Τα μικρά ελαττώματα-Καί το Θεό καί το διάβολο

Τα μικρά ελαττώματα
"Ενας οδοιπόρος έκανε τον γύρο της Αμερικής με τα πόδια. Όταν τελείωσε την περιοδεία του, δήλωσε ότι δεν τον κούρασε τόσο ή πορεία στα υψηλά βουνά με τις δύσκολες αναρριχήσεις, όσο ή πορεία μέσα στην έρημο με την ψιλή άμμο, πού έμπαινε στα υποδήματα του και δυσκόλευε την πορεία του. Το ίδιο συμβαίνει καί με κάθε χριστιανό οδοιπόρο. Με άνεσι ξεπερνά τα δύσκολα και μεγάλα αμαρτήματα. Δύσκολα παραβαίνει κανείς τις μεγάλες εντολές. Εκεί όμως πού όλοι μας δυσκολευόμαστε είναι τα μικρά ελαττώματα, η ψιλή άμμος.

ΈΝΑΣ πλούσιος έμπορος ήταν ξακουστός στην πόλι του και στην επαρχία. Βδέλλα αληθινή, τοκόγλυφος που συνε­χώς ρουφούσε το αίμα καί τον ίδρωτα του λάου. Θηρίο ανήμερο. Ποιος να τολμήση να συγκρουσθή μαζί του; Όσοι το άπετόλμησαν μετάνοιωσαν σκληρά. Έτσι ό πλούσιος μπεζαχτάς καταδυνάστευε τον λαό καί ήταν ό φόβος και ό τρόμος των ανθρώπων. Άλλα, παρά τον θρίαμβο αύτο του άνθρωπου και την φαινομενική παντοδυναμία του, κάπου φαινόταν μικρός και ανήμπο­ρος. "Οταν θυμόταν τον Θεό, το πρόσωπο του χλώμιαζε και ή καρδιά του έτρεμε. Καλά τα κατάφερνε με τους αν­θρώπους, πώς θα μπορούσε να τα έχη και με τον Θεό καλά; Γι’ αυτό μια μέρα επισκέφθηκε έναν ερημίτη γέροντα να τον συμβουλευθή.
-Γέροντα, του λέγει, ξέρεις πολύ καλά ποιος είμαι. Με τους ανθρώπους δεν έχω κανένα πρόβλημα. Τα έλυσα όλα. Μόνον με τον Θεό δεν τα καταφέρνω. Πώς μπορώ να τα φτιάξω μαζί Του;
Ό γέροντας άκουσε με προσοχή τα λόγια του. Ήξερε με ποιόν είχε να κάνη γι' αυτό φάνηκε λίγο διστακτικός. Δεν πίστευε ότι αυτά που θα του πή θα τα τήρηση.
-Αυτό πού μου ζητάς, παιδί μου, είναι λίγο δύσκο­λο. Άλλα, επειδή επιμένεις, θα γίνη αυτό πού θέλεις, αν δεχθής να υπογράψης εν λευκώ αυτά πού θα σου πω.
Εκείνος δέχεται καί ό γέροντας στο λευκό χαρτί σημειώνει.
Ιόν: Για ένα χρόνο θα παρακολουθής όλες τις κηδείες πού θα γίνουν στην πόλι σου. 2ον: Θα άναλάβης όλα τα έξοδα αυτών των κηδειών και 3ον: Θα χαρίσης όλα τα χρέη στους χρεοφειλέτες σου. Έτσι θα αποκαταστήσης τις σχέσεις σου με τον Θεό.
Εύκολος τρόπος. Θα τα τηρήσω είπε ό πλούσιος καί το έθεσε αμέσως σε εφαρμογή. Χαρίζει όλα τα χρέη. Αναλαμβάνει όλα τα έξοδα καί δεν λείπει από καμιά κηδεία. Μια ολόκληρη χρονιά οί νεκρώσιμες ακολου­θίες, τα κλάματα, των συγγενών, τα φέρετρα των νεκρών, τον συνεκλόνισαν μέσα του. Ή καρδιά του, ή πέτρινη, άρχισε να μαλακώνη καί ή ζωή του να διορθώ­νεται. Ό λύκος έγινε αρνί. Και κάποια ήμερα οι εφημε­ρίδες έγραψαν την πληροφορία: Ό πλούσιος άλλαξε. Σκόρπισε τα πλούτη του στους φτωχούς καί ό ίδιος πήρε τον δρόμο της μετανοίας. Το υπόλοιπο της ζωής του πέρασε μακρυά από τον κόσμο, μέσα σε μια αλη­θινή και συνεχή μετάνοια.


Καί το Θεό καί το διάβολο
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ένας νέγρος χριστιανός μπήκε μέσα σ' έναν ναό. Έριξε τον όβολό του καί αγόρασε δυο κεράκια. Το ένα το άναψε μπροστά στην εικόνα του Χρίστου και το άλλο θέλησε να το πάρη μαζί του. Ό νεωκόρος τον είδε και μέ κάποια περιέργεια τον έρωτα: Γιατί δεν ανάβεις και το άλλο κερί;
-Αυτό το προορίζω για άλλον αφέντη. Θα το πάρω στο σπίτι μου να το ανάψω στον διάβολο. Τι ξέρεις; Τον παράδεισο δεν τον έχω καί πολύ βέβαιο. "Αν πάω στην κόλασι καλά είναι να έχω καλοπιάσει κι αυτόν τον πονηρό. "Ισως κάποτε μου χρειασθή.
Χωρίς αμφιβολία καταδικάζουμε την στάσι αυτή του νέγρου χριστιανού. Μήπως όμως πολλές φορές κι έμείς δεν κάνουμε το ίδιο; Με το ένα χέρι κεράκι στην εικόνα του Χρίστου και με άλλο άσπρη λαμπάδα στον διάβολο. Με το ένα πόδι περπατούμε στον δρόμο του θεού και με το άλλο στην λεωφόρο του διαβόλου. Με το ένα μάτι βλέπουμε τον ουρανό καί με το άλλο άλλοιθωρίζουμε στον κόσμο·. Την μισή καρδιά μας στον Χρι­στό και την ύπόλοιπη στόν κόσμο. Καί γιατί όλα αυτά; Διότι λησμονήσαμε το «ουδείς οίκέτης δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν ... ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνα». (Λουκ. ΙΣΤ' 13).

Εφημερεύουσες Εκκλησίες
"Ενα βράδυ στα Καλλίσια ό Γέροντας Πορφύριος με ρώτησε: "Δεν μου λες, όταν άρρωστήση κανείς, κοιτάει τί ώρα είναι, για να πάη στο Νοσοκο­μείο;"
Απόρησα με την παράδοξη ερώτηση καί απήντησα:
"Γιατί να κοιτάξη την ώρα, Γέροντα; Θα πάη στο Νοσοκομείο αμέσως, οποιαδήποτε ώρα κι' αν αρρωστήση".
Κι' ό Γέροντας: "Ακό­μη καί αν είναι νύχτα; Καί μετά τα μεσάνυ­χτα;1
"Ασφαλώς" του απήντησα. Τότε εξακο­λούθησε: "Καί δεν μου λες, μήπως νομίζεις ότι ό άνθρωπος κινδυνεύει λιγότερο όταν άρρωσταίνη από πνευματικές άρρώστειες, από αμαρ­τίες;" "Κινδυνεύει άσυγκρίτως περισσότερο", του απήντησα. "Ξέρεις", συνέχισε, "πόσοι άνθρωποι, εξ αιτίας των αμαρτιών τους, κινδυνεύουν να χάσουν καί την πρόσκαιρη καί την αιώνια ζωή τους, πόσοι απελπίζονται καί φθάνουν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας; "Αν αυτό τους συμβή, ας πούμε, στίς δύο μετά τα μεσάνυχτα καί θελήσουν να δουν την ώρα εκείνη μια Εκκλη­σία ανοικτή να προσευχηθούν κι' έναν πνευμα­τικό να εξομολογηθούν, θα μπορέσουν;" ""Οχι βέβαια", απήντησα, με την περιέργεια μου να κορυφώνεται, για το τί τελικά ήθελε να μου πή ό Γέροντας.
- "Έ, λοιπόν", κατέληξε, "δεν θα ή­ταν ωραίο να υπήρχε μία Εκκλησία του θα γίνωνται ακολουθίες και εξομολόγηση όλο το 24ωρο, με βάρδιες Ιερέων όπως των γιατρών στά εφημερεύοντα Νοσοκομεία καί όπου θα μπορούσαν να κατα­φύγουν, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας καί της νύχτας, άνθρωποι τραυματισμένοι από την α­μαρτία;" Τότε κατάλαβα τί εννοούσε. Ώραίο θα ήταν να υπήρχε, απήντησα, αλλά δεν υπάρχει. (ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ Κ.Γιαννιτσιώτη Ι.Ησυχ.Μεταμ.Σωτήρος μήλεσι)

* * *
ΕΝΑΣ από τους οπλαρχηγούς του 1821 περνούσε μια νύχτα από το πεδίο της μάχης. "Ακουσε βογγητά. "Ενας Τούρκος, βαριά πληγωμένος, ζητούσε λίγο νερό να σβήση την δίψα του. Ό οπλαρχηγός βγάζει το παγούρι. ίου από την μέση του καί λέει στο πρωτοπαλλήκαρο. «Δός του να πιή λίγο νερό». Την ώρα όμως πού έσκυψε να τον ποτίση, ό πληγωμένος πυροβόλησε τον καπετάνιο. Ευτυχώς όμως χωρίς επιτυχία. Καί πάλι ό οπλαρχηγός είπε: «Δός του να πιή».
Μεγάλο πράγμα ή μεγαλοψυχία σ' έναν τραυματία, πού συμβαίνει να είναι καί εχθρός
Το στιλέτο της συκοφαντίας

Ό Μέγας Αθανάσιος, ό γίγαντας αυτός της Όρθοδοξίας, στάθηκε όρθιος και ατρόμητος σε όλες τις καταιγίδες της ζωής του. Ποτέ δεν έσκυψε τον αυχένα στο οργανωμένο ψεύδος και στην συκοφαντία. Οί εχθροί του, προκειμένου να τον δολοφονήσουν ηθικά και να τον γκρεμίσουν στην συνεΐδησι του λάου, χρησι­μοποίησαν ακόμη καί το φοβερό όπλο της συκοφα­ντίας. Τον κατηγόρησαν για ανηθικότητα .Εύκολη ή κατηγορία για έναν ιερωμένο. Ή ήμερα της δίκης ορίσθηκε καί οι εχθροί του υπέρο­χου αυτού ανθρώπου της Εκκλησίας τρίβουν τα χέρια τους από χαρά. Τον πρωταρχικό αυτό ρόλο της συκο­φαντίας ανέθεσαν σε μια αμαρτωλή γυναίκα, ή όποια την ώρα της δίκης υπέδειξε ως ένοχο όχι τον Αθανά­σιο, αλλά άλλον κληρικό, τον Τιμόθεο, νομίζοντας πώς αυτός είναι ό Αθανάσιος, ως πρόσωπο με το όποιο διέ­πραξε την αμαρτία. Ή συκοφαντία απέτυχε και ή άθωότης του Μ. Αθανασίου αποδείχθηκε περίτρανα.
Πόσες φορές άνθρωποι, με ελαφρή την συνείδηση τους, ανοίγουν το στόμα τους καί γίνονται στυγνοί συκοφάνται ιερωμένων της Εκκλησίας μας! Τί θλιβε­ρό, άνθρωποι από μικρά καί ταπεινά ελατήρια κινούμε­νοι, να χρησιμοποιούν το δολοφονικό στιλέτο της συκοφαντίας, προκειμένου να κηλιδώσουν καί να πλη­γώσουν θανάσιμα ανθρώπους, πού υπηρετούν στο θυσιαστήριο του Χρίστου! Ή δικαιοσύνη του θεού στους ιεροκατηγόρους και τους συκοφάντες θα είναι, χωρίς αμφιβολία, σκληρή καί αδυσώπητη.
* * *
ΚΑΠΟΤΕ ό βασιλιάς της Σπάρτης Αγησίλαος πήγε στο θέατρο καί κατέλαβε μια θέσι κατά λάθος, πού δεν ήταν βασιλική. Οί ταξιθέτες όταν αντιλήφθηκαν το λάθος τους ζήτησαν συγγνώμη και του υπέδειξαν την σωστή του θέσι. «Μην άνησυχήτε. Δεν είναι οί θέσεις πού τιμούν τους θεατές, αλλά οί θεατές τιμούν τις θέσεις» απάντησε ό βασιλιάς.
Καί όμως ό τάφος άνοιξε
Στό Αμβούργο υπάρχει ένας τάφος, πού ανήκει σε μια άπιστη πριγκήπισσα. Ή άπιστη αυτή γυναίκα όσο ζούσε χλεύαζε τον Θεό και πολεμούσε την θρη­σκεία. Ποτέ δεν πίστεψε στην άνάστασι των νεκρών. Γι’ αυτό, όταν πέθανε, ζήτησε στην διαθήκη της να την θάψουν μέσα σε γρανιτένιο τάφο και να τον σφραγί­σουν με τσιμέντο καί σίδηρο καί πάνω από τον τάφο να γράψουν «Αυτός ό τάφος δεν θ' άνοιξη ποτέ».
Κι όμως ό τάφος άνοιξε. Πρίν ανοίξει ολοκληρωτικά στην
Β΄ Παρουσία του Ι.Χριστού ένας μικρός σπόρος σφηνώθηκε στη χαραματιά του βράχου, ρίζωσε στο σάπιο κορμί της και πέταξε κλωνάρια, με αποτέλεσμα ό γρανίτης να νικηθή από τις ρίζες καί τον κορμό του δένδρου.
* * *
ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ που μας έρχονται είναι μερικές φορές η αντιβίωση που δίνει ο Θεός για τις αρρώστιες της ψυχής μας και πολύ μας βοηθούν πνευματικά. Τρώει ο άνθρωπος ένα μαλακό σκαμπίλι και μαλακώνει η καρδιά του. Ο Θεός ξέρει φυσικά σε τι κατάσταση βρίσκεται ο καθένας μας, αλλά, επειδή εμείς δεν ξέρουμε, επιτρέπει να δοκιμασθούμε, για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να βρούμε τα πάθη που υπάρχουν κρυμμένα μέσα μας και να μην έχουμε παράλογες απαιτήσεις την ημέρα της Κρίσεως. Γιατί, και να παρέβλεπε τα πάθη μας και να μας έπαιρνε όπως είμαστε στον Παράδεισο, και εκεί πάλι θα δημιουργούσαμε προβλήματα Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να δημιουργή εδώ πειρασμούς,
για να μας ξεσκονίζουν, ώστε να ταπεινωθή και να εξαγνισθή η ψυχή μας με τις θλίψεις, οπότε μετά μας χαριτώνει Η πραγματική χαρά γεννιέται από την πίκρα που γεύεται κανείς με χαρά για τον Χριστό που πικράθηκε, για να μας σώση. Ο Χριστιανός πρέπει να χαίρεται ιδιαίτερα, όταν τον βρίσκη κάποια δοκιμασία, χωρίς να έχη δώσει ο ίδιος αφορμή. Λέμε καμμιά φορά στον Θεό: «Θεέ μου, δεν ξέρω τι θα κάνης, εν λευκώ σου παραδίδω τον εαυτό μου, για να τον κάνης άνθρωπο». Οπότε και ο Θεός πάει να με κάνη όχι μόνον άνθρωπο αλλά υπεράνθρωπο και αφήνει τον διάβολο να ‘ρθή να με πειράξη και να με ταλαιπωρήση. Τώρα με τον καρκίνο βλέπω τα τερτίπια του και γελάω. Βρε τον διάβολο! Εσείς ξέρετε με τι σαπούνι πλένει ο διάβολος τον άνθρωπο, όταν ο Θεός επιτρέπη να τον πειράξη, για να δοκιμασθή; Με τους αφρούς της κακίας του. Έχει καλό ... σαπούνι! Και τρίβει τον άνθρωπο, από κακία αλλά στο τέλος φεύγουν έτσι οι λεκέδες του και εξαγνίζεται !
-Γέροντα Παϊσιε, μπορούμε να λέμε για τους διάφορους πειρασμούς που συμβαίνουν στην ζωή μας ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού;- Όχι, να μην μπερδεύουμε το θέλημα του Θεού με τον πειρασμό και με όσα φέρνει ο πειρασμός. Ο Θεός αφήνει τον διάβολο ελεύθερο μέχρις ενός σημείου να πειράξη τον άνθρωπο, και τον άνθρωπο τον αφήνει ελεύθερο να κάνη το καλό ή το κακό. Δεν φταίει όμως ο Θεός για το κακό που θα κάνη ο άνθρωπος. Ο Ιούδας λ.χ. ήταν μαθητής του Χριστού. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν θέλημα Θεού να γίνη προδότης; Όχι, αλλά ο ίδιος ο Ιούδας επέτρεψε στον διάβολο να μπη μέσα του. .(Διδαχές Γέροντος Παίσίου-Ι.Μ.Σουρωτής)

Δεν πρέπει να έχεις…
· Πλούτο δίχως μόχθο.
· Πολιτική δίχως αρετές.
· Γνώση δίχως χαρακτήρα.
· Εμπόριο δίχως ήθος.
· Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά.
· Αγάπη δίχως θυσία. * Αξίωμα χωρίς αξία.