Τό δαιμόνιο ενός παιδιού

Ένας φίλος μου έλεγε το έξης για μία οικογένεια πού τό μεγαλύτερο από τά δυό κο¬ρίτσια της πού είχε, τό πείραζε τό δαιμόνιο καί τό έβαζε νά κάνει πολλές ζημιές μέσα στό σπί¬τι σπάζοντας διάφορα αντικείμενα καί έξω άπό τό σπίτι πετώντας πέτρες καί άλλα πράγματα.
Πήγε ό αδελφός μαζί μέ τόν πατήρ Ε. στό σπίτι τους, άλλα δέν μπόρεσαν ό νά φέρουν απο¬τέλεσμα.Έτσι, τό λέει ό αδελφός στο Γέροντα Πορφύριο καί του ζητάει πώς νά ένεργήσουνε γιά νά βοηθη¬θούν αυτοί οί άνθρωποι.
Τότε του λέει ό π.Πορφύριος:
«Ξέρεις, παιδί μου, τί δυνατό πού είναι αυτό τό δαιμόνιο πού έχει μέσα του αυτό τό παιδί; Μπορεί νά αναποδογυρίσει ένα φορτηγό μεγά¬λο φορτωμένο μέ πέτρες. Καί ξέρεις τί φταίει σ' αυτή τήν περίπτωση;»
Όχι, του λέει, ό αδελφός.
Φταίνε οί γονείς του γιατί δείξανε πολύ αγάπη στην μικρότερη της αδελφή καί αυτό ζήλευε. Καί σέ μιά αδύνατη στιγμή πού τή βρήκε ό σατανάς τή νίκησε καί κάνει τώρα αυτά τά πράγματα.
- Καί τώρα τί πρέπει νά κάνουμε Παππούλη; τόν ρώτησε καί πάλι ό αδελφός.
«Έ! τώρα χρειάζεται πολύ προσευχή καί νά της δείξουν πάρα πολύ αγάπη γιά νά γίνει καλά».
* * *
«ΟΤΑΝ πηγαίνεις νά κοινωνήσεις τά άχραντα μυστήρια πρόσεχε πολύ, έλεγε σε έναν πιστό. Πρέπει νά πηγαίνεις μέ πολύ προετοιμασία. Νά έχεις σύνεση, εγκράτεια, νηστεία καί πολύ αγάπη Χριστού. Νά μή καθυστερείς περισσότερο άπό 15 μέρες».
Αυτό τό τελευταίο αφορούσε τή δική του περίπτωση καί φυσικά στον καθένα έλεγε αυτό πού του ταίριαζε.
* * *
«Πρόσεχε νά μή μεταλαμβάνεις άπό συνήθεια.
Νά είναι γιά σένα ή κάθε κοινωνία όπως τήν πρώτη φορά πού μετάλαβες καί σά νά είναι καί ή τελευταία σου, πρίν πεθάνεις».
(ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ εκδ.Σταμούλης Α.Ε)

* * *
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ κανείς στον γλυκό Παράδεισο, πρέ¬πει νά φάει πολλά πικρά εδώ, νά έχει τό διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι. Τί γίνεται στά νοσοκομεία! Τί δράματα! Τί πόνο έχει ό κόσμος! Πόσες μητέρες, οι καημένες, κάνουν επεμβάσεις, σκέφτονται τά παιδάκια τους και έχουν την αγωνία όλης της οικογένειας! Πό¬σοι οικογενειάρχες έχουν καρκίνο, κάνουν ακτινοβο¬λίες και τί βάσανο έχουν! Νά μην μπορούν νά δουλέ¬ψουν, νά πρέπει νά πληρώσουν νοίκια, νά έχουν ένα σωρό έξοδα! Έδω άλλοι έχουν την υγεία τους και πάλι δέν μπορούν νά τά βγάλουν πέρα, πόσο μάλλον νά μην έχει κανείς την υγεία του και νά ζορίζεται νά δουλέψει, γιά νά ανταποκριθεί λίγο στις υποχρεώσεις του! Πολύ με έχουν καταβάλει τά προβλήματα των ανθρώ¬πων. Πόσα ακούω κάθε μέρα! Συνέχεια βάσανα, δυ¬σκολίες!... Πίκρα όλη μέρα τό στόμα και τό βράδυ να πέφτω νηστικός λίγο νά ξεκουραστώ. Νιώθω πολλή σωματική κούραση, άλλα καί εσωτερική ξεκούραση.
- Γέροντα, πάντα ωφελεί ή αρρώστια;
- Ναί, πάντα πολύ ωφελεί. Οι αρρώστιες βοηθούν τους ανθρώπους νά «εξιλεωθούν» όταν δέν έχουν αρετές. Μεγάλο πράγμα ή υγεία, άλλα και το καλό πού προ¬σφέρει ή αρρώστια, ή υγεία δέν μπορεί νά το δώσει! Πνευματικό καλό! Είναι πολύ μεγάλη ευεργεσία, πολύ μεγάλη! Καθαρίζει τον άνθρωπο από τήν αμαρτία, καί μερικές φορές του εξασφαλίζει και μισθό. Ή ψυχή του ανθρώπου είναι σαν το χρυσάφι καί ή αρρώστια είναι σάν τήν φωτιά πού τήν καθαρίζει. Βλέπεις, καί ο Χρι¬στός είπε στον "Απόστολο Παύλο: «Ή δύναμίς μου εν άσθενεία τελειούται» . "Οσο περισσότερο ταλαιπωρηθεί μέ κάποια αρρώστια ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο εξα¬γνίζεται καί αγιάζεται, αρκεί νά κάνει υπομονή καί νά τήν δέχεται μέ χαρά.
Μερικές αρρώστιες θέλουν μόνο λίγη υπομονή, καί τις επιτρέπει ό θεός, για νά πάρει ό άνθρωπος λίγο μι¬σθό καί νά του αφαιρέσει ό θεός μερικά κουσούρια. Γιατί ή σωματική αρρώστια βοηθάει στην θεραπεία της πνευματικής αρρώστιας. Τήν εξουδετερώνει μέ την τα¬πείνωση πού φέρνει. Ό θεός όλα τά αξιοποιεί για το καλό! "Ο,τι επιτρέπει είναι γιά το πνευματικό μας συμ¬φέρον. Ξέρει τί χρειάζεται ό καθένας μας καί μας δί¬νει κάποια αρρώστια, είτε γιά νά ανταμειφθούμε, είτε γιά νά εξοφλήσουμε αμαρτίες.

Ό ουράνιος μισθός από την αρρώστια
- Τί κάνει ή μητέρα σου;
-Δέν είναι καλά, Γέροντα. Ανεβάζει κατά διαστήμα¬τα -ψηλό πυρετό καί τότε χάνεται. Το δέρμα της γεμίζει πληγές καί τις νύχτες πονάει.
-Ξέρεις; Αυτοί είναι μάρτυρες• αν δέν είναι ολόκλη¬ροι μάρτυρες, είναι μισοί.
- Καί όλη ή ζωή της, Γέροντα, ήταν μια ταλαιπωρία.
- Επομένως ό μισθός της θα είναι διπλός. Πόσα έχει νά λάβει! Τον Παράδεισο τον έχει εξασφαλισμένο. "Οταν ό Χριστός βλέπει ότι κάποιος αντέχει μιά βαριά αρρώ¬στια, του τήν δίνει, ώστε μέ τήν λίγη ταλαιπωρία στην επίγεια ζωή νά ανταμειφθεί πολύ στην ουράνια, τήν αιώνια, ζωή. Υποφέρει εδώ, άλλα θά ανταμειφθεί εκεί, στην άλλη ζωή, γιατί υπάρχει Παράδεισος, υπάρχει καί ανταμοιβή.
Σήμερα μου είπε μιά νεφροπαθής πού χρόνια τώρα κάνει αιμοκάθαρση: «Παππούλη, σταυρώστε, σας πα¬ρακαλώ, το χέρι μου. Οι φλέβες είναι όλο πληγές καί δέν μπορώ νά κάνω αιμοκάθαρση». «Αυτές οι πληγές, της είπα, στην άλλη ζωή θά είναι διαμάντια μεγαλύτε¬ρης αξίας από τά διαμάντια αυτού του κόσμου. Πόσα χρόνια κάνεις αιμοκάθαρση;». «Δώδεκα», μου λέει. «Δη¬λαδή δικαιούσαι ένα "εφάπαξ" καί μία σύνταξη μειω¬μένη», της είπα. Μετά μου δείχνει μιά πληγή στο άλλο χέρι καί μου λέει: «Παππούλη, αυτή ή πληγή δέν κλεί¬νει• φαίνεται το κόκκαλο». «Ναί, άλλα άπό εκεί μέσα φαίνεται ό Ουρανός, της λέω. "Άντε, καλή υπομονή. Εύχομαι ό Χριστός νά σου αυξάνει τήν αγάπη Του, γιά νά ξεχνιέται ό πόνος σου. Φυσικά υπάρχει καί ή άλλη ευχή, νά εξαλειφθούν οι πόνοι, άλλα τότε εξαλείφεται καί ό πολύς μισθός. Επομένως, ή προηγούμενη ευχή είναι καλύτερη». Παρηγορήθηκε ή καημένη.

"Οταν το σώμα δοκιμάζεται, τότε ή ψυχή αγιάζεται. Με τήν αρρώστια πονάει το σώμα μας, το χωματόκτιστο αυτό σπίτι μας, αλλά έτσι θά αγάλλεται αιώνια ό νοικοκύρης του, ή ψυχή μας, στο ουράνιο παλατάκι πού μας ετοιμάζει ό Χριστός. Με αυτήν τήν πνευμα¬τική λογική, πού είναι παράλογη γιά τους κοσμικούς, χαίρομαι καί εγώ και καμαρώνω γιά τις σωματικές βλά¬βες πού έχω.
Ό άνθρωπος, όταν είναι τελείως καλά στην υγεία του, δέν είναι καλά. Καλύτερα νά έχει κάτι. Έγώ, όσο ωφελήθηκα από τήν αρρώστια, δέν ωφελήθηκα άπό όλη τήν άσκηση πού είχα κάνει μέχρι τότε. Γι’ αυτό λέω, αν δέν έχει κανείς υποχρεώσεις, νά προτιμά αρρώστιες παρά υγεία. Από τήν υγεία του είναι χρεώστης, ενώ άπό τήν αρρώστια, όταν τήν άντιμετωπίζει μέ υπομο¬νή, έχει νά λάβει ωφέλεια. "Οταν ήμουν στο Μοναστήρι, είχε έρθει μιά φορά ένας άγιος Επίσκοπος, πολύ γέρος, ονόμα¬τι Ιερόθεος, πού ασκήτευε στην Σκήτη της Αγίας "Αννης. Τήν ώρα πού έφευγε, όπως πήγε νά ανεβεί στο ζώο, τρα¬βήχτηκε το παντελόνι του καί φάνηκαν τά πρησμένα
του πόδια. Οι Πατέρες πού πήγαν νά τον βοηθήσουν τα είδαν και τρόμαξαν.
Η αναγκαιότητα της θείας μεταλήψεως

ΚΑΠΟΙΟΣ Αιγύπτιος, άνθρωπος άσωτος, ερω¬τεύθηκε μια γυναίκα παντρεμένη καί σώφρο¬να. Δεν μπορούσε ‘Ομως να τη δελεάσει, διαφορετικά, γι' αυτό κατέφυγε σ' ένα μάγο. Άφού τον πλήρωσε, του ζήτησε να κάνει με την τέχνη του τον άνδρα της να τη διώξει.
Ό μάγος προσπάθησε, αλλά επειδή δεν κατάφερε να στρέψει το λογισμό της γυναίκας, την έκανε με τις μαγγανείες του να φαίνεται σαν φοράδα.
Ό άνδρας της άρχισε να κλαίει καί να οδύρεται. Για τρεις μέρες ή φοράδα δεν έβγαλε μιλιά ούτε κι έφαγε τίποτα. Τελικά, της φόρεσε καπίστρι καί την οδήγησε στον όσιο Μακάριο.
— Γιατί μας έφερες εδώ αυτή τη φοράδα; ρώτη¬σαν ενοχλημένοι οι μοναχοί, πού βρίσκονταν κοντά στο κελλί του οσίου.
— Για να ελεηθεί με την προσευχή του άββά Μακαρίου, απάντησε εκείνος.
— Τι κακό έκανε;
— Αυτή πού βλέπετε, εξήγησε εκείνος, ήταν γυ¬ναίκα μου, αλλά, δεν ξέρω πώς, μεταβλήθηκε σε φο¬ράδα. Εχει μάλιστα τρεις μέρες νηστική.
Οι μοναχοί πλησίασαν στον όσιο καί του είπαν:
— Κάποιος άνθρωπος έφερε εδώ ένα άλογο.
— Εσείς είστε άλογα, αποκρίθηκε εκείνος, γιατί΄έχετε μάτια αλόγων. Εκείνη όμως είναι γυναίκα,όπως πλάστηκε.
"Υστερα ευλόγησε νερό, το έριξε στο κεφάλι της φοράδας καί προσευχήθηκε γι' αυτήν. "Ετσι την έκανε να φανεί σε όλους καί πάλι γυναίκα. Κι άφού της έδωσε να φάει, την άφησε να φύγει μαζί με τον άνδρα της.
Καθώς όμως έφευγε, τη συμβούλεψε να μη λείπει ποτέ από την Εκκλησία ούτε να μένει μακριά από τη θεία Κοινωνία. "Αυτό", της τόνισε, "το έπαθες, για¬τί είχες πέντε εβδομάδες να μεταλάβεις τα άχραντα Μυστήρια".


Η Βοήθεια των αβοήθητων»
ΤΟ ΠΟΣΟ μπορεί να βοηθήσει ή θεία λει¬τουργία τους χριστιανούς, που μνημονεύονται σ5 αυτήν, φαίνεται καί από το ακόλουθο περιστατικό, πού διηγείται ό άγιος Γρηγόριος ό Διάλογος, πά¬πας Ρώμης (590-604):
Ένας ναύτης ταξίδευε μαζί με τον επίσκοπο Πα¬νόρμου Αγάθωνα για τη Ρώμη. Στή διάρκεια του ταξιδιού ό ναύτης βρισκόταν μέσα σε μια βάρκα, πού ήταν δεμένη με σχοινί στο πίσω μέρος του πλοίου. Κάποια στιγμή από την τρικυμία κόπηκε το σχοι¬νί και ή βάρκα εξαφανίστηκε.
Το πλοίο ξέπεσε σ' ένα νησί, την Ουστιβα. Εκεί ο επίσκοπος περίμενε τρεις μέρες μήπως φανεί ή βάρ¬κα με το ναύτη. Τέλος, έβγαλε το συμπέρασμα ότι ό ναύτης πνίγηκε. "Εδωσε λοιπόν εντολή να γίνει θεία λειτουργία για την ανάπαυση της ψυχής του.
"Οταν ό επίσκοπος έφτασε στην Ιταλία, εκεί, στην πόλη του Πόρτου, συνάντησε απροσδόκητα το ναύτη. Ή χαρά του ήταν απερίγραπτη.
— Πώς γλύτωσες από το ναυάγιο; τον ρώτησε με φιλόστοργη περιέργεια.
— Για πολλήν ώρα, άγιε δέσποτα, πάλευα με τ'άγρια κύματα. Ή βάρκα γέμισε νερά και αναποδο¬γύρισε πολλές φορές. Από την προσπάθεια να συ¬γκρατηθώ επάνω της, τελικά εξαντλήθηκα και κά¬-
ποια στιγμή λιποθύμησα. Τότε, πι ενώ ούτε ξύπνιος ήμουν ούτε κοιμισμένος, εμφανίζεται μπροστά μου,μες στο πέλαγος, κάποιος, πού μου πρόσφερε ψωμί."Εφαγα και δυνάμωσα. Σέ λίγο πέρασε ένα πλοίο,
πού με παρέλαβε και μ' έβγαλε σώο σε κάποιαν ακτή.
— Μήπως θυμάσαι ποια μέρα εμφανίστηκε εκεί¬νος ό άγνωστος, πού σου πρόσφερε ψωμί; ρώτησε ό επίσκοπος.
Ή απάντηση του ναύτη τον γέμισε έκπληξη.
‘Ηταν ή μέρα πού τέλεσε για χάρη του τη θεία λει¬τουργία στην Οϋστιδα!
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη ΘείαΛειτουργία.
Εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου)


Μην την κρατάτε με το φόβο. Θα ξαναγυρίσει

Κοσμική κυρία, πού είχε δοκιμάσει τα θέλγητρα του κόσμου και από όλα είχε τελικά απογοητευθεί, έφθα¬σε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Σ' αυτήν την απελπι¬στική κατάσταση τη βρήκε μια φίλη της και της συν¬έστησε, ως διέξοδο, τον π. Πορφύριο. Εκείνη πήγε στα Καλλίσια και τον συνάντησε. Απροσδόκητα, μέσα στα σκοτάδια της ψυχής της, είδε, για πρώτη φορά στη ζωή της, να λάμπει ένα παρήγορο φως. Ενθουσιάστηκε κι έγινε μαθήτρια του. Του ζήτησε να
της δώσει ευλογία να μείνει κοντά του, όπως ό Απόστολος Πέτρος, στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, πού είπε: «Κύριε, καλόν εστίν ημάς ώδε είναι». Ό Γέροντας της εξασφάλισε κάποιο κατάλυμα, κοντά στις αδελφές του Μοναστη¬ριού. Εκεί περνούσε τις ημέρες της σε ψυχική γαλήνη και αισθανόταν, ότι «νεκρά ην και άνέζησε και άπολω-λυία ην και ευρέθη».
Ό μισόκαλος όμως διάβολος, δεν εγκατέλειψε το φθονερό έργο του. Έφθόνησε την ψυχή εκείνη, πού του ξέφυγε κυριολεκτικά μέσα από τα νύχια του, και βάλθηκε να την ξανακερδίσει. Της έφερνε στη φαντασία ωραιοποιημένες αναμνήσεις της παλιάς ζωής της, μέσα στον λαμπερό θόρυβο των κοσμικών διασκεδάσεων και την συνέκρινε με τη φτωχική ερημιά, όπου ζούσε τώρα. Λίγο λίγο άρχισε να την δηλητηριάζει ή ανία. Ό δαίμονας της άκηδίας ροκάνιζε μυστικά την ψυχή της. "Ωσπου μια μέρα ανακοίνωσε στις αδελφές ότι επιθυμεί να επιστρέψει στην Αθήνα.
Εκείνες ταράχθηκαν και προσπάθησαν να την εμποδίσουν, λέγοντας της, ότι έπειτα από τη φοβερή περι¬πέτεια πού πέρασε, ή επιστροφή της στην παλιά εκείνη κόλαση, θα σήμαινε παράδοση εκούσια στο θάνατο.

Ή κυρία δίστασε να φύγει, όμως έπειτα από μερικές ήμερες επανέλαβε την επιθυμία της αναχωρήσεως της από το Μοναστήρι. Ανήσυχες οί αδελφές ενημέρωσαν το Γέροντα, πού τις ρώτησε: «Κι εσείς τί της είπατε;» «Να μείνει εδώ, γιατί αν φύγει, κινδυνεύει». «Κακώς της είπατε να μείνει», είπε ό Γέροντας. «Πρέπει να την αφήσετε να φύγει,
αφού το θέλει. Μην την κρατάτε με φόβο. Θέλετε να την τρελάνετε; Μη φοβάστε, δε θα χαθεί αυτή ή ψυχή, θα ξαναγυρίσει».
Στήν επόμενη κρούση της κυρίας, οί αδελφές της είπαν, ότι είναι ελεύθερη να κάνει ό,τι θέλει. Εκείνη τις χαιρέτησε, πήρε την ευλογία του Γέροντα και έφυγε για την Αθήνα. Την υποδέχτηκαν πανηγυρικά οί παλιές συντροφιές της. Ό Γέροντας προσευχόταν μυστικά για τη σωτηρία της. Ή κυρία ξανάρχισε τη ζωή της ασωτίας, άλλα γρήγορα την έζωσαν τα φίδια της απελ¬πισίας. Σκοτεινές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν. Όμως τώρα το σκοτάδι δεν αποτελούσε μονόλογο, όπως πριν υπήρχε ή ανάμνηση του παρήγορου φωτός κοντά στο Γέροντα. Και το πουλί ξέφυγε από το δαιμονικό δόκανο και πέταξε ελεύθερο, προς τον ουρανό των Καλλισίων. Την υποδέχθηκε, με στοργή και χαρά, ό Γέροντας, όπως ό πατέρας του ασώτου υιού. Από τότε, δεν ξαναζήτησε να επιστρέψει στα παλιά. "Αλλαξε οριστικά και έζησε μια καινούρια ζωή, μετανοίας και ψυχικής ειρήνης

(Π.Πορφύριος- Ανθολόγιο Συμβουλών-.Ι.Ησυχ. Μεταμόρφωση Σωτήρος .Μήλεσι.)