Καινούργιες φωτογραφίες-Ό διάλογος με τον Αμερικάνο-Ή ρέγγα του Παπά-Τύχωνα

Καινούργιες φωτογραφίες
-Μετά την εξομολόγηση σβήνουν όλα τα παλιά. Ανοί­γονται νέα τεφτέρια. Χάνοναι ή ταραχή, ή αγριάδα, το άγχος καί έρχονται ή γαλήνη, ή ηρεμία. Τόσο αισθητό είναι ακόμη καί εξωτερικά, πού λέω σε μερικούς να φω­τογραφηθούν πρίν από την εξομολόγηση καί μετά απότην εξομολόγηση, για να διαπιστώσουν καί οι ίδιοι την καλή αλλοίωση, γιατί στο πρόσωπο ζωγραφίζεται ή εσω­τερική πνευματική κατάσταση.
Για τις απεργίες.
Εγώ όταν γίνονται απεργίες πονάω. Είναι σαν να πάει κανείς και να δαγκάνει το στήθος της μάνας του να πιεί αίμα..Αυτό είναι έγκλημα.
Ό διάλογος με τον Αμερικάνο
Ρώτησα μια φορά έναν Αμερικάνο πού ήρθε στο Καλύβι:
-Τί κατόρθωμα κάνατε σαν έθνος μεγάλο πού είστε;
-Πήγαμε στο φεγγάρι!
-Πόσο μακρυά είναι;
-Ας πούμε μισό εκατομμύριο χιλιόμετρα!
-Πόσα εκατομμύρια ξοδέψατε να πάτε στο φεγγάρι;
-Από το 1950 μέχρι τώρα έχουμε ξοδέψει ποταμούς δολλαρίων!
-Στό Θεό πήγατε; πόσο μακριά είναι ό Θεός;
-Ό Θεός είναι πολύ μακριά!
-Εμείς όμως με ένα παξιμάδι πάμε στον Θεό!
Ευρωπαϊκές αρρώστιες
- Μπαίνουν κάποιες αρρώστιες Ευρωπαϊκές καί προχωρούν όλο και χειρότερο... Βλέπεις εκεί (στην Αγγλία) ό πατέρας να παίρνει την κόρη, ή μάνα το γιο. ΄Ολους τους στεφανώνουν, όλους τους ευλογούν. Κάτι πράγματα... ντρέπομαι να τα πω.
Να μην πιέζετε τα παιδιά σας
- Μην πιέζετε τα παιδιά σας χωρίς διάκριση. Εγώ τις τομάτες μου τίς δένω με πανί. "Αν τίς έδενα με σύρμα, θα κόβονταν. Χρειάζεται προσοχή. Τα παιδιά σήμερα έχουν γερή μηχανή, αλλά τετράγωνες ρόδες. Γι’ αυτό θέλουν βοήθεια για να ξεκινήσουν.
Τα παιδιά είναι σαν τα κουφώματα
Τα παιδιά πού έχουν ποτιστεί από μικρά στην ευσέβεια, μη τα φοβάστε. Καί να ξεφύγουν λίγο, λόγω ηλικίας, λόγω πειρασμών, θα επανέλθουν. Είναι σαν τα κουφώματα πού τα περνάμε με λάδι καί δε τα πιάνει ή σαπίλα
Ό σωστός δάσκαλος
- Είναι μεγάλη υπόθεση ό σωστός δάσκαλος, ιδίως στις ήμερες μας! Τα παιδιά είναι άγραφες κασέττες· η θα γε­μίσουν βρώμικα τραγούδια η Αγγελική μουσική. Το έργο του δασκάλου είναι ιερό.
(ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ-Γέροντος Παϊσίου-εκδ.Παλίμψηστον)



ΕΝΑΣ φιλόσοφος Αθηναίος είχε δύο μαθητές. Ό ένας ήταν ανόητος, αλλά φιλόπονος. Ό άλλος ήταν έξυπνος, αλλά οκνηρός και απρόθυμος. Καί στους δυο μια μέρα είπε. θα αποτύχετε στην ζωή και οί δυο. Εσύ μεν θέλεις, αλλά δεν μπορείς. Ό άλλος έχει όλες τις δυνατότητες αλλά δεν θέλει.

Ο ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΣ Λαυρέντιος στην Εκκλησία της Ρώμης, συλλαμβάνεται ως χριστιανός στον φοβερό διωγμό του Δεκίου. Τον βασανίζουν σκληρά για να άρνηθή την πίστι του, αλλά οί δήμιοι πολύ γρήγορα διαπι­στώνουν την άπόφασί του να θυσιασθή παρά να υποχώ­ρηση. Γι’ αυτό τον ρίχνουν επάνω σε μια σιδερένια σχάρα πού ήταν κατακόκκινη από την φωτιά. Ό άρχι-δήμιος τον προτρέπει: -Τι περιμένεις; Έχεις καιρό να άρνηθης και να σωθής.Και ό Λαυρέντιος απάντησε: Ή μια πλευρά ψήθηκε, γυρίστε με και από την άλλη.


ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ καθηγητής σε Γυμνάσιο κάνει μια έρώτησι. Τι θα πή αιδώς;
-Ντροπή, κύριε, άπαντα μια μαθήτρια.
-Και είναι ελάττωμα ή αρετή;
-Κάποτε, στο παρελθόν οι άνθρωποι την θεωρούσαν αρετή, τώρα όμως όχι.

Ο ΛΕΩΝ ό Ίσαυρος έδωσε διαταγή, να σκοτώσουν μέσα στην φυλακή κρυφά τον επίσκοπο Βήρυλλο. Ό επίσκοπος ήταν παλιός φίλος του αύτοκράτορα, αλλά οί αγώνες του για την Όρθοδοξία τον οδήγησαν στην φυλακή. Ό Βήρυλλος πριν θανατωθή έγραψε ένα σημείωμα για τον βασιλιά, πού το παρέδωσε στον αρ­χηγό του εκτελεστικού αποσπάσματος, «Βασιλιά μου, πάντοτε ήθελες να τιμάς τον παλιό σου φίλο. Από μοναχό με ανύψωσες στο αξίωμα του ιερέως. 'Λπό ιερέα με ανύψωσες στο αξίωμα του άρχιερέως. Και τώρα, από απλό επίσκοπο μου χαρίζεις τον τίτλο του μάρτυ­ρος της Όρθοδοξίας. Ευχαριστώ».


ΛΕΝΕ οι κοσμικοί :Καλότυχοι αυτοί που έχουν
τις μεγαλύτερες δουλειές και τα μεγαλύτερα μέγαρα, διό­τι αυτοί έχουν όλες τις δυνατότητες και κινούνται άνετα.
Μακάριοι όμως είναι αυτοί πού έχουν μόνο μια φω­λιά, για να κουρνιάζουν, και λίγα τρόφιμα και σκεπά­σματα, κατά τον θείο Παύλο3, και με αυτόν τον τρόπο κατόρθωσαν και αποξενώθηκαν από τον μάταιο κόσμο, και την γη την χρησιμοποιούν ως υποπόδιο, σαν παιδιά του Θεού, και ό νους τους βρίσκεται συνέχεια κοντά στον Καλό Πατέρα τους Θεό.


ΜΑΚΑΡΙΟΙ όσοι έχουν γεννηθεί τρελλοί και θα κριθούν και ως τρελλοί, και έτσι θα εισαχθούν στον Παράδεισο χωρίς διαβατήριο.
Μακάριοι είναι όμως και τρις μακάριοι οι πολύ γνω­στικοί πού κάνουν τον τρελλό για την αγάπη του Χρίστου και κορο'ΐδεύουν δλη την ματαιότητα του κόσμου, πού ή δια Χριστόν αυτή τους τρέλλα αξίζει περισσότερο άπ' όλη την γνώση και την σοφία των σοφών όλου του κόσμου τούτου.(ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ π.Παϊσίου.εκδ.Ι.Μ. Ευ.Ι.Θεολόγου-Σουρωτή)
* * *

Κάποτε ένα νιόπαντρο ζευγάρι αυτό περνούσε άπ' την εθνική οδό μπροστά άπ' το Μήλεσι για να πάνε στην πόλη πού κάθονται. Ή γυναίκα ήταν με παντελόνι και σκεφτόταν «να περάσω τώρα άπ' τον π.Πορφύριο ή να μην περάσω;».
Τέλος πάντων, επειδή είχε μεγάλη επιθυμία να δει τον Παππούλη, σήκωσε τα παντελόνια -φόραγε ένα παλτό— και πήγε κατά κάποιον τρόπο να ξεγελάσει τον Παππούλη.
Οταν μπήκανε μέσα ό Παππούλης της λέει: "Ανοιξε το παλτό σου.
Αυτή ντράπηκε αλλά άνοιξε το παλτό της κι εμφανίστηκε μ' αυτήν την αστεία εμφάνιση.
΄Εβαλε τα χέρια ό Παππούλης στην κοιλιά της και της είπε: «Δός αυτή εύτεκνίαν, καλλιτεκνίαν» (και τα λοιπά της ευχής) και να κάνει έναν γιο».
Μετά από λίγο καιρό, πραγματικά, έκανε ένα γιο.
Ό Γέρων Πορφύριος δεν έμενε ποτέ στα «φαινό­μενα», στην εξωτερική εμφάνιση όπως κάνουμε οι περισσότεροι . Τον ενδιέφερε το βάθος της ψυχής του ανθρώπου .

ΕΝΑΣ γνωστός επώνυμος Αθηναίος κάποτε μου ζήτησε να πάμε μαζί να δει και να γνωρίσει τον π.Πορφύριο.Τον πήγα λοιπόν και μιλήσαμε λίγο μαζί και βγαίνοντας μου είπε να πω στον Παππούλη ότι προ­σφέρει ένα ορισμένο ποσόν για τις ανάγκες του Ησυχαστηρίου.
Το είπα στον Παππούλη μετά ιδιαιτέρως αλλά δεν δέχτηκε τα χρήματα. Σημειωτέον ότι ό θέλων να δώσει τα χρήματα ήταν Μασώνος. Ό Παππούλης βέβαια δεν το είχε μάθει, αλλά το είδε, το κατάλαβε.


ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ πριν χρόνια τον Γέροντα Πορφύριο ή Μαρία Μεμλέγιεβα, μια Ρωσίδα συγγραφέας .Του εξέφραζε μεταξύ άλλων και τους φόβους της για την Ρωσία, πώς θα καταστρα­φεί, ότι θέλουν να την καταστρέψουνε οι Αμερικα­νοί και οί άλλοι λαοί κ.τ.λ., με τις ατομικές βόμβες και ήταν πολύ φοβισμένη. Ό Παππούλης λοιπόν σήκωσε τα μάτια του, και της λέει:
- Η Ρωσία τώρα θα γίνει μεγάλη, πολύ μεγάλη και δεν εννοώ μεγάλη, έτσι σαν κράτος άλλα μεγάλη πνευματικά.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, λίγα χρόνια μόνο, και ή Ρωσία απαλλάχτηκε άπ' τον Κομμουνισμό και ή Εκκλησία άρχισε να θριαμβεύει και ενεφανίσθησαν οί μάρτυρες πού είχαν υποστεί μαρτύρια κατά την διάρκεια του αθεϊσμού και πραγματικά φανερώθηκε ή Ρωσία σ' όλο της το χριστιανικό μεγαλείο.
ΜΙΑ ΦΟΡΑ μας διηγόταν ό Παππούλης για αυτούς πού ερχόταν να τον δούνε ίσως από περιέργεια. Ήρθε λοιπόν, μια ομάδα από πάνκς, άπ' αυτά τα παιδιά πού έχουν περίεργα χτενισμένα τα μαλλιά τους όρθια μπροστά σαν καρφιά και χρωματιστά.
Μπήκαν λοιπόν όλα μέσα, ό Παππούλης βέβαια τυφλός, στάθηκαναπέναντι στο κρεβάτι και τον κοί­ταγαν. Και ό Παππούλης έλεγε την ευχή όπως μας είπε για κάθε ένα άπ' αυτούς. Και τότε, ξαφνικά, ένας άπ' αυτούς, έφυγε άπ' την σειρά του, πετάχτη­κε, αγκάλιασε τα πόδια του Παππούλη έτσι όπως ήτανε ξαπλωμένος και άρχισε να του τα φιλάει.«Με αυτόν έγινα φίλος να, να, θέλετε να δείτε Έχω και το τηλέφωνο
του εδώ». Τον πήρε τηλέφω­νο και του μιλούσε φιλικά, χαρούμενος, όπως μιλάμε σε πολύ αγαπητά μας πρόσωπα. Ό Παππούλης δη­λαδή δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους άπ' την εμφάνι­ση τους ή άπ' τα τυχόν εξωτερικά δείγματα της ευσέβειας αλλά από την κατάσταση της ψυχής τους.
* * *

ΜΕΤΑ την εξομολόγηση δεν πρέπει κανείς να σκαλί­ζει τα παλιά, ιδίως τα σαρκικά αμαρτήματα, γιατί μπο­ρεί να πάθει ζημιά... "Οταν τελειώσει ό πόλεμος καί βρει ό στρατιώτης μια παλιά χειροβομβίδα πού δεν έσκασε καί αρχίζει να την περιεργάζεται, τελικά ανατινάζεται στον αέρα σε καιρό ειρήνης.


-ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ γίνει οι άνθρωποι! Σάν τα ζώα! Τα ζώα ξέρετε τί κάνουν. Στήν αρχή μπαίνουν στο στάβλο, κοπρίζουν, ουρούν... Μετά αρχίζει να χωνεύει ή κοπριά.Μόλις αρχίζει να χωνεύει ή κοπριά, αισθάνονται μια ζε­στασιά. Δεν τα κάνει ή καρδιά να φύγουν από το σταύλο· αναπαύονται. "Ετσι καί οί άνθρωποι... νιώθουν τη ζε­στασιά της αμαρτίας, καταλαβαίνουν ότι βρωμάει, αλλά από τη ζεστασιά εκείνη δεν τους κάνει ή καρδιά να φύγουν. Αν μπει ένας μέσα στο σταύλο, δε μπορεί να αν­τέξει τη μυρωδιά. Ό άλλος πού είναι συνέχεια μέσα στο σταύλο δεν ενοχλείται έχει συνηθίσει πλέον.


Ή ρέγγα του Παπά-Τύχωνα
- Κάθε Χριστούγεννα ό παπα-Τύχων στο Άγ, Όρος οικονομούσε μια ρέγγα, για να περάσει όλες τίς χαρμόσυνες ημέρες του Δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων με κατάλυση ιχθύος. Την ραχοκοκκαλιά της ρέγγας δεν την πετούσε αλλά την κρεμούσε σε μια κλωστή καί, οπότε ήταν καμμιά Δεσποτική ή Θεομητορική γιορτή καί είχε κατάλυση ιχθύος, έβαζε λίγο νερό σ' ένα κονσερβοκούτι, βουτούσε τη ραχοκκοκαλιά δυό-τρεις φορές στο νερό, για να πάρει λίγο μυρωδιά, καί μετά έριχνε λίγο ρύζι. Έκανε έτσι κατάλυση καί κατηγορού­σε τον εαυτό του ότι τρώει ψαρόσουπες στην έρημο (ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ π.Παϊσίου-εκδ. Βρυέννιος)