Στο Ναύπλιο…

Πρίν χρόνια σε μία γειτονιά του Ναυπλίου μία φτωχή γυναίκα και μητέρα τριών παιδιών έμμεινε έγκυος στο τέταρτο. Και εκείνη και ο Σύζυγός της αμέσως απελπίστηκαν αφού τα οικονομικά τους ήταν ήδη αρκετά λιγοστά για ένα ακόμη παιδί στην οικογένειά τους. Σκέψεις για άμεση έκτρωση περικύκλωσαν τον λογισμό τους . Όμως και πάλι κάτι τέτοιο το θεωρούσαν μεγάλη αμαρτία και έγκλημα. Τότε την λύση του προβλήματος φαίνεται να την βρήκε η γειτόνισσα :
-Έκτρωση,Έκτρωση…άλλη λύση δεν υπάρχει! Με βλέπετε εμένα; Εννιά εκτρώσεις έχω κάνει! Έπαθα τίποτα; Αυτό σας συμβουλεύω και θα με θυμηθείτε.
Σιγά –σιγά τους έπεισε και μετά από μία βδομάδα και με βαριά καρδιά έκλεισαν ένα ραντεβού με τον γιατρό της γειτόνισσας.
Την παραμονή όμως, έξαφνα και αναπάντεχα πεθαίνει η γειτόνισσα εκείνη.
Το ίδιο βράδυ βλέπει και η Μητέρα ένα φρικτό όνειρο:
«Βρισκόταν μπροστά σε ένα μεγάλο ,κατασκότεινο και βαθύ πηγάδι και μέσα από αυτό οιμωγές και οι θρήνοι σχίζαν το χάος. Τότε βλέπει να βγαίνει στο χείλος του φρέατος η γειτόνισσα περιζωσμένοι από εννιά φίδια που κόντευαν να την πνίξουν όπου και πάλι την ρίξανε στο βυθό του ερέβους ενώ εκείνη δεν έπαυε να κλαίει φρικτά μέχρι που χάθηκαν οι φωνές της. στο άπειρο σκοτάδι»
Όλα αυτά τα γεγονότα τους εμπόδισαν να κάνουν τελικά την έκτρωση και τώρα πλέον καμαρώνουν για το τέταρτο παιδί τους που τα χαρίσματά και η πρόοδός του ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.

Κι αυτά ορφανά είναι!
Ημασταν μια συντροφιά, κι ό Γέροντας Πορφύριος κουβέντια­ζε μαζί μας. Μας μιλούσε για την τραγωδία της έλλειψης αγάπης στην εποχή μας, πού δημιουργεί τη μοναξιά, την κατάθλιψη, την ανασφάλεια, το άγχος, τις φοβίες. Μας έλεγε: «Σύρτε, μωρέ, σ' ένα ορφανο­τροφείο, να δείτε εκεί τα καημένα τα ορφανά παιδάκια, πώς κάνουν, σαν τα αρνάκια πού έχασαν τη μάνα τους, και ψάχνουν ποιος επισκέπτης θα τους δείξει λίγη αγά­πη, να πάνε να κολλήσουν απάνω του και να μη φεύ­γουν. Σύρτε να δείτε πώς διψούνε για αγάπη». Και κα­τέληξε: «Άλλα νομίζετε, ότι τα παιδάκια, πού έχουν τους γονείς τους κι αυτοί δεν τ' αγαπούνε, διαφέρουν καθόλου από τα ορφανά; Κι αυτά ορφανά είναι».
* * *
Οι φοβίες της μητέρας επηρεάζουν το έμβρυο.

Μια μέρα οι Ιατροί της Πολυκλινικής κάλεσαν τον μακαριστό Γέροντα Πορφύριο να τους πει τη γνώμη του για ένα ασυνήθιστο περιστατικό πού αντιμετώπιζαν. Μια κοπέλα γέννησε στην Πολυκλινική ένα παιδί παραμορ­φωμένο, το όποιο είχε μελανοειδή επιμήκυνση της πα­ρειάς, πού ήταν όπως ή μελιτζάνα. Ήθελαν ν" ακούσουν τη δική του ερμηνεία για τη γέννηση ενός τέτοιου παι­διού. Ό Γέρων Πορφύριος ζήτησε να δει την κοπέλα και, συζητώντας μαζί της, έμαθε ότι εκεί στη γειτονιά της, στην Όμόνοια δηλαδή, κυκλοφορούσε ένας νεαρός, ό όποιος είχε ακριβώς το ίδιο παραμορφωμένο πρόσωπο, όπως το μωρό, που είχε γεννηθεί στην Πολυ­κλινική. Ή κοπέλα έβλεπε συχνά εκείνο το νέο, μια και ήταν γείτονας της καί, φυσικά, τον λυπόταν. "Οταν όμως παντρεύτηκε και έμεινε έγκυος, ή θέα εκείνου του νέου άρχισε να της γίνεται εφιάλτης. Καθώς τον έβλεπε, σκεφτόταν: «Τι τρομερό πού είναι για τη μητέρα του, να έχει ένα τέτοιο παιδί! "Αν ήμουν εγώ στη θέση της, πώς θα το υπέφερα, πώς θα το άντεχα;» Καί, ακριβώς, ή εφιαλτική αύτη σκέψη επέδρασε, στην περίοδο αυτή της εγκυμοσύνης της κοπέλας, ώστε να διαμορφωθεί το έμβρυο ανάλογα, και τελικά να γεννηθεί αυτό το παιδάκι με τερατώδες πρόσωπο, παρό­μοιο με του νεαρού γείτονα της μητέρας. Αύτη την ερ­μηνεία έδωσε ό Γέρων Πορφύριος, με την οποία συμ­φώνησαν οί ιατροί της Πολυκλινικής, αλλά καί ή 'ίδια ή μητέρα του μωρού.
Συμβουλές προς κυοφορούσες μητέρες
Έλέγε ο π. Πορφύριος σ’ έναν παιδίατρο:
- Να λες στις μητέρες να το νιώθουν πόσο πολύ τις τίμησε ό Θεός, πού τις αξίωσε να γίνουν μητέρες. Από τη στιγμή πού φέρουν μέσα τους το συλληφθέν έμβρυο, έχουν μια δεύτερη ζωή.
Να μιλούν στο παιδί τους, να το χαϊδεύουν επάνω από την κοιλιά τους. Το έμβρυο τα αισθάνεται μυστικά αυτά.
Να προσεύχονται με πολλή αγάπη γι' αυτό. Όπως αισθάνεται το γεννημένο παιδί τους, έτσι καί το έμβρυο αισθάνεται την έλλειψη της αγάπης της μάνας του, τα νεύρα της, το θυμό της, την απέχθεια της, καί δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα, πού το συνοδεύουν σ' όλη του τη ζωή.
Τα άγια συναισθήματα της μάνας καί ή άγια ζωή της, αγιάζουν το παιδί της από την ώρα της συλλήψεως του ακόμη.
Τα ίδια ισχύουν καί για τον πατέρα.
.( Ανθολόγιο Συμβουλών .Ι Ησυχ. Μεταμόρφωσις. τουΣωτήρος-Μήλεσι Αττικής)