Ο ΟΣΙΟΣ ΑΒΡΑΜΙΟΣ

Από πολύ νέος είχε αφήσει τον κόσμο κι' έκανε κατοικία του την έρημο.
"Υστερα από πολλά χρόνια πού είχε να μάθη νέα από τους δικούς του πληροφορήθηκε πώς ό μοναδικός του αδελφός πέ­θανε κι' άφησε στους δρόμους μια μικρή θυγατέρα, όχι μεγα­λύτερη από έξη ή επτά χρόνων. "Ενας φίλος του Όσιου περι­μάζεψε το ορφανό καί μια μέρα του το επήγε στην έρημο.
Ό Ερημίτης, παρ' όλη τη σκληρή ζωή πού έκανε, είχε πολύ τρυφερή καρδιά. Συμπόνεσε την πεντάρφανη παιδούλα, πού δεν βρισκόταν σπλαγχνική ψυχή να την προστατεύση και την εκράτησε κοντά του,. "Εκτισε γι’ αυτήν ένα μικρό βολικό σπιτάκι δίπλα στο ερημικό κελλί του. Έφρόντιζε να μη λείπη τίποτε από εκείνα πού χρειάζεται ένα μικρό παιδί. Τα χρόνια κυλούσαν γρήγορα και ή Μαρία — έτσι έλεγαν την ορφανή παιδούλα — μεγάλωνε καί έδειχνε πώς θα γινόταν, όπως περίμενε τουλάχιστον ό καλός της θείος, μια συνετή κοπέλλα.


Μα ό διάβολος εφθόνησε το φιλάνθρωπο έργο του Όσιου Αβραμίου κι' έβαλε τα δυνατά του για να τον ποτίση με το πιο πικρό φαρμάκι.
Ένας νεαρός υποκριτής τότε σύχναζε στο ησυχα­στήριο του Όσιου, για να παίρνη δήθεν τις σοφές συμβουλές του.
Αμέριμνος ό "Οσιος επήγε για λίγες μέρες πολύ βαθειά στην έρημο. Ωστόσο ή Μα­ρία έμεινε ολομόναχη. Το όργανο του σατανά από την άλλη μεριά καιροφυλακτούσε. Βρήκε την πιο κατάλληλη περίστασι και με δόλο, όπως την Εύα ο όφις, την έκανε υποχείριο του. "Υστερα, όπως συμβαίνει πάντα, ό ένοχος φρόντισε να εξαφανιστεί. Τότε ή νέα ήλθε στον εαυτό της καί είδε πώς είχε κυλιστή στη λάσπη. Μα ήταν πια αργά. Και αντί να μετανοήση ή δυστυχισμένη καί να καταφύγει με ταπείνωσι στο θειο έλεος, ρίχτηκε ολόκληρη στην αγκαλιά της μαύρης απελπισίας κι' άκουγε το Σατανά να ψιθυρίζη διαρ­κώς στον ταραγμένο λογισμό της·
«Σωτηρία δεν υπάρχει πια για σένα. Είσαι οριστικά Χαμένη.»
Κι' ή τραγική κοπέλα αναζήτησε τη λύτρωσι στη φυγή. Μέσα στη μαύρη νύκτα, χωρίς ν' αφήση ίχνη πουθενά.
"Υστερα από δύο χρόνια φάνηκε μια μέρα στο κελλί του ένας φίλος του, άπ' εκείνους πού συμμερίζονταν τον πόνο του κι' ερευνούσαν για τη κόρη. Τα νέα πού του έφερε ήταν όσο δεν μπορούσε να φαντασθεί ό αγαθός Γέροντας δυσάρεστα. Ή Μαρία βρέθηκε στην Άϊσό - πολύ μακρινή πόλι - κλεισμέ­νη σ' ένα σπίτι αμαρτίας. Είχε γίνει γυναίκα του δρόμου, μ' άλλα λόγια. Δίκοπο μαχαίρι πέρασε τότε μέσα από την καρδιά του Οσίου.
-Ας είναι, ψιθύρισε. Τουλάχιστον βρέθηκε.
Κι' επήρε τη μεγάλη απόφασι: Θα πήγαινε να την τραβήξει από το βούρκο, έστω κι' αν έπρεπε να μπή κι' ό ίδιος μέσα και να αναπνεύσει από την δυσοσμία του.
Χωρίς να σπαταλά καιρό σε σχέδια καί σκέψεις, δανείστη­κε από το φίλο του λίγα νομίσματα καί μια παλιά στρατιωτική φορεσιά, νοίκιασε κι' ένα γοργό άλογο και κατέβηκε στην πόλι. Όταν βρήκε το σπίτι της αμαρτίας , πήρε ύφος σαρκολάτρη γέροντα, πήγε κατ' ευθείαν στο διευθυντή, του έδωσε κάμποσα νομίσματα καί παρήγγειλε πλούσιο γεύμα με την όμορφη κοπέλλα. Εκείνος τον κοίταξε από τα νύχια ως την κορφή με φανερή αηδία.

* * *
-Δεν ντρέπεσαι τουλάχιστον τ' άσπρα του μαλλιά; σιγομουρμούρισε.» Για να μη χάση τον πελάτη όμως, προθυμοποιήθηκε να τον περιποιηθή.
Ο Όσιος για να μη δώση καμμιά υποψία, κάθησε κι' έφαγε το κρέας καί τ' άλλα φαγητά πού του είχαν ετοιμάσει καί ήπιε όλο το κρασί. Καί να σκεφθή κανείς πώς τόσα χρόνια τώρα στην έρημο τρεφόταν με ξερό ψωμί κι' αλάτι κι' έπινε το νερό με μέτρο. Τέλος τον οδήγησαν στο δωμάτιο της αμαρτωλής.
Εκείνη τον υποδέχτηκε με όλη την αναίδεια των γυναικών του είδους της καί με αρκετή δόσι ειρωνείας. Της έκαναν εντύπωσι τα κάτασπρα μαλλιά και γένεια του. Εκείνος πάλι, βλέποντας την στην ελεεινή αυτή κατάστασι, αγωνιζόταν να καταπιή τα δάκρυα του, για να μη φανερωθή παράκαιρα. Αυτό το πέρασε δισταγμό ή αμαρτωλή καί για να τον ένθαρρύνη πήγε να τον αγκαλιάση. Τότε έμεινε σαν κεραυνόπληκτη
Ο "Αγιος είχε διάχυτη επάνω του την αγνή ευωδιά της ερήμου.
— Μαρία, παιδί μου, δε με γνώρισες; Για χάρι σου άφησα την έρημο, την ησυχία, κι' ήλθα σ' αυτό το καταγώγιο, για να σου δείξω το δρόμο της μετανοίας καί της επιστροφής.
Ή παραστρατημένη κόρη ευχόταν ν' άνοιγε την ώρα εκεί­νη ή γη να την κατάπινε παρά να στέκη αντικρυστά σ' εκείνον πού την είχε διδάξει την αγνότητα καί τη συστολή. Δεν τολ­μούσε από την ντροπή της να σήκωση τα μάτια της να τον ίδή,'ουτε καί λέξι να άρθρωση. "Εμεινε ακίνητη, αμίλητη, πολλή ώρα. Το τί συντελέστηκε στον εσωτερικό της κόσμο δεν περιγράφεται. "Οταν συνήλθε από τον πρώτο κλονισμό, έπεσε στα πόδια του Αγίου Γέροντος καί, σαν την πόρνη του Ευαγγελίου, τα έβρεχε με τα δάκρυα της. Ή καρδιά της συντρίφτηκε!
«— Υπάρχει για όλους σωτηρία. Κανένα αμάρτημα, καμία πτώση δεν μπορεί να ξεπεράση τη δύναμι της θυσίας Εκεί­νου πού σήκωσε στους ώμους Του την ανθρώπινη αθλιότητα, για να την εξιλέωση» είπε ό Γέροντας» Πρίν γίνουν αντιληπτοί από τους ανθρώπους της ασωτίας, βγήκαν από μια μικρή μυστική πορτούλα, πού ήταν γνωστή στη Μαρία, κι' επήραν το δρόμο της επιστροφής.
Ή μετάνοια της κόρης ήτο ειλικρινής. Με τη χάρι του Θεού καί την καθοδήγησι του Αγίου Γέροντος, όχι μόνο στα πρώτα μέτρα της αρετής επανήλθε, αλλά κατά πολύ τα ξεπέρα­σε. "Ετσι πραγματοποιήθηκε σ' αυτήν ό παρηγορητικός για όλους τους αμαρτωλούς λόγος του Αποστόλου, «όπου δε επλεόνασεν ή αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν ή χάρις»
(από το ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ εκδ. ΛΥΔΙΑ Θ.Χαμπάκη)