Ό φόβος εμπόδιο στον γάμο.

Είχε πάρει τηλέφωνο ένας αδελ¬φός τον π.Πορφύριο όταν ήμουν καί εγώ εκεί μαζί του, καί τόν ρωτούσε, γιατί δεν μπορεί νά βρεί μέχρι τώρα μιά γυναίκα νά τήν παντρευτεί παρ' όλη τήν ηλικία του, 45 χρονών, καί είχε τήν εντύπωση ότι του έχουν κάνει μάγια, χωρίς τό τελευταίο νά τό λέει άπ' τό τηλέφωνο στον Παππούλη. Τότε ό Γέροντας του απάντησε. «Έ! "Ακουσε νά σου πώ. Δέν σου έχουν κά¬νει μάγια όπως τό φαντάζεσαι. Έσύ έχεις τό πρόβλημα».
-Τί πρόβλημα έχω, του έλεγε ό αδελφός.
«-Νά! έχεις πάρει τό γάμο άπό φόβο καί γι’ αυτό δέν σου κάνει καμία γυναίκα πού γνωρίζεις».

Οικογενειακές στενοχώριες καί αγιασμός :
Ο Γέροντας Πορφύριος γιά νά διορθώσει σ' έναν αδελφό τά πολλά ελαττώματα του, όπως καί σέ όλους μας, έπαιρνε παραδείγματα από τή φύση καί τή ζωή του καί του έλεγε:
«Νά ξέρεις, παιδί μου, τίποτα δέν έγινε εική καί ώς έτυχε. Όλα έχουν τό σκοπό τους. Καί τίποτα δέν γίνεται χωρίς νά υπάρχει αιτία. Ούτε μιά πευκοβελόνα δέν πέφτει από τό πεύκο άν δέ θέλει ό Θεός. Γιαυτό θά πρέπει νά μή στενοχωριέσαι γιά ό,τι σου γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε. Νά! εσύ, στενοχωριέσαι μέ τά πρόσωπα του σπιτιού σου καί βασανίζεσαι πότε μέ τή γυναίκα σου καί πότε μέ τά παιδιά σου. Αυτά είναι όμως πού σέ κάνουν καί ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά. "Αν δέν ήσαν αυτοί εσύ δεν θα προχωρούσες καθόλου. Σου τους έχει δώσει ό θεός γιά σένα. Μα θά μου πείς, συνέχιζε ό Γέροντας, είναι καλό νά υποφέρουμε από τους αγαπημένους μας; Έ! έτσι τό θέλει ό θεός. Καί εσύ, λέει στον αδελφό, είσαι καί ευαίσθητος πολύ καί από τή στενοχώρια σου, σου πονάει το στομάχι σου καί ή κοιλιά σου εκεί χαμηλά, έτσι δέν είναι;»
Ναί, μά είναι κακό Παππούλη, τόν ρωτάει ό αδελφός, νά είναι κανείς ευαίσθητος;
«Ναί, του απαντάει ό Γέροντας, είναι κακό νά είναι κανείς πολύ ευαίσθητος σάν εσένα, γιατί μέ τή στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες. (ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ι.Ησυχ.Μετ. Του Σωτήρος-Μήλεσι)

«Οι γονείς φταίνε γιά τά προβλήματα τών παιδιών. Όλα τά προβλήματα ξεκινούν άπό τους γονείς. Πρέπει οι γονείς νά γίνουν άγιοι καί μετά τά παιδιά θά αγιαστούν καί αυτά. Μετά δέν θά υπάρχουν προβλήματα».
ΣΕ ΔΑΣΚΑΛΟ είπε — "Οταν αποκτήσεις δικά σου παιδιά θά τά καταλαβαίνεις καλύτερα τά παιδιά στό σχολείο.
"Οταν κανείς τ' αγαπάει τά παιδιά, και όταν τά μαλώνει μέ καλωσύνη, τό δέχονται τά παιδιά τό κα¬ταλαβαίνουν αυτό! Οι καθηγητές όπως και οι μπακάληδες όταν είναι νέοι, βάζουν, βγάζουν πολύ από τή ζυγαριά, ενώ όταν αποκτήσουν πείρα, 2-3 σπυριά και τή φέρνουν τή ζυγαριά στό ίσο.
* * *
— Γέροντα, σκέφτομαι στό καινούργιο σπίτι πού θά χτίσω, στον κάτω όροφο νά κάνω δύο διαμερισματάκια γιά τους γονείς καί τά πεθερικά μου. Είναι κα¬λά έτσι;
— Ναι, πολύ καλά!! Μπράβο, πού τό σκέφτηκες. Είναι μεγάλη ευλογία από τό θεό νά κοιτάει κανείς τους γονείς του.(Ο π.Παίσιος μου είπε..εκδ.Αθ.Ρακοβαλή-Θεσσαλονίκη)
* * *
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ο Άγιος Αρσένιος , ενώ πήγαινε γιά Εσπερινό, μόλις ξεκλείδωσε τήν πόρτα του Ναού, είδε μία Γυναίκα, πού άστραφτε το πρόσωπο της, νά βγαίνει από τον Ναό καί νά χάνεται μπροστά στά μάτια του καί στά μάτια των άλλων πού ήταν μαζί του. ("Ενας άπό αυτούς ήταν καί ό Σολομών Κοσκερίδης). Ό Άγ.Αρσένιος-Χατζεφεντής είπε ότι ήταν ή Παναγία.
Στις ολονυκτίες πού έκανε στά μακρινά Εξωκλήσια συνήθως, όσο μακριά και άν ήταν, ποτέ δεν έπαιρνε ζώο, άλλα πάντοτε με τά πόδια του πήγαινε, καί σ’ όλη τήν διάρκεια της ολονυκτίας στεκόταν όρθιος. Πολλές φορές τον παρακαλούσε ό Ψάλτης του νά καθήσει καί αυτός λίγο στο γαϊδουράκι πού έπαιρνε στά μακρινά Εξωκλήσια, άλλ" ό Πατήρ δέν δεχόταν ποτέ, γιατί είχε τυπικό νά μήν κάθεται σέ ζώο ποτέ σ' όλη του τήν ζωή, όσο μακρινή καί άν ήταν ή απόσταση του δρόμου. Άφου καί στά Ιεροσόλυμα πού πήγε πέντε φορές, με τά πόδια βάδιζε πέντε ήμερες μέχρι τήν Μερσίνα, γιά νά πάρει το πλοίο.
Ή μεγάλη ευαισθησία του Πατρός δέν άντεχε νά κουράζει τά ζώα καί νά ξεκουράζει τον εαυτό του. Δέν φθάνει πού βάδιζε πεζός, άλλα συνήθιζε καί ξυπόλυτος. "Οταν πλησίαζε ανθρώπους, φορούσε λίγο τα παπούτσια του, καί όταν απομακρυνόταν, πάλι τά έβαζε στον τουρβά του.
Μιά φορά πού πήγαινε στά Ιεροσόλυμα, περνώ¬ντας άπό τά "Αδανα είχε φιλοξενηθεί στο σπίτι μιας Φαρασιώτισσας, της Χατζη-Χριστίνας. Τά πόδια του Αγίου Αρσενίου (Χατζεφεντή) είχαν πρησθεί από τήν μεγάλη του πορεία καί τήν ξυπολυσιά, καί δέν χωρούσαν στά παπούτσια του. Ένώ ήταν καί τόσο πολύ ταλαιπωρημένος από τήν πενθήμερη πορεία του, ούτε καί αναπαύθηκε στο κρεββάτι, άλλα στο πάτωμα, διότι, όταν έφυγε, βρέθηκαν τά σεντόνια του κατακάθαρα καί τσαλακωμένα με τά χέρια του. Το έκανε αυτό, γιά νά χαρεί ή γυναίκα, ότι ό ίδιος αναπαύθηκε, καί παράλληλα νά κρύψει τήν άσκηση του. Οι άνθρωποι όμως, επειδή είχαν ευλάβεια καί αγωνιστικό πνεύμα, τόν καταλάβαιναν τον Πατέρα Αρσένιο τις περισσότερες φορές.(οΆγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης εκδ.Ι.Μ.Σουρωτής)
Από το Γεροντικό:
"Οταν ήμουν νεώτερος και έμενα σέ κελλί, στην Αίγυπτο, με έκαμαν δια της βίας κληρικό στην κώμη. Και μη θέλοντας να αναλάβω, έφυγα σέ άλλο τόπο. Και ήλθε σ' έμενα ένας ευλαβής λαϊκός και έπαιρνε το εργόχειρο μου και με διακονούσε. Συνέβη δέ, άπο πειρασμό, μια κοπέλα στην κώμη, να πέσει σέ αμαρτία. Και έχοντας μείνει έγκυος, τή ρωτούσαν ποιος της το έκαμε αυτό. Και εκείνη συκοφαντικά έλεγε : «Ό αναχωρητής». Βγήκαν λοιπόν οι χωρικοί, μέ έπιασαν, μου κρέμασαν στον λαιμό γανωμένες χύτρες και χερούλια από κοφίνια, μέ πόμπευσαν στα σταυρο¬δρόμια της κώμης και μέ χτυπούσαν, λέγοντας : Αυτός ό καλόγερος μας διέφθειρε το κορίτσι, πάρτε τον, πάρτε τον. Και μέ χτύπησαν τόσο, όπου παρά λίγο νά πεθάνω. Ήλθε δέ κάποιος από τους γέροντες και είπε : "Ως πότε θά χτυπάτε τον ξένο μοναχό ; Αυτός δέ όπου μέ διακονούσε, ακολουθούσε πίσω μου ντροπιασμένος. Γιατί και αυτόν τον έβριζαν πολύ και του έλεγαν : Νά, βλέπεις τί έκαμε ό αναχωρητής, όπου συ καμάρωνες ; Και λέγουν οι γονείς της : Δέν τον αφήνουμε ώσπου νά μας δώσει εγγύηση ότι θά τή διατρέφει. Και είπα στον διακονητή μου και αυτός εγγυήθηκε. Και πήγα στο κελλί μου και του έδωσα άσα ζεμπίλια είχα, λέγοντας του : Πούλησε τα και δός στή γυναίκα μου νά φάει. Και έλεγα στον λογισμό μου : Μακάριε, να ! σου έλαχε γυναίκα. Πρέπει νά εργάζεσαι κάπως πιο πολύ, για νά τήν τρέφεις. Και εργαζόμουν νύχτα και μέρα και της έστελνα. Και όταν ήλθε ή ώρα της νά γεννήσει, περνούσαν μέρες πολλές όπου βασανιζόταν χω¬ρίς νά γεννήσει. Και της λέγουν : Τί σημαίνει αυτό ; Και τους αποκρίθηκε : Έγώ ξέρω. Γιατί συκοφάντησα τον α¬ναχωρητή και τον κατηγόρησα λέγοντας ψέμματα. Δέν φταίει αυτός, άλλα ένας νέος. Ήλθε λοιπόν αυτός όπου μέ διακονούσε, όλος χαρά. Και μου είπε ότι δέν μπόρεσε νά γεννήσει εκείνη ή πρώην παρθένος, ωσότου ώμολόγησε : Δέν είναι ένοχος ό αναχωρητής, αλλά είπα ψέμματα εναντίον του. Και νά, ολη ή κώμη θέλει νά έλθει εδώ μέ πομ¬πή και παράταξη, γιά νά σου υποβάλει τή μετάνοια της. Έγώ όμως, ακούοντάς τα αυτά, γιά νά μή μέ θλίψουν οι άνθρωποι, σηκώθηκα και ήλθα εδώ σέ Σκήτη. Αυτή ήταν ή αφορμή όπου κατέφυγα εδώ ».
* * *
Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ Πίωρ εργάσθηκε στον θερισμό κον¬τά σε κάποιον και του θύμιζε νά του δώσει τον μισθό του. Εκείνος όμως το ανέβαλε και έτσι ό γέρων επανήλθε στη Μονή. Πάλι ήλθε ό καιρός, θέρισε στο χωράφι του ανθρώπου εκείνου, δουλεύοντας με προθυμία, αλλά χωρίς πληρωμή και αυτή τη φορά, γύρισε στη Μονή του. Την τρίτη επίσης χρονιά, κάνοντας την ίδια εργασία ό γέρων, έφυγε χωρίς τίποτε νά πάρει. Έρριξε τότε ό Κύριος σε δοκιμασία το σπίτι του ανθρώπου εκείνου. Και γύριζε στά Μοναστή¬ρια, αναζητώντας τον άγιο γιά νά του δώση την αμοιβή του. Και μόλις τον βρήκε, έπεσε στά πόδια του και αποδίδοντας του το ποσό., έλεγε : « Έμενα ο Κύριος με πλήρω¬σε ». Και ό γέρων του σύστησε νά το παραδώσει στην εκ¬κλησία, στον πρεσβύτερο.(ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ)

'Έρποντας γλύφοντας...Κάποτε στην κορυφή ενός βράχου ανέβηκε ένα σαλιγκάρι. "Ενας αετός τό βλέπει και ξαφνιάζεται. Μπά, του λέει, σαλΐγκαρε, εσύ πώς βρέθηκες έδώ; Δέν ξέρεις δτι οί υψηλές κορυφές είναι μόνον γιά τους αετούς; Καί τό σαλιγκάρι γεμάτο κομπασμό και έπαρσι απάντησε. Ρωτάς πώς βρέθηκα έδώ; "Ερποντας, γλύφοντας καί μέ τά κέρατα μου ...Πόσες φορές δέν βλέπουμε καί στίς δικές μας κορυφές κάτι σαλιγκάρια, κάτι ανθρώπους, κλασσικές ανικανότητες, ν' ανεβαίνουν υψηλά, νά καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις καί νά προκαλούν μέ τήν παρουσία τους τους παραγκωνισμένους αετούς. "Ανθρωποι μικροί, πού έμαθαν νά σέρνωνται καί νά γλύφουν, κατέλαβαν κάποια θέσι πού οπωσδήποτε δέν τους άνηκε. Καί είναι θλιβερό νά βλέπης ανθρώπους μέ άετήσιο βλέμμα, μέ δυνατό μυαλό, μέ ικανότητες αναμφισβήτητες, μέ φτερούγες αετού, νά κάθωνται στό περιθώριο τής ζωής, πικραμένοι καί απογοητευμένοι. Άλλα όταν οί σαλίγκαροι κυβερνούν, τότε οί αετοί πεθαίνουν άπό μαρασμό και οί κοινωνίες χάνονται και σβήνουν.
* * *
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ του κόσμου και κατ' εξοχήν του ανθρώ¬που είναι καρπός της θείας Αγάπης. Είναι ένα ξεχείλισμα του πληρώματος της θείας Αγάπης, το οποίο γέννα την ζωή. Ό άγιος Γρηγόριος ό θεολόγος λέγει ότι «δεν ήταν αρκετό στον πανάγαθο Θεό να κινήται μόνον στην θεωρία του έαυτού Του, άλλα έπρεπε να εκχυθή ή θεία αγαθότη¬τα και να έξαπλωθή ,για να γίνουν περισσότερα τα υπό του άγαθού Θεού ευεργετούμενα και αυτό είναι απόδειξη της άπειρου θείας αγαθότητος». Γι' αυτό, λοιπόν, ό Θεός δημιουργεί αρχικά τις αγγελικές και ουράνιες Δυνάμεις. Έν συνεχεία «δημιουργεί δεύτερο κόσμο υλικό και ορατό», δηλαδή τον ουρανό και την γη και όσα ευρίσκονται μεταξύ ουρανού και γης
Δέν υπήρχε όμως ακόμη «κράμα από τα δύο (τον αό¬ρατο και ορατό κόσμο)... και δέν ήταν ακόμη γνωστός ο¬λόκληρος ό πλούτος της αγαθότητος του Θεού. Δημι¬ουργεί, λοιπόν, ό Θεός τον άνθρωπο και τον τοποθετεί επί της γής «ωσάν ενα δεύτερο κόσμο, μεγάλο μέσα στον μι¬κρό (τον αισθητό)... ως άλλον "Αγγελο και ως βασιλέα των επιγείων δημιουργημάτων».
Ό Θεός, κινούμενος άπό τήν αγαθότητα Του, δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο. Και «αφού έπροίκισε τον άνθρωπο μέ άπειρα αγαθά, κατέστησε αυτόν τον μι¬κρό και ασήμαντο, κυρίαρχο όλων των δημιουργημάτων, και τον ανέδειξε επάνω στην γή αυτό πού είναι ό ίδιος στους ουρανούς». Τον ανέδειξε, δηλαδή, άρχοντα των έπί της γής δημιουργημάτων.(Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Ιερομ. Γρηγορίου-Ι.Κουτλουμουσιανόν .Κελλίον Άγ.Ιωάνν.ο Θεολόγος-Άγ.Όρος)



ΥΠΑΡΧΟΥΝ μητέρες πού, αν διαπιστωθή κατά τήν εγκυμοσύνη ότι το παιδάκι πού θά γεννήσουν θά είναι ανάπηρο ή διανοητικά καθυστερημένο, κάνουν έκτρω¬ση καί το σκοτώνουν. Δέν σκέφτονται ότι καί αυτό έχει ψυχή. Πόσοι πατέρες έρχονται καί μου λένε: «Το δικό μου το παιδί νά είναι σπαστικό; Γιατί νά το κάνη έτσι ό θεός; Δέν μπορώ νά το αντέξω». Πόση αναίδεια προς τον Θεό έχει αυτή ή αντιμετώπιση, πόσο πείσμα, πόσο εγωισμό. Αυτοί, άν δεν τους βοηθήση ό Θεός, θά γίνουν χει¬ρότεροι. Κάποτε ήρθε στο Καλύβι μέ τον πατέρα του ένας φοιτητής πού είχε πάθει το μυαλό του από λογισμούς καί τού είχαν κάνει ηλεκτροσόκ. Το καημένο είχε στριμωχθή πολύ άπό το σπίτι του. Είχε καί μιά ευλάβεια! Έκανε μετάνοιες καί χτυπούσε το κεφάλι του κάτω στο χώμα. «Μήπως λυπηθή το χώμα ό Θεός, έλεγε, και λυπηθή και έμενα πού τό χτύπησα». Δηλαδή μήπως λυπηθή ό Θεός τό χώμα πού πόνεσε από τό δικό του χτύπημα και λυπηθή κι εκείνον. Μου έκανε εντύπωση! Αισθανόταν τον εαυτό του ανάξιο. "Οποτε ζοριζόταν, ερχόταν στο "Ορος. Του τακτοποιούσα τους λογισμούς, περνούσε έναν-δυό μήνες καλά και ύστερα πάλι τα ίδια. Ό πατέρας του δεν ήθελε νά βλέπουν οι γνωστοί τους τό παιδί, γιατί θιγόταν ή υπόληψη του. "Υπέφερε από τον εγωισμό του. «Έκτίθεμαι στον κόσμο με τον γιό μου», μου είπε. Μόλις τό ακούει τό παιδί, του λέει: «Βρε, νά ταπεινωθής. Έγώ είμαι τρελλός και κινούμαι άνετα, θα με βάλης σε καλούπια; Νά ξέρης ότι έχεις ένα τρελλό παιδί και νά κινήσαι άνετα. Ό μόνος είσαι πού έχεις τρελλό παιδί;». Σκέφθηκα: «Ποιος είναι τώρα από τους δυο τρελλός;».
Βλέπετε πού οδηγεί πολλές φορές ό εγωισμός; Νά θέλη ό πατέρας ακόμη και τήν καταστροφή του παιδιού του! Και στον κόσμο όταν ήμουν, γνώριζα έναν καθυ¬στερημένο διανοητικά, πού οι συγγενείς του, όταν πήγαιναν κάπου με καμμιά συντροφιά, δεν τον έπαιρναν μαζί τους, γιά νά μή ντροπιασθούν! Και εμένα με κορόιδευαν, επειδή καταδεχόμουν νά συζητάω μαζί του. Έγώ όμως τον είχα σε καλύτερη θέση στην καρδιά μου από ό,τι εκείνους.
* *
«Τά παιδιά γίνονται προβληματικά όταν οί γονείς έχουν
προβλήματα μεταξύ τους».
Γιά τά παιδιά ό Παππούλης έλεγε συνέχεια ότι:
«Δέν πρέπει νά τά μαλώνουμε, άλλα νά τά συμβουλεύουμε και «Αν θέλουμε νά κάνουν κάτι, πρέπει πρώτα νά δίνουμε έμείς τό καλό παράδειγμα καί έπει¬τα νά σηκώνουμε τά χέρια στό θεό νά προσευχόμαστε».
* *
Οι γονείς καμιά φορά κάνουν κακό στά παιδιά τους από τήν υπερβολική αγάπη πού τους έχουν...Βλέπεις αν «εκτροχιασθεί» ή αγάπη, τότε κάνει κακό
στό παιδί... Τό «πνίγει» μέ τήν πολλή αγάπη. Είναι αρρωστημένο πράγμα.
Ευτυχώς μερικά παιδιά έχουν μέσα τους ανδρεία καί γλυτώνουν. Άλλα όμως καταστρέφονται... Βλέπεις θέλει καί ή αγάπη ένα φρένο... ένα μέτρο... Έγώ δε θά γινόμουν καλός γονιός, μου λέει ό λογισμός, γιατί δέ θά μπορούσα νά επιβληθώ στον εαυτό μου.
* * *
Τά μικρά παιδιά, όταν διαβάζουν συναξάρια, πολύ ωφελούνται. Επειδή είναι απλά, έχουν πολλή πίστη. "Ετσι αποκτούν καλές συνήθειες. "Οταν αρχίσει κανείς από μικρός τήν πνευματική ζωή, από το δημοτικό ακόμα, αυτός κάνει τήν πιό χαρούμενη ζωή. Γιατί μικρός έχει καί τήν αμεριμνησία. Αποκτάει καί καλές συνήθειες καί συνεχίζει έτσι. Έγώ μικρός πέρασα τά καλύτερα μου χρόνια, πέμπτη-έκτη δημοτικού πετούσα. Μετά, άν μεγαλώσει λίγο μπαίνει ή καλή ανησυχία, τί θά γίνω, τί θά σπουδάσω κ.λ.π.Μέχρι τό '40 πού άρχισε ό πόλεμος μέ τους Ιταλούς, ήμουν 16 χρονών, τότε πέρασα τά καλύτερα μου χρόνια. Μετά ό πόλεμος τά χάλασε τά πράγματα. Είχαμε δυσκολίες.
* * *
Είναι μερικά παιδιά πού είναι πιό έξυπνα, πιό ώριμα γιά τήν ηλικία τους. "Εχουν καί μιά παλικαριά μέσα τους. Αυτά θέλουν νά κάνουν παρέα μέ μεγαλύτερα παιδιά, γιατί είναι πιό ώριμα από τήν ηλικία τους. "Αν τώρα τύχει καί κάνουν παρέα μέ καλά παιδιά, ωφελούνται. "Αν όμως πέσουν σέ άτακτα παιδιά, πολύ βλάπτονται.
Τά μικρά παιδιά βλάπτονται περισσότερο από τά μεγαλύτερα παιδιά καί από αδιάκριτους μεγάλους. Γιατί έχουν μιά περιέργεια. Πάνε ν' ακούσουν τί λένε οι μεγάλοι καί ακούν άσχημα πράγματα καί βλά¬πτονται.
Καλύτερα νά κάνει κανείς παρέα μέ συνομηλίκους ή μέ μικρότερους, γιά νά μή βλάπτεται. Τους μικρό¬τερους, γιά νά νά τους ωφελήσει κιόλας.
Έγώ έκανα παρέα όλο μέ μικρότερους. Μετά, όταν μεγάλωναν λίγο, μέ παρατούσαν κι αυτοί καί μέ κορόιδευαν. Τά ζόριζα καί 'γώ λίγο στις νηστείες, φώναζαν καί οι μαννάδες τους, μήν πάτε μ' αυτόν θά σας χτικιάσει. "Οταν ήταν μικροί, χαίρονταν πού είχαν ένα μεγάλο μαζί τους.
Μετά τί νά κάνω. "Αρχισα νά υποκρίνομαι. "Εκανα παρέα μέ συνομηλίκους. "Εκαναν λάστιχα αυτοί, έκανα κι έγώ. Ρίχναν στό στόχο; έριχνα κι έγώ. Σκότωσα καί κάνα-δυό πουλάκια. Γιά βάστα λέω, τί γίνεται εδώ; Έγώ τό μικρό μου τόν αδελφό τόν είχα δείρει, όταν σκότωσε ένα πουλάκι, τό πήρα καί τό έθαψα, τώρα σκοτώνω έγώ; Τά παράτησα λοιπόν. Μετά έπαιρνα τά συναξάρια, τά βιβλία καί πήγαινα στό δάσος, διάβαζα, προσευχόμουν, ανέβαινα σέ κανένα βράχο νά κάνω τό στυλίτη. Είχα φάει τό πρωί, ήταν γεμάτο τό στομάχι. "Οταν άρχισε νά μέ κόβει ή πείνα, είπα νά κατέβω πρίν εξαντληθώ. Τό ανέβασμα είναι πιό εύκολο από τό κατέβασμα, γιατί όταν κατεβαίνεις δέ βλέπεις.
"Οταν είναι κανείς μικρός καί είναι λίγο ηθικός, σεμνός, τόν κοροϊδεύουν οί άλλοι καί προσπαθούν νά τόν παρασύρουν.Πήγαιναν δύο σέ μιά πόλη, μέ τά καθαρά τους τά ρούχα, γλύστρισε ό έ'νας καί έπεσε. Βρώμισε καί έγινε σάν γουρούνι, μέσα στή λάσπη.
Ό άλλος δέν ένοιωθε άνετα νά είναι δίπλα σ' αυτόν μέ τό καθαρό κοστούμι καί νά τόν κοιτούν ό¬λοι. Γι' αυτό μέ τρόπο έβαλε τρικλοποδιά στον άλλο, έπεσε, λερώθηκε καί έτσι κινιόταν πιό άνετα δίπλα του. Ελέγχονται από κανένα ηθικό παιδί καί προσ¬παθούν νά τό παρασύρουν, γιά νά μήν ελέγχονται.(ο π.Παϊσιος μου είπε…εκδ.Αθ.Ρακοβαλής)
* *
Ό θάνατος είναι αποχωρισμός γιά λίγα χρόνια : Πρέπει νά καταλάβουμε ότι ό άνθρωπος στην πραγματικότητα δέν πεθαίνει. Ό θάνατος είναι απλώς μετάβαση άπό τήν μιά ζωή στην άλλη. Εΐναι ένας αποχωρισμός γιά ένα μικρό διάστημα. "Οπως, όταν πάη κάποιος, ας υποθέσουμε, στο εξωτερικό γιά έναν χρόνο, οι δικοί του στενοχωριούνται, γιατί θά τόν αποχωρισθούν γιά έναν χρόνο, ή αν λείψη δέκα χρόνια, έχουν στενοχώρια γιά τόν αποχωρισμό των δέκα χρό¬νων, έτσι πρέπει νά βλέπουν καί τόν αποχωρισμό άπό τά αγαπημένα τους πρόσωπα με τόν θάνατο.
"Αν πεθάνη, ας υποθέσουμε, κάποιος καί οι δικοί του είναι ηλικιωμένοι, νά πουν: «Μετά άπό καμμιά δεκαπενταριά χρόνια θά ανταμώσουμε». "Αν είναι νεώτεροι, νά πουν: «Μετά άπό πενήντα χρόνια θά ανταμώσουμε». Πονάει φυσικά κανείς γιά τόν θάνατο κάποιου συγγενικού του προσώπου, άλλα χρειάζεται πνευματική αντιμετώπιση. Τί λέει ό "Απόστολος Παύλος; «"ίνα μη λυπήσθε καθώς καί οι λοιποί οί μη έχοντες ελπίδα»^'. Πόσες φορές θα τόν έβλεπε εδώ στην γη; Κάθε μήνα; Νά σκεφθεί ότι εκεί θά τόν βλεπη συνέχεια. Μόνον όταν δέν έχη καλή ζωή αυτός πού φεύγει, δικαιολογούμαστε νά ανησυχούμε. "Αν λ.χ. ήταν σκληρός, τότε, αν πραγ¬ματικά τόν αγαπάμε και θέλουμε νά συναντηθούμε στην άλλη ζωή, πρέπει νά κάνουμε πολλή προσευχή γι' αυτόν.(π.Παισϊου εκδ.Ι.Μ.Σουρωτής-Θεσσαλονίκη)
* * *
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ του ανθρώπου είναι καρπός τής θείας Αγάπης και ό σκοπός για τον οποίο δημιουργήθηκε είναι να γίνη κοινωνός τής Αγάπης.
Ό Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, άπό υπεραφθονία αγάπης, διότι «δέν έπρεπε να είναι αθέατο το φως, ούτε ή θεία δόξα να είναι χωρίς μάρτυρες.


Δέν έπρεπε να παραμένη αν-απόλαυστη ή αγαθότητα τοϋ Θεού, ούτε να μένουν ανενεργά όλα τα άλλα τα περί τήν θεία φύση αγαθά, χω¬ρίς να ύπάρχη εκείνος ό οποίος θα τα απολάμβανε και θα γινόταν μέτοχος τους». «Ό Θεός μας έπλασε για να γί¬νουμε κοινωνοί θείας φύσεως και μέτοχοι τής αιωνιότητας Του και για να φανούμε όμοιοι με Αυτόν θεούμενοι δια τής θείας Χάριτος»
* * *
Κάποτε, στό Κουτλουμουσιανό Κελλί του Αγίου Σπυρίδωνος, τό Κερκυραίϊκο, ενώ είχε πλησιάσει ή εορτή τοϋ Αγίου, δεν είχαν βρή ακόμη ψάρια, καί οι Πα¬τέρες ανησυχούσαν. Τά Καλογέρια έλεγαν στον Γέροντα νά αγοράσουν βακαλάο, μιά πού δέν βρήκαν ψάρια. ΌΓέροντας τους έλεγε:
-Κάντε υπομονή, ό "Αγιος Σπυρίδων θά μας φέρη ψάρια. Καί συνέχεια έκανε κομποσχοίνι.
Ένώ είχαν χάσει πιά τήν υπομονή τους τά Καλογέρια καί ήταν καταστενοχωρεμένα, γιατί ή ώρα είχε πλησιά¬σει καί έπρεπε νά μαγειρέψουν, ακούνε ξαφνικά νά χτυπάν τήν πόρτα. Ανοίγουν καί τί νά ιδούν! Δύο ψαράδες μέ δυό πανέρια γεμάτα ψάρια νά ζητάνε τόν Γέροντα. Φώναξαν οί υποτακτικοί τόν Γέροντα, άλλ' οί ψαράδες είπαν:
- Δέν είναι αυτός ό Γέροντας. Σ' εμάς ήρθε ένας άλ¬λος Γέροντας καί μας είπε: «Νά πάτε τά ψάρια στό Κελλί του Αγίου Σπυρίδωνος, πού πανηγυρίζει, καί θά πληρωθήτε μέ καλή τιμή. "Αν θέλετε, νά σας δώσω καί καπάρο». Ό Γέροντας κατάλαβε τό θαύμα καί τους πέρασε στό Ναό νά προσκυνήσουν. Μόλις αντίκρισαν τήν Εικό¬να του Αγίου Σπυρίδωνος, είπαν:
Νά, αυτός ήταν ό Γέροντας πού μας είπε νά φέρου¬με εδώ τά ψάρια!
Τους λέει τότε ό Γέροντας:
-"Αχ, βρέ παιδιά, δέν παίρνατε τό καπάρο από τόν "Αγιο, γιά νά τό έχουμε ευλογία!

* * *
«Ναί, στον λαό μας υπάρχει άσβεστο το βλογημένο καντηλακι της αγάπης, καί σάν παρου¬σιαστεί αφορμή, μονομιάς ανάβει μιά πανηγυ¬ρική φωτοχυσία... Τώρα κατάλαβα καλά, πώς όλοι οι Έλληνες έχουνε μέσα τους τούτο τό τί¬μιο ξύλο, κι ας μή φαίνεται, ας τό κρύβει ό χα¬ρακτήρας τους. Κακοί, αληθινά κακοί κι αμε¬τακίνητοι πολύ λίγοι υπάρχουνε ανάμεσα μας...» (Φώτη Κόντογλου, Ευλογημένο Καταφύγιο)



Ό Θεός θά κάνει καλά τό παιδί σου.Η ανίατη ασθένεια χτύπησε τήν πόρτα του σπιτιού του στην Γαλλία. Τό μικρό παιδί του είχε προσβληθεί. "Ετρεξε πα¬ντού από γιατρό σέ γιατρό. Ελπίδα καί φως, όμως, από πουθενά δέν έβλεπε. Όλοι τόν απογοήτευαν. Βρισκόταν σέ απελπιστική κατάσταση, όταν συνάντησε κάποιον "Ελληνα, πού βρισκόταν στην Γαλλία καί του μίλησε γιά τό "Αγιον Όρος καί τόν γέροντα Παΐσιο. Τόν πληροφόρησε ότι ό γέροντας αυτός έχει βοη¬θήσει πολλούς ανθρώπους μέ τήν Χάρη του Θεού καί μάλιστα σε χειρότερη κατάσταση άπ' ό,τι βρισκόταν εκείνος.
"Εφυγε τότε ό πατέρας γιά τήν Ελλάδα κι ήρθε στό "Αγιον "Ορος. Πήγε μαζί μέ τόν Μ.... Ι.... στον Γέροντα. Μόλις τόν α¬ντίκρισε στην αυλή, άρχισε νά τόν παρακαλά γιά τό παιδί του. Ό Γέροντας, όμως, του εξηγούσε ότι εκείνος δέν μπορούσε νά κάνει τίποτα κι ότι μόνο ό Θεός μπορεί.
Ό πατέρας, όμως, σάν νά μήν άκουγε, συνέχιζε νά παρακα¬λά μέ δάκρυα στά μάτια. Κάποια στιγμή ό Γέροντας ρώτησε πώς λέγανε τό παιδί του κι αφού πληροφορήθηκε τό όνομα του παιδιού, μπήκε στό κελί του, γιά νά προσευχηθεί. Παρακάλεσε τους παρευρισκόμενους νά περιμένουν λίγο έξω.Σέ λίγο ξαναβγήκε έξω ό Γέροντας χαμογελαστός καί είπε:
-Πήγαινε στό σπίτι σου κι ό Θεός θά βοηθήσει τό παιδί σου νά γίνει καλά!
"Εφυγε ό πατέρας καί τήν άλλη μέρα επέστρεψε αεροπορι¬κώς στην Γαλλία. Όταν έφτασε στό σπίτι του, μέ έκπληξη είδε τό παιδί του όρθιο καί γερό νά παίζει. Γεμάτος χαρά ζήτησε α¬πό τήν σύζυγο του καί τόν μικρό νά τόν πληροφορήσουν γιά τό τί είχε γίνει.
Ό μικρός του διηγήθηκε ότι, όπως ήταν άρρωστος στό κρε¬βάτι του, μπήκε ξαφνικά μέσα στό δωμάτιο ένας παππούς μέ ρά¬σα, πλησίασε κοντά στό κρεβάτι του, τόν χάιδεψε καί τόν ευλό¬γησε. Μόλις εξαφανίστηκε ό παππούς, έγινε τελείως καλά. (Ό¬λη ή περιγραφή του μικρού γιά τόν παππού πού είχε δει έμοιαζε απόλυτα στον Γέροντα.)
Ό πατέρας θέλησε νά μάθει τί ώρα έγιναν όλα αύτά' κι όταν του είπαν, έμεινε κατάπληκτος κι έκανε τό σταυρό του, γιατί ή¬ταν ή ώρα εκείνη, πού ό Γέροντας μπήκε στό κελί του καί προ¬σευχόταν γιά τό παιδί.
Ό πατέρας γεμάτος ευγνωμοσύνη γιά τήν γρήγορη επέμβα¬ση του Χριστού δι' ευχών του σκεύους εκλογής Του, γέροντα Παϊσίου, έσπευσε σάν τόν ευγνώμονα λεπρό νά έρθει αμέσως στό "Αγιον Όρος, γιά νά ευχαριστήσει τόν Γέροντα γιά τήν με¬γάλη του φιλανθρωπία κι αγάπη.