Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΓΙΟΣ

Ο Θωμάς Ρυζκώφ ή Λυκοθωμάς ήταν ο πιο απαίσιος εγκληματίας στην Ρωσία. Επικηρυγμένο θηρίο,Ένας δαίμονας με σάρκα που σκόρπαγε παντού δίχως λόγο και αιτία τον φόβο και το αίμα .
Ανήμερα του Πάσχα και μόλις είχαν βρεθεί μέσα στο αρχοντόσπιτο τους ο Αλ.Σαϊλόφσκυ και η σύζυγός του Τατιάνα. Αναπάντεχα και με τρόμο βλέπουν μέσα σε μια λίμνη αίματος, τους δύο υπηρέτες τους, να βρί¬σκονται ο ένας κοντά στον άλλον με τα κεφάλια ανοιγμένα. Προχωρούν αμίλητοι καί με τρεμάμενα πόδια μέχρι το δωμάτιο της Δόμνας, οπού την βρί¬σκει επάνω στο κρεββάτι της με όψη φρίκης στο πρόσωπο καί με το κεφάλι φρικτά παραμορφωμένο να κείτεται νεκρή. Στο θέαμα αυτό της απερίγραπτης συμφοράς, πιά¬νει το κεφάλι της ή Τατιάνα καί φωνάζει τώρα, απελπισμένα το μονάκριβο εξάχρονο παιδί της, τον Μικαέλ.
«Παιδί μου! Παιδί μου! Μικαέλ! Μικαέλ! Που είσαι αγόρι μου;»... Ή φωνή της αντιλαλεί άγρια καί σπα¬ρακτικά ανάμεσα στους υψηλούς βουβούς τοίχους του μεγάρου.
Ό Μικαέλ ένας ολόξανθος άγγελος με τα ζωηρά πράσινα ματάκια του στο άκουσμα της σπαρακτικής φωνής, της μαννούλας του ξυπνά καί ορθώνεται στο κρεββάτι του Ό μικρός Μικαέλ παίρνει το χλωμό από τον τρόμο πρόσωπον της μαννούλας του, μέσα στα ζεστά χερά¬κια του καί το γυρίζει προς το μέρος του καί της λέ¬γει γλυκά «Πού λες, καλή μαννούλα, κοιμόμουνα εδώ στο κρε66ατάκι μου, όταν άκουσα να κλωτσά την πόρτα μου αυτός ό μπάρμπας (ο Λυκοθωμάς) με τα γένεια καί τα άγρια μαλλιά.
Ξύπνησα κι όπως τον είδα να σηκώνει το «κιστέν»(Σιδερένια αιχμηρή σφαίρα), εγώ πήρα από το προσκέφαλο μου το όμορφο αυγό πού χθες το βράδυ τόση ώρα ζωγράφιζα καί του το έδωκα με αγάπη καί με χαμόγελο του είπα: «Μπάρμπα, ΚΡΙΣΤΟΣ ΒΟΣΚΡΕΣ!»(ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!)
Αυτός με κύτταξε ώρα πολλή στα μάτια καί σιγά - σιγά άρχισε να κατεβάζει το χέρι του με το όπλο...
Το κοιτούσε ώρα πολύ σαν μαγνητισμένος καί υστέρα, σαν κάτι να του έκαψε το χέρι, το άφησε επάνω στο κρεβατάκι μου! "Υστερα άπλωσε το χέρι του πού ήταν γεμάτο από αίματα καί πήρε το αυγό μου! Το κύτταξε περίεργα ώρα πολλή κι υστέρα σή¬κωσε σε μένα τα μάτια του.
"Αλλαξε οψι, μου χαμογέλασε καί μου είπε: «Βοΐστινο Βοσκρές».(Αληθώς Ανέστη!)
» Είδα τότε στα μάτια του, συνέχισε ό μικρός Μι¬καέλ, να γυαλίζουν δυο δάκρυα!!! Καί όταν τον ρώτη¬σα γιατί κλαις; τότε σφίγγοντας το αυγό επάνω στο στήθος του άρχισε να τρέχει προς την πόρτα καί χά¬θηκε»...
Τούτη η αγάπη που του’ δωσε με δύο εγκάρδιες λέξεις το μικρό παιδί τον έκανε να μετανοιώσει , να συντριβεί ,να γεννηθεί ξανά η ψυχή του , φτερά να κάνει και να γίνει κατόπιν ένας μεγάλος ασκητής και Άγιος( Νέος Άγιος Θωμάς) που σκορπούσε γύρω του μόνο αγάπη ,προσευχή και ξεκούραση σε κάθε πονεμένο. Λίγη Αγάπη σαν σπίθα καμωμένη και θεριεύεται σε αέναη φλόγα για να κάψει όλη την κόλαση και να φωτίσει το μονοπάτι για την Βασιλεία της Αγάπης του Χριστού μας.
(ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧ . Εκδ.-Ι.Καλ. Αγ.Χαραλάμπους-Ν.Σκήτη-Αγ.Όρος)
* * *
Υπάρχουν στιγμές της ζωής μας που ζυγίζουν μία ολόκληρη αιωνιότητα (Γκαίτε)
* * *

Τα κόκκαλα που μιλούν

Το Πάσχα του έτους 1935, στην Ιεράν Μονήν αγίου Παύ¬λου, όλοι οι πατέρες, που αριθμούσαν τότε τους έξήντα, είχαν εξέλθει στο προαύλιον, για να κάνουν την άκολουθία της Αναστάσεως. Μέσα σε ατμόσφαιραν χαρμόσυνη καί ενθουσιώδη, μετά το «Χριστός ανέστη», ό Καθηγούμενος λέγει σε ένα από τα πιο απλά καί πιστά γεροντάκια, τον γερο-Θωμά:
— Γερο-Θωμά, πήγαινε κάτω στο σκευοφυλάκιο, εκεί πού είναι τα οστά των πατέρων, να τους πείς το «Χριστός ανέστη».
— Να’ναι ευλογημένο Γέροντα, είπε ό γερο-Θωμάς και χωρίς να σκεφθεί που πάει, με δύο τρία πηδήματα ευρίσκε¬ται εμπρός εις το οστεοφυλάκιο.
— Ό Ηγούμενος με έστειλε να σας πω το «Χριστός ανέ¬στη», πατέρες και αδελφοί. «Χριστός ανέστη» έφώναξε μεγαλοφώνως.
Τότε έγινε κάτι το συγκλονιστικόν. Τα οστά έτριξαν, αναπήδησαν, μία νεκροκεφαλή σηκώθηκε ως ένα μέτρο καί απάντησε εις τον χαιρετισμόν το γερο-Θωμά:
—Αληθώς ανέστη ό Κύριος.
Καί μετά ακολούθησε νεκρική σιγή. Έπέστρεψεν το γεροντάκι και διηγήθη όσα είδε και άκουσε.
Οι πατέρες την φοράν έκείνη εόρτασαν ένα Πάσχα μοναδικόν, με διπλήν δοξολογίαν προς τον Άνασταντα Κύριον καί 'Αρχηγόν της Ζωής.

Ισοδύναμες αμαρτίες
ΟΙ ΔΑΔΕΣ (το σημερινό Κίτιο) ήταν εμπορικός σταθμός της Κύπρου. Εκεί κοντά βρισκόταν ή μονή του Φιλόξενου.
Στό μοναστήρι αυτό ζούσε τον 6ο αιώνα ένας μο¬ναχός, ό γέροντας Ισίδωρος, πού έκλαιγε ακατάπαυ¬στα με λυγμούς. Σ' οποίον τον πλησίαζε και τον παρηγορούσε, ώστε να χαλαρώσει λίγο το πένθος, έλεγε:
"Είμαι πολύ αμαρτωλός. Δεν υπήρξε άλλος σαν και μένα απ5 τον Αδάμ μέχρι σήμερα. Και μη νομί¬ζετε πώς υπερβάλλω. Δεν βρήκα πουθενά σε άνθρω¬πο αμαρτία σαν αυτή πού έκανα εγώ".
Κι υστέρα διηγόταν την ιστορία του:
""Οταν ήμουνα στον κόσμο, είχα γυναίκα χρι¬στιανή και θεοφοβούμενη, ενώ εγώ ανήκα στην αίρε¬ση του Σεδήρου. Μια μέρα έμαθα πώς ή γυναίκα μου πήγε να μεταλάβει στη γειτονική εκκλησία.
"Ε¬τρεξα να την εμποδίσω, αλλά τη βρήκα να έχει κοι¬νωνήσει και να επιστρέφει στο σπίτι. Αμέσως την έπιασα απ5 το λαιμό και την έκανα να ξεράσει την αγία μερίδα, την οποία πήρα και πέταξα έξω από το παράθυρο, κάτω στο βούρκο. Βλέπω τότε ένα πε¬ριστέρι να κατεβαίνει και να παίρνει τη θεία Κοινω¬νία
Μετά από δυο μέρες παρουσιάζεται μπροστά μου ένας αράπης ντυμένος με κουρέλια, και μου λέει:
"— Εγώ κι εσύ καταδικαστήκαμε στην ίδια τι¬μωρία.
"— Ποιος είσαι συ; τον ρωτάω.
"— Εγώ, μου απαντάει, είμ' εκείνος πού ράπισε στο σαγόνι τον Κύριο μας 'Ιησού Χριστό τον καιρό του πάθους Του.
"Κι αμέσως έγινε άφαντος.
"Για τούτο λοιπόν, κατέληξε ό μοναχός, δεν μπο¬ρώ να σταματήσω το θρήνο.
(ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ-Εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου)
* * *




Η εμπιστοσύνη στον Θεό για ότι δεν γίνεται ανθρωπίνως, είναι μια μυστική συνεχής προσευχή με θετικά αποτελέσματα
*

Όποιος εμπιστεύεται στον Θεό, σπέρνει δοξολογία καί δέχεται την θεϊκή χαρά καί την αιώνια ευλογία. "Οποιος σπέρνει κακομοιριά, θερίζει κακομοιριά καί α¬ποθηκεύει άγχος.
*
Την γλυκιά ζωή δεν την αισθάνονται αυτοί πού την χαίρονται κοσμικά, άλλ' αυτοί πού ζουν πνευματι¬κά καί δέχονται καί τίς πίκρες με χαρά, σαν Ιαματικά βό¬τανα για την υγεία της ψυχής.
*
Εαν πεινάει ό πλησίον σου, δώσε την τροφή σου. Έαν δεν υπάρχει πεινασμένος άνθρωπος, δώσε την τροφή σου στα πεινασμένα ζώα, γιατί εσύ θα ώφεληθής ψυχικά από την νηστεία για τον Παράδεισο, ενώ τα καη¬μένα ζώα δεν έχουν Παράδεισο" έχουν όμως καί το καλό, πού δεν έχουν ούτε κόλαση.
*
Η χαρά πού νιώθει ό άνθρωπος, όταν δέχεται υλική ευλογία, είναι χαρά ανθρώπινη. Ενώ ή χαρά πού νιώθει, όταν δίνει ό άνθρωπος, είναι θεϊκή. Ή θεϊκή έρχε¬ται με το δόσιμο!
(ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ π.Παίσίου. εκδ .Ι.Μ Ευαγγ .Ι.Θεολόγου –Σουρωτή Θεσσαλονίκης.)
Η ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥΣ
Το έμβρυο ακούει κι αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Ναι, ακούει καί βλέπει με τα μάτια της μητέρας. Αντιλαμβάνεται τίς κινήσεις καί τα συναισθήμα¬τα της, παρόλο πού ό νους του δεν έχει αναπτυχ¬θεί. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο της μάνας, σκοτει¬νιάζει κι αυτό. Νευριάζει ή μάνα, νευριάζει κι αυ¬τό. "Ο,τι αισθάνεται ή μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, άγχος κ.λπ., τα ζει κι αυτό. "Αν ή μάνα δεν το θέ¬λει το έμβρυο, αν δεν το αγαπάει, αυτό το αισθά¬νεται καί δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα του, πού το συνοδεύουν σ' όλη του τη ζωή. Το αντίθετο συμβαίνει με τ' άγια συναισθήματα της μάνας. Όταν έχει χαρά, ειρήνη, αγάπη στο έμ¬βρυο, τα μεταδίδει σ' αυτό μυστικά, όπως συμ¬βαίνει με τα γεννημένα παιδιά.
Γι' αυτό πρέπει ή μητέρα να προσεύχεται πολύ κατά την περίοδο της κυήσεως καί ν’ αγα¬πάει το έμβρυο, να χαϊδεύει την κοιλιά της, να διαβάζει ψαλμούς, να ψάλλει τροπάρια, να ζει ζωή αγία. Αυτό είναι και δική της ωφέλεια• αλ¬λά κάνει θυσίες καί για χάρη του εμβρύου, για να γίνει καί το παιδί πιο άγιο, ν' αποκτήσει άπ' την αρχή άγιες καταβολές. Είδατε πόσο λεπτό πράγ¬μα είναι για την γυναίκα να κυοφορεί παιδί; Πό¬ση ευθύνη καί πόση τιμή!
Θα σας πω κάτι σχετικό :Στήν Αμερική εφαρμόζουν πειραματικά το εξής: Σέ δύο ίδιες αίθουσες, με ίδιες θερμοκρα¬σίες, ίδιο πότισμα καί ίδιο χώμα, φυτεύουν λου¬λούδια. Υπάρχει, όμως, μια διαφορά. Στήν μια αίθουσα, βάζουν απαλή κι ευχάριστη μουσική. Το αποτέλεσμα; Τα λουλούδια αυτής της αίθουσας παρουσιάζουν τεράστια δια¬φορά σε σχέση με τ' άλλα. Έχουν άλλη ζωηρά¬δα, το χρώμα τους είναι πιο ωραίο κι ή ανάπτυ¬ξη τους είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη.
Έκείνο πού σώζει καί φτιάχνει καλά παιδιά είναι ή ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι.
Οι γονείς πρέπει να δοθούνε στην αγάπη του Θεού. Πρέπει να γίνουνε άγιοι κοντά στα παιδιά με την πραότητα τους, την υπομονή τους, την αγάπη τους. Να βάζουνε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διά¬θεση, ενθουσιασμό κι αγάπη στα παιδιά. Καί ή χαρά πού θα τους έλθει, ή αγιοσύνη πού θα τους έχει επισκεφθεί, θα έξακοντίσει στα παιδιά την χάρι. Για την κακή συμπεριφορά των παιδιών φταίνε γενικά οί γονείς. Δεν τα σώζουν ούτε οι συμβουλές, ούτε ή πειθαρχία, ούτε ή αυστηρό¬τητα. "Αν δεν αγιάζονται οί γονείς, αν δεν αγω¬νίζονται, κάνουν μεγάλα λάθη καί μεταδίδουν το κακό πού έχουν μέσα τους. "Αν οι γονείς δεν ζουν ζωή αγία, αν δεν μιλούν με αγάπη, ό διάβολος ταλαιπωρεί τους γονείς με τίς αντιδράσεις των παιδιών. Ή αγάπη, ή ομοψυχία, ή καλή συνεν¬νόηση των γονέων είναι ό,τι πρέπει για τα παι¬διά. Μεγάλη ασφάλεια καί σιγουριά.
Τα φερσίματα των παιδιών έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων, Όταν τα παιδιά πληγώνονται άπ' την κακή μεταξύ των γονέων τους συμπεριφορά, χάνουν δυνάμεις καί διάθεση να προχωρήσουν στην πρόοδο. Κακοκτίζονται καί το οικοδόμημα της ψυχής τους κινδυ¬νεύει από στιγμή σε στιγμή να γκρεμισθεί. Να σας πω καί δύο παραδείγματα
Είχαν έλθει δυο κοπελίτσες σ' εμένανε κι ή μια είχε κάτι πολύ άσχημα βιώματα καί με ρωτούσαν που οφείλονται. Καί τους είπα:
—Είναι άπ' το σπίτι, άπ' τους γονείς σας. Κι όπως την «έβλεπα» την μια, λέω: Εσύ άπ' την μητέρα σου τα έχεις κληρο¬νομήσει αυτά.
Κι όμως, λέει, οι γονείς μας είναι τόσο τέλειοι άνθρωποι. Είναι χριστιανοί, εξομολο¬γούνται, μεταλαμβάνουν.
—. Εγώ ένα μόνο βλέπω, οι γονείς σας δεν τήνε ζουν τη χαρά του Χρίστου. Πάνω σ' αυτό ή άλλη είπε:
-Άκουσε, Μαρία, καλά λέει ό παππούλης, έχει δίκιο. Οί γονείς μας πάνε στον πνευματικό,στην Εξομολόγηση, στην Θεία Μετάληψη, ναί... Άλλα είχαμε ποτέ ειρήνη στο σπίτι; Ό πα¬τέρας συνεχώς γκρίνιαζε με την μητέρα μας.Διαρκώς πότε ό ένας δεν έτρωγε, πότε ό άλλος δεν ήθελε να πάνε κάπου μαζί. Έχει δίκιο, λοιπόν, ό παππούλης.
Κάποια άλλη μέρα ήλθε μια μητέρα με την μια της κόρη καί μ' επισκέφθηκαν. Ήταν στενο¬χωρημένη. Έκλαιγε με λυγμούς. Ένιωθε πολύ δυστυχισμένη.
— Τί έχεις; την ρωτάω.
— Είμαι απελπισμένη με την μεγάλη μου κόρη, ή οποία έδιωξε τον άνδρα της άπ' το σπίτι καί μας παραπλανούσε λέγοντας πολλά ψέματα.
-Τί ψέματα; της λέω.
Έδιωξε προ πολλού τον άνδρα της άπ' το σπίτι καί δεν μας είπε τίποτα.
-Της λέω, λοιπόν: Εσύ φταίεις. Εσύ κι ό άνδρας σου. Και πιο πολύ εσύ.
Εγώ! πού αγαπούσα τόσο τα παιδιά μου, πού δεν έβγαινα άπ' την κουζίνα, πού δεν είχα προσωπική ζωή, πού τα οδηγούσα στον Θεό και στην Εκκλησία, πού τα συμβούλευα στο καλό. Πώς φταίω εγώ;
Απευθύνθηκα στην άλλη κόρη, πού ήταν παρούσα:
-Εσύ τί λέεις;
-Ναί, μαμά, έχει δίκιο ό παππούλης, ποτέ μα ποτέ δεν φάγαμε γλυκό ψωμί άπ' τα μαλώματα πού κάνατε μια ζωή με τον μπαμπά.
Βλέπεις, πού έχω δίκιο; Εσείς φταίτε, εσείς τα τραυματίζετε τα παιδιά. Δεν φταίνε εκείνα, υφίστανται, όμως, τίς συνέπειες.
Δημιουργείται μία κατάστασις στην ψυχή των παιδιών εξαιτίας των γονέων τους, πού αφή¬νει ίχνη μέσα τους για όλη τους τη ζωή. Ή συμ¬περιφορά τους στη συνέχεια της ζωής τους, ή σχέση με τους άλλους έχουν άμεση εξάρτηση άπ' τα βιώματα πού φέρουν άπ' τα παιδικά τους χρό¬νια. Μεγαλώνουν, μορφώνονται, αλλά κατά βά¬θος δεν αλλάζουν. Αυτό
φαίνεται καί στις πιο μι¬κρές εκδηλώσεις της ζωής. Επί παραδείγματι, σου συμβαίνει μια λαιμαργία, να θέλεις να τρώεις. Πήρες, έφαγες, βλέπεις κάτι άλλο, το θέλεις κι εκείνο τό θέλεις καί τ' άλλο. Αισθάνεσαι ότι πεινάεις, ότι άμα δεν φάεις, σε πιάνει μια λιγούρα, μια τρεμούλα. Φοβάσαι ότι θ' αδυνατίσεις. Είναι κάτι ψυχολογικό, πού έχει εξήγηση. Μπο¬ρεί, ας πούμε, να μην εγνώρισες πατέρα, να μην εγνώρισες μητέρα, να είσαι στερημενος καί πει¬νασμένος, φτωχός κι αδύνατος. Κι αυτό από πνευματικό γεγονός εκδηλώνεται αντανακλαστικώς ως αδυναμία του σώματος.
Στήν οικογένεια βρίσκεται μεγάλο μέρος άπ' την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Για ν' απαλλαγούν τα παιδιά από διάφορα εσωτερικά προβλήματα, δεν είναι αρκε¬τές οι συμβουλές, οι εξαναγκασμοί, ή λογική κι οι απειλές. Μάλλον γίνονται χειρότερα. Ή διόρ¬θωση γίνεται με τον εξαγιασμό των γονέων. Γί¬νετε άγιοι καί δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας. Ή αγιότητα των γονέων απαλ¬λάσσει τα παιδιά άπ' τα προβλήματα. Τα παιδιά θέλουν κοντά τους ανθρώπους αγίους, με πολλή αγάπη, πού δεν θα τα φοβερίζουν, ούτε θα περιο¬ρίζονται στη διδασκαλία, αλλά θα δίδουν άγιο παράδειγμα καί προσευχή. Να προσεύχεσθε οί γονείς σιωπηλά καί με τα χέρια ψηλά προς τον Χριστό καί ν' αγκαλιάζετε τα παιδιά σας μυστικά. Κι όταν κάνουν αταξίες, να παίρνετε κάποια παιδαγωγικά μέτρα, αλλά να μην τα πιέζετε. Κυρίως να προσεύχεσθε.
Πολλές φορές οί γονείς, καί κυρίως ή μητέρα, πληγώνουν το παιδί γι' αταξία πού έκανε καί το μαλώνουν υπερβολικά. Τότε αυτό πληγώνεται. Ακόμη κι αν δεν το μαλώσεις εξωτερικά καί μέσα σου το μαλώσεις κι αγανακτήσεις ή το κοι¬τάξεις άγρια, το παιδί το καταλαβαίνει. Νομίζει ότι ή μητέρα δεν το αγαπάει. Ρωτάει την μάνα:
-Μ' άγαπάεις, μαμά;
-Ναί, παιδί μου. Άλλ' αυτό δεν πείθεται. "Εχει πληγωθεί, Ή μητέρα το αγαπάει, θα το χαϊδέψει μετά, άλλ' αυτό θα κάνει το κεφάλι πίσω. Δεν δέχεται το χάδι, το νομίζει υποκρισία, γιατί έχει πληγωθεί.(Γερ.Πορφυρίου Λόγοι περι αγωγής των παιδιών. εκδ.Ι.Μ.Χρυσοπηγής-Χανιά )