Ή ψυχή της πέταξε στον ουρανό

Η μοναχή Ελένη (Μαντούρωφ), πού μόναζε σ' ένα μοναστήρι κοντά στο Σάρωφ, απεβίωσε ξαφνικά σε ηλικία 34 ετών.
Μια άλλη μοναχή της ίδιας Μονής ήρθε τότε με κλά¬ματα να το άναγγείλει στον π, Σεραφείμ του Σάρωφ. Όταν την είδε τόσο λυπημένη καί γεμάτη δάκρυα, ό π. Σεραφείμ της είπε:
«Γιατί κλαις; Πρέπει να χαιρώμαστε! "Ω, πόσο λαθε¬μένα αντιλαμβάνεσθε την αλήθεια! Κλαίτε. Εάν βλέπατε την ψυχή της να πετάει, να πετάει προς τον ουρανό, όπως ένα πουλί! Τα Χερουβείμ καί τα Σεραφείμ την υποδέχθη¬καν, την δέχτηκαν μαζί με τίς παρθένες καί πήρε θέση κοντά στην Αγία Τριάδα. Είναι τώρα μια πιστή δούλη της Μητέρας του Θεού. Είναι μια κυρία της τιμής στην Αυλή της Βασίλισσας των Ουρανών. Ιδού ποια είναι καί που βρίσκεται ή αδελφή Ελένη. Αδελφή, μη κλαίτε πια!».( Μοναχοί της Αγίας Ρωσίας σ. 207).

Όταν ένα πουλί πετάει για διασκέδαση, πετάει προς την κατεύθυνση του ανέμου,
Όταν όμως αντιμετωπίζει ένα κίνδυνο γυρίζει
ενάντια στον άνεμο, ώστε να μπορέσει να ανεβεί ψηλότερα.

* * *
Ο Άγιος Κύριλλος,Επίσκοπος Τουρώφ(12ος αιώνας) έτσι προσευχόταν για ττους εχθρούς του:
«Συγχώρησε, Κύριε, καί σώσε αυτούς, πού με μάχονται καί με προσβάλλουν, κι' είναι γεμάτοι έχθρα εναντίον μου, καί μου κάνουν κακό καί με βρίζουν, κι' αυτούς πού με συκοφαντούν. Κί' ας μη πάθει κανένας τους κανένα κακό εξ αιτίας έμού του βέβηλου, ούτε στον παρόντα αιώνα, ούτε στον μέλλοντα• αλλά, εξάγνισε τους στο έλεος Σου καί φύλαξε τους στη σκέπη της Χάριτος Σου». (Άρσένιεφ Νικ. Ή Ρωσική ευσέβεια σ. 161).
* * *
Σαράντα χρόνια ταξίδευε ο λαός Του Θεού την έρημο. Έφυγε από την γη της Αιγύπτου και της σκλαβειάς και πορεύτηκε για προς γη της επαγγελίας.
40 ημέρες ας τρέξουμε και μείς , Ας δραπετεύσουμε από τον θάνατο και την σκλαβειά των παθών και της φιλαυτίας μας και ας αναστηθούμε προς την Αγάπη και την Ζωή Του Χριστού.


Αναφέρει ο π.Παϊσιος:
ΟΤΑΝ ΠΕΡΑΣΕΙ κανείς τα τριάντα, αρχίζει να δυσκο¬λεύεται να αποφασίσει για τον Γάμο. Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ δυσκολεύεται. Ό νέος προσαρμόζεται ευκολώτερα σε οποία ζωή κι αν άκολουθήσει. Ό μεγά¬λος όλα τα εξετάζει με την λογική του. "Εχει πια διαμορφωθή ό χαρακτήρας του και δύσκολα αλλάζει- είναι χυμένο μπετόν. Και βλέπεις, αυτοί πού τακτοποιού¬νται σε μικρή ηλικία, μέχρι τα γεράματα τους διατηρούν μια παιδι¬κή απλότητα και συνδέονται εύκολα μεταξύ τους.
Είδα ένα ανδρόγυνο πού παντρεύτηκαν μικροί. "Οπως μιλούσε ό άνδρας, έτσι μιλούσε και ή γυναίκα• ό,τι έκα¬νε ό άνδρας, έκανε και ή γυναίκα. Επειδή παντρεύτη¬καν μικροί, ο ένας πήρε όλες τις συνήθειες του άλλου, και στην ομιλία και στην συμπεριφορά, αλλά και συν¬δέθηκαν εύκολώτερα.Ή παροιμία λέει: «Ή μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου». Ειδικά ή κοπέλα καλά είναι μέχρι τα είκοσι πέντε της χρόνια να άποφασίζει ποια ζωή θα άκολουθήσει. Μετά τα είκοσι πέντε αρχίζει να γίνεται λίγο δύσκολη ή αποκατάσταση της, γιατί σκέφτεται πώς θα υποταχθεί. Εν τω μεταξύ, όσο μεγαλώνει, απο¬κτάει και ιδιοτροπίες και ποιος θα την πάρει; "Επειτα ζητάει κυρίως προστασία στον γάμο και όχι να κάνη οικογένεια.
Είναι παρατηρημένο ότι οποίος αναβάλλει συνέ¬χεια να παντρευτεί, όταν περάσουν τα χρόνια, ψάχνει και δεν βρίσκει. "Οταν ήταν νέος, διάλεγε αυτός• υστέ¬ρα τον διαλέγουν οι άλλοι! Γι' αυτό λέω ότι σ' αυτό το θέμα χρειάζεται καμμιά φορά και λίγη τρέλλα. Να πα¬ράβλεψη μερικά πού δεν είναι ουσιώδη, γιατί δεν πρό¬κειται ποτέ να του έρθουν όλα όπως τα περιμένει. Μια φορά έβρεχε και ένας χείμαρρος άρχισε να κατεβαζη νερό. "Ενας τρελλός και ένας γνωστικός ήθελαν να πε¬ράσουν στην άλλη μεριά. Ό γνωστικός είπε: «Θα σταματήσει ή βροχή, θα λιγοστέψει το νερό και υστέρα θα περάσω». Ό τρελλός δεν περίμενε, έδωσε μια και πέρασε απέναντι. Βράχηκαν λίγο τα ρούχα του, αλλά πήγε εκεί που ήθελε. Ή βροχή, αντί να σταματήσηει, όλο και δυνάμωνε. Το νερό στον χείμαρρο αυξήθηκε και τελι¬κά ό γνωστικός δεν μπόρεσε να πέρασει απέναντι, γιατί υστέρα ήταν και επικίνδυνο Σέ μερικούς υπάρχει μεγάλη υπερηφάνεια, πολύς εγω¬ισμός, γι' αυτό και ό Θεός δεν τους βοηθάει. Χρόνια έρ¬χονται μερικοί εκεί στο Καλύβι και με ρωτούν: «Τί θέλει από
μένα ό Θεός, Πάτερ μου;». Λες και ό Θεός έχει ανάγκη από αυτούς. Ούτε μοναχοί έγιναν, ούτε παντρεύτηκαν. Σάν να είναι φτιαγμένοι από χρυσάφι και φοβούνται μην τους βάλουν για βέργα στο μπετόν! "
- Σήμερα όμως, Γέροντα, ζούμε σε δύσκολα χρόνια, γι’ αυτό μερικοί νέοι διστάζουν να κάνουν οικογένεια.
Οχι, δεν είναι σωστή αυτή ή αντιμετώπιση. Αν ύπάρχη εμπιστοσύνη στον Χριστό, δεν έχουν τίποτε να φοβη¬θούν. Τα χρόνια των διωγμών δεν ήταν δύσκολα; Μήπως οί Χριστιανοί είχαν σταματήσει τότε να κάνουν οικογένεια;.πόσους Αγίους έχουμε που μαρτύρησαν μαζί με την γυναίκα τους και τα παιδιά τους!
Γεροντα, κάποιος νέος που έχει αποφασίσει την έγγαμη ζωή με ρώτησε πώς θα ξεκινήση σωστά γι' αυτήν.
- Κατ' αρχάς να κοιτάξη να βρή μια καλή κοπέλα πού να τον άναπαύη, γιατί καθένας αναπαύεται δια¬φορετικά και με άλλον άνθρωπο. Να μην κοιτάξη να είναι πλούσια και όμορφη, αλλά προπάντων απλή και ταπεινή. Πρέπει να δώση δηλαδή περισσότερη προσο¬χή στην εσωτερική ομορφιά και όχι στην εξωτερική. "
Ο αρραβώνας καλό είναι να μη διαρκή πολύ -, να προσπαθήσει, στο διάστημα πού θα μεσολάβηση μέχρι τον γάμο, να βλέπη την κοπέλα σαν αδελφή του και να την σέβεται. Αν αγωνισθούν και οι δύο φιλότιμα να διατηρήσουν την παρθενία τους, τότε στο Μυστήριο του γάμου, όταν τους στεφάνωση ό Ιερέας, θα λάβουν πλούσια την Χάρη του θεού. Για¬τί, όπως λέει ό "Αγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, τα στέ¬φανα είναι σύμβολα της νίκης κατά της ηδονής1.
Στήν συνέχεια, όσο μπορούν να καλλιεργήσουν την αρετή της αγάπης, για να μένουν ενωμένοι πάντοτε οι δύο και να μένη μαζί τους και ό Τρίτος, ό Γλυκύτατος Χριστός μας. Φυσικά στην αρχή, ώσπου να τακτοποι¬ηθούν και να γνωρισθούν καλά, μπορεί να έχουν κάποιες δυσκολίες. Έτσι συμβαίνει σε κάθε αρχή.

Στήν διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ήρθε στο Καλύβι κάποιος και μου εΐπε ότι είναι πολύ στενοχωρημένος, γιατί δεν συμφωνεί με την γυναίκα του. Είδα όμως ότι δεν υπάρχει κάτι σο¬βαρό ανάμεσα τους. Έχει ένα εξόγκωμα αυτός, κάποιο άλλο ή γυναίκα του, και δεν μπορούν να πλησιάσουν ό ένας τον άλλον. Χρειάζονται λίγο πλάνισμα. Πάρε δύο σανίδες άπλάνιστες. Ή μία έχει σ' αυτό το σημείο έναν ρόζο, ή άλλη σ' εκείνο το σημείο καί, αν πας να τις ένωσης, μένει ένα κενό ανάμεσα τους. "Αμα όμως πλανίσης λίγο την μια από εδώ, λίγο την άλλη από έκεϊ, άλλα με την ίδια πλάνη, αμέσως εφάπτονται
Μου λένε μερικοί άνδρες: «Δεν συμφωνώ με την γυναίκα μου• είμαστε αντίθετοι χαρακτήρες. "Αλλος χαρακτήρας εκείνη, άλλος εγώ! Πώς κάνει τέτοια πα¬ράξενα πράγματα ό θεός; Δεν θα μπορούσε να οίκονομήση μερικές καταστάσεις έτσι, ώστε να ταιριάζουν τα ανδρόγυνα, για να μπορούν να ζουν πνευματικά;». «Δεν καταλαβαίνετε, τους λέω, ότι μέσα στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται ή αρμονία του θεού; Οι διαφορετικοί χαρακτήρες δημιουργούν αρμονία. Άλλοίμονο, αν ήσασταν ίδιοι χαρακτήρες! Σκεφθήτε τί θα γινόταν, αν λ.χ. καί οι δύο θυμώνατε εύκολα• θα γκρεμίζατε το σπίτι. Ή, αν καί οι δύο ήσασταν ήπιοι χα¬ρακτήρες, θα κοιμόσασταν όρθιοι! "Αν ήσασταν τσιγγούνηδες, θα ταιριάζατε μεν, αλλά θα πηγαίνατε καί οι δύο στην κόλαση. "Αν πάλι ήσασταν άπλοχέρηδες, θα μπορούσατε να κρατήσετε σπίτι; θα το διαλύατε, καί τα παιδιά σας θα γύριζαν στους δρόμους. Ένα στραβόξυλο, αν πάρη ένα στραβόξυλο, ταιριάζουν με¬ταξύ τους - έτσι δεν είναι; - θα σκοτωθούν όμως σε μια μέρα! Γι' αυτό, τι γίνεται; Οικονομάει ό θεός ένας καλός να πάρη ένα στραβόξυλο, για να βοηθηθή, γιατί μπορεί να είχε καλή διάθεση, αλλά να μην είχε βοηθηθή από μικρός».
Οι μικροδιαφορές των χαρακτήρων των συζύγων βοηθούν να δημιουργηθή μια αρμονική οικογένεια, γιατί ό ένας συμπληρώνει τον άλλον. Στό αυτοκίνητο είναι απαραίτητο καί το γκάζι, για να προχώρηση, αλλά καί το φρένο, για να σταματήση. "Αν το αυτοκίνητο είχε μόνο φρένο, δεν θα κουνιόταν, καί αν είχε μόνον ταχύτητες, δεν θα μπορούσε να σταματήση. Σέ ένα ανδρό¬γυνο ξέρετε τί είπα; «Επειδή ταιριάζετε, γι" αυτό δεν ταιριάζετε!». Είναι καί οί δύο ευαίσθητοι. "Αν συμβή κάτι στο σπίτι, καί οί δύο τα χάνουν καί αρχίζουν: «"Ωχ, τί πάθαμε!» ό ένας, «ωχ, τί πάθαμε!» ό άλλος. Ό ένας δηλαδή βοηθάει τον άλλο. να άπελπισθή πιο πολύ. Δεν μπορεί να τον τόνωση λίγο• «για στάσου, να του πή, δεν είναι καί τόσο σοβαρό αυτό πού μας συμβαίνει». Το έχω δει αυτό σε πολλά ανδρόγυνα.
Καί στην αγωγή των παιδιών, όταν οί σύζυγοι είναι διαφορετικοί χαρακτήρες, μπορούν περισσότερο να βο¬ηθήσουν. Ό ένας κρατάει λίγο φρένο, ό άλλος λέει: «"Αφησε τα παιδιά λίγο ελεύθερα». "Αν τα στριμώξουν καί οί δύο, θα χάσουν τα παιδιά τους. Καϊ αν τα αφή¬σουν καί οί δύο ελεύθερα, πάλι θα τα χάσουν. Ενώ έτσι βρίσκουν καί τα παιδιά μία ισορροπία. θέλω να πω ότι όλα χρειάζονται. Φυσικά δεν πρέ¬πει να ξεπερνούν τα όρια, αλλά ό καθένας να βοηθάη τον άλλον με τον τρόπο του.




ΜΙΑ ΦΟΡΑ ήρθε στο Καλύβι κάποιος Έλληνοαμερικανός γιατρός. Είδα το πρόσωπο του πού ήταν φωτεινό, γι' αυτό με τρόπο τον ρώτησα για την ζωή του.
«Πάτερ, μου είπε, εΐμαι Όρθόδοξος, αλλά μέχρι τελευταία ούτε νηστείες κρατούσα ούτε στην εκκλησία πήγαινα συχνά. "Ένα βράδυ είχα γονατίσει στο δωμάτιο μου να παρακαλέσω τον θεό για ένα θέμα πού με απασχο¬λούσε, οπότε γέμισε το δωμάτιο με ένα γλυκό φως. Για αρκετή ώρα δεν έβλεπα τίποτε άλλο παρά μόνο φως καί ένιωθα μια ανέκφραστη ειρήνη μέσα μου». Θαύμασα, γιατί κατάλαβα ότι ό άνθρωπος αυτός αξιώθηκε να δη το άκτιστο φως, καί του ζήτησα να μου πή τί είχε προηγηθή. «Πάτερ, μου είπε, εΐμαι παντρεμένος καί έχω τρία παιδιά. Στήν αρχή περνούσαμε καλά στην οικογένεια. Μετά όμως ή γυναίκα μου δεν είχε την υπομονή να άσχολήται στο σπίτι με τα παιδιά καί ζητούσε να βγαίνουμε έξω με τις φίλες της. Της έκανα το χατίρι. "Επειτα από ένα διάστημα μου είπε ότι ήθελε να βγαίνη μόνη της με τις φίλες της. Το δέχθηκα καί αυτό καί κοίταζα εγώ τα παιδιά. "Υστερα δεν ήθελε να κάνουμε μαζί διακοπές και μου ζητούσε χρήματα να πηγαίνη μόνη της. Στήν συνέχεια μου ζήτησε ένα διαμέρισμα, για να ζή μόνη της. Το έκανα καί αυτό, αλλά εκείνη μά¬ζευε εκεί τους φίλους της. "Ολο αυτό το διάστημα προ¬σπαθούσα να την βοηθήσω με διάφορους τρόπους, με συμβουλές κ.λπ., ώστε να λυπηθή τα παιδιά μας, αλλά δεν δεχόταν κουβέντα. Τελικά μου πήρε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό καί εξαφανίσθηκε. "Εψαχνα, ρωτού¬σα παντού, άδικα όμως. Είχα χάσει τελείως τα ίχνη της. Κάποια μέρα πληροφορήθηκα ότι είχε έρθει εδώ στην Ελλάδα καί έμενε σε κάποιον κακόφημο οίκο. Ή στενοχώρια μου για το κατάντημα της δεν περιγράφεται. Γονάτισα πάνω στην θλίψη μου να προσευχηθώ, "θεέ μου, είπα, βοήθησε με να την βρω καί να κάνω ο,τι μπορώ, για να μη χάση την ψυχή της. Αυτήν την κατάντια της δεν μπορώ να την αντέξω". Τότε με έλουσε εκείνο το φως καί πλημμύρισε με ειρήνη ή καρδιά μου»
Ό Θεός, αδελφέ, του είπα, είδε την υπομονή, την ανεξικακία, την αγάπη σου και σε παρηγόρησε με αυτόν τον τρόπο».
Γι' αυτό λέω ότι θα μας κρίνουν οι λαϊκοί. Βλέπετε; Γιατρός στην Αμερική, με τέτοια σύζυγο, με τί συνθήκες και σε τί περιβάλλον ζούσε, και όμως τί αξιώθηκε!

(ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ,εκδ.Ι.Μ.Αγ.Ι.Θεολόγου-Σουρωτή Θεσαλονίκη)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ χριστιανοί πού φοβούνται να με¬ταλάβουν για να μην κολλήσουν μικρόβια! "Αν ήταν έτσι, δεν θα ζούσε κανένας από τους Ιερείς, επειδή στο τέλος καταλύουν όλο το περιεχόμενο του Αγίου Ποτηριού, από το όποιο κοινωνούν συχνά εκατοντάδες πιστοί με ποικίλες αρρώστιες. Κι όμως, κανένας Ιερέας δεν έπαθε ποτέ τίποτα. Το Σώμα καί το Αίμα του Κυρίου είναι «πυρ καταναλίσκον».
Μια μέρα ένας γιατρός από το φθισιατρείο της «Σωτηρίας», πλησιάζει τον Ιεροκήρυκα και του λέει:
-Κύριε Παναγόπουλε, ό Ιερέας είναι αδύνατον να καταλύει το περιεχόμενο του Αγίου Ποτηριού.Κοινωνούν τόσοι ασθενείς άπ' αυτό, κι όπως είναι γνωστό, το μικρόβιο της φυματιώσεως μεταδίδεται με το σάλιο. Τι κάνει λοιπόν ό Ιερέας το Σώμα και Αίμα του Κυρίου πού περισσεύει; Το χύνει στο χω¬νευτήρι; Αυτό όμως δεν είναι μεγάλη αμαρτία;
-Τέτοιο πράγμα δεν γίνεται ποτέ, αντέτεινε ό ιεροκήρυκας. Ό Χριστός δεν μολύνεται από μικρόβια. Κι από τα άχραντα Μυστήρια δεν υπάρχει κα¬νένας κίνδυνος μολύνσεως.
Ό γιατρός όμως δεν μπορούσε να το πιστέψει. Τότε εκείνος τον προέτρεψε να παρακολουθήσει την επόμενη θεία λειτουργία, και στο τέλος να σταθεί κάπου, ώστε να βλέπει τις κινήσεις του Ιερέα την ώρα της καταλύσεως.
"Ετσι κι έγινε. Ό γιατρός είδε με τα μάτια του το λειτουργό να καταλύει το περιεχόμενο του αγίου πο¬τηριού. Τον είδε μάλιστα να ρίχνει νάμα δυό-τρείς φορές, φροντίζοντας να μη μείνει ούτε ίχνος από το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου.
Από τότε ό γιατρός όχι μόνο πίστευε, αλλά και εκκλησιαζόταν και κοινωνούσε μαζί με τους ασθενείς
Στις θλίψεις ο Θεός δίνει την αληθινή παρηγοριά
Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας. Γιατί, τι νομίζεις, θέλει να βλέπει το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται; Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει. Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά. Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του. Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν κοντά στον Χριστό, δεν έχουν δικές τους θλίψεις. Μαζεύουν τις πολλές πίκρες των άλλων, αλλά παράλληλα μαζεύουν και την πολλή αγάπη του Θεού. Όταν ψάλλω το τροπάριο «Μη καταπιστεύσης με ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα», καμμιά φορά σταματώ στο «αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου...». Αφού δεν έχω θλίψη, πως να πω «θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι»; Ψέμματα να πω; Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη, γιατί, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθεί σωστά, πνευματικά, όλα αλλάζουν. Αν ο άνθρωπος ακουμπήσει την πίκρα του πόνου του στον γλυκύ Ιησού, οι πίκρες και τα φαρμάκια του μεταβάλλονται σε μέλι
Να μην πιέζετε τα παιδιά σας
- Μήν πιέζετε τα παιδιά σας χωρίς διάκριση. Εγώ τις τομάτες μου τίς δένω με πανί. "Αν τίς έδενα με σύρμα, θα κόβονταν. Χρειάζεται προσοχή. Τα παιδιά σήμερα έχουν γερή μηχανή, αλλά τετράγωνες ρόδες. Γι’ αυτό θέλουν βοήθεια για να ξεκινήσουν.
Τα πνευματικά κρυολογήματα των παιδιών
Τα πρώτα πνευματικά κρυολογήματα τα παιδιά τα παίρνουν από τα ανοιχτά παράθυρα των αίσθήσεων των γονέων. Περισσότερο τα κρυολογεί ή μητέρα, όταν δεν είναι ντυμένη τη σεμνότητα καί «μαδάει» με τη' συμπεριφο¬ρά της τα παιδιά της. Ή αγία ζωή των γονέων πληροφορεί τίς ψυχές των παιδιών καί υποτάσσονται φυσιολο¬γικά και μεγαλώνουν με ευλάβεια καί δίχως ψυχολογι¬κά τραύματα.

Ή αποφυγή της εξομολόγησης προσθέτει λάσπες
-Γέροντα, μερικοί λένε: «Αφού μπορεί να ξανακάνω το ίδιο σφάλμα, για ποιο λόγο να πάω να το εξομολο¬γηθώ;"
Αυτό δεν είναι σωστό! Είναι, σαν να λέει ένας στρα¬τιώτης, όταν τραυματίζεται: "Άφού ό πόλεμος δεν τέ¬λειωσε καί μπορεί πάλι να τραυματισθώ, γιατί να δέσω το τραύμα μου;"... "Αν δεν καθαρίζουμε με την εξομο¬λόγηση τη ψυχή μας, όταν πέφτουμε καί λερωνόμαστε, με το λογισμό ότι πάλι θα πέσουμε καί θα λερωθούμε, προσθέτουμε λάσπες πάνω στίς παλιές λάσπες, καί είναι δύσκολο μετά να καθαρίσουν.
Για να πάη κανείς στον γλυκό Παράδεισο,
πρέπει να φάη πολλά πικρά εδώ,
να έχη το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι».(πΠαϊσιος)
*** *** ***
Ο τύραννος των Συρακουσών θέλησε κάποτε να δοκιμάσει τον περίφημο μέλανα ζωμό των Σπαρτιατών. Όταν όμως τον γεύθηκε του φάνηκε απαίσιος, καί γεμάτος αηδία πέταξε το πιάτο του μακριά. Ό μάγειρας, πού μαγείρεψε τον μέλανα ζωμό είπε: -- -Δεν εκπλήσσομαι, άρχοντα μου, γιατί δεν σου άρεσε το φαγητό μου. Του έλειπε ή σάλτσα. -Καί τι είναι αυτή ή σάλτσα; ρώτησε τώρα περίεργα ό τύραννος Καί ό μάγειρας απάντησε: « Ή κούρασις, ή πείνα και ό ίδρωτας.»
Οι θλίψεις που μας προξενούν οι άνθρωποι
- Γέροντα Παϊσιε, όταν κάποιος υπομένει κατά Θεόν τις θλίψεις και τις αδικίες που του προξενούν οι άνθρωποι, αυτή η υπομονή τον καθαρίζει από τα πάθη; Αν τον καθαρίζει λέει! Τον λαμπικάρει! Μα, υπάρχει ανώτερο απ’ αυτό; Έτσι μπορεί να εξοφλήσει αμαρτίες. Βλέπετε, έναν εγκληματία τον δέρνουν, τον κλείνουν στην φυλακή, κάνει εκεί τον μικρό κανόνα του και, εάν ειλικρινά να μετανοήσει, γλιτώνει την αιώνια φυλακή. Μικρό πράγμα είναι να εξοφλήσει με αυτήν την ταλαιπωρία έναν αιώνιο λογαριασμό; Κάθε θλίψη να την υπομένετε με χαρά. Οι θλίψεις που μας προκαλούν οι άνθρωποι είναι πιο γλυκές από όλα τα σιρόπια που μας προσφέρουν όσοι μας αγαπούν. Βλέπεις, στους μακαρισμούς ο Χριστός δεν λέει: «μακάριοί εστε, όταν επαινέσωσιν υμάς», αλλά «μακάριοί εστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς», και μάλιστα «ψευδόμενοι». Όταν ο ονειδισμός δεν είναι δίκαιος, αποταμιεύει κανείς. Ενώ, όταν είναι δίκαιος, ξοφλάει. Γι’ αυτό, όχι μόνον πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, γιατί μας δίνει την ευκαιρία να αγωνισθούμε στην αγάπη, στην ταπείνωση και στην υπομονή τελείως από την ανθρώπινη βοήθεια, στράφηκα προς τη Μητέρα της ευσπλαχνίας, καί την ικέτευα επίμονα με δάκρυα να μου γίνει ιατρός καί θεραπευτής. θρηνούσα με χαμηλή φωνή. Ύστερα γυρίζω στους παρόντες καί λέω:
-Πηγαίνετε με στο παρεκκλήσι της Θεοτόκου του Ακάθιστου, καί αφήστε με μπροστά στη θαυματουργή Εικόνα της.
Πράγματι, με πήγαν εκεί σηκωτό. Κι ενώ ό Ιερέας έ¬ψαλλε για χάρη μου τη μεγάλη Παράκληση, εγώ διαρ¬κώς έκλαιγα. Τέλος έπεσα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, κι αφού έβρεξα το έδαφος με τα δάκρυα μου, ικέτευσα θερμά καί είπα:
-Μη μ' αφήσεις, Μητέρα, να χαθώ. Σταμάτησε τη συμφορά μου. «Πάντα γαρ δύνασαι ως Μήτηρ ούσα του τα πάντα ισχύοντος Θεού».
Αυτό ήταν! Αμέσως ένοιωσα μέσα μου δύναμη, ση¬κώθηκα καί βγήκα χαρούμενος από το παρεκκλήσι. Με τη βοήθεια ενός αδελφού καί του μπαστουνιού μου ανέβηκα στο κελλί μου καί κοιμήθηκα επί τέλους όλη τη νύχτα - εγώ, πού πέρασα τόσες νύχτες αϋπνος από τους πόνους.
Το πρωί ήμουν ήρεμος. Το απόστημα σε λίγο μαρά¬θηκε καί εξαφανίστηκε. Από τότε αισθάνομαι οφειλέτης στη Θεομήτορα καί κηρύττω παντού το θαύμα της».(ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ Εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου-Ωρωπός)
* * *