ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ Ι. ΧΡΙΣΤΟΥ-Ό Γιωργάκης άπό τό Θιβέτ-Θαύματα Αγίου Νεκταρίου

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ Ι. ΧΡΙΣΤΟΥ
Διηγήθηκε ό Γέροντας Παίσιος στον Ιερομόναχο Γ.: «Ένιωθα κάποια δυσκολία νά προ¬σευχηθώ στον Χριστό. Τήν Παναγία τήν έχω σάν μάννα. Τήν αγία Ευφημία τό ίδιο. Τήν φωνάζω: «αγία Εύφημούλα μου». Στον Χριστό ένιωθα δύσκολα. Τήν εικόνα Του μέ φόβο τήν φιλούσα.. Καί συνέβη αυ¬τό πού θά σού πώ:
»Ήταν βράδυ τού Τιμίου Προδρόμου, θά ξημέρωνε τού αγίου Κάρπου Νι¬ώθω ανάλαφρος, πούπουλο. Καμμιά όρεξη νά κοιμηθώ. Σκέφτομαι: «Άς καθήσω νά γράψω κάτι γιά τόν παπα-Τύχωνα νά τό στείλω στίς αδελφές». Μέχρι τίς 8.30' αγιορείτικα έγραψα ως τριάντα σελίδες. Άν καί δέν νύσταζα, είπα νά ξαπλώσω, γιατί ένιωθα λίγη κούραση στά πόδια.
Παίρνει νά φωτίζη. Στίς 9 ή ώρα (6 περίπου κοσμικά τό πρωί) δέν είχα κοιμηθή. Σέ μιά στιγμή σάν νά χάθηκε ό τοίχος του Κελλιού μου (δίπλα στό κρεββάτι προς τό εργαστήριο). Βλέπω τόν Χριστό μέσα στό φως, σέ απόσταση έξι μέτρα περίπου. Τόν έβλεπα άπό τό πλάι. Τά μαλλιά του ήταν ξανθά καί τά μάτια του γαλανά. Δέν μου μίλησε. Κοίταξε λίγο δίπλα, όχι ακριβώς έμενα.
»Δέν έβλεπα μέ τά σωματικά μάτια. Αυτά είτε ανοιχτά είναι είτε κλειστά, καμμιά διαφορά δέν έχει. Έβλεπαν τά μάτια της ψυχής.
»"Οταν Τόν είδα σκέφθηκα: Πώς μπόρεσαν νά φτύσουν τέτοια μορφή; Πώς μπόρεσαν -οι αθεόφοβοι- νά ακουμπήσουν τέτοια μορφή; Πώς μπόρεσαν νά μπήξουν καρφιά σ' αυτό τό σώμα; Πά! πά! πά!
»Απόμεινα! Τί γλυκύτητα ένιωθα! Τί αγαλλίαση! Δέν μπορώ νά εκφράσω μέ δικά μου λόγια τήν ομορφιά αυτή. Ήταν αυτό πού λέει: «Ό Ωραίος κάλλει πα¬ρά τους υιούς των ανθρώπων». Αυτό ήταν. Δέν έχω δει ποτέ τέτοια εικόνα του. Μόνο μία κάποτε -δέν θυμάμαι πού- έμοιαζε κάπως.
»Θάξιζε νά αγωνίζεται κανείς χίλια χρόνια γιά νά δή αυτή τήν ομορφιά γιά μιά στιγμή μόνο. Τί μεγάλα καί ανείπωτα είναι δυνατόν νά χαρισθούν στον άν¬θρωπο, καί μέ τί τιποτένια ασχολούμαστε!
«Πιστεύω πώς είναι ένα δώρο πού μού έκανε ό παπα-Τύχων. Νά μήν τό πής σέ κανέναν. Πολύ τό σκέφθηκα νά τό πώ καί σέ σένα. Βλέπεις τόση ώρα δέν σού μίλησα, τώρα πού φεύγεις».
Ύστερα άπό δύο μέρες όταν ξανασυναντήθηκαν, ό Γέροντας είπε: «"Ολη τή νύχτα έκλαιγα γιατί σού το’πα. Δέν φοβάμαι πώς θά τό πεις. Αλλά έγώ ζημιώθηκα».
Τό γεγονός αυτό τό αισθάνθηκε καί μιά αδελφή στην Σουρωτή καί έγραψε στον Γέροντα: «Τάδε τού μηνός, τάδε ώρα... Τά υπόλοιπα θά μάς τά πείτε εσείς». Καί πράγματι, όταν αργότερα βγήκε έξω, τους τό διηγήθηκε καί μάλιστα περι¬έγραψε καί αγιογράφησαν τόν Χριστό, όπως ακριβώς τόν είδε.
Το ραντεβού της προσευχής
Ο Παππούλης Πορφύριος προσεύχοταν πολύ. Και ήθελε και τα δικά του πνευματικά παιδιά να κάνουν το ίδιο. Ιδιαίτερα σε εμένα ήθελε, με κάθε τρόπο, να με πείσει να το κάνω. Γι’ αυτό συνεχώς μου μιλούσε, για την δύναμη της προσευχής.
Προσευχή, παιδί μου, Ανάργυρε, έλεγε, σημαίνει συνομιλία με τον ίδιο τον Θεό, που είναι ο Πλάστης, είναι ο Δημιουργός του Σύμπαντος! Είναι Εκείνος που έφτιαξε αυτά που βλέπουμε, αλλά και εκείνα που δεν βλέπουμε με τα ανθρώπινα μάτια μας. Τέλος είναι εκείνος που δεν αρνιέται ποτέ να συνομιλήσει μαζί μα, αρκεί να του το ζητήσουμε εμείς, όποτε θέλουμε και όσες φορές θέλουμε. Δεν πρόκειται να μας πει ποτέ όχι. Αντίθετα, είναι πάντα πρόθυμος να μας ακούσει με προσοχή και με αγάπη όπως κάνει κάθε καλός Πατέρας, όταν του το ζητά το παιδί του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να μας δώσει ότι του ζητήσουμε, αρκεί να είναι αυτό που του ζητάμε προς το συμφέρον της ψυχής μας. Αλήθεια αναλογίστηκες ποτέ παιδί μου να συνομιλήσεις έστω και μια φορά με κάποιον από τους σημερινούς άρχοντες της Πατρίδας μας και να έγινε η επιθυμία σου; αν όχι σου συνιστώ να το τολμήσεις. Θα διαπιστώσεις ότι η επιθυμία σου θα παραμείνει απλώς επιθυμία! Ουδέποτε θα δεχτούν να μιλήσουν μαζί σου. Το πολύ-πολύ να σε παραπέμψουν σε κανένα παρακατιανό, για να σε ξεφορτωθούν … Αντίθετα ο Κύριος μας που είναι ο Βασιλεύς των Βασιλέων, δεν πρόκειται ποτέ να σε παραπέμψει σε κανέναν και δεν πρόκειται ποτέ να αρνηθεί να συνομιλήσει μαζί σου, δια της προσευχής και πρόσθεσε: τα καταλαβαίνεις αυτά που σου τα λεω;
- Ασφαλώς ναι, Παππούλη μου, του απάντησα.
– Και, όμως εμένα κάτι μου λεει, πως δεν θέλεις να τα καταλάβεις. Γιατί, εάν τα καταλάβαινες, θα έκανες πιο πολύ προσευχή.
– Μα, προσεύχεστε εσείς για μένα, προσέθεσα.
–Και όταν τρώγω εγώ, χορταίνεις εσύ; με ρώτησε! Οπότε με αφόπλισε τελείως!
– Άκουσε Ανάργυρε, μου λεει. Θα σου κάνω μια πρόταση, αλλά θέλω εξ αρχής να μου υποσχεθείς, ότι θα την δεχτείς, και θα την τηρήσεις.
–Σας το υπόσχομαι, Παππούλη. Είμαι έτοιμος να κάνω ότι μου πείτε.
–Ε! τότε σου προτείνω να προσευχόμεθα την ίδια ώρα ακριβώς, και οι δυο μαζί. Και ο ένας θα προσεύχεται για τον άλλο.
Συμφωνήσαμε και υποσχεθήκαμε. Καθορίσαμε, μάλιστα και την ώρα της προσευχής. Ήταν η 10 μ.μ. Ο Παππούλης, όπως μου εξήγησε, πίστευε πάρα πολύ σ’ αυτό το είδος της προσευχής. Τα αποτελέσματα, μου έλεγε, της κοινής προσευχής, είναι καταπληκτικά. Θα το διαπιστώσεις και μόνος σου. Θέλω όμως, ακριβώς στις 10 μμ. Να είσαι πιστός στο ραντεβού μας. Να μην παραλείψεις, ούτε μία φορά να τηρήσεις την υπόσχεσή σου. Και εγώ θα κάνω το ίδιο.
Πράγματι! Στις 10 μ.μ. κλείστηκα στο δωμάτιο μου και άρχισα να προσεύχομαι. Όμως, από το πρώτο κιόλας λεπτό, άρχισαν να διαπερνούν το σώμα μου έντονα ρεύματα , που άρχιζαν από τα κάτω άκρα και έφθαναν μέχρι την κεφαλή μου και τα’αντίθετο, ενώ ένα ισχυρό άπλετο φως πλημμύρισε όλο το δωμάτιο μου και μου έδινε την εντύπωση, ότι βρισκόμουν μέσα σε φλόγες, οι οποίες, όμως δεν με έκαιγαν! Στην αρχή τρόμαξα πολύ και λίγο έλειψε να καταληφθώ από πανικό ! αμέσως όπως συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα φαινόμενα απέρρεαν από την δύναμη της προσευχής του Παππούλη και όχι μόνο ηρέμησα, αλλά καταλήφθηκα από μια πρωτοφανή αγαλλίαση, που μου έδινε την εντύπωση ότι δεν πατούσα καθόλου στην γη! Όλα αυτά συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος της προσευχής. Την άλλη μέρα η πρώτη μου δουλειά ήταν να επικοινωνήσω με τον Παππούλη. Ήμουν αποφασισμένος να μην του πω τίποτα. Ήθελα πρώτα να μιλήσει ο παππούλης. Και έτσι έγινε. Μόλις ζήτησα την ευχή του, ο παππούλης με ιδιαίτερη ικανοποίηση και με τρανταχτά γέλια, μου είπε: Τρόμαξες ε! Και λίγο έλειψε να το βάλεις στα πόδια… Όμως εγώ σε έβλεπα μέσα σε έντονο φως, που πλημμύριζε όλο το δωμάτιο σου και εσύ περιχαρής ανέβαινες –ανέβαινες σαν να ήθελες να φτάσεις στο Θρόνο του Κυρίου! Βλέπεις τι δύναμη έχει αυτού του είδους η προσευχή; Συνέχισε και θα με θυμηθείς. Πράγματι! Τον θυμάμαι. Και θα τον θυμάμαι όχι μόνον σ’ αυτή, αλλά και στην άλλη ζωή. Γιατί τα φαινόμενα αυτά προϊόντος του χρόνου, έγιναν τόσο έντονα ώστε να μην μπορώ να τα περιγράψω!
Μακάρι να προσεύχεται και τώρα μαζί μου. Δεν θα ήθελα τίποτε άλλο.


*********
Ό Γιωργάκης άπό τό Θιβέτ
Ήρθε στό Άγιον Όρος καί γύριζε στά μοναστήρια ένας νέος ηλικίας 16-17 χρόνων, ό Γιωργάκης. Από ηλικίας τριών ετών οι γονείς του τόν έβαλαν σέ βουδδιστικό μοναστήρι στό Θιβέτ. Προχώρησε πολύ στην Γιόγκα, έγινε τέ¬λειος μάγος, μπορούσε νά καλή όποιον δαίμονα ήθελε. Είχε μαύρη ζώνη καί ήξερε τέλεια καράτε. Μέ τήν δύναμη τού Σατανά
έκανε επιδείξεις πού προ¬ξενούσαν εντύπωση. Χτυπούσε μέ τό χέρι του μεγάλες πέτρες και έσπαζαν σάν καρύδια. Μπορούσε νά διαβάζη κλειστά βιβλία. Έσπαζε στην παλάμη του φουντούκια, έπεφταν κάτω τά τσόφλια καί οι καρποί έμεναν κολλημέ¬νοι στό χέρι του.
Κάποιοι μοναχοί έφεραν τόν Γιωργάκη στον Γέροντα Παϊσιο γιά νά τόν βοηθήση. Ρώτησε τόν Γέροντα, τί δυνάμεις είχε καί τί μπορούσε νά κάνη. Απάντησε ότι ό ίδιος δέν έχει καμμιά δύναμη καί ότι όλη ή δύναμη είναι τού Θεού.
Ό Γιωργάκης θέλοντας νά έπιδείξη τήν δύναμη του συγκέντρωσε το βλέμμα του σε μια μεγάλη πέτρα πού ήταν σέ απόσταση καί ή πέτρα έγινε θρύψαλα. Τότε ό Γέροντας σταύρωσε μιά μικρή πέτρα καί του είπε νά τήν σπάση καί αυτή.
Αυτός συγκεντρώθηκε, έκανε τά μαγικά του, άλλα δεν
κατάφερε νά τήν σπάση. Τότε άρχισε νά τρέμη, καί οι
σατα¬νικές δυνάμεις, πού νόμιζε ότι έλεγχε, μή μπορώντας
νά σπάσουν τήν πέτρα, στράφηκαν εναντίον του
καί τόν εκσφενδόνισαν στην άλλη όχθη του ρέματος.
Ό Γέροντας τόν μάζεψε σέ άθλια κατάσταση.
«Άλλη φορά», διηγήθηκε ό Γέροντας, «ενώ συζητούσαμε, ξαφνι¬κά σηκώθηκε, μου έπιασε τά χέρια καί μου τά γύρισε προς τά πίσω. «Άν μπορή, ας έρθη νά σ' ελευθέρωση ό Άγιος Αρσένιος», μου είπε. Τό αισθάνθηκα σάν βλασφημία. Κούνησα έτσι λίγο τά χέρια μου καί τινάχθηκε πέρα. Μετά σάν αντίδραση πήδησε ψηλά καί πήγε νά μέ χτυπήση με τό πόδι του, άλλα τό πόδι του σταμάτησε κοντά στό πρόσωπο μου, σάν νά βρήκε ένα αόρατο εμπόδιο! Μέ φύλαξε ό Θεός.
»Τή νύχτα τόν κράτησα καί κοιμήθηκε στό Κελλί μου. Οι δαίμονες τόν έσυ¬ραν μέχρι κάτω στον λάκκο καί τόν έδειραν γιά τήν αποτυχία του. Τό πρωί σέ κακή κατάσταση, τραυματισμένος, γεμάτος αγκάθια καί χώματα, ώμολογούσε: «Μέ έδειρε ό Σατάν, γιατί δέν μπόρεσα νά σέ νικήσω».
Έπεισε τόν Γιωργάκη νά τοΰ φέρη τά μαγικά του βιβλία καί τά έκαψε.
Ό Γέροντας τόν κράτησε λίγο κοντά του καί τόν βοήθησε, όσο έκανε υπακοή. Ενδιαφέρθηκε νά μάθη, άν είναι βαπτισμένος, καί μάλιστα έμαθε καί σέ ποια Εκκλησία είχε βαπτισθή. Ό Γιωργάκης συγκλονισμένος άπό τήν δύναμη καί τήν χάρι τού Γέροντα, επιθυμούσε νά γίνη μοναχός άλλα δέν μπόρεσε.
Ό Γέροντας χρησιμοποιούσε τήν περίπτωση τού Γιωργάκη γιά νά αποδείξει πόσο μεγάλη είναι ή πλάνη αυτών πού νομίζουν ότι όλες οί θρησκείες είναι ί¬διες, όλες τόν ίδιο Θεό πιστεύουν, καί ότι δέν διαφέρουν οί Θιβετιανοί μοναχοί άπό τους Ορθοδόξους.
* * *
Ποτέ να μην λές «γιατί περνώ αυτό»; Ή όταν βλέπεις τόν άλλο με τη γάγγραινα, τον καρκίνο ή την τύφλωση, να μην λές «γιατί το περνά αυτό»; Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης... Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι: ΟΛΑ στο σχέδιο τού Θεού. ΟΛΑ.
Γερόντισα Γαβριηλία
Σύγχρονο θαύμα στη Γαλλία
Ένα πρωτοφανές θαύμα της Θεοτόκου αναστάτωσε τον θρησκευτικό κόσμο στη Γαλλία:
Ό Μπασάμ Άσσάφ είναι υπηρέτης ενός ορθοδόξου σύρου στο Παρίσι, του Μιχαήλ Μερέζ. Στίς 12 Αυγούστου 1988 ο Μερέζ απουσίαζε και τηλεφώνησε στον Άσσάφ να κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες νια την εορτή της Κοιμήσεως.Ό πλούσιος επιχειρηματίας έχει μέσα στο σπίτι του ένα μικρό εκκλησάκι. Μέσα σ' αυτό ο πιστός υπηρέτης έκαψε θυμίαμα, άναψε ακοίμητη κανδήλα και πρόσφερε άνθη στη Θεοτόκο, της οποίας υπάρχουν εκεί πολλές εικόνες. Ύστερα προσευχήθηκε στην Παναγία για την οικογένεια του πού μένει στη Συρία, και νια τον κύριο του πού τον αγαπά σαν πατέρα. Την ώρα εκείνη ακριβώς εμφανίζεται στον υπηρέτη ή Θεοτόκος και του λέει: - Σε προστατεύω. Είμαι μαζί σου. Πάρε αυτό το δώρο! Την ίδια στιγμή ο 'Ασσάφ ένοιωσε να γεμίζουν τα χέρια του μ' ένα υγρό, πού είχε τη σύσταση και την οσμή πολύ καθαρού ελαιόλαδου. "Όταν επέστρεψε ο Μερέζ στο Παρίσι, πληροφορήθηκε το γεγονός, αλλά προτίμησε να το κρατήσει μυστικό. Το θαύμα όμως επαναλήφθηκε, και το θαυματουργό έλαιο έκανε διάφορες θεραπείες σε Σύρους και Λιβανέζους. Τότε ο Μερέζ έδωσε συνέντευξη τύπου, παρουσία του Μητροπολίτου Γαλλίας Ιερεμία και του εκπροσώπου του πατριαρχείου Αντιοχείας στη Γαλλία επισκόπου Γαβριήλ. Το θαυμαστό σημείο δεν παύει να επαναλαμβάνεται. Κι όχι μόνο στο εκκλησάκι του Μερέζ, αλλά και άλλου, όταν ο Άσσάφ προσεύχεται ή συμμετέχει στη θεία λειτουργία ή απλώς μνημονεύει το όνομα του Ιησού και της Παναγίας. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1988, την ώρα της θείας λειτουργίας στον ελληνικό ναό του αγίου Στεφάνου της οδού Ζώρζ Μπιζέ, το έλαιο ανάβλυζε επί μία ώρα και το διαπίστωσαν όλοι οι πιστοί.
Ό Άσσάφ είναι τριάντα χρονών, πολύ απλός και με καθαρή καρδιά. Παραμένει σε μεγάλη ταπείνωση και απλότητα, και λέει πώς κάθε φορά πού συμβαίνει το θαύμα γεμίζει από ανείπωτη χαρά. Πιστεύει μάλιστα ότι ή ευλογία αυτή του Θεού ανήκει σε όλους. Στη συνέχεια ανέλαβε ή επιστήμη να ερευνήσει την αλήθεια του θαύματος. Ορίστηκε μία επιτροπή, της οποίας τα μέλη παρακολούθησαν το φαινόμενο τρεις φορές, κατά τις όποιες συγκέντρωναν το έκκρινόμενο έλαιο και το υπέβαλλαν σε βιοχημικές αναλύσεις.
Οι εξετάσεις αυτές έγιναν στο Εργαστήριο Βιοχημείας των Λιπιδίων του Νοσοκομείου Πιτιέ-Σαλπετριέρ στο Παρίσι, από τον καθηγητή Ζ. Λ. ντε Ζέν. Τα πορίσματα της επιτροπής παρουσίασε στη δημοσιότητα ο μητροπολίτης Ιερεμίας. Σύμφωνα με αυτά το υγρό παρουσιάζει τη χαρακτηριστική σύσταση ενός φυτικού ελαίου. Περιέχει στοιχεία λιπιδικά, ιδιαιτέρως φυτοστερόλες, οι όποιες δεν υπάρχουν στο αίμα. Επιπλέον είναι αδύνατον να συντεθούν από τον ανθρώπινο οργανισμό. Το υγρό επίσης περιέχει χοληστερίνη, ένα συστατικό ζωικής προελεύσεως, το όποιο ουδέποτε συναντάται σε οποιοδήποτε ελαιόλαδο. Υπογραμμίζοντας το τελευταίο αυτό σημείο, ή επιτροπή συμπεραίνει ότι ύπ' αυτές τις συνθήκες «το υγρό δεν μπορεί να προέρχεται από κάποια εξωτερική παροχή ελαιολάδου». Βεβαιώνει επίσης την αναμφισβήτητη βελτίωση της υγείας δύο ατόμων πού χρίστηκαν με το έκκρινόμενο έλαιο από τα χέρια του Μπασάμ Άσσάφ. και ή αναφορά της επιτροπής καταλήγει ως εξής: «Το γεγονός αυτό δεν επιδέχεται καμιά φυσική ή λογική εξήγηση. Εντάσσεται μάλλον στο πλήθος των θαυμάτων της Παναγίας μας, πού γνώρισε ή ιστορία της Εκκλησίας».
* * *
Ο Σταύρος Σταύρου, πατέρας οκτώ παιδιών, από την Λεμεσό της Κύπρου, γράφει προς την Μονή Βατοπαιδίου τα εξής:
"Το έτος 1994 επισκέφθηκα το Αγιον Ορος με τρία από τα αγόρια μου... Στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, όπου φιλοξενηθήκαμε τις περισσότερες ημέρες της παραμονής μας στο Αγιον Όρος, είδα την Υπεραγία Θεοτόκο να περπατά μέσα στην Μονή. Το γεγονός συνέβη ως εξής:
Καθόμουν έξω από την Τράπεζα, όταν είδα μία μοναχή να περπατά στην αυλή της Μονής. Ερχόταν από την πλευρά του Καθολικού και κατευθλυνθηκε προς το Μαγειρείο όπου και εισήλθε. Ήταν ψηλή με ρωμαλέα κορμοστασιά και πλήρες γυναικείο μοναχικό ένδυμα. Αφού πέρασαν μερικές στιγμές βγήκε από το Μαγειρείο, περπάτησε κατά μήκος του κτιρίου, και κοντά στο Καθολικό, όπου είναι το παρεκκλήσιο της Παραμυθίας και εισήλθε ξανά στο κτίριο της Μονής. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν μεγάλη έκπληξη: "Βρίσκεται γυναίκα και μάλιστα μοναχή στην Μονή; Πως γίνεται; Είναι κάπου κρυμμένη; Μετά σκέφτηκα ότι γνωρίζω τον Ηγούμενο και τους μοναχούς και αυτό είναι αδύνατον. Αρα, τι βλέπω;"... Πέρασαν περίπου έξι μήνες, όταν μία ημέρα παρακολούθησα στην τηλεόραση μία συνέντευξη του Ηγουμένου της Μονής Βατοπαιδίου, πατρός Εφραίμ, στην οποία έλεγε ότι διάφοροι προσκυνητές, που επισκέφτηκαν την Μονή Βατοπαιδίου, είχαν δει την Υπεραγία Θεοτόκο στην Μονή - και μερικοί από αυτούς σκανδαλίσθηκαν νομίζοντας ότι ζούσε γυναίκα στη Μονή. Αμέσως ήρθε στην μνήμη μου το συμβάν της δικής μου οράσεως και κατάλαβα ότι η γυναίκα που είδα ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα για την οικογενειά μου... Η εμπειρία που είχα ήταν το μεγάλο στήριγμα για τις δοκιμασίες που ακολούθησαν. Οι κινήσεις της Παναγίας μας, όταν την είχα δει στο Βατοπαίδι, έδειχναν μεγάλη μέριμνα και φροντίδα. Η συγκατάβασή Της στην αμαρτωλότητά μου φανερώνει απέραντη μητρική αγάπη, και τέλος η εκρηκτική επιβεβαίωση της παρουσίας Της ανάμεσά μας θα είναι πάντοτε πηγή ελπίδας και πίστεως για την σωτηρία μας..."
* * *
Ο Ανδρέας Ευαγγελίδης, από την Αραδίππου της Κύπρου, σε επιστολή του προς την Μονή Βατοπαιδίου αναφέρει: "Έγινε θαύμα στο πόδι μου στις 22 Ιουνίου το 1992.
Σας γράφω σχετικά με αυτό. Το πόδι μου με πονούσε πολύ στο γόνατο και δεν μπορούσα να κατέβω σκαλιά ή να ανέβω. Γι αυτό πήγα στον γιατρό, ο οποίος και μου είπε ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάνω εγχείρηση, διαφορετικά θα κουτσαίνω. Ήταν 15 Ιουνίου το 1992. Εγώ του είπα ότι δεν μπορώ τώρα, γιατί φεύγω για το Αγιον Όρος. Αυτός επέμενε και μου είπε ότι αν πας με αυτό το πόδι στο Αγιον Όρος, στο τέλος θα σε φέρουν με το φορείο. Εγώ του είπα ότι θα πάω και δεν με νοιάζει. Έτσι και έγινε. Ήρθα στο Αγιον Όρος μαζί με άλλους φίλους... Όταν ήρθαμε στο Βατοπαίδι στην Εκκλησία εγώ προσευχόμουν στην Παναγία και σε όλη την διάρκεια της θείας Λειτουργίας έλεγα "Παναγία μου, θεράπευσέ με". Στις 6 περιπου η ώρα, το πρωί, μου φάνηκε στο εικόνισμα της Παναγίας ότι ξεχώρησε η Παναγία και ένοιωσα μεγάλη χαρά, αγαλλίαση και δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Όταν τελείωσε η θεια Λειτουργία και βγήκαμε έξω, ο πάτερ Εφραίμ ήταν στο πάνω εκκλησάκι της Παναγίας της Παραμυθίας και δεν είχε τελειώσει ακόμα. Είπα στην παρέα μου να ανέβουμε πάνω μέχρι να τελειώσει και μετά να πάμε στην Τράπεζα. Συμφώνησαν και αυτοί και ήρθε ο ξάδελφός μου για να με βοηθήσει να ανέβω την σκάλα προς το εκκλησάκι της Παραμυθίας. Στο πρώτο σκαλί δεν ένοιωσα πόνο στο πόδι μου. Τότε δοκίμασα το δεύτερο, τίποτα. Στο τρίτο σκαλί το πίεσα για να δω, και πάλι δεν ένοιωσα πόνο, οπότε έσπρωξα τον ξάδελφό μου και άρχισα να τρέχω πάνω προς το παρεκκλήσιο της Παραμυθίας και κλαίγοντας φώναζα ότι έγινε θαύμα. Όταν φύγαμε και φτάσαμε στην Κύπρο πήγα στον γιατρό μου και του είπα να με εξετάσει. Όταν με εξέτασε μου είπε ότι το πόδι μου είναι καλύτερο από το άλλο. Τότε εγώ τον ρώτησα αν πιστεύει στα θαύματα και μου είπε: "ναι, πιστεύω". Εγώ του είπα το περιστατικό και μου είπε: "Δοξάζω το όνομά Της. Ανδρέα μου είσαι μια χαρά". Και μέχρι σήμερα είμαι πολύ καλά..."
O πλανεμένος αναχωρητής
Κάποιος αναχωρητής, από αμάθεια πιο πολύ, δεν ήθελε να παραδεχθεί πως ο άγιος Άρτος που μεταλαμβάνουμε είναι το Σώμα του Κυρίου.Οι γέροντες της Σκήτης, όταν το έμαθαν, τον κάλεσαν και τον κατήχησαν με την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας για τα άχραντα Μυστήρια. Εκείνος όμως επέμενε στην πλάνη του. Οι πατέρες τον άφησαν, αλλά προσευχήθηκαν να τον φωτίσει ο θεός, ώστε να καταλάβει την αλήθεια.Μια Κυριακή ο αναχωρητής συμμετείχε στη θεία λειτουργία από το άγιο βήμα του ναού της Σκήτης. Τη στιγμή που ο ιερέας πήρε στα χέρια του το πρόσφορο για να προσκομίσει, ο πλανεμένος μοναχός είδε κατάπληκτος ένα βρέφος ξαπλωμένο πάνω στην αγία τράπεζα. Κι όταν άρχισε να διαμελίζει τον Άρτο, φάνηκε άγιος άγγελος πάνω από το θυσιαστήριο, κρατώντας στο χέρι του ένα μαχαίρι. Συγχρόνως με τον ιερέα διαμέλισε κι αυτός το θείο Βρέφος κι έχυσε το Αίμα Του στο άγιο ποτήριο. Ο αναχωρητής ταράχθηκε. Μα ύστερ΄από λίγο, όταν πήγε να κοινωνήσει, συνέβη κάτι πιο φοβερό. Είδε μέσα στο άγιο ποτήριο ανθρώπινη σάρκα βαμμένη στο αίμα. Κλαίγοντας τότε ομολόγησε την πλάνη του και παρακάλεσε τον Κύριο να σκεπάσει με τη χάρη Του τα θεία Μυστήρια, για να τολμήσει να κοινωνήσει. Πραγματικά, μέσα στο άγιο ποτήριο είδε πάλι ψωμί και κρασί, από τα οποία μετέλαβε ευχαριστώντας το Θεό.
Νίκη κατά των δαιμόνων
Η έρημος δεν είναι μόνο καταφύγιο των φιλήσυχων μοναχών. Είναι και τόπος εξορίας των δαιμόνων, που στήνουν στους αγωνιστές του Χριστού τις πιο φοβερές παγίδες.Η τοποθεσία Μελανά ήταν ο τόπος όπου ασκήθηκε ο όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης (10ος αι.). Ο διάβολος αγωνίσθηκε μεθοδικά για να τον εκτοπίσει από κει, αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι ο όσιος ετοιμαζόταν για την οικοδομή του μοναστικού συγκροτήματος της Μεγίστης Λαύρας.Όταν όπως άρχισε η οικοδομή, ό,τι έχτιζαν οι οικοδόμοι τη μέρα, το γκρέμιζαν οι δαίμονες τη νύχτα.Εμφανίζεται τότε η Κυρία Θεοτόκος στον όσιο Αθανάσιο και του λέει:Για να προχωρήσει το έργο, πρέπει να χτίσεις σε μια μέρα ένα ναύδριo, κι εκεί να τελεστεί την ίδια μέρα θεία λειτουργία. Πραγματικά, μέσα σε μια μέρα χτίστηκε και λειτουργήθηκε ένας ναός αφιερωμένος στους αγίους αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό. Κι ήταν τόσο μικρός, που μόλις χωρούσαν ο λειτουργός στο ιερό και τέσσερα-πέντε άτομα στον υπόλοιπο χώρο.Έτσι λοιπόν, με τη χάρη της θείας λειτουργίας, έφυγαν οι δαίμονες και προχώρησε η οικοδομή της Λαύρας.
* * *
Μια νέα οσιακή μορφή από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, γνωστή στην πατρίδα του με την προσωνυμία «Χατζεφέντης», είναι ο όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1840-1924).Οι Φαρασιώτες διηγούνται πολλά θαυμαστά γεγονότα, που σχετίζονται με τον όσιο.Κάποτε στα Φάρασα, τη μέρα της Αναστάσεως, μπήκε ένας Τούρκος λήσταρχος στην εκκλησία, την ώρα που τελούσε ο όσιος τη θεία λειτουργία. Μόλις είδε τον Τούρκο αρματωμένο και αδιάντροπο μέσα στο ναό, τον ειδοποίησε να φύγει αμέσως. Εκείνος όμως δεν έδωσε σημασία. Ο όσιος συνέχισε ατάραχος τη θεία λειτουργία.Όταν βγήκε για τη μεγάλη είσοδο, τον είδε ο Τούρκος να μην πατάει στη γη, αλλά να περπατάη στον αέρα. Βλέποντας αυτό το θαύμα, άρχισε να τρέμει. Έκανε να φύγει, μα δεν μπορούσε, γιατί ένιωθε δεμένος μ΄ένα αόρατο σχοινί.Ο όσιος, αφού μπήκε με τα Άγια στο ιερό, έκανε νόημα στο Τούρκο να φύγει. Πραγματικά, την ώρα εκείνη ο λήσταρχος ένιωσε λυμένος. Τρέμοντας ολόκληρος, βγήκε έξω κι έπεσε κάτω σαν νεκρός.Όταν τέλειωσε η λειτουργία, βγήκε ο λειτουργός από το ναό, πλησίασε τον Τούρκο, τον σήκωσε κι έτσι εκείνος μπόρεσε να στηριχθεί στα πόδια του. Ύστερα του έκανε αυστηρή παρατήρηση, του έδωσε πέντε γρόσια και τον άφησε να φύγει υγιή, αλλά κατατρομαγμένο.

Θαύματα Αγίου Νεκταρίου
(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο» Β΄ Τόμος) Λίγα Χρόνια μετά τη κοίμησή του, στα 1939, φέρανε στο μαναστήρι ένα δαιμονισμένο. Τον πήγαν στον τάφο του Δεσπότη. Τότες δεν υπήρχε τα εκκλησάκι πάνω από τον τάφο. Κι ο τάφος ήτανε χαμηλός. Το πεύκο μόνο ήταν κοντά. Οι παπάδες λοιπόν μνημονεύανε το δαιμονισμένο και τόνε διαβάζανε πάνω στον τάφο. Τον κρατούσαν δεμένο με αλυσίδες δύο χωροφύλακες και δύο ναύτες. Δεν μπορούσανε να τον κάνουνε καλά. Τους συντάραζε. Χάλαγε ο κόσμος. Μια στιγμή λοιπόν, ο δαιμονισμένος άρχισε να φωνάζει τόσο δυνατά, που φοβηθήκαμε όλοι: «’Αγιε Νεκτάριε, μ’ έκαψες». Φώναζε το δαιμόνιο που ταλαιπωριόταν από τον ’Αγιο. Σε λίγο, ο άνθρωπος έπεσε σα νεκρός. Αυτό ήταν. Θεραπεύτηκε! Σηκώθηκε και με δάκρυα στα μάτια προσκύνησε τον τάφο, λέγοντας και ξαναλέγοντας: «’Αγιε Νεκτάριε, μ’ έσωσες, σ’ ευχαριστώ»!
’Αλλη μια φορά, φέρανε μια κοπέλα δαιμονισμένη. Ούρλιαζε σαν το θεριό. ’Ολοι όσοι ήμασταν γύρω-τριγύρω, φοβόμασταν. Το πρόσωπό της ήταν αγριωπό σαν αγρίμι. Την ώρα που βγαίνανε τα Άγια, έγινε καλά. Μέρεψε. Γαλήνεψε η μορφή της. Έγινε πεντάμορφη. Κλαίγαμε όλοι μας. Βάραγαν οι καμπάνες.
Κάποιος νέος διηγόταν: «Είμαι Πειραιώτης. Μόλις επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ακριβώςε, έπεσε μια οβίδα. ’Ανοιξε ολόκληρο πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται αστραπιαία ένας παπάς – που βρέθηκε; - και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ΄ έριξε στο χώμα, αντίθετα από την οβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικά από θαύμα. Όταν γύρισα στο Πειραιά, άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες ιερωμένων, για να βρω τον παπά μου μ΄έσωσε. Εκείνος, μόλις μ΄ έσπρωξε, εξαφανίστηκε. Ταραγμένος όπως ήμουν, ούτε που μου ’ κοψε να τον αναζητήσω εκείνη τη στιγμή. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που μου δείξανε, ήταν και μια του Αγίου Νεκταρίου. Αυτός είναι! Φώναξα ανατριχιασμένος. Γι΄αυτό έρχομαι στο μοναστήρι. Ήθελα κι εγώ, κάτι να προσφέρω στο μοναστήρι του. Ρώτησα κι έμαθα ότι έσπασαν τα κεραμίδια τους και δεν είχαν χρήματα οι μοναχές να τα επισκευάσουν. Ανέλαβα εγώ. Θα τα κάνω καινούργια απ΄την αρχή. Γι΄αυτό πηγαίνω. Είναι η δεύτερη φορά. Όταν πρωτοπήγα, με υποδέχτηκαν οι μοναχές, δίχως να με γνωρίζουν. «Ήρθατε για τα κεραμίδια;» με ρώτησαν! Τα΄ χασα. Δεν είχα πει τίποτα σε κανένα. Βλέποντας την απορία μου, μου είπαν: « Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος ο Δεσπότης μας (σ.σ. ο Άγιος) και μας το είπε!…»».
Αυτά μου διηγήθηκε το παληκάρι. Ανεβήκαμε όλοι μαζί στο μοναστήρι. Πήγα στον τάφο, γονάτισα κι άρχισα να κλάιω με λυγμούς. Εκείνη τη στιγμή μια υπέροχη μυρωδιά γιασεμιού απλώθηκε. Άρχισα να ψάχνω μέσα στην αυλή την κρεβατίνα με το γιασεμί. Η Γερόντισσα Παρασκευή με ρώτησε τι ψάχνω. Όταν της εξήγησα, μου είπε: «Δεν έχουμε γιασεμί στο μοναστήρι. Ούτε βασιλικό. Σε υποδέχτηκε ο Άγιος, παιδί μου!». Από τότε, πίστεψα πιο δυνατά στη χάρη του.
Ο Δεσπότης ήταν άγιος από ζωντανός. Ένα πρωί, ήρθε μια πλουσιοτάτη οικογένεια από τις κυκλάδες. Οι γονιοί κι ένα κορίτσι. Τη μικρή την είχαν πάει στην Αγγλία. Την εξέτασαν οι γιατροί και είπαν ότι, άμα γίνει δεκατριών χρονών θα πεθάνει. Το λοιπόν, ξαναπήγαν το παιδί στην Αγγλία, για δεύτερη φορά. Τίποτα. Ήρθαν και πάλι άπρακτοι στο νησί τους. Τότε η μάνα του παιδιού είδε στον ύπνο της το Δεσπότη τον Άγιο Νεκτάριο. Της είπε:Παντού το πήγατε το παιδί, παντού το γυρίσατε. Φέρτε το και στο σπίτι μου, στην Αίγινα. Με λένε Νεκτάριο. Μην το ταλιπωρείτε. Αυτό είναι όπως το γέννησες, ολόκαλο!…
Γι αυτό ήρθαν στην Αίγινα. Τους πήγα στο μοναστήρι. Κάνανε λειτουργία και κοινωνήσανε από το Δεσπότη. Εκείνος το σταύρωσε και τους είπε ότι ο Θεός θα το κάνει καλά. Φύγανε οι άνθρωποι. Ύστερ΄από λίγο καιρό, νά΄σου κι ήρθανε πάλι. Το κορίτσι τους ήταν πεντάγερο. Με βρήκανε στην αγορά και σαλτάραν πάνω στην καρότσα να τους πάω στο μοναστήρι. Κάνανε πάλι λειτουργία. Κλαίγανε και γελούσανε μαζί, απ΄τη χαρά τους. Ο Δεσπότης το θεράπευσε το παιδί.
…’Οταν γύρισα το 1922 από τη Μικρασιατική οπισθοχώρηση, έμαθα πως λίγες ημέρες πριν, μια φτωχιά γυναίκα πήγε ξυπόλητη στο μοναστήρι. Μόλις την είδε ο ’Αγιος, έβγαλε τις παντόφλες του και τις έδωσε. Ύστερ΄ από λίγο, πήγε μα άλλη φτωχιά που πείναγε. Λέει τότε ο Άγιος στις Γερόντισσες: -Δώστε της να φάει. Δεν έχουμε τίποτα, Σεβασμιώτατε, εκτός από λιγοστό ψωμάκι. Να το δώσετε αμέσως τους είπε … κι έχει ο Θεός!… Το πρωί, να΄σου ένας πλούσιος με δύο γαίδουράκια, φορτωμένα ρύζι, ζάχαρη, μακαρόνια, αλεύρι. Δωρεά στη μονή.το ξέρω, γιατί βοήθησα στο ξεφόρτωμα. Θυμάμαι, γύρισε ο Άγιος εκείνη τη στιγμή και λέει με σημασία στην ηγουμένη: Γερόντισσα, έχει ο Θεός…!
* Η ΕΥΤΥΧΊΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ *
Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥΣ ΔΟΚΙΜΑΖΕΙ !


Όταν ο καθένας αντικρίζει την Ελληνική Σημαία , διαπιστώνει ότι κυρίαρχη θέση σ’αυτήν έχει ο Τίμιος Σταυρός.Και είναι φυσικό, αφού ο Σταυρός συμβολίζει την αφοσίωση των Ελλήνων στην Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη καθώς επίσης και την ευγνωμοσύνη που αυτοί νοιώθουν για την Εκκλησία η οποία εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια κατέστη αληθινά ο φρουρός και η πραγματική Μητέρα του Έθνους μας.
Διότι από τότε που εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, κανείς άλλος δεν στάθηκε τόσο κοντά, τόσο στοργικά με τόση αυτοθυσία στο Ελληνικό Έθνος και στις δοκιμασίες που κατά καιρούς περνούσε, εκτός από την Εκκλησία.
Καθ’όλη την μακρά Βυζαντινή περίοδο, ο Πατριάρχης και ο Αυτοκράτορας συμπορεύθηκαν με αγαστή συνεργασία, τα μοναστήρια μεταβάλλονται σε πνευματικά κέντρα,ακολούθως ιδρύουν Σχολές, όπως το περίφημο Πανδιδακτήριο, στις οποίες διδάσκονται εκτός από την Θεολογία, όλες σχεδόν οι Επιστήμες, κυρίως η Ιατρική και η Νομική, με καθηγητές κατά το πλείστον Μοναχούς. Δεν περιορίζονται όμως μόνο στα όρια του Βυζαντινού κράτους αλλά οδηγούν στην Χριστιανική πίστη και πολιτισμό και άλλους λαούς όπως Σλαύους, Βούλγαρους, Ρώσους.
Παράλληλη ήταν και η κοινωνική της δράση. Μόνο στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε μεγάλη ποικιλία ασύλων και ευαγών ιδρυμάτων , όπως για παράδειγμα, δέκα εφτά ξενώνες και πάνω από δέκα πέντε Γηροκομεία που εκείνη τα είχε δημιουργήσει και συντηρήσει με θαυμαστή επιμέλεια. Αλλά και σε άλλες πόλεις λειτουργούσαν κάτω από την εποπτεία της, κατά δεκάδες, λεπροκομεία, μαιευτήρια, βρεφοκομεία, ορφανοτροφεία, πτωχοτροφεία και πολλά φιλανθρωπικά ιδρύματα που, εκτός της περίθαλψης ασθενών και πτωχών παρείχαν και ευκαιρίες εκμάθησης εργασίας σε άνεργους νέους.
Εκεί όμως που η Εκκλησία αναδείχθηκε σε πολύτιμο συμπαραστάτη και στήριγμα της πολιτείας ήταν όταν η τελευταία απειλούνταν από επιδρομές άλλων λαών, όπως των Περσών, των Αράβων, των Αβάρων, των Τούρκων.
Πατριάρχες ,Ιεράρχες και κλήρος τέθηκαν επί κεφαλής μαζί με τον Αυτοκράτορα στους Αγώνες για την περιφρούρηση της Πίστης και της Πατρίδας και διέθεταν ακόμη και τα Ιερά Σκεύη όχι μόνο για τον σκοπό αυτό αλλά και για να απελευθερώσουν τους αιχμαλώτους, εξαγοράζοντάς τους από τους επιδρομείς.
Ας μην λησμονούμε ότι ο Ακάθιστος Ύμνος έχει ως αφορμή ένα «πατριωτικό» γεγονός, δηλαδή τη σωτηρία της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους εισβολείς κατά τον 7ον αιώνα μ.Χ.
Ώσπου την 29η Μαϊου 1453 η Κωνσταντινούπολη και μαζί με αυτήν η παρακμάζουσα Βυζαντινή Αυτοκρατορία πέρασαν στα χέρια των Τούρκων.
Χρόνια δύσκολα ήρθαν για τον Ελληνισμό. Η Εκκλησία ελλείψη πολιτικής αρχής , με την πτώση του Βυζαντίου, καθίσταται αυτή η Πολιτική και η Εθναρχική Αρχή, προστάτης και υπερασπιστής του υπόδουλου Γένους. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κατέλαβε την θέση του χαμένου Αυτοκράτορα με έμβλημα τον δικέφαλο Αετό και το Πατριαρχείο ήταν το μόνο υπεύθυνο εθνικό κέντρο έναντι του Οθωμανού κατακτητού, εκμεταλεύομενο και τα προνόμια που παραχώρησε ο Μωάμεθ ο Πορθητής στον πρώτο Πατριάρχη του υποδούλου γένους Γεννάδιο Σχολάριο.
Έτσι συνέστησε ένα πνευματικό και διοικητικό οργανισμό που σκοπό είχε να προστατεύει τους πιστούς από τους εξιλαμισμούς, το μίσος και τις αδικίες των Μουσουλμάνων που καταπατούσαν αυθαίρετα και με διάφορες προφάσεις κάθε δίκαιο και προνόμιο των Χριστιανών.
Ίδρυσε κοινότητες όπου επικεφαλής ήταν ο τοπικός επίσκοπος.Ίδρυσε σχολεία όπως η μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη, Ακαδημίες στην Πάτμο και το Άγιο Όρος, σχολεία στην Αθήνα, την Ήπειρο, τη Μακεδονία. Ανέδειξε πλήθος διδασκάλων μερικοί από τους οποίους είναι : ο Εθνομάρτυρας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός,ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Νικηφόρος Θεοτόκης, οι Μηλιώτες Κωνσταντάς και Γαζής. Ανήγειρε Βιβλιοθήκες και πνευματικά κέντρα, οργάνωσε την παροχή συσσιτίων και υποτροφιών,δημιούργησε το πρώτο τυπογραφείο κ.α.
Η πολύπλευρη αυτή δραστηριότητα της Εκκλησίας αν και οφείλεται σε ένα βαθμό και στα προνόμια που παραχώρησαν οι Οθωμανοί σουλτάνοι για λόγους θρησκευτικούς και διοικητικούς ωστόσο υπήρχαν και περιπτώσεις όπου σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και σε διάφορες επαρχίες τα προνόμια αυτά καταπατήθηκαν ή αλλοιώθηκαν. Οι Έλληνες όχι μόνο παρεμποδίζονταν να πηγαίνουν στα σχολεία αλλά τους απαγορευόταν ακόμη και η χρήση της Ελληνικής γλώσσας. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που συνέβη τον 18ο αιώνα στην αγορά του Καϊρου όπου ήταν εκτεθειμένες 30.000 κομμένες γλώσσες Ελλήνων διότι εκείνοι επέμεναν να μιλούν Ελληνικά παρά τη ρητή απαγόρευση των τοπικών αρχών.
Σε τέτοιες σκοτεινές εποχές δημιουργήθηκε η ανάγκη για κρυφά Σχολειά. Οι Μοναχοί ήταν εκείνοι που μετέδιδαν τα πρώτα γράμματα στα νέα παιδιά με το ψαλτήρι και την οκτώηχο κάτω από το τρεμάμενο φως του κανδηλιού. Στα μοναστήρια καλλιεργήθηκαν τα γράμματα και οι επιστήμες. Στις βιβλιοθήκες τους κρύβονται ακόμη και έργα που έχουν μεταγραφεί από τα χέρια των Μοναχών τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τα «πιστεύω» του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας. Μέσα σ’αυτά διαφυλάχθηκε άσβεστη η φλόγα για την ελευθερία. Τα μοναστήρια έγιναν ορμητήρια των αγωνιστών και εκεί έβρισκαν καταφύγιο οι κατατρεγμένοι.
Με αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία διατήρησε την Ελληνική Γλώσσα και Παιδεία, αναζωπύρωσε την Εθνική Μνήμη και την πατριωτική συνείδηση και με τους Νεομάρυρες και Εθνομάρτυρες άνοιξε τον δρόμο για την Επανάσταση του 1821 (2)
Κατά την διάρκεια αυτής, ατελείωτα είναι τα ονόματα των Εκκλησιαστικών μας ανδρών που πέρασαν στην αιωνιότητα χάριν της πατρίδος. Μαζί με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριο τον Ε΄ εκτελέσθηκαν και πολλοί κληρικοί συναγωνιστές του : Συνολικά, δύο Οικουμενικοί Πατριάρχες ( Γρηγόριος ο Ε΄και Κύρριλος ο Στ΄) και σαράντα πέντε Αρχιερείς εκτελέσθηκαν ή έπεσαν σε μάχες. Κατά τον Γάλλο πρόξενο Πουκεβίλ οι κληρικοί οι κληρικοί-θύματα του Αγώνα ανέρχονται σε έξι χιλιάδες (6.000)!

Η Εκκλησία ήταν και επικεφαλής των μετέπειτα εθνικών αγώνων όπως ο Μακεδονικός Αγώνας της περιόδου 1860-1912, οπότε διακρίνεται ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης και μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄ και οι συνεργάτες του Επίσκοποι στη Μακεδονία
Οι Ιερείς αυτοί και μαζί με αυτούς οι ανώνυμοι στρατιωτικοί Ιερείς των Βαλκανικών πολέμων και της Μικρασιατικής εκστρατείας αγωνίσθηκαν για την διατήρηση της πίστης του Χριστού και της Ελευθερίας της πατρίδος αλλά και για την ενσωμάτωση των υποδούλων περιοχών στην Ελλάδα. Και όταν αργότερα ήρθε η καταστροφή το 1922 πάλι οι Ιερείς ήταν εκείνοι που προστάτευσαν τον ξεριζωμένο και διωκόμενο από τους Τούρκους Ελληνισμό της Μικράς Ασίας και φρόντισαν να οργανώσουν τη νέα του ζωή στην Ελεύθερη Πατρίδα.
Όπως πάντοτε ,έτσι και στον Αγώνα του 1940 η Εκκλησία στάθηκε για μία ακόμη φορά στο πλευρό του Ελληνισμού. Με το Σταυρό στο χέρι γύριζε τα υψώματα, στα ορύγματα, στα παρατηρητήρια, στους καταυλισμούς, μέσα στις βροχές και τα χιόνια, για να τελέσει την Θεία
Λειτουργία, να εμψυχώσει τους πολεμιστές, να παρηγορήσει τους τραυματίες, να αποδώσει τιμές στους νεκρούς.
Ήταν όμως κοντά και στις οικογένειες των αγωνιζομένων με Δεήσεις στους Ναούς, παρηγοριά στις οικογένειες των θυμάτων, οικονομική ενίσχυση σε απροστάτευτα πρόσωπα.
Τότε ήταν που ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος Φιλιππίδης αναδείχθηκε σε εθνικό ηγέτη, ιδιότητα που συνέχισε και ελάμπρυνε ο διάδοχός του Δαμασκηνός Παπανδρέου, ο οποίος έφτασε ως το αξίωμα του Αντιβασιλέα και χειρίσθηκε και πολιτικά ζητήματα όπου υπήρχε πολιτικό κενό. Ο ίδια μαζί με άλλους Μητροπολίτες και απλούς κληρικούς, την περίοδο της Κατοχής αφ’ενός μεν χαλύβδωναν τη διάθεση των Ελλήνων για πανεθνική αντίσταση αφ’ετέρου δε βοηθούσαν τους Εβραίους Συμπολίτες μας να κρυφτούν και μεριμνούσαν για την ανακούφιση των πεινασμένων,των ορφανών και των πασχόντων. Με την ίδρυση του Εθνικού Οργανισμού Χριστιανικής Αλληλεγγύης (ΕΟΧΑ) και με την συνεργασία του Ερυθρού Σταυρού, η Εκκλησία οργάνωσε συσσίτια, που σε ορισμένες πόλεις έφθαναν και τις 10.000 μερίδες ημερησίως.
Πολλοί σώθηκαν από το εκτελεστικό απόσπασμα Γερμανών και Ιταλών χάριν στη δραστηριότητα των Μητροπολιτών και άλλων κληρικών. Και πολλοί ήταν εκείνοι οι κληρικοί που συμμετείχαν στην Αντίσταση κατά του κατακτητή, όπως ο Αυγουστίνος Καντιώτης στη Κοζάνη, ο Σπυρίδων Βλάχος στα Ιωάννινα, ο αντιστασιακός ΕΔΕΣ και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ Τίκκας. κ.α.
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η Εκκλησία κατέχει δικαίως ξεχωριστή θέση στις καρδιές των Ελλήνων αφού, όπως παρατηρεί ο Ιστορικός του Έθνους Κων/νος Παπαρηγόπουλος : «Το Ελληνικόν Έθνος δεν διεσώθη ει μη δια της μετά του Χριστιανισμού συμμαχίας.Δι’αυτού επρωταγωνίστησεν εν τω μέσω αιώνι και δι’αυτού ιδίως ανεκαινίσθη εν τοις νεωτέροις χρόνοις.»
Τέλος αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι ακόμη κοι οι Τούρκοι ειδικοί επιστήμονες παραδέχονται τη συμβολή της Εκκλησίας στην ανάπτυξη και ευημερία της Ελλάδας.
Αναφέρει ο καθηγητής Αντνάν Εκσιγκίλ, ότι σε αντίθεση με το Ισλάμ του οποίου ο ρόλος ήταν αρνητικός στην ανάπτυξη του Τουρκικού Έθνους-κράτους, στην Ελλάδα η θρησκεία έπαιξε ένα ρόλο μάλλον θετικό και καθοριστικό στην ανάπτυξή της. και καταλήγει: Αναλογισθείτε τους πολυάριθμους Έλληνες ήρωες που ήταν Ιερείς και άνθρωποι της θρησκείας. Οι Τούρκοι δεν έχουν καμία ανάλογη θρησκευτική μορφή στην ιστορία τους. ( Έρευνα κ.Νεκτάριου Κυπριώτη εν Ναυπλίω 2008)

Ο Άγιος Αμβρόσιος, μεταβαίνοντας από την έδρα του στη Ρώμη, νυκτώθηκε στο δρόμο και τον φιλοξένησε πλουσιοπάροχα κάποιος άρχοντας. Το πρωί ο άγιος τον ρώτησε, αν πέρασε καμιά θλίψη στη ζωή του, αυτό το έκαμε, γιατί είδε ότι είχε ανυπολόγιστο πλούτο. Ο άρχοντας απάντησε: «Με τις ευχές σου, δέσποτα άγιε, ποτέ ο Θεός δε με λύπησε, ούτε με ζημίωσε καθόλου, ούτε ξέρουμε τι είναι ασθένεια. Μάλιστα μας χάρισε πλούτο, δόξα, τέκνα και κάθε αγαθό».
Ακούγοντας αυτά ο άγιος δάκρυσε και είπε ιδιαιτέρως στους συνοδούς: «Πάμε να φύγουμε αμέσως απ’ αυτό το καταραμένο αρχοντικό, προτού ξεσπάσει η οργή του Θεού». Και επειδή εκείνοι δεν έδειχναν να βιάζονται, τους το ξανάπε εντονότερα. Μόλις απομακρύνθηκαν άνοιξε η γη και κατάπιε το αρχοντικό με όλη την οικογένεια»

Ο μακαριστός πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, αυτή η φωτερή, σύγχρονη φυσιογνωμία της Εκκλησίας της Ελλάδος, όταν ταξίδευε εκτός Αθηνών προς την Καλαμάτα (και αυτό γινόταν σπάνια) μέσα στην παραδειγματική πτωχεία του, άφηνε στο κεντρικό συρτάρι του γραφείου του δεκαπέντε μέχρι είκοσι χιλιάδες δραχμές και ένα σημείωμα που έγραφε στον υποψήφιο διαρρήκτη στην οδό Μακεδονίας με τις πολλές και συχνές ληστείες: “Χρήματα ή άλλα πολύτιμα αντικείμενα δεν υπάρχουν πουθενά στο διαμέρισμα. Πάρτε αυτά τα χρήματα και ο Θεός μαζί σας” (“Ορθόδοξη Μαρτυρία”, αρ. 59).
Ο π. Επιφάνιος το έκανε αυτό αγαπώντας χριστιανικά μέχρις αυτοθυσίας. Και για να διασώσει από πιθανές βεβηλώσεις ιερά μικροαντικείμενα στο απέριττο εικονοστάσι του φτωχικού του σπιτιού ασήμαντης υλικής αξίας, ανυπολόγιστης όμως πνευματικής.
Στο Γεροντικό διαβάζουμε, ανάμεσα στα άλλα θαυμαστά ότι ένας μοναχός συνήθιζε να μαγειρεύει εξαιρετικά νόστιμα φαγητά. Οι άλλοι πατέρες τον ρώτησαν κάποτε τι το ιδιαίτερο είχε η συνταγή του ή τι υλικά χρησιμοποιούσε, αλλά εκείνος απάντησε ότι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα πιάτο βραστές φακές. Μετά από πολλές πιέσεις ομολόγησε το μυστικό του, ότι σε κάθε στάδιο της προετοιμασίας του φαγητού είχε τη συνήθεια να λέει μια προσευχή μετανοίας.