ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Τότε ήλθε ο Ιησούς από την Γαλιλαία στον Ιορδάνην ποταμό προς τον Ιωάννη για να βαπτισθεί από αυτόν.Ο Ιωάννης όμως τον εμπόδιζε έντονα λέγοντας του; « εγώ έχω ανάγκη να βαπτισθώ από εσένα τον αναμάρτητο, και συ έρχεσαι σε μένα για να σε βαπτίσω;»Αποκριθείς όμως ο Ιησούς είπε προς αυτόν
« Άφησε τώρα τις αντιρρήσεις και μην με εμποδίζεις από το να βαπτισθώ .Διότι με αυτόν τον τρόπο πρέπει να εκπληρώσουμε και οι δύο μας ό,τι προβλέπει το σχέδιο του Θεού.» Τότε ο Ιωάννης τον άφησε να βαπτισθεί. Βαπτίσθηκε λοιπόν ο Ιησούς κι αμέσως βγήκε από το νερό .Και να! Άνοιξαν γι' αυτόν οι ουρανοί και είδε το Πνεύμα του Θεού σαν περιστέρι να κατεβαίνει και να έρχεται πάνω του. Και ιδού! φωνή από τα ουράνια ακούστηκε που έλεγε : « Αυτός είναι ο αγαπημένος μου υιός, στον οποίο αναπαύθηκα.
* * *

ΓΙΑΤΙ ο Ι.Χριστός βαπτίσθηκε αφού δεν είχε αμαρτίες; Οι πρωτόπλαστοι δεν τόλμησαν να ζητήσουν συγχώρεση και να δείξουν μετάνοια για το αμάρτημα τους. Έρχεται λοιπόν ο Ι.Χριστός ως εκπρόσωπος του ανθρωπίνου γένους που πήρε πάνω του όλες τις αμαρτίες του κόσμου χωρίς να αμαρτήσει όμως ο ίδιος σε τίποτα ( όπως ένας αθώος κατάδικος ,που παίρνει επάνω του τα εγκλήματα των άλλων)και δηλώνει μετάνοια και συγχώρεση. Έτσι στο πρόσωπο του Ιησού όλος ο κόσμος βαπτίσθηκε το βάπτισμα της μετανοίας και της προσδοκίας της Βασιλείας του Θεού. Επίσης η βάπτιση του Χριστού προτυπώνει και το βάπτισμα του θανάτου του πάνω στον σταυρό ,όπου εκεί ουσιαστικά πραγματοποιήθηκε η άφεση των αμαρτιών και η λύτρωση του κόσμου.Έτσι η δημόσια δράση του Ιησού πλαισιώνεται από τα δύο βαπτίσματα του Ιορδάνη και του Σταυρού.

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ κατέρχεται στον Ιησού με την μορφή ενός περιστεριού .Δεν σαρκώθηκε το Αγ,Πνεύμα σε περιστέρι όπως ο Λόγος σε άνθρωπο , αλλά εμφανίστηκε σαν περιστερά στα μάτια των όσων βρίσκονταν εκεί. Δεν είναι όμως τυχαία η επιλογή του περιστεριού από τον θεό. Σύμβολο αθωότητας αγαπά την ελευθερία και την καθαρότητα όπως ακριβώς το Πνεύμα του θεού αγαπά την αγνότητα και την ελευθερία . Αλλά συνάμα προσφέρει και άλλους συμβολισμούς η παρουσία του: Περιστέρι ήταν εκείνο που σηματοδότησε το τέλος του κατακλυσμού επί Νώε και την έναρξη της ζωής και πάλι έτσι και εδώ το Άγ,.Πνεύμα δίνει τέλος στον κατακλυσμό της αμαρτίας και κηρύττει την έναρξη την αιώνιας ζωής. Επίσης όπως γράφει η Γένεση στη δημιουργία του κόσμου ´το Αγ.Πνεύμα επεφέρετω επάνω του ύδατος ( σαν να το κλωσούσε περιστέρα )προσφέροντας ζωή πάνω στην γη.Και τώρα λοιπόν έρχεται για να δωρίσει ζωή ζωής στα παιδιά του Θεού.

ΤΡΙΑ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΑ υπάρχουν. Το βάπτισμα του Μωϋσή που διεπέρασε τους Ισραηλίτες μέσα από τα νερά της Ερυθράς θαλάσσης-βάπτισμα τυπικό και συμβολικό-β)Το βάπτισμα του Ιωάννου που ήταν ανώτερο του παλαιού νόμου, κατώτερου όμως της Εκκλησίας ,όπου απλώς επισφράγιζε την μετάνοια του βαπτιζομένου δίχως όμως καινά συγχωρεί αμαρτίες και το Βάπτισμα της Εκκλησίας μας « εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» όπου ο βαπτιζόμενος καθαρίζεται από όλες τις αμαρτίες, αναγεννάται γίνεται μέλος της Βασιλείας του Θεού και λαμβάνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγ.Πνεύματος στην ζωή του. Το πρώτο βάπτισμα συμβολίζει την νύκτα, το δεύτερο την αυγή αφού αποτελεί την γέφυρα μεταξύ των δύο άλλων βαπτισμάτων και το τρίτο την άδυτη ημέρα.Ο Αγ Ιωάννης λοιπόν με την παρουσία του ήταν ο προάγγελος , η ανατολή , το χάραμα, ο προ- δρόμος της Χριστού ημέρας που προπαρασκεύαζε τους ανθρώπους στον δρόμο προς τον Ιησού.

Ο ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ο Πρόδρομος ,ο ποιο λαμπρός αστέρας στον ουρανό των αγίων, είχε συνάμα και την επίγνωση του ρόλου του και της αναξιότητάς του ενώπιον του Ιησού. Ο ίδιος έλεγε πως δεν είμαι άξιος ούτε τα παπούτσια του να βαστάξω .Δεν ζούσε λοιπόν με ουτοπίες και ψευδαισθήσεις για τον εαυτό του έστω και εάν είχε κάθε λόγο να καυχιέται όπως πολύ εύκολα κάνουν πολλοί αλαζόνες που σαν χάρτινοι πύργοι συνεχώς φυσιούνται. Ο ίδιος είχε ένα μεγάλο όνομα, ήταν ηγέτης ενός ισχυρού πνευματικού ρεύματος όμως αναγνώριζε και μάλλον ήταν χαρά του εκείνος και το ρεύμα του να μειώνονται ενώ ένας άγνωστος ως τότε γιος ενός μαραγκού να αυξάνει και να μεγαλύνεται. Τον απέτρεπε λοιπόν από το να τον βαπτίσει αφού όπως γράφει ο υμνωδός «Πως φωτίσει ο λύχνος το φως ; πως χειροθετήσει ο δούλος τον Δεσπότη;»

* *

ΚΑΘΕ βαπτιζόμενος ενόσω βρίσκονταν στο νερό ανακοίνωνε στον Βαπτιστή τις αμαστίες του. Ο Ιησούς επειδή δεν είχε αμαρτίες για να ομολογήσει ανέβηκε ευθύς-αμέσως από το ύδωρ. Αλλωστε ο ίδιος ο Ιησούς είχε πεί: « τις με ελέγχει περί αμαρτίας ; δηλ. ποίος μπορεί να με κατακρίνει για αμαρτωλό; Ήταν λοιπόν αλλά και είχε την συναίσθηση της αναμαρτησίας του .
Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ έχει μία συμβολικότητα και μία πορεία θαυμάτων στην ιερή ιστορία του . Μέσα από αυτόν πέρασε με θαυματουργικό τρόπο σαν σε δρόμο ο λαός των Εβραίων με τον Ιησού του Ναύη μεταφέροντας την κιβωτό της Διαθήκης. Από εκεί πάλι πέρασε ο Πρ. Ηλίας με τον μαθητήν του Ελισσαίο όπου αφού τον έκρουσε με την μηλωτήν του (εξ.ένδυμα) άνοιξε και έγινε ενδιάμεσα μονοπάτι. Εκεί πάλι πήγε ο Σύριος Στρατηγός Νεεμάν και αφού πλύθηκε 7 φορές, κατόπιν της υποδείξεως του Πρ.Ελισσαίου, καθαρίσθηκε από την λέπρα. Εκεί λοιπόν εβάπτιζε και ο Ιωάννης προαναγγέλλοντας τον Θεάνθρωπο και διδάσκοντας μετάνοια η οποία καθαρίζει τον άνθρωπο (όπως ο Νεεμάν) και αποτελεί ασφαλή δρόμο(όπως Οι Ισραηλίτες και ο Προφήτης Ηλίας) μέσα από τον ποταμό της αμαρτίας προς την Βασιλεία του Θεού.

ΜΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ της Θεοφανείας έχουμε την φανέρωση των τριών προσώπων του Θεού στον κόσμο. Ο Πατήρ μιλά εκ των ουρανών, ο Σαρκωμένος Λόγος Βαπτίζεται και το Άγιον πνεύμα ως περιστέρι κατέρχεται. Μα και στο όρος της Μεταμορφώσεως έχουμε το ίδιο γεγονός. Ο Σαρκωμένος Λόγος μεταμορφώνεται, το Αγιον Πνεύμα εμφανίζεται ως φωτεινή νεφέλη και ο πατήρ μιλά μέσα από αυτήν υποδεικνύοντας τον Τιόν Του.

Η ΠΤΩΣΗ του Εωσφόρου συμπαρέσυρε πολλούς αγγέλους από την θεία δόξα έως ότου ο Αρχάγγελος Μιχαήλ φώναξε και είπε : « Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου!» Τότε οι αγαθοί άγγελοι παρέμειναν στον ουρανό και οι πονηροί στάθηκαν όπου βρέθηκαν. Αλλοι στην γη, άλλοι στα καταχθόνια ,άλλοι στον αέρα (τα εναέρια δαιμόνια) και άλλοι στα ύδατα.. Και οι δαίμονες στον αέρα ηττήθηκαν από την συγκατάβαση του Θεού Λόγου Οι δαίμονες στην γη συνετρίβησαν με την σάρκωση του Θεού στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, τα δαιμόνια των καταχθόνιων νικήθηκαν από την κάθοδο του Ιησού στον άδη, έμειναν οι δαίμονες των υδάτων όπου κατατροπώθηκαν με την παρουσία και βάπτιση του Ιησού στο ύδωρ του Ιορδάνη.Αλλά και ο Προφήτάναξ Δαύιδ είχε γράψει στους ψαλμούς του : « συ συνέτριψας τας κεφάλας των δρακόντων επί των υδάτων.» .Και στην Ορθόδοξη Αγιογραφία επίσης ο Ιησούς παριστάνεται να βαπτίζεται στον Ιορδάνη πατώντας δύο ταφόπλακες με τις κεφαλές πολλών φιδιών από κάτω.
* * *
Ο ΙΩΑΝΝΗΣ γιος του Ιερέα καί Προφήτη Ζαχαρία καί της Έλισσάβετ, έζησε μέχρι τό 30ο έτος στην έρημο, ντυμένος μέ τρίχες καμήλου καί τρεφόμενος μέ μέλι άγριο καί ακρίδες (βλαστά­ρια των φυτών). Προετοίμασε τήν εμφάνιση καί τό έργο του Κυρίου, μέ τό κήρυγμα "Μετανοείτε, ηγγικε η βασιλεία των ουρανών". Όπλισμένος με την αγία του μορφή που καθήλωνε με τήν θερμότητα των λόγων του τά πλήθη, κατα­κεραύνωνε τήν φαρισαϊκή "αγιότητα" των συγ­χρόνων του, ή οποία πίσω από τήν τυπολατρεία έκρυβε κοινωνικές πληγές καί ηθική ακαθαρσία.



ΚΑΠΟΤΕ ήταν ένας ασκητής πού σκανδαλιζόταν από τά διάφορα κακά πού συνέβαιναν στον κόσμο και κλονιζόταν στην πίστι. Περπατώντας συνάντησε έναν ξένο που ενώ ήταν άγγελος παρουσιάσθηκε σάν άνθρωπος και παρακάλεσε τον ασκητή νά τον συνοδεύσει· Ό ασκητής δέχθηκε. Περπάτησαν μέχρι νά νυχτώσει. Φιλοξενήθηκαν σ' ένα σπίτι πού άνοιξε πρόθυμα τήν πόρτα ,τους πρόσφερε κάθε περιποίησι. Φεύγοντας τό πρωί, ό ξένος πήρε κρυφά ένα χρυσό κύπελλο. Ό ασκητής σκανδαλίσθηκε γιατί τό πήρε «Είσαι άδικος», του είπε. Τό άλλο βράδυ χτύπησαν τήν πόρτα ενός άλλου σπιτιού, άλλ' ο νοικοκύρης δέν έδειξε προθυμία φιλοξενίας, φεύγοντας ό ξένος άφησε τό χρυσό κύπελλο. ¨γιατί το έκανες;», του λέει ό ασκητής· «σ' αυτόν άφησες τό χρυσό κύπελλο; Είσαι άδικος!». Ό ξένος σιώπησε. Τό ταξίδι συνεχίσθηκε. Νύχτω­σε πάλι και φιλοξενήθηκαν σέ μιά καλύβα, όπου κατοικούσε ένας φτωχός μέ πολυμελή οικογέ­νεια. Φεύγοντας τό πρωί, ό ξένος έβαλε φωτιά και ή καλύβα του φτωχού κάηκε. «Τί έκανες;» τού είπε σκανδαλισμένος ό ασκητής. «Είσαι άδικος!!». Ό ξένος σιώπησε και παρακάλεσε να συνεχίσουν την πορεία τους. Συνάντησαν στο δρόμο ένα τσοπανόπουλο και το παρακάλε­σαν να τους δείξη το δρόμο. Πρόθυμο το τσοπανόπουλο. Άλλ' ένώ περνούσαν ένα γεφύ­ρι, ό ξένος άρπαξε το τσοπανόπουλο, το έρριξε μέσα στο ορμητικό ποτάμι κ' εκείνο πνίγηκε. Ό ασκητής σκανδαλίσθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό.
-Κοντά στά άλλα άδικα πού έκανες, έπνιξες το αθώο τσοπανόπουλο!
-Στάσου, τού λέει ό ξένος. Είμαι άγγελος. Είμαι απεσταλμένος από το Θεό γιά νά δώσω μια απάντηση στο πρόβλημα πού σε βασανίζει τόσα χρόνια γιά τά παράξενα και αλλόκοτα πού συμβαίνουν στον κόσμο. Λοιπόν μάθε: Το χρυσό κύπελλο πού πήρα από το πρώτο φιλόξενο σπίτι το πήρα γιά νά σώσω το νοικοκύρη. Γιατί το κύπελλο αυτό τού το είχε στείλει κάποιος κρυφός εχθρός του και το εσωτερικό του ποτηριού το είχε αλείψει με δηλητήριο. "Αν έπινε με το ποτήρι, θά φαρμακωνόταν και θα πέθαινε. - Το ποτήρι αυτό το άφησα στο δεύτερο σπίτι διότι ό άνθρωπος εκείνος, όπως είδες και σε εμάς φέρθηκε άσχημα, άλλα και άλλα εγκλήματα είχε διαπράξει, και έπρεπε νά τιμωρηθεί - Έβαλα έπειτα φωτιά στην καλύβα του καλού και φτωχού εκείνου οίκογενειάρχου, διότι με τήν ανασκαφή πού θά έκανε στά ερείπια της θά εύρισκε ένα κρυμμένο θησαυρό. Και μ' αυτόν θά έκτιζε ένα ώραίο καινούργιο σπίτι. - Όσο γιά το τσοπανόπουλο πού έρριξα στον ποταμό, ήταν πράγματι καλό παιδί. Άλλ' επειδή όταν θά μεγάλωνε θά κινδύνευε νά διαφθαρεί και νά διαπράξει μεγάλα εγκλήματα, έκρινε ό Μεγαλοδύναμος νά το πάρει γρηγορώτερα άπό τή ζωή αυτή, πού είνε γεμάτη πειρασμούς και σκάνδαλα. Ό ασκητής έμεινε κατάπληκτος. Πήρε σπου­δαιότατο δίδαγμα. Γύρισε στο μοναστήρι κι από τότε πιά, βλέποντας τά παράξενα και τά αλλόκο­τα πού συμβαίνουν, δεν σκανδαλιζόταν. Διότι ήξερε πώς πίσω άπ' όλα υπάρχει το μυστηριώδες σχέδιο τής θείας προνοίας πού κυβερνά και κατευθύνει τά πάντα.
* * * * * * * * *
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ στα ανάκτορα του Δαρείου τρεις σωματοφύλα­κες για να μήν τους πάρει ό ύπνος, συζητούν. Και θέτουν μεταξύ τους το ερώτημα-Ποιο είναι το ισχυρότερο στον κό­σμο; Και είπαν να γράψει ό καθένας τή γνώμη του, νά τη σφράγισει και νά τή βάλει κάτω από το προσκέφαλο του βασιλιά. Και ό βασιλιάς σ' αυτόν πού θά γράψει τή σοφώτερη γνώμη θά δώσει βραβείο πολύτιμο. Οί τρεις φύλακες συμφωνούν και γράφουν τη γνώμη τους. Ό πρώτος γράφει· «Το κρασί είναι το πιο ισχυρό πράγμα στον κόσμο». Ό δεύτερος γράφει* «Ό πιο ισχυρός είναι ό βασιλιάς». Ό τρίτος γράφει- «Το πιο ισχυρό άπ' όλα είναι οί γυναίκες, άλλα πάνω άπ' όλα είναι ή αλήθεια». Τά γράμματα τους τα σφράγισαν και τά έβαλαν κάτω από το προσκέ­φαλο του βασιλιά. Όταν ξύπνησε ό βασιλιάς πήρε τά γράμματα και τά διάβασε. Ό βασιλιάς, για νά κρίνει τις απαντήσεις, κάλεσε στά ανάκτορα όλους τους άρχοντες.
Τά τρία γράμματα διαβάστηκαν, και κλήθηκαν οί τρεις νέοι για να υποστηρίξει ό καθένας τή γνώμη του.
Ό πρώτος είπε· Κύριοι· ρωτάτε πώς το κρασί είναι το πιό ισχυρό άπ' όλα; Σας απαντώ. Το κρασί ζαλίζει τον άνθρωπο και όλους τους κάνει ίσους, και βασι­λιάς και δούλος ισοπε­δώνονται και παίζουν μαζί. Το κρασί κάνει και τον πιό λυπημένο να ξεχνά τον πόνο του και να χαίρεται. Το κρα­σί κάνει να ξεχνά ό άνθρωπος τά πάντα. Το κρασί κάνει τους ανθρώ­πους νά εξαγριώνονται, νά βγάζουν μαχαίρια και νά σκοτώνονται. Και όταν συνέλθουν από τή μέθη δεν θυμούνται τί έκαναν. Έφυγε ό πρώτος και ήρθε ό δεύτερος σωματο­φύλακας, πού είπε ότι το ισχυρότερο είναι ό βασιλιάς. Δικαιολογώντας τήν πρότασή του λέει : Κύριοι* αμφιβάλλετε ότι ό βασιλιάς είναι το ισχυρότερο; Άλλα νά, ό βασιλιάς κάνει ό,τι θέλει. Ό λόγος του είναι νόμος, πού πρέπει όλοι νά τον εκτελέσουν. Δια­τάζει νά γίνει πόλεμος και γίνεται πόλεμος, και οί άνθρωποι φονεύουν και φονεύονται. Και αν νικήσουν οί στρατιώτες του, όλα τά λάφυρα τά φέρνουν στο βασιλιά. 'Αλλά και αυτοί πού ερ­γάζονται στά χωράφια είναι υποχρεωμένοι νά φέρνουν στο βασιλιά το προϊόντα τους. Ό βασι­λιάς εξουσιάζει και αυ­τούς και τις περιουσίες τους. Ύστερα από αυτά τα πολλά πού κά­νει ό βασιλιάς και τον τρέμουν οί άνθρωποι, πώς ό βασιλιάς δεν είναι ό πιο ισχυρός;
Αυτά είπε και ό δεύτερος και έφυγε. Ήρθε ό τρίτος, πού ονομαζόταν Ζοροβάβελ, και είπε· Κύριοι* φρονώ ότι πιο ισχυρό άπ' το κρασί είναι ό βασιλιάς, άλλ' οί γυναίκες είνε ισχυρότερες και άπό το βασιλιά. Διότι οί γυναίκες γεννούν τους βασιλιάδες, τους άρχοντες, όλους γενικά τους ανθρώπους· γεννούν και τους γεωργούς πού φυτεύουν και καλλιεργούν τ' αμπέλια άπ' τά όποια βγαίνει το κρασί. Οί γυναίκες δουλεύ­ουν στους αργαλειούς, υφαίνουν υφάσματα, ράβουν ρούχα, και οί άνδρες δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τις γυναίκες. Ναί, οί γυναίκες νικούν. Δεν βλέπετε ότι οί έμποροι ταξιδεύουν και πηγαίνουν στά μακρινά μέρη και αγοράζουν πολύτιμα πράγματα, και όταν επιστρέψουν δεν διστάζουν νά ρίξουν όλο το χρυσάφι πού μάζεψαν στην ποδιά μιας όμορφης γυναίκας πού το κάλλος της τους έχει ξετρελάνει; Χάριν της γυναίκας ό άνθρωπος αφήνει τον πατέρα και τή μάνα πού τον γέννησαν και προσκολλάται σ αυτήν. Χάριν της γυναίκας ό άνθρωπος και κλέφτης και λωποδύτης γίνεται και όλα τά κακά κάνει, γιά νά ευχαριστήσει την ερωμένη του-Δεν βλέπετε ότι και οί βασιλιάδες, πού είναι ο φόβος και ό τρόμος τών ανθρώπων και δεν μπορεί κανένας νά τους πλησιάσει, γίνονται παιχνίδια στά χέρια τών γυναικών, πού κάθονται στά γόνατα τους και βγάζουν άπό το κεφάλι τους το στέμμα και το βάζουν στο δικό τους κεφάλι, και τους δίνουν χαστούκια; Και όταν οί γυναίκες γελούν, γελούν κι αυτοί- κι όταν οί γυναίκες κλαίνε, κλαίνε κι αυτοί. Κι αν θυμώ­σουν οί γυναίκες, πέ­φτουν στά πόδια τους γιά νά τά ξαναφτιάξουν. Νικούν οί γυναί­κες. Οί άνθρωποι πού τον άκουγαν έμειναν κατά­πληκτοι και ήταν έτοι­μοι νά τον βραβεύσουν. Μά ό Ζοροβάβελ δεν σταμάτησε. Συνέχισε το λόγο και είπε τά έξης σπουδαία. Κύριοι* Νικά το κρα­σί. Νικά ό βασιλιάς. Νικούν οί γυναίκες Αλλά τώρα λέγω ότι πάνω άπ' όλα είναι ή αλήθεια,Τίποτα το άδικο δεν υπάρχει στην αλήθεια.

"Αδικο το κρασί. "Αδικος ο βασιλιάς. "Αδικες οί γυναίκες. "Αδικοι οι άνθρωποι" και δεν υπάρχει σ' αυτούς αλήθεια, και γιά τις αδικίες και τα ψέματα τους καταστρέ­φονται. Μά ή αλήθεια μένει πάντοτε. Το κύρος της είναι αιώνιο. Ή αλήθεια δεν υπολογίζει υψηλά πρόσωπα. Δεν μεροληπτεί. Αποδίδει το δίκιο σ' εκείνον πού το έχει. Δοξασμένος ας είνε ό θεός, ό Κύριος της αλήθειας!
Όταν άκουσαν τά λόγια αυτά του τρίτου φύλακα ενθουσιάσθηκαν, και συμφώνησαν όλοι και είπαν : «Μεγάλη ή αλήθεια και ανώτερη άπ' όλα!» (Π. Διαθήκη, Α' Έσδρας, κεφ. 3ο και 4ο) (ΠΟΙΚΙΛΑ. Επισκ. Αυγουστίνου.)
* * * * * * * * *
Ό διάσημος Ρώσος Ιερέας Δημήτριος Ντούτκο στό αναφέρει :.
«Στις δώδεκα τά μεσάνυχτα χτύπησαν την πόρτα στην Εκκλησία. Ήταν μιά γριούλα. και ζητούσε παπά, νά πάει νά κοινωνήσει έναν άρρωστο.
Ό παπάς ετοιμάστηκε και βγήκε αμέσως μαζί της. Πλησιάζουν σε ένα φτωχό σπιτάκι. Ή γριούλα ανοίγει τήν πόρτα και μπάζει τον Ιερέα σε ένα δωμάτιο με έναν ετοιμοθάνατο.
Ό άρρωστος του δείχνει με χειρονομίες τήν πόρτα καί σκούζει :
-Φύγε από εδώ! Ποιος σε κάλεσε; Έγώ είμαι άθεος και άθεος θα πεθάνω!
Ό παπάς τά έχασε.
-Μά δεν ήρθα από μόνος μου! Με κάλεσε εκείνη η γιαγιά.
Ποια γριά; Έγώ δεν ξέρω καμιά γριά!
Ό παπάς, καθώς στέκει απέναντι του, βλέπε επάνω από τό κεφάλι του άρρωστου, μιά φωτογραφία μέ τήν γυναίκα πού τόν κάλεσε.Του λέει, ενώ του δείχνει τό πορτραίτο.
-Νά αύτη!
Ποιά αυτή; Ξέρεις τι λές, παπά; Αύτη είναι ή μάνα μου. Καί έχει πεθάνει χρόνια τώρα!
Για μια στιγμή πάγωσαν και οι δύο.Αισθάνθηκαν δέος.Ο άρρωστος άρχισε να κλαίει.Και αφού έκλαψε , ζήτησε να εξομολογηθεί. Και μετά κοινώνησε.Η μητέρα του είχε φροντίσει από τον ουρανό να του δείξει το δρόμο της σωτηρίας.(περιοδ.» «ΛΥΧΝΙΑ»Ι.Μ.Νικοπόλεως)


ΣΤΙΣ ΦΩΚΙΕΣ της Μικρασίας τό 1902 Γεννήθηκε ο γέρων Γελάσιος., καί μέχρι τόν φρικτό διωγμό του 1922 γαλουχήθηκε μέ τά νάματα καί τίς παραδόσεις της μικρασιατικής ευσέβειας.
Μικρός πήγαινε στά έξωκκλήσια των νησιών πού ήταν μπροστά στό λιμάνι, κι όταν γύριζε ρωτούσε τή μητέρα του:
-Μάνα, ποια είναι ή γυναίκα πού κρατάει τό παιδί στην αγκαλιά της μέσα στην εκκλησία;
—Ή κυρά Παναγιά, απαντούσε εκείνη γλυκά, με τόν αφέντη τον Χριστό. Άπό μικρός ό-γέροντας έβλεπε χειροπιαστή στή ζωή του τήν προστασία της Παναγίας καί τήν καθοδήγηση της. Σέ ηλικία 15 χρονών κατατάσσεται εθελοντής στον συμμαχικό στρατό, φλεγόμενος από ζήλο γιά τή Μεγάλη Ελλάδα. Τότε σ' ενα ναυάγιο στή Μεσόγειο σώθηκε θαυματουργικά άπό τήν Παναγία καί τόν "Αγιο Νικόλαο, αφού πάλεψε τρία μερόνυχτα στό ανοιχτό πέλαγος.
«Τό 1928, διηγείται ό ίδιος, ταξίδευα μέ τό καΐκι μας έξω άπό τήν Τήνο. Ό καιρός ήταν καλός καί τό καΐκι έτρεχε μέ 8 μίλια. — Βρέ Αντώνη, είπα στον αδελφό μου, επιθυμώ να προσκυνήσουμε τήν Παναγία. Εκείνος όμως αρνήθηκε:
-Τέτοιον καιρό δέν θά τόν ξαναβρούμε. Εμείς το πρωί θά είμαστε στον Πειραιά.
Τί νά έλεγα; Ό Αντώνης ήταν μεγαλύτερος. Έκανα λοιπόν βόλτες στό κατάστρωμα, μέχρι πού πλησιάσαμε 300-400 μέτρα στό λιμάνι. Τότε ξαφνικά κόπηκε ό αέρας. Ή θάλασσα έγινε λάδι γύρω άπ' τό καΐκι. Κρέμασαν τά πανιά. Τί παράξενο όμως! Ή μπουνάτσα έγινε μόνο γιά μας. Πιό πέρα ό αέρας βούιζε. Ήταν, φαίνεται, επέμβαση της Παναγίας, γιά νά ικανοποιήσει τήν επιθυμία μου.
-"Αντε, νά γίνει τό χούι σου, είπε ό Αντώνης. Ήταν Πάσχα. Βγήκαμε καί προσκυνήσαμε. Αργότερα ή Παναγία με κάλεσε μέ θαυμαστό τρόπο άπό τό καΐκι μου στό περιβόλι της.
«Μιά νύχτα στον ύπνο μου , μου φάνηκε πώς ήταν πολύς λαός συγκεντρωμένος γιά νά υποδεχθεί τή βασίλισσα. Άπό μακριά φάνηκαν «τ' άλόγατα» πού τρέχανε σέρνοντας πίσω χρυσή άμαξα. Πάνω της καθόταν μία βασίλισσα μέ πλήθος δορυφόρων καί αξιωματικών. Ξαφνικά κάποιος μέ άρπαξε καί μέ ανέβασε στην άμαξα, στό πίσω μέρος. Σέ λίγο φθάσαμε σ' ένα κάστρο μέ πύργους καί λαμπρό παλάτι. Εκεί ή βασίλισσα κατέβηκε. Δέν
πρόλαβα όμως νά τή δώ καθαρά. Πρόσεξα μόνο τό ένα μέρος του προσώπου της, καθώς ανέβαινε τίς σκάλες του παλατιού.
Ξύπνησα! Βγήκα έξω καί πήγα στό καφενείο, όπου ήταν καί άλλοι ναυτικοί. Βρισκόμουν στό Πασαλιμάνι με τό καΐκι μου φορτωμένο. Ό νους μου όμως είχε γεμίσει άπό τήν ομορφιά της βασίλισσας. Αργότερα συνάντησα κάποιον Αγιαννανίτη μοναχό. Του διηγήθηκα τ' όνειρο μου κι εκείνος μου εξήγησε πώς μέ καλεί ή Παναγία στό "Αγιον "Ορος νά γίνω πιστός της ακόλουθος. Ή καρδιά μου γιά λίγο διχάστηκε. Νίκησε όμως ή αγάπη της βασίλισσας. Τήν 'ίδια μέρα εγκατέλειψα κι εγώ, σάν τους Αποστόλους, πλοίο φορτωμένο, αδελφό, γονείς, καί ξεκίνησα γιά τόν "Αθωνα. Τό τέρμα του ταξιδιού μου ήταν ή μονή Γρηγορίου. Μπήκα στό καθολικό νά προσκυνήσω. Τήν ώρα εκείνη ψαλλόταν ή θεία λειτουργία. Στή θεομητορική εικόνα του τέμπλου αναγνώρισα τή βασίλισσα τοϋ ονείρου μου! Έσπευσα νά τήν ασπασθώ, οπότε ό διακο-θεόδωρος, πού στεκόταν εκεί, μου είπε: -Χάθηκαν οί εικόνες της Παναγίας, παιδί μου, καί ήρθες στό τέμπλο να προσκυνήσεις; Αλλά, βέβαια, που νά ήξερε τή δική μου καρδιά...». . (Εμφαν ί σε ι ς κα ι
θαύματα της Παναγίας.εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου)
* * * * * *
Θεραπεία μικρού παιδιού : Για την θεραπευτική ενέργεια των αχράντων Μυστηρίων διηγείται και ό π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης (1902-1975) τό ακόλουθο περιστατικό:
"Τόν Αύγουστο του 1961 έφεραν από τό χωριό Έλληνόκαστρο ένα παιδί τριών ετών, πολύ ανήσυχο. Δέν ησύχαζε καθόλου νύχτα-μέρα. Στην εκκλησία δέν ήθελε νά πηγαίνει. Λειτούργησα γιά χάρη του στους Ταξιάρχες. Εκείνο όμως δέν ήθελε νά μπει στό ναό. Φώναζε κι έκλαιγε δυνατά. Τό έδεσαν σ' ένα στασίδι. Βγαίνοντας γιά τή μεγάλη είσοδο, πέρασα μέ τά άχραντα Μυστήρια από πάνω του. Αμέσως τότε ησύχασε καί κοιμήθηκε μέχρι τό τέλος. Αφού τό κοινώνησα, έφυγε ήσυχο καί χαρούμενο. Άπό τότε ό παππούς του έρχεται κάθε χρόνο καί κάνει λειτουργία στους Ταξιάρχες^". Θαύματα από την Θ,Λειτουργΐα» εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου-Ωρωπός-)

ΤΟ ΜΥΡΜΗΓΚΙ δέν ζει μόνο του. Ζει μαζί με πολλά άλλα μυρμήγκια, πού σχηματίζουν ολόκληρη πολιτεία, ένα κράτος, πού κυβερνάται πολύ καλύτερα από μιά ανθρώπινη πολιτεία. Ένώ στις δικές μας πολιτείες υπάρχει παραδεί­γματος χάριν ανεργία -και είναι αυτή ένα άπό τα μεγαλύτερα προβλήματα, πού δεν μπόρεσαν να τα λύσουν οί σοφοί κυβερνήτες των λαών-, στή μηγκοφωλιά δέν υπάρχει ανεργία. Όλοι είναι τακτοποιημένοι και εργάζονται σε διάφορες εργασίες· "Αλλα μυρμήγκια είναι οικοδόμοι* Ανοίγουν υπογείους διαδρόμους και τρέχουν και επισκευάζουν κάθε τι πού λόγω της
βροχής υπέστη κάποια ζημιά. "Αλλα μυρμήγκια είναι κηπουροί"καλλιεργούν ένα είδος μικρών φυτών (μύκητες). "Αλλα μυρμήγκιαείναι κτηνοτρόφοι* τρέφουν «αγελάδες»· αγελάδες δε γι' αυτά είναι κάτιμαμμούδια, πού τά φυλάνε και τά προστατεύουν από κάθε εχθρό, κι αυτάσαν αντάλλαγμα δίνουν το γάλα τους, μιά δροσιά πού είναι γλυκεία σαντο μέλι, περιζήτητη τροφή γιά τά μυρμήγκια. Τ' αρμέγουν δέ μέ τιςκεραίες τους. Μόλις αγγίξουν την κεραία, αμέσως το υγρό τρέχει. Οίεπιστήμονες επιχείρησαν ν' αρμέξουν κι αυτοί τις αγελάδες αυτές τώνμυρμηγκιών, άλλα δέν το κατώρθωσαν. "Αλλα μυρμήγκια είναιστρατιώτες· Φρουρούν όλη τή φωλιά. Ειδοποιούν μέ τον... ασύρματοτους! Ασύρματος στά μυρμήγκια είναι οί κεραίες τους. Ειδοποιεί το ένατο άλλο και σέ λίγο στον τόπο πού υπάρχει ανάγκη μαζεύονται ή γιά ναμεταφέρουν τροφή πού πρέπει πολλοί μαζί νά τή σηκώσουν γιατί είναιβαρειά, ή για νά αποκρούσουν τον εχθρό.
Υπάρχουν και μυρμήγκια πού ρουφούν άπό τα λουλούδια θρεπτικά υγρά, φουσκώνουν και γίνονταιμικρά κινητά πιθαράκια, άπό τά όποια αντλούν τροφή οί πολίτες τηςμυρμηγκοφωλιάς. Υπάρχει δε στά μυρμήγκια και πρόνοια θαυμαστή, πούθά έπρεπε νά διδάσκει τά υπουργεία προνοίας και αντιλήψεως. Μαζεύουντο καλοκαίρι τους σπόρους και τους αποθηκεύουν μέσα στις φωλιές τους,γιά νά έχουν να τρώνε το χειμώνα. Έτσι πείνα δεν δοκιμάζουν. Το ακόμηδέ σπουδαιότερο είναι εκείνο που αναφέρει ό Μ. Βασίλειος. Επειδή,δηλαδή, οι σπόροι τού σιταριού και του καλαμποκιού, είναι αποθηκευμένοι μέσα στις μυρμηγκοφωλιές μπορούν με τήν υγρασία νάφυτρώσουν και να αχρηστευθεί η τροφή. Τί κάνουν τότε τα μυρμήγκια;Μέ τις δαγκάνες τους κόβουν το σπόρο στή μέση, σε δυο κομμάτια, κι όσπόρος κομμένος στά δυο δεν μπορεί πιά νά φυτρώσει.
Άλλα νά πού το μυρμήγκι θυμάται και ή αγία Γραφή, το θεόπνευστο βιβλίο, στο όποιο ακούγεται ή φωνή του θεού. Να τι λέει: « Συ πού δεν θέλεις νά εργάζεσαι πήγαινε στό μυρμήγκι, και αυτό θά σέ διδάξει (Παροιμ.6,6). (ΠΟΙΚΙΛΑ. Επισκ. Αυγουστίνου.εκδ.ΣΤΑΥΡΟΣ.)