Δεν μπορείς να ακολουθείς σωστά τον Χριστό, χωρίς να απορριφθείς απ’τον κόσμο που τον σταύρωσε.

Ή ακαταμάχητη δύναμη

Ο Αείμνηστος μητροπολίτης Αργολίδος Χρυσόστομος Δέληγιαννόπουλος (1985) υπη­ρέτησε ως στρατιωτικός ιερέας στην Αλβανία, κατά τον έλληνοϊταλικό πόλεμο του '40. Οι μαρτυρίες που ακολουθούν είναι από το προσωπικό του ημερολό­γιο και από προφορικές διηγήσεις του. Αποδεικνύ­ουν, πώς ή θεία Κοινωνία ήταν μεγάλη δύναμη, πού θωράκιζε τους "Ελληνες αγωνιστές στο μέτωπο.
...9 Μαρτίου 1940. Ήμερα Κυριακή. Κυριακή της Όρθοδοξίας και μνήμη των αγίων Σαράντα.
Στό μέτωπο της Αλβανίας είναι παρών ό ίδιος ό Μουσολίνι και κατευθύνει προσωπικά την περίφημη εαρινή επίθεση.
Νιώθω μια ψυχική αγαλλίαση, συνδυασμένη με έντονη νευρικότητα. Ενώ δηλαδή νωρίς το πρωί ετοιμαζόμασταν για να τελέσουμε στο σπίτι πού μέ­ναμε τη θεία λειτουργία, ξαφνικά άρχισε καταιγι­σμός πυρός από όλμους του αντίπαλου πυροβολικού.
—- Παπούλη μου, μου λέει ό διοικητής, πώς να κάνουμε σήμερα λειτουργία;
— Σήμερα ακριβώς επιβάλλεται να λειτουργή­σουμε, απάντησα εγώ, για να μπούμε κάτω από την προστασία του θεού.
Ό διοικητής τελικά υποχώρησε, κι έτσι απολαύ­σαμε τη θεία μυσταγωγία με μια ωραία χορωδία από τους στρατιώτες, ενώ ό γύρω χώρος είχε μεταβληθεί σε κόλαση φωτιάς.
Στη λειτουργία αυτή ζήσαμε τη θαυμαστή παρουσία του Χρίστου: Δυο φορές στη διάρκεια της οβίδες πυροβολικού έγλειψαν την άκρη του τοίχου του σπιτιού μας, έπεσαν στον απέναντι χώρο και βυ­θίστηκαν στο χώμα χωρίς να εκραγούν. "Αν έσκα­ζαν, θα σκοτωνόμασταν όλοι μέσα στο σπίτι... Τη μέρα αυτή κοινώνησαν ό υποδιοικητής, ό υπασπι­στής καί πολλοί στρατιώτες του συντάγματος.
Τελειώνοντας όμως τη λειτουργία, ένα θλιβερό γεγονός ήρθε να μας δώσει ένα καλό μάθημα. Μερι­κοί στρατιώτες, αντί να έρθουν να λειτουργηθούν, προτίμησαν να προφυλαχθούν μέσα σ' ένα υπόγειο χαράκωμα. Κι ενώ ό τόπος αυλακωνόταν από τις οβίδες, μια άπ' αυτές έπεσε μέσα στο χαράκωμα, σκό­τωσε τέσσερις άνδρες καί τραυμάτισε άλλους τρεις. Ό ένας μάλιστα βρέθηκε αποκεφαλισμένος...
Την Κυριακή, στις 30 Μαρτίου του '41, ξεκίνησα πολύ πρωί για το πρώτο τάγμα, οπού λειτούργησα καί κήρυξα. Κοινώνησαν γύρω στους πεντακόσιους άνδρες. Το χέρι μου πιάστηκε καί πονούσε φοβερά από τη συνεχή μετάδοση της θείας Κοινωνίας.
"Αλλοτε πάλι αναγκάστηκα να λειτουργήσω γο­νατιστός σε αντίσκηνο, γιατί έξω έβρεχε συνεχώς. Οι στρατιώτες παρακολούθησαν τη θεία λειτουργία μέσα στη βροχή, καί στο τέλος κοινώνησαν τα άχρα­ντα Μυστήρια. Τι συγκινητικό θέαμα! Μέσα στ' άγρια βουνά, καί με βροχή, να προσέρχονται οι στρατιώτες, για να ενωθούν με τον Σωτήρα Χριστό.
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη ΘείαΛειτουργία.
Εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου)

Ό Θεός δεν μας εγκαταλείπει
Στήν κατάσταση πού είναι σήμερα οί άνθρωποι, ό,τι τους λέει ό λογισμός κάνουν. "Αλλοι είναι με χάπια, άλλοι παίρνουν ναρκωτικά... Κάθε τόσο τρείς-τέσσερις ξεκινούν να κάνουν μια καινούργια θρησκεία. 'Ανάλογα, λίγα γίνονται, εγκλήματα, δυστυχήματα κ.λπ. Βοη­θάει ό Θεός. Ήρθε ένας στο Καλύβι καί μου λέει: «"Εχεις καμμιά κιθάρα;» Πίνει χασίς, έχει όρεξη να μιλάει - δεν σε ρωτάει αν έχεις εσύ όρεξη - θέλει καί μια κιθάρα!! "Αλλοι βαρέθηκαν την ζωή τους καί θέλουν να αυτο­κτονήσουν ή να κάνουν κανένα κακό, για να γίνη σαματάς. Βαρέθηκαν την ζωή τους καί δεν ξέρουν τί να κάνουν. Μου είπε Ένας: «Θέλω να με γράψουν οί εφημερίδες ότι είμαι ήρωας». Οί άλλοι χρησιμοποιούν μερικούς τέτοιους καί κάνουν την δουλεία τους. Πάλι καλά, ανάλογα, λίγα γίνονται.
Το καλό είναι πού δεν μας εγκαταλείπει ό θεός. Ό Καλός Θεός τον σημερινό κόσμο τον φυλάει με τα δυο Του χέρια- παλιότερα μόνο με το ένα. Σήμερα, μέσα στους τόσους κινδύνους πού ζεί ό άνθρωπος, ό Θεός τον φυλάει όπως ή μάνα το μικρό παιδί, όταν άρχίζη να περπατάει. Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ό Χριστός, ή Πα­ναγία, οί "Αγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Που θα ήταν ό κόσμος, αν δεν βοηθούσαν!... Το μεγαλύτερο πο­σοστό των ανθρώπων παίρνει χάπια καί είναι σε μια κατάσταση... "Αλλος μεθυσμένος, άλλος απογοητευ­μένος, άλλος ζαλισμένος, άλλος από τους πόνους ξενυχτισμένος. "Ολοι αυτοί βλέπεις να οδηγούν αυτοκί­νητα, μοτοσυκλέτες, να κάνουν επικίνδυνες δουλειές, να χειρίζωνται επικίνδυνα μηχανήματα. Είναι όλοι αυτοί σε κατάσταση να οδηγούν; Μπορούσε να είχε σακατευθή ό κόσμος. Πώς μας φυλάει ό Θεός καί δεν το καταλα­βαίνουμε!
Παλιά, θυμάμαι, πήγαιναν οί γονείς μας στα χωρά­φια καί πολλές φορές μας άφηναν στην γειτόνισσα να μας προσέχει μαζί με τα παιδιά τα δικά της. 'Αλλά τότε ήταν ισορροπημένα τα παιδιά. Μια ματιά έρριχνε ή γει­τόνισσα καί έκανε τις δουλειές της καί εμείς παίζαμε ήσυχα. "Ετσι καί Ο Χριστός, ή Παναγία, οί "Αγιοι παλιά με μια ματιά παρακολουθούσαν τον κόσμο. Σήμερα καί ό Χριστός καί ή Παναγία καί οί "Αγιοι τον έναν πιάνουν από 'δώ, τον άλλον από 'κεϊ, γιατί οί άνθρωποι δεν είναι ισορροπημένοι. Τώρα είναι μια κατάσταση... Θεός φυ-λάξοι! Σάν μια μητέρα να εχη δυό-τρία προβληματικά παιδιά, το ένα λίγο χαζούλικο, το άλλο λίγο άλλοίθωρο, το άλλο λίγο ανάποδο, να εχη καί κανά-δυό της γειτό­νισσας να τα προσέχει, καί το ένα να άνεβαίνη ψηλά καί να κινδυνεύη να πέση κάτω, το άλλο να παίρνη το μα­χαίρι να κόψη τον λαιμό του, το άλλο να πάη να κάνη κακό στο άλλο, και αυτή συνέχεια να βρίσκεται σε εγρή­γορση, να τα παρακολουθη, και εκείνα να μην καταλα­βαίνουν την αγωνία της. "Ετσι και ό κόσμος δεν κατα­λαβαίνει την βοήθεια του θεού. Με τόσα επικίνδυνα μέσα που υπάρχουν σήμερα θα είχε σακατευθή, αν δεν βοη­θούσε ό Θεός.
Άλλα έχουμε και Πατέρα τον Θεό καί Μάνα την Παναγία καί αδέλφια τους Αγίους καί τους Αγγέλους, πού μας προστατεύουν.
Πόσο μισεί ό διάβολος το ανθρώπινο γένος και θέ­λει να το εξαφάνιση! Καί εμείς ξεχνούμε με ποιόν πα­λεύουμε. Να ξέρατε πόσες φορές ό διάβολος τύλιξε την γη με την ουρά του, για να την καταστρέψη! Δεν τον αφή­νει όμως ό Θεός- του χαλάει τα σχέδια. Καί το κακό πού πάει να κάνη το ταγκαλάκι, ό Θεός το αξιοποιεί καί βγά­ζει μεγάλο καλό. Ό διάβολος τώρα οργώνει, ό Χριστός όμως θα σπείρη τελικά.
Καί πάντα βλέπουμε ότι ό Καλός Θεός στις μεγάλες δοκιμασίες δεν αφήνει να περάσουν περισσότερες από τρεις γενιές, για να ύπάρχη προζύμι. Πριν την Βαβυλώ­νια αιχμαλωσία οι Ισραηλίτες έρριξαν σε ένα ξεροπή­γαδο την φωτιά από την τελευταία θυσία πού έκαναν, ώστε να βρουν μετά από την ίδια φωτιά καί να αρχίσουν πάλι τις θυσίες. Καί πράγματι, μετά από εβδομήντα χρό­νια, όταν επέστρεψαν, βρήκαν από εκείνη την φωτιά καί άρχισαν τις θυσίες. Σέ κάθε δύσκολη περίοδο δεν παρα­σύρονται όλοι. Ό Θεός διατηρεί μία ζύμη για τις επόμε­νες γενιές. Οι Κομμουνιστές δούλεψαν εβδομήντα πέντε χρόνια καί κράτησαν εβδομήντα πέντε χρόνια· πάλι τρεις γενιές. Οι Σιωνιστές πόσα χρόνια έχουν πού δουλεύουν, αλλά ούτε επτά χρόνια δεν θα κρατήσουν.
(Π.Παίσιος-Εκδ.Ι.Ησυχ.Ευαγγ.Ι. ο Θεολόγος-Θεσσαλονίκη.)

Οικειότητα με τα άγρια ζώα.
Η μεγάλη αγάπη του γέροντα Παϊσίου προς τον Θεό και την εικόνα τον άνθρωπο, πλημμύριζε την καρδιά του κα! το ξεχείλισμα της αγκάλιαζε καί την άλογη κτίση. Ιδιαίτερα αγαπούσε τα αγρία ζώα, καί αυτά ένιωθαν την αγάπη του καί τον πλησίαζαν.
"Ενα έλαφάκι ερχόταν καί έτρωγε από τα χέρια του. Του έκανε ένα σταυρό στο μέτωπο με μπογά. Ειδοποίησε τους κυνηγούς να μην κυνηγούν κο­ντά στο Μοναστήρι καί να προσέξουν αυτό το ελάφι με τον σταυρό, όπου καί αν το βρουν, να μην το χτυπήσουν. Άλλα δυστυχώς, ένας κυνηγός περι­φρονώντας την εντολή του, κάποια ήμερα είδε το ελαφάκι καί το σκότωσε. Ό Γέροντας στενοχωρήθη­κε πολύ καί είπε μια προφητεία πού επαληθεύτηκε στο ακέραιο. Δεν αναφέρεται ,γιατί το πρόσωπο αυ­τό ζει μέχρι σήμερα.
Στό δάσος γύρω από το Μοναστήρι ζουν αρ­κούδες. Μια συνάντησε ο Γέροντας σε στενό μονο­πάτι, ενώ ανέβαινε στο Μοναστήρι με ένα γαϊδουράκι φορτωμένο. Ή αρκούδα μαζεύτηκε στην άκρη, για να πέραση ο Γέροντας. Αυτός πάλι της έκανε νόημα με το χέρι να πέραση πρώτη. «Καί αυτή», διηγείτο χαριτολογώντας, «άπλωσε το πόδι της καί μου πιασε το χέρι, για να περάσω εγώ». Της είπε: «Αύριο να μην εμφανισθής εδώ κάτω, γιατί περιμέ­νω κόσμο. Άλλοιώς θα σε πιάσω από το αυτί καί θα σε δέσω μέσα στο παχνί».
"Ελεγε ότι ή αρκούδα έχει έναν εγωισμό. "Οταν βρεθή σε κίνδυνο, δείχνει ότι δεν φοβάται, αλλά με­τά φεύγει τρέχοντας.
Μια αρκούδα ερχόταν συχνά, είχε εξοικειωθή μαζί του καί ό Γέροντας την τάιζε. Τίς ήμερες πού ερχόταν κόσμος στο Μοναστήρι ό Γέροντας την προειδοποιούσε να μην εμφανίζεται καί προκαλή έτσι φόβο στους ανθρώπους. (Η αρκούδα μερικές φο­ρές παρέβαινε την εντολή του Γέροντα, εμφανιζό­ταν απροσδόκητα καί όσοι την έβλεπαν τρόμαζαν. Πολλοί την είχαν δει μεταξύ αυτών καί ή Καίτη Πατέρα, όπως διηγήθηκε: «Ανέβαινα μια νύχτα στο Μοναστήρι με φακό για να προλάβω την θεία Λει­τουργία. "Ακουσα έναν θόρυβο, έριξα το φως καί
είδα ένα ζώο κάτι σαν σκυλί μεγάλο. Με ακολούθη­σε καί, όταν έφθασα, ρώτησα τον π. Παίσιο, αν το σκυλί είναι του Μοναστηρίου. Απάντησε: "Σκυλί εί­ναι αυτό; Για κοίταξε καλά. Αρκούδα είναι"».
(Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου..Ι.Ησυχ.Αγ.Ι.Πρόδρομος Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής.)

Ό μέθυσος Ιερέας
Ένας Επίσκοπος είχε στην περιοχή του έναν Ιερέα, τον παπα-Γιάννη, ευλαβικό και σ' ό­λους αγαπητό. Μάλιστα στην αγία πρόθεση αργού­σε λίγο, γιατί διάβαζε πολλά ονόματα.
Είχε όμως ένα φοβερό ελάττωμα· του άρεσε το κρασί. "Οσο καλός ήταν στα καθήκοντα του, τόση αδυναμία είχε στο πιοτό. Πολλοί του έλεγαν να κό­ψει αυτό το πάθος, το τόσο αταίριαστο σε λειτουργό του Θεοΰ. Το καταλάβαινε κι ό ίδιος, έκλαιγε με πα­ράπονο, έκανε μερικές προσπάθειες, αλλά σε λίγες μέρες άρχιζε πάλι τα ίδια.
Μια μέρα πού είχε πάλι υποκύψει στο πάθος του, πήγε στην εκκλησία και, όπως ήταν μισοζαλισμένος, έβαλε «Ευλογητός» κι άρχισε τη θεία λειτουργία. Παραχώρησε όμως ό Θεός και κάποια στιγμή παρα­πάτησε μέσα στο ιερό, οπότε του έπεσαν από τα χέ­ρια τα τίμια Δώρα.
Πάγωσε άπ' το φόδο του. "Επεσε κάτω κλαίγο­ντας κι άρχισε να μαζεύει με τη γλώσσα το Σώμα και το Αίμα του Χρίστου. "Ενιωθε την ενοχή να τον πνί­γει, γιατί το έπαθε επειδή ήταν ζαλισμένος από το κρασί.
Πήγε στον επίσκοπο κι εξομολογήθηκε το φρι­κτό του αμάρτημα. Κι εκείνος την άλλη μέρα, υστέ­ρα από πολλή περίσκεψη, κάθησε στο γραφείο του και πήρε την πέννα στο χέρι. "Επρεπε να κινήσει τη διαδικασία για την καθαίρεση του παπα-Γιάννη, αλλά...
Εκεί πού το χέρι του επισκόπου στεκόταν διστα­κτικό, βλέπει ξαφνικά σαν σε δράμα να βγαίνουν μέσ' από τον τοίχο του δωματίου χιλιάδες άνθρωποι. Είχαν μάτια πονεμένα και περνούσαν μπροστά του φωνάζοντας:
— "Οχι, Δέσποτα, μην τιμωρείς τον παπά, μηντον καθαιρέσεις, συγχώρεσε τον!
Περνούσαν αμέτρητες στρατιές ανθρώπων, άν­δρες, γυναίκες, παιδιά, καλοντυμένοι ή φτωχοντυ­μένοι, αληθινό συλλαλητήριο ψυχών. Κι όλοι χειρο­νομούσαν προς το μέρος του, φώναζαν και παρακα­λούσαν επίμονα:
— "Οχι, Σεβασμιώτατε, μην το κάνεις αυτό, μη διώξεις τον Παπά μας! Αυτός μας θυμάται και μας βοηθάει σε κάθε λειτουργία, μας λυπάται αληθινά,είναι φίλος μας! Μην τον καθαιρέσεις! Μη! Μη!Μη!...
Κράτησε αρκετή ώρα αυτή ή οπτασία. Ό επί­σκοπος, έκπληκτος, παρακολουθούσε αυτή την ανθρωποθάλασσα να φωνάζει και να Ικετεύει για τον μέθυσο ιερέα. Κατάλαβε πώς ήταν οι ψυχές των νεκρών πού μνημόνευε ό παπα-Γιάννης όταν λει­τουργούσε. Κι αυτή ή μνημόνευση τους ανακούφιζε πολύ, όσο το νερό τον διψασμένο στην καλοκαιριά­τικη ζέστη. "Να ή χειροπιαστή απόδειξη", σκέφτη­κε, "πώς οι προσευχές μας αναπαύουν τις ψυχές των νεκρών". "Υστερα έστειλε και κάλεσε τον ιερέα.
— Δεν μου λες, παπα-Γιάννη, μνημονεύεις πολλά ονόματα στην αγία πρόθεση όταν λειτουργείς;
— Εκατοντάδες, Σεβασμιώτατε. Δεν τα έχω με­τρήσει.
— Γιατί το κάνεις αυτό και καθυστερείς τη λει­τουργία; τον μάλωσε τάχα ό επίσκοπος.
Λυπάμαι πολύ τους πεθαμένους, γιατί δεν έχουν από άλλου βοήθεια, παρά μόνο άπ' τίς ευχές της Εκκλησίας. Γι' αυτό παρακαλώ τον "Υψιστο να τους αναπαύσει. "Εχω ένα βιβλίο και γράφω μέσα όλα τα ονόματα πού μου δίνουν για μνημόνευση. Αυτή την τάξη παρέλαβα από τον πατέρα μου, πού ήταν επίσης παπάς
.— Καλά κάνεις, συμφώνησε ό επίσκοπος, έχουν ανάγκη οί ψυχές. Συνέχισε να κρατάς την τάξη αυτή. Πρόσεξε μόνο να μην ξαναμεθύσεις. Από σήμερα δεν θα ξαναβάλεις κρασί στο στόμα σου. Αυτός είναι ό κανόνας πού σου δίνω. Είσαι συγχωρημένος.
Πραγματικά, ό παπα-Γιάννης ελευθερώθηκε ορι­στικά από το πάθος του πιοτού. Μόνο πού στέκει στην προσκομιδή περισσότερο τώρα, μνημονεύοντας τα ονόματα των «τεθνεώτων».
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη ΘείαΛειτουργία.
Εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου)

Κάνε το σταυρό σου καί περιφρόνησε το διάβολο
Άφησέ τον αυτόν, μου έλεγε ό π. Πορφύριος για το διάβολο. Μην του δίνεις σημασία. Όσο του δίνεις σημασία, τόσο περισσότερο σε πλησιάζει. "Αν θέλεις να τον διώξεις, να τον απομακρύνεις από κοντά σου, πάψε να του δίνεις σημασία. Περιφρόνησε τον. Μόνο ή περιφρόνηση του αξίζει. Από τη στιγμή πού θα αρχί­σει να την εισπράττει, θα αρχίσει καί θα υποχωρεί. Μέχρι πού, τελικά, θα τραπεί σε φυγή. Ή περιφρόνηση αποτελεί το δεύτερο όπλο, μετά τον Τίμιο Σταυρό, κατά του διαβόλου!Καί τον μεν Τίμιο Σταυρό τον φοβάται καί, κυριολεκτικά, τον τρέμει καί τρέπεται σε άτακτη φυγή. Την δε περιφρόνηση δεν την αντέχει. Γιατί είναι υπερόπτης καί σκάει από το κακό του! Έξαλλου, αυτή ή υπεροψία ήταν αιτία να εκπέσει καί να γίνει αυτό πού έγινε. Εισέπραξε την τιμωρία του.
(Π.Πορφύριος- Ανθολόγιο Συμβουλών-.Ι.Ησυχ. Μεταμόρφωση Σωτήρος .Μήλεσι.)