Ό άρτος πού έγινε πέτρα-Τί βάσανα έχει ό κόσμος-Αρρώστιες από δαιμονική επήρεια

Ό άρτος πού έγινε πέτρα.

Την εποχή του Ιερού Χρυσοστόμου (4ος αι.) ζούσε κάποιος πλούσιος, πού άνηκε μαζί με τη γυναίκα του, στην αίρεση του Μακεδονίου. Κάποτε, ακούγοντας τη διδαχή του αγίου, μετανόησε και επέστρεψε στην αλήθεια της μιας, αγίας, καθολικής καί αποστολικής Εκκλησίας. Ή γυναίκα του όμως, ενώ με το στόμα ομολογούσε την πίστη της στο ορθόδοξο δόγμα, με την καρδιά της ακολουθούσε την αίρεση.
Σέ μια μεγάλη γιορτή λοιπόν της Εκκλησίας, πού συνήθιζαν να κοινωνούν πολλοί χριστιανοί, συνέβη το έξης περιστατικό:
Ή γυναίκα του πλουσίου πήγε κρυφά στους Ιερείς των αιρετικών για να κοινωνήσει. Δεν κοινώνησε όμως, άλλ' αφού πήρε στα χέρια της τον άρτο, τόν έδωσε κρυφά στη δούλη της να τον φυλάξει, χωρίς κανείς άλλος ν' αντιληφθεί αυτό πού έκανε.
‘Οταν αργότερα γινόταν ή θεία λειτουργία των Ορθοδόξων, ή γυναίκα πήγε φανερά με τον άνδρα της στην Εκκλησία για να κοινωνήσει. Σάν ήρθε ή σειρά της, πήρε τον άγιο ‘Αρτο από το χέρι του Ιερού Χρυσοστόμου, αλλά δεν τον έβαλε στο στόμα της, μετέλαβε κρυφά τον άρτο των αιρετικών.
Αμέσως όμως συγκλονίστηκε από ένα θαύμα: Ό άρτος των αιρετικών μετατράπηκε σε πέτρα μέσα στο στόμα της!
Ή γυναίκα φοβήθηκε. Με δυνατή φωνή διηγή¬θηκε σ5 όλους το περιστατικό και πίστεψε ολόψυχα στην ορθόδοξη Εκκλησία.
Ό άγιος Ιωάννης τοποθέτησε την πέτρα εκείνη στο σκευοφυλάκιο, για να θυμίζει το θαύμα.
* * *
Κάποτε, σε απόσταση ενός μιλίου από το χωριό, μερικά παιδιά έβοσκαν τα ζώα τους. Ενώ έπαιζαν, συμφώνησαν μεταξύ τους να τελέσουν τη θεία λει¬τουργία, όπως έβλεπαν να γίνεται από τον ιερέα στο ναό. Ανέδειξαν λοιπόν έναν «πρεσβύτερο» και δυο άλλους «διακόνους». Υστερα πλησίασαν σ' ένα λείο βράχο, οπού σαν σε θυσιαστήριο τοποθέτησαν άρ¬τους κι ένα πήλινο δοχείο με κρασί.
Ό «πρεσβύτερος» στάθηκε στη μέση και οι «δι¬άκονοι» δεξιά κι αριστερά του. "Αρχισε λοιπόν να λέει την ευχή της αναφοράς ενώ οι «διάκονοι» έκα¬ναν αέρα με τα φακιόλια τους αντί για ριπίδια. Ό μικρός «πρεσβύτερος» ήξερε την ευχή της αναφοράς, γιατί συνήθιζε στις άγιες συνάξεις να στέκεται — όπως όλα τα παιδιά — μπροστά στο άγιο βήμα, κι έτσι ν' ακούει και να μαθαίνει τις ευχές.
Άφού έγιναν όλα σύμφωνα με την εκκλησιαστική τάξη κι ενώ ετοιμάζονταν να τεμαχίσουν τους άρ¬τους, συνέβη κάτι φοβερό: "Επεσε φωτιά από τον ουρανό κι έκανε στάχτη όλα όσα είχαν προσκομίσει καί τον ίδιο το βράχο. Δεν έμεινε το παραμικρό ίχ¬νος!
Τα παιδιά από τον τρόμο τους έπεσαν κάτω κι έμειναν εκεί μισοπεθαμένα, χωρίς να μπορούν ν' αρθρώσουν λέξη. Οι γονείς ανησύχησαν με την καθυ¬στέρηση τους. Ψάχνοντας, τα βρήκαν σ' αυτή την κατάσταση καί τα μετέφεραν στο χωριό. Ρωτούσαν επίμονα να μάθουν ποια ήταν ή αιτία της εκστάσεώς τους, αλλά δεν έπαιρναν απάντηση.
Οταν αργότερα τα παιδιά συνήλθαν, διηγήθη¬καν όσα έκαναν καί έπαθαν. Σύντομα πληροφορή¬θηκε το θαυμαστό γεγονός ο Επίσκοπος, πού πήγε με όλους τους κληρικούς στον τόπο του θαύματος καί είδε τα σημάδια της ουράνιας φωτιάς. Τότε λοιπόν έβαλε τα παιδιά σε μοναστήρι, ενώ πάνω στον τόπο της φωτιάς έχτισε Εκκλησία καί γύρω απ' αυτήν μία ωραία μονή.
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη ΘείαΛειτουργία.
Εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου)

Τί βάσανα έχει ό κόσμος
Ατέλειωτα είναι τα βάσανα του κόσμου. Μια γενική αποσύνθεση, οικογένειες, μικροί-μεγάλοι. Κάθε μέρα ή καρδιά μου γίνεται κιμάς. Τα περισσότερα σπίτια είναι γεμάτα από στενοχώριες, από αγωνία, από άγχος. Μόνο στα σπίτια που ζουν κατά Θεόν είναι καλά οί άνθρωποι. Στά άλλα, διαζύγια, άλλοι χρεωκοπημένοι, άλλοι άρρω¬στοι, άλλοι τρακαρισμένοι, άλλοι με ψυχοφάρμακα, με ναρκωτικά!... Λίγο-πολύ όλοι, οι καημένοι, έχουν έναν πόνο. Ιδίως τώρα, δουλειές δεν έχουν, χρέη από 'δώ, βά¬σανα από 'κεί τους τραβούν οί Τράπεζες, τους βγάζουν από τα σπίτια, ένα σωρό! Και δεν είναι μια καί δυο μέ¬ρες! Και αν ένα-δυό παιδιά σε μια τέτοια οικογένεια είναι γερά, αρρωσταίνουν από αυτήν την κατάσταση. Πολλές οικογένειες από αυτές μια μέρα να είχαν το αμέριμνο, την ξενοιασιά των μοναχών, θα είχαν το καλύτερο Πάσχα.
Τί δυστυχία υπάρχει στον κόσμο! "Οταν κανείς πονάει καί ενδιαφέρεται για τους άλλους και όχι για τον εαυ¬τό του, τότε όλο τον κόσμο τον βλέπει σαν σε ακτινογρα¬φία με τις ακτίνες τις πνευματικές... Πολλές φορές, εκεί πού λέω την ευχή, βλέπω μικρούτσικα παιδάκια, τα καη¬μένα, να περνούν μπροστά μου θλιμμένα και να παρα¬καλούν τον Θεό. Τα βάζουν οι μανάδες τους να κάνουν προσευχή, γιατί έχουν προβλήματα, δυσκολίες στην οικο¬γένεια καί ζητούν βοήθεια από τον Θεό. Γυρίζουν το κουμπί στην ίδια συχνότητα, και έτσι επικοινωνούμε!
(Π.Παίσιος-Εκδ.Ι.Ησυχ.Ευαγγ.Ι. ο Θεολόγος-Θεσσαλονίκη)

Αρρώστιες από δαιμονική επήρεια
Με επισκέφθηκε στο κελί μου μία κυρία τελείως απελπισμένη, πού κινδύνευε να πεθάνει από τη λύπη της. Αιτία ήταν ο άνδρας της, πού υπέφερε πολύ από άσθμα, όπως μου έλεγε, και τον λυπόταν, αλλά δεν μπορούσε να τον βοηθήσει, κι αυτό την στενοχωρούσε. Εγώ όμως είδα άλλα πράγματα. Θα σε βοηθήσω, της είπα, εσύ όμως δέχεσαι να κάνεις αυτό πού θα σου πω; Θα κάνω ό,τι μου πείτε, μου απάντησε. Της λέω: Θα φύγεις τώρα άπ' εδώ και θα πάς στο σπίτι σου. Θα μπεις από την κυρία είσοδο καί θα πάς στο δωμάτιο οπού βρίσκεται ό άρρωστος άνδρας σου. Θα μείνεις λίγο μαζί του καί θα προσέξεις τί θα κάνει. Έπειτα θα σηκωθείς καί θα του πεις: Θέλω να βγω για καμιά ώρα στην αγορά για ψώνια. Εσύ όμως δε θα πάς στην αγο¬ρά, αλλά θα κάνεις τον κύκλο του σπιτιού καί θα μπεις, από την πίσω πόρτα, στην κουζίνα, πού συνορεύει με το δωμάτιο του. Πρόσεξε όμως να μη σε αντιληφθεί. Εκεί στην κουζίνα θα μείνεις περίπου μια ώρα καί θα στήσεις αυτί, ν' ακούσεις τί θα κάνει. Όταν έρθει ή ώρα, θα βγεις από την πίσω πόρτα, θ μπεις από εμπρός στο δωμάτιο του. Πάλι θα προσέξεις τί θα κάνει, μόλις σε δει.
Ή κυρία έκανε όπως της είπα. Την άλλη μέρα ξα¬ναήρθε. Τί έγινε; τη ρώτησα. Μόλις μπήκα, μου λέει, από την μπροστινή πόρτα, στο δωμάτιο του συζύγου μου, άρχισε να βήχει δυνατά, να φτύνει κάτω καί να μου κάνει πικρά παράπονα, ότι δεν τον αγαπώ, δεν τον λυπάμαι καθόλου και τον αφήνω μόνο του να υπο¬φέρει. Έπειτα από λίγο του είπα, ότι θα βγω στην αγορά για καμιά ώρα. Νέα βηξίματα καί παράπονα. Όταν μπήκα στην κουζίνα, παρατήρησα ότι στο δωμάτιο του ανδρός μου επικρατούσε άκρα ησυχία. Πέρασε μια ώρα καί ξαναγύρισα κοντά του. Μόλις άνοιξα την πόρτα καί με είδε, άρχισε πάλι ό βήχας καί τα παράπονα ότι, όση ώρα έλειψα, υπέφερε πολύ, έβηχε, φώναζε για βοή¬θεια καί πάρα λίγο να πεθάνει ολομόναχος.
Κατάλαβες τώρα, τί συμβαίνει; τη ρώτησα. Τα έχω μπερδεμένα, δεν ξέρω τί να υποθέσω, μου απάντησε. Θα σου τα εξηγήσω εγώ, της είπα.
Ό άνδρας σου έχει μέσα του δαιμόνιο. Το είδα από τη στιγμή πού ήρθες χθες. Το δαιμόνιο του έφερε το άσθμα και με το άσθμα του άνδρα σου θέλει να σε ξεκάνει. Εσύ επειδή είσαι πολύ ευαίσθητη καί πονετική, καθώς τον βλέπεις να υποφέρει και να σου κάνει διαρκώς παράπονα ότι δεν ενδιαφέρεσαι γι' αυτόν, όλο καί λιώνεις από τη στενοχώ¬ρια σου. Εκείνος όμως δε στενοχωριέται. Βήχει καί φτύνει καί σου παραπονιέται, μόνο όταν βρίσκεσαι κοντά του, γιατί έχει βάλει στόχο εσένα. Μόλις φεύγεις καί δε σε βλέπει, ησυχάζει.
Ή κυρία με κοίταζε καί σιγά σιγά καταλάβαινε τι συμβαίνει. Της είπα τι να κάνει, για να πολεμήσει το δαιμόνιο καί να γλιτώσει κι αυτή κι ό άνδρας της. Με άκουσε καί τώρα πάνε καλύτερα» (Π.Πορφύριος- Ανθολόγιο Συμβουλών-.Ι.Ησυχ. Μεταμόρφωση Σωτήρος .Μήλεσι.)