Αναρτήσεις
Ο π.Παϊσιος από μικρή ηλικία κιόλας για να δείξει την αγάπη του Στον Θεό νήστευε αυστηρά. Για να μην μπορεί να τρώει πολύ, έσφιγγε την ζώνη. Μια φορά νήστευσε τόσο πού έπεσε στο κρεββάτι εξαντλημένος . Ελεγε αργότερα ό Γέροντας: «Τα χέρια μου ή¬ταν (λεπτά) σαν των μικρών παιδιών της Αφρικής, διότι ό οργανισμός μου στερήθηκε βασικές τροφές, όταν ήμουν μικρός. Ό λαιμός μου είχε γίνει σαν το κοτσιάνι του κερασιού. Τα παιδιά μου έλεγαν: "Θα πέσει το κεφάλι σου"». Μια περίοδο πού πήγαινε με τα αδέλφια του καί εργαζόταν στα χωράφια, σε ένα σημείο τους άφησε να προχωρήσουν και αυτός παρέμενε πίσω. Από περιέργεια τον παρατήρησαν κρυφά καί τί να δουν! "Εβγαζε τα παπούτσια του καί ξυπόλυτος περνούσε τρέχοντας ένα χωράφι με κομμένο τριφύλλι. Ηταν σαν να έτρεχε πάνω σε λεπτά καρφιά. Το κομμένο τριφύλλι τρυπούσε τα πόδια του και έμπαι¬νε μέσα στίς σάρκες. Αιμάτωναν τα πέλματα των ποδιών του. Ύπέμενε όμως με χαρά τον πόνο μιμού¬μενος τους Μάρτυρες, όπως διάβαζε στα Συναξάρια, προσπαθώντας να γίνει καί αυτός συγκοινωνός και συμμέτοχος των παθημάτων τους. Με τέτοιο μαρτυρικό φρόνημα καί θείο ερωτά ήταν πυρακτω¬μένη ή παιδική του ψυχή. Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου..Ι.Ησυχ.Αγ.Ι.Πρόδρομος Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής.)
* * *
Ένας μεγάλος σύγχρονος Άγιος και ασκητής ο Παπα-Τύχον ο Ρώσος όταν ήταν πολύ νέος έκανε μεγάλα καί ατέλειωτα προσκυνήματα στα Μοναστήρια της Ρωσίας καί πέρασε περίπου από διακόσιες Μονές. Στά Μοναστήρια πού πήγαινε, παρόλο πού ήταν κατάκο¬πος καί εξαντλημένος από την οδοιπορία του, απέφευγε με τρόπο την φιλοξενία, για να ασκείται ό 'ίδιος καί να μην επιβαρύνει τους άλλους.
Σέ μια επαρχία όμως είχε ταλαιπωρηθεί πολύ, γιατί οί κάτοικοι εκεί έτρωγαν ψωμί από βρίζα (σίκαλη). Επειδή δε ό Τιμόθεος(πρίν γίνει Μοναχός) δεν έτρωγε τίποτε άλλο εκτός από ψωμί, και το ψωμί της σίκαλης έχει συνήθως μια άσχημη μυρω¬διά καί είναι σαν λάσπη, δεν μπορούσε να το φάει. Γι' αυ¬τό είχε έξαντληθεί . Πηγαίνει λοιπόν στον φούρνα¬ρη, από τον όποιο είχε ζητήσει μα εκείνος του είπε πως δεν έχει .
Λυπημένος καί εξαντλημένος όπως ήταν ό νέος, έ¬πιασε μια άκρη καί με όλη την παιδική του απλότητα έ¬κανε προσευχή στην Παναγία: «Παναγία μου, θέλω να με βοηθήσεις, γιατί θα πεθάνω στο δρόμο, πρίν να γίνω Καλόγηρος δεν μπορώ να το φάω αυτό το ψωμί». Δεν πρό¬λαβε να τελείωση την προσευχή του, καί ξαφνικά του πα¬ρουσιάζεται μια Κόρη με λαμπερό πρόσωπο, του δίνει μια φραντζόλα άσπρο ψωμί καί αμέσως εξαφανίζεται! Εκεί¬νη την στιγμή τα’χασε ο Τιμόθεος. Δεν μπορούσε να το έξηγήσει αυτό το γεγονός! Του περνούσαν διάφοροι λογι¬σμοί. "Ενας λογισμός ήταν μήπως τον άκουσε ή κόρη του φούρναρη καί τον λυπήθηκε καί είπε στον πατέρα της να του δώσει λίγο καλό ψωμί. Σηκώνεται πάλι ό νέος καί πη¬γαίνει να τον ευχαρίστησει. Άλλα ό φούρναρης νόμιζε πώς τον κοροϊδεύει καί τον έβρισε θυμωμέ¬νος.
-"Αντε, φύγε από εδώ! ούτε γυναίκα έχω ούτε κόρη.
Αφού έφαγε μετά από το ευλογημένο εκείνο ψωμί ο Τιμόθεος καί δυνάμωσε καί πνευματικά, συνέχισε το προσκύνημα του καί στα επίλοιπα Μοναστήρια" άλλ' όμως το ανεξήγητο εκείνο γεγονός συνέχεια τριγύριζε στο νου του. Πέρασε αρκετό διάστημα με την απορία αυτή, αλλά αργότερα, όταν του έδωσε ένας Μοναχός ένα βι¬βλίο με τίς θαυματουργικές εικόνες της Παναγίας της Ρωσίας, καί είδε την Παναγία του Κρεμλίνου, σκίρτησε ή καρδιά του από ευλάβεια, τα μάτια του πλημμύρισαν από δάκρυα ευγνωμοσύνης, καί είπε: «Αυτή ή Παναγία μου έ¬δωσε το άσπρο ψωμί!» Από τότε πια την Παναγία την έ¬νιωθε πιο κοντά, όπως το παιδί την μάνα του.
Μετά, λοιπόν, από τα Μοναστήρια της Πατρίδος του, έκανε προσκύνημα στο Θεοβάδιστον "Ορος του Σινά όπου παρέμεινε δύο μήνες, καί από εκεί στους Α¬γίους Τόπους, όπου καί άσκήτεψε ένα χρονικό διάστημα, πέρα από τον Ιορδάνη ποταμό. Ενώ τον βοηθούσε ό "Α¬γιος Τόπος, ησυχία όμως δεν έβρισκε από το ανήσυχο κοσμικό πνεύμα της εποχής μας, πού κατέστρεψε, δυ¬στυχώς, με τον δήθεν πολιτισμό της, καί τα αγία ακόμη ε¬ρημικά μέρη, πού γαληνεύουν καί αγιάζουν τίς ψυχές. Γι' αυτό αναγκάστηκε να φυγή για το "Αγιον "Ορος.
Ό πειρασμός όμως, βλέποντας με την πολυχρόνιο πείρα του ότι ό ευλαβής αυτός νέος πολύ θα προχώρησει στην πνευματική ζωή καί πολλές ψυχές θα βοηθήσει για να σωθούν, βάλθηκε να τον άχρηστέψει. Ενώ είχε επι¬στρέψει από την έρημο του Ιορδανού στην Ιερουσαλήμ, για να έτοιμασθεί καί να προσκύνησει για τελευταία φορά τον Πανάγιο Τάφο καί να άποχαιρετήσει καί τους γνω¬στούς του, χρησιμοποίησε ό πονηρός για όργανά του δύο αθεόφοβες γυναίκες, πατριώτισσες του, οί όποιες τον κά¬λεσαν στο σπίτι, όπου έμειναν, για να του δώσουν δήθεν ονόματα να μνημόνευσει στο "Αγιον "Ορος. Ό απονήρευτος Τιμόθεος, πού είχε όλο καλούς λογισμούς, το πίστε¬ψε καί πήγε. 'Αλλά, όταν τον έκλεισαν μέσα στο σπίτι καί όρμησαν επάνω του με ανήθικες διαθέσεις, τά’χασε! Κοκκίνισε καί δίνει μια σπρωξιά σ' αυτές καί άλλη μια στην πόρτα καί ξέφυγε από τα νύχια των γερακιών, σαν νέος Ιωσήφ, καί φυλάχτηκε αγνός .»
(Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα .π.Παϊσίου, εκδ.Ι.Μ.Ευαγγ.Θεολ.Σουρωτής-Θεσσαλονίκη)
* * *
Δύο ειδών αγαθά υπάρ¬χουν, τα υλικά καί τα πνευματικά. Έμείς στα μεν υλικά βλέπουμε όχι τί έχουμε, αλλά τί μας λείπει. Ενώ στα πνευ¬ματικά βλέπουμε όχι τί μας λείπει, αλλά τί έχουμε. Αλλά ας κάνουμε το αντίθετο Στά υλικά αγα¬θά να βλέπουμε όχι πόσα μας λείπουν καί να μεμψιμοιρούμε, αλλά πόσα έχουμε καί να δοξάζουμε το Θεό γι' αυτά, πού ή αγαθότητα του μας έδωσε. Στά πνευματικά αγαθά, δηλ. στις αρετές, να βλέπουμε όχι πόσες αρετές έχουμε καί να φου¬σκώνουμε από την υπερηφάνεια μας, αλλά πόσες μας λεί¬πουν καί να κατανοούμε την πνευματική φτώχεια μας κι έτσι να κερδίζουμε πλούσιο το έλεος του Κυρίου»
«»» «»» «»»
Ή κοσμική δόξα μοιάζει σαν μια ύφαλη πέτρα, που την σκεπάζει από παντού ή θά¬λασσα καί ό ναύτης πού ταξιδεύει δεν την παίρνει καθόλου είδηση, ωσότου να πέση επάνω της το πλοίο, κι' ανοίξει καί πλημμυρίσει από νερό Καί παρασυρθεί στους ανήλιους βυθούς. 'Έτσι καί η κενοδοξία, όταν σαν καράβι θα πρόσκρουση επάνω της ή ψυχή, δεν παύει να την πλημμυρίζει με τα τρικυμισμένα νερά του κόσμου, ωσότου να την παρασύρει στο βυθό καί να την αφανίσει.
* * *
Η γνήσια Προσευχή είναι Ραντάρ και πολυβολείο μαζί. Ραντάρ γιατί επικοινωνεί με τον Ουρανό και μιλά στον Θεό και πολυβολείο γιατί μαστίζει και χτυπά αλύπητα τους δαίμονες και την φθονερή ενέργειά τους.
Να έχεις ταπείνωση. Οταν βρέχει, το νερό δεν σταματά στις κορυφές ή στα βουνά, αλλά κατεβαίνει κά¬τω στην πεδιάδα. Οι ταπεινοί άνθρωποι έχουν χάρη, ευλο¬γία καί καρποφορία
* * *
Τα χρόνια που περνούμε είναι πολύ δύσκολα και πολύ επικίνδυνα, αλλά τελικά θα νικήσει ό Χριστός. Θα δήτε πώς θα εκτιμήσουν την Εκκλησία. Αρκεί εμείς να είμα¬στε σωστοί. Θα καταλάβουν ότι αλλιώς δεν γίνεται χω¬ριό. Και οι πολιτικοί έχουν πλέον καταλάβει ότι, αν κά¬ποιοι μπορούν να βοηθήσουν τώρα σ' αυτό το τρελλοκομείο πού έχει γίνει ό κόσμος, αυτοί είναι οι άνθρωποι της Εκκλησίας. Μη σας φαίνεται παράξενο! Οι πολιτικοί μας σήκωσαν τα χέρια. Ήρθαν στο Καλύβι μερικοί καί μου είπαν: «Οι καλόγεροι πρέπει να κάνουν Ιεραποστολή, αλλιώς δεν γίνεται». Δύσκολα χρόνια! Αν γνωρίζατε σε τί κατάσταση βρισκόμαστε καί τί μας περιμένει! (π.Παϊσίου εκδ. Ι. Ης. Αγ .Ι. Θεολ Σουρωτή-Θεσσαλονίκη)
* * *
Όταν σταυρώνομαι εγώ ,τότε σταυρώνεσαι και συ Χριστέ μαζί μου. Και όταν σταυρώνεσαι και Συ ,σταυρώνομαι και εγώ με Σένα.
Η σταύρωσή μου σταύρωσή Σου. Μα και Η ανάστασή Σου , ανάστασή μου. Αυτό πάει να πει Αγάπη.
* * *
Ξέρω Θεέ μου πως είσαι παντού. Όποια πέτρα και αν σηκώσω θα σε βρώ. Σε όποιο πηγάδι και αν σκύψω θα δω το πρόσωπό σου. Όποιο σκουλήκι και αν κοιτάξω, στη ράχη που συντάσεται να πετάξει φτερούγες θα βρω γραμμένο το όνομά σου. Είσαι λοιπόν παντού , στον αέρα που αναπνέουν τα πνευμόνια μου στο φως που αντικρύζουν τα μάτια μου.Παντού και πάντοτε εσύ. Πάντα με βλέπεις, με ακούς και μ’αγαπάς.
-
