαμορφώνεται, διαπαιδαγωγείται και τελειούται.
Τώρα, που θυμηθήκατε εσείς, ότι έχετε παιδιά, ή μάλλον σας τα θύμισαν αυτά με τις αταξίες τους, τις απαιτήσεις, τις παρανομίες τους και γενικά με την ανήθικη συμπεριφορά τους, τώρα είναι αργά. Πέταξε το πουλάκι. Και αν πετάξει το πουλί, που το είχαμε στο κλουβί δύσκολα πιάνεται, για να μην πω, πως δεν ξαναπιάνεται!
Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι το Α και το Ω των υποχρεώσεων, που έχουν οι γονείς σ’ αυτήν την ανθρώπινη ύπαρξη, που με την θεϊκή συνύπαρξη, φέρνουν στην ζωή! Γονείς, που απέτυχαν να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί τους σωστά, θεωρούνται αποτυχημένοι σε όλα! Σε όλα, με ακούτε; Γιατί, αν υποθέσουμε, ότι υπάρχουν γονείς, που αφιέρωσαν όλη τους την ζωή να επεκτείνουν τις βιομηχανικές τους εγκαταστάσεις και να πολλαπλασιάσουν τα χρήματα τους, με αποτέλεσμα να γίνουν μεγιστάνες του πλούτου, ενώ παράλληλα δεν έκαναν τίποτε, για την χρηστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, τότε, σας λεω, ότι όχι μόνο δεν προσέφεραν τίποτε στα παιδιά τους, αλλά αγωνίστηκαν και κόπιασαν για να δημιουργήσουν τεμπέληδες, ακαμάτες και εγκληματίες! Ναι! Σας το βεβαιώνω εγώ. Εγκληματίες έφτιαξαν!
Και ξέρετε γιατί; Γιατί το χρήμα, όταν βρεθεί σε χέρια διεφθαρμένων ανθρώπων, κάνει κακό και στους ίδιους που το έχουν και στους άλλους, που το στερούνται. Γιατί, οι πρώτοι εξαγοράζουν τους τελευταίους, από ανάγκη, και τους χρησιμοποιούν σαν άβουλα όντα, όπου, όποτε και για οποιονδήποτε λόγο θέλουν. Πάντως ποτέ για καλό!
Δεν έχετε ακούσει που λένε: «Το χρήμα διαφθείρει συνειδήσεις;». Πιο σωστή κουβέντα για τον ρόλο που παίζει το χρήμα στη συνείδηση του ατόμου και ειδικότερα στην εξαγορά της συνειδήσεως των ανθρώπων, από καταβολής κόσμου, εγώ τουλάχιστον, δεν έχω ακούσει. Που πάτε μακρυά. Ο Ιούδας δεν πρόδωσε τον Ιησούν μας, για το χρήμα; Για τα τριάκοντα αργύρια; Αυτό δεν σας φτάνει; Δεν είναι αρκετό να σας πείσει, για την καταστρεπτική δύναμη που έχει το χρήμα, όταν το χειρίζονται άνθρωποι, που δεν έχουν μέσα τους Θεό; Και αυτοί, που δεν ασχολούνται με την θεϊκή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους τι νομίζετε ότι φτιάχνουν; Ιούδες φτιάχνουν! Και αλίμονο τους! Γιατί συγκεντρώνουν θησαυρούς εδώ στην γη και αδιαφορούν για την Βασιλεία των Ουρανών.
Εξ άλλου, αυτά που συγκεντρώνουν εδώ, ούτε και οι ίδιοι θα προλάβουν να τα απολαύσουν, αλλά ούτε και τα κακομαθημένα παιδιά τους θα μπορέσουν να τα διατηρήσουν. Και ξέρετε γιατί; γιατί οι μεν γονείς έχουν προσβληθεί από ανίατη αρρώστια, που λέγεται φιλαργυρία. Και με αυτή θα πεθάνουν αγκαλιά! Όλα τα άλλα αγαθά, που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο τους αφήνουν αδιάφορους. Επομένως θα πεθάνουν χωρίς να μπορέσουν να τα απολαύσουν! Τα Δε παιδιά τους, ανίκανα, όπως τα κατάντησαν, δεν θα είναι σε θέση να τα διατηρήσουν! Γιατί, το να διατηρήσει κανείς τα αγαθά, είναι δυσκολότερο από το να τα αποκτήσει! Πράγματι! Έχει δίκιο ο Παππούλης, διότι «Το διατηρήσαι τα’ αγαθά, χαλεπώτερον του κτήσασθαι», όπως έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοι μας.
Συνεπώς, εάν δεν υπάρχει σωστή διαπαιδαγώγηση, δεν υπάρχει τίποτε. Και η σωστή διαπαιδαγώγηση δεν γίνεται όπως θέλουμε εμείς. Πολύ Δε περισσότερο δεν γίνεται όποτε θέλουμε εμείς! Η φροντίδα των γονέων για το παιδί, αρχίζει από τότε που αυτό βρίσκεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του! Ναι! Από τότε!
Μα θα μου πείτε: τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, για το έμβρυο και γενικά για ένα παιδί που βρίσκεται ακόμη, μέσα στην κοιλιά της μάνας του;
Σας απαντώ: Εμείς μόνοι μας τίποτε! Εκείνος, όμως , που επέτρεψε τη σύλληψη του, ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Αλήθεια, υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από το θαύμα της συλλήψεως; ασφαλώς όχι.
Γι’ αυτό, εμείς σε Εκείνον θα απευθυνθούμε και από εκείνον θα ζητήσουμε τις θερμές προσευχές μας, να μεριμνήσουμε για την τελειότητα του σώματος και της ψυχής του συλληφθέντος παιδιού, όταν ακόμη αυτό βρίσκεται στο στάδιο της κυήσεως. Και εκείνος, με τη Θεία χάρη του Αγίου Πνεύματος, θα φροντίσει και για τα δυο. Οι προσευχές μας, όμως, δεν σταματάνε εδώ. Αντιθέτως μάλιστα! Μετά τον τοκετό, του νεογνού, όσο θα αυξάνει αυτό, θα αυξάνουν και οι προσευχές μας.
Έτσι, με τον τρόπο αυτόν δείχνουμε, ότι, πράγματι, εμπιστευόμαστε την σωστή διαπαιδαγώγηση του παιδιού μας στον ίδιο τον Θεό. Και όταν το παιδί μας βρίσκεται υπό την άμεση και συνεχή εποπτεία, παρακολούθηση και προστασία του Θεού, ε, τότε να είμαστε βέβαιοι, πως ποτέ δεν θα παραστρατήσει.

ΉΤΑΝ Αύγουστος μήνας θυμάμαι, που αποφασίσαμε με ένα φιλικό μου ζευγάρι, να περάσουμε τις διακοπές μας στην λουτρόπολη της Αιδηψού. Πριν φύγω, πήγα να χαιρετήσω τον Γέροντα Πορφύριο, όπως έκανα συνήθως, και να πάρω την ευχή του. Παράλληλα τον ρώτησα εάν προβλέπει, πως θα περάσω τις διακοπές. Μου απάντησε ότι θα περάσεις καλά, γιατί εγώ θα προσεύχομαι συνεχώς. Το απόγευμα της ίδιας μέρας βρεθήκαμε στην Αιδηψό και εγκατασταθήκαμε σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο και το ρίξαμε έξω και λησμονήσαμε την προσευχή και όλα εν γένει τα θρησκευτικά μας καθήκοντα. Το βράδυ κοιμήθηκα και αισθάνθηκα να κουνιέται το κρεβάτι μου τόσο δυνατά, που νόμιζα ότι έκανε σεισμό. Ξύπνησα έντρομος και φώναξα δυνατά: σεισμός, σεισμός, ενώ παράλληλα κρατιόμουν από το κρεβάτι, για να μην πέσω κάτω και σκοτωθώ. Παρατήρησα όμως ότι κανείς δεν ξύπνησε από τα διπλανά δωμάτια, αλλά ούτε και από τους άλλους ορόφους. Το γεγονός αυτό με ανησύχησε περισσότερο. Παρέμεινα για πολλή ώρα άυπνος. Όταν ξανακοιμήθηκα, αισθάνθηκα πάλι τα ίδια και επιπλέον αισθανόμουν να διαπερνά το σώμα μου κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα! Αυτό μου συνέβη πολλές φορές. Το πρωί ρώτησα τον φίλο μου τον γιατρό και την σύζυγό του, εάν κατάλαβαν τους σεισμούς που έγιναν το βράδυ και αυτοί γελούσαν! Τα ίδια συνέβαιναν και τα άλλα βράδια και οι διακοπές μου κατάντησαν σκέτο μαρτύριο. Οπότε, ένα βράδυ βλέπω στον ύπνο μου, ότι ήμουν στην Εκκλησία του αγίου Νικολάου, (μάλλον στα Καλλίσια), και από την εικόνα του Αγίου εκπέμποντο επάνω μου δέσμες εκατομμυρίων πολύχρωμων θεϊκών ακτίνων με υπέρλαμπρο φως και μου προκαλούσαν μια απερίγραπτη θεϊκή αγαλλίαση! Μετά από αυτό το όνειρο, αναγκάστηκα να επικοινωνήσω με τον Παππούλη και του τα έθεσα όλα υπόψη. Μην ανησυχείς, μου λεει. Εγώ σε ταλαιπωρώ με τις προσευχές μου. Ποια ώρα είδες τον Άγιο Νικόλαο στον ύπνο σου; Του είπα την ώρα. Ε, αυτή την ώρα παρακαλούσα τον άγιο για σένα. Να συνεχίσεις τις διακοπές σου, αλλά να μην ξεχνάς να προσεύχεσαι.
Τότε εγώ χαριτολογώντας του είπα:
- Παππούλη σας παρακαλώ, εάν θέλετε να συνεχίσω εγώ τις διακοπές μου, πρέπει να σταματήσετε εσείς τις προσευχές σας για μένα. Διαφορετικά, αυτές δεν είναι διακοπές, είναι μαρτύριο…
Ο Παππούλης χαμογέλασε…με αγαθότητα και άπειρη καλοσύνη. Ήθελε και με τον τρόπο αυτό να με οδηγήσει στην πνευματική ζωή. Αλλά εγώ…που να καταλάβω.Το περιστατικό αυτό μου το υπενθύμισε δυο ώρες πριν φύγει για το τελευταίο του ταξίδι στο Άγιο Όρος και γελάσαμε και οι δυο πολύ δυνατά και με ιδιαίτερη ικανοποίηση. Μακάρι και τώρα να εύχεται, από εκεί που είναι, τόσο έντονα! Θα ήταν για μένα η πιο ευχάριστη ταλαιπωρία…