-ΟΙ ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΙΚΟΙ-

Ή αδικία είναι μεγάλη αμαρ­τία. Όλες οί αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, ή αδικία δεν έχει· μαζεύει οργή Θεού. Φοβερό! Αυτοί που άδικούν, βά­ζουν φωτιά στο κεφάλι τους. Κάνουν αυτά πού κάνουν, δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι' αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώ­στιες κ.λπ. καί σου λένε: «Κάνε προσευχή να γίνω καλά». Τα περισσότερα κακά πού συμβαίνουν είναι από αδι­κίες. "Οταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία ή περιουσία, ζουν οί άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα καί μετά τα δίνουν, όσα μάζεψαν, στους γιατρούς. «Άνεμομαζώματα-άνεμοσκορπίσματα».. Άλλα και πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν άλειωτοι, είναι και από αυτό· κάποια αδικία έχουν χάνει.
Θυμάμαι ένας δικηγόρος, πού έκανε πολλές αδικίες, πόσο βασανίσθηκε στο τέλος της ζωής του. Εξασκούσε το επάγγελμα του σε μια επαρχία πού είχε πολλούς κτη­νοτρόφους. Εκεί, φυσικά, γίνονταν και αγροζημίες και πολλοί βοσκοί έτρεχαν σ' αυτόν τον δικηγόρο, γιατί με πονηρά επιχειρήματα έπειθε και τον αγρονόμο και τον ειρηνοδίκη. Έτσι οί καημένοι γεωργοί πολλές φορές όχι μόνο δεν έβρισκαν το δίκαιο για τα σπαρτά πού τους κα­τέστρεφαν τα κοπάδια, αλλά έβρισκαν και τον μπελά τους. ΄Ολοι τον ήξεραν τον δικηγόρο αυτόν και κανείς τίμιος άνθρωπος δεν τον πλησίαζε. Ακόμη και ό Πνευ­ματικός να δήτε τί συμβούλεψε έναν ευαίσθητο βοσκό.Ό βοσκός αυτός είχε ένα μικρό κοπάδι χαί μία σκύλα. Μια φορά πού ή σχύλα είχε γεννήσει, έδωσε τα κουτα­βάκια σε άλλους και κράτησε μόνον την μάνα. Εκείνο το διάστημα είχε χαθεί μια προβατίνα και είχε αφήσει το άρνάκι της πού θήλαζε. Αυτό, επειδή δεν είχε μάνα, έτρε­χε πίσω από την σκύλα και θήλαζε από αυτήν, ή οποία ένιωθε και ή ίδια ανακούφιση. Έτσι τα δύο ζώα είχαν συνηθίσει και το ένα έβρισκε το άλλο. Ό καημένος ό βο­σκός, όσο καί να προσπαθούσε να τα ξεχωρίσει, εκείνα έσμιγαν. Επειδή ήταν ευαίσθητος ό βοσκός, σκέφθηκε να ρωτήση τον Πνευματικό εάν τελικά τρώγεται το κρέας του αρνιού ή όχι. Ό Πνευματικός, έχοντας ύπ' όψιν του καί την φτώχεια του βοσκού, σκέφτηκε λίγο και του είπε: «Το αρνί αυτό, παιδί μου, δεν τρώγεται, γιατί θήλασε από την σκύλα, αλλά ξέρεις τί να κάνης; Επειδή όλοι οι άλλοι βοσκοί πηγαίνουν δώρα στον δικηγόρο τον δείνα αρνιά και τυριά, να του πάς και συ αυτό το αρνί να το φάη. Μόνον αυτός έχει ευλογία να το φάη, γιατί όλος ό κόσμος ξέρει πού είναι άδικος». Οταν είχε γεράσει πια ό άδικος αυτός δικηγόρος και έπεσε στο κρεββάτι, υπέ­φερε χρόνια από εφιάλτες και δεν μπορούσε να κοιμηθή. Τον χτύπησε και ημιπληγία και δεν μπορούσε ούτε να μιλήση. Προσπάθησε ό Πνευματικός να τον κάνη τουλά­χιστον να γράψει τις αμαρτίες του, αλλά είχε χάσει και τον έλεγχο, και αναγκαζόταν να του διαβάζει την ευχή των Επτά Παίδων, για να κλείσει λίγο τα μάτια του να κοιμηθεί. Του διάβαζε και εξορκισμούς, για να γαληνέψει λίγο, μέχρι πού αναπαύθηκε, και ας ευχηθούμε ό θεός να τον ανάπαυση πραγματικά.
(Με πόνο και Αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο.-π.Παϊσίου εκδ.Ι.Ης.Αγ.Ι.Θεολόγου-Σουρωτή.)

Ή οπτασία του Σαρακηνού
Είχε πάει κάποτε ένας Σαρακηνός στη Διόσπολη για ορισμένες εργασίες. Εκεί συνάντησε έναν θαυ­μάσιο ναό του αγίου Γεωργίου. Αμέσως πρόσταξε τους υπηρέτες του να μεταφέρουν τα πράγματα του επάνω στο γυναικωνίτη του Ναού, οπού έεγκαταστάθηκε κι ό ίδιος. "Υστερα είπε να βάλουν μέσα στο ναό καί τις δώδεκα καμήλες του, παρά τις διαμαρ­τυρίες καί τις παρακλήσεις των Ιερέων. Μόλις όμως οι καμήλες μπήκαν στην Εκκλησία, έπεσαν στο έδα­φος νεκρές, ενώ ό ανηψιός του Ηγεμόνα έμεινε να θαυ­μάζει την ακαταμάχητη δύναμη του αγίου Γεωρ­γίου.
Την άλλη μέρα, καθώς ό Ιερέας τελούσε τη θεία λειτουργία, ό Σαρακηνός τον παρακολουθούσε από τον γυναικωνίτη.Τότε ό φιλάνθρωπος Θεός του άνοιξε τα μάτια της ψυχής, καί τι βλέπει; Τον Ιερέα να σφάζει ένα μικρό παιδί καί να χύνει το αίμα του μέσα στο άγιο ποτήριο, ενώ το σώμα του να το κόβει καί να το τοποθετεί στο ιερό δισκάριο!
"Οταν τελείωσε το κοινωνικό, παρατηρούσε ό Σαρακηνός απορημένος τον Ιερέα να μεταδίδει στο λαό τις σάρκες καί το αίμα του παιδιού.
Μετά τη λειτουργία πήρε ό Ιερέας τα καλύτερα πρόσφορα καί τα πήγε φιλοδώρημα στο Σαρακηνό.
— Τί είναι αυτά; ρώτησε εκείνος.
— Αυτά, αφέντη μου, είναι ψωμιά πού προσφέ­ρουν οι πιστοί. Με αυτά λειτουργούμε στην Εκκλη­σία μας.
— Άπ' αυτά πήρες καί λειτούργησες σήμερα; ρώ­τησε θυμωμένος εκείνος. Δεν σε είδα εγώ, πού έσφα­ξες το παιδί κι έδωσες τη σάρκα καί το αίμα του στολαό; Νομίζεις πώς όλα αυτά δεν τα έβλεπα, κακούργε καί φονιά;
Ό Ιερέας τρόμαξε. Δόξασε το Θεό καί είπε:

Πιστεύω, αφέντη μου, πώς ό Θεός σ' έχει κα­τατάξει στη χορεία των σωζόμενων, άφού σε αξίωσε να δεις τέτοιο φρικτό μυστήριο. Αύτη τη θεωρία πο­τέ δεν αξιώθηκα εγώ να τη δω, αλλά βλέπω πάντα μπροστά μου ψωμί καί κρασί. Έμείς πιστεύουμε πώς ό άρτος και ό οίνος, πού προσφέρουμε στη λειτουρ­γία μας, είναι Σώμα καί Αίμα Χρίστου, μα τούτο το θαυμάσιο δεν το βλέπει ό καθένας.
Ακούγοντας την εξήγηση ό Σαρακηνός, θαύμα­σε καί αποφάσισε να γίνει χριστιανός. Βαπτίστηκε, πήγε στο Σινά, έγινε μοναχός, καί αργότερα επι­σφράγισε με το μαρτύριο την ορθόδοξη πίστη του.
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία. Εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου.)
* * *



ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΜΕΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΑΜΕΝΕΙ.
(Άγ.Ισίδωρος πηλουσιώτης)


Τα Μάγια
- Γέροντα, πολλοί πιστεύουν ότι τους έχουν κάνει μάγια. Πιάνουν τα μάγια;
- Εάν ο άνθρωπος έχει μετάνοια και έξομολογήται, δεν πιάνουν. Για να πιάσουν τα μάγια, θα εχη δώσει κάποιο δικαίωμα ό άνθρωπος. Θα αδίκησε κάποιον, θα κόροιδεύει καμμιά κοπέλα κ.λπ. Τότε θα πρέπει να μετανοησει, να ζήτηση συγχώρηση, να έξομολογηθεί, να τακτοποιηθεί και να επανόρθωσει αυτό πού έκανε. Γιατί αλλιώς, και όλοι οι παπάδες να του διαβάσουν εξορκισμούς, δεν λύ­νονται τα μάγια. Άλλα και μάγια να μην του έκαναν, και μόνον το άχτι της αδικημένης ψυχής αρκεί για να τον βασανίζει.


Ή δύναμη τής προσευχής .
Στο Άγιο Όρος ζούσε παλαιότερα ο π.Εφραίμ ,Μοναχός τής Μεγίστης Λαύρας, ό όποιος είχε το διακόνημα να επιβλέπει τους τράγους πού είχαν για πάχυνση.
Κάποτε, τις Αποκριές τής Μεγάλης Τεσσαρακο­στής, ενώ ήταν πανσέληνος, καί ό Πατήρ Έφραίμ, έκανε κομποσχοίνι, άκουσε όχλαγωγία μεγάλη χωρίς φασαρίες, μόνο φωνές: «"Ωχ! "Ωχ!...»
«Θα είναι ξένοι αυτοί οί άνθρωποι καί εύθυμούν», σκέφθηκε. .
Βγαίνει λοιπόν έξω στο φεγγάρι, αλλά τί να ιδή! Πε­ρίπου τριακόσιους δαίμονες να αδημονούν, καί ό αρχη­γός τους να λέη:
-Για δες! ένας σκελετωμένος καλόγηρος να μας καθυστερεί μέρες την φάλαγγα, καί να μη μπορούμε να πάμε στον κόσμο τώρα για τα αποκριάτικα γλέντια και ξεφαντώματα!
(Αγιορείτες και Αγιορείτικα.π.Παϊσίου.εκδ.Ι.Μονής Αγ.Ι.Θεολόγου-
Σουρωτής.)