ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ενώνοντας τα τρία δάκτυλα μας σφικτά και φέροντας τα στο μέτωπο μας, από όπου πρέπει νά αρχίζουμε τον Σταυρό μας, ομολογούμε ότι πιστεύουμ ότι πιστεύουμε στον Ένα και Τρισυπόστατο Θεό, που ευρίσκεται στον Ουρανό, και που έχει μία φύση και Τρία Πρόσωπα, αδιαίρετα και αχώρι­στα: τον Πατέρα, τον Υίόν, και το "Αγιον Πνεύμα. Άπό το μέτωπο μας πρέπει νά φέρουμε το χέρι μας στή γαστέρα μας (κοιλιά μας), γιά νά ομολογούμε έτσι, ότι άπό τον Ούρανο ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο Χρίστος μας, κατέβηκε στή γη και φόρεσε τή σάρκα τού αμαρτωλού άνθρωπου, με τή γέννηση Του άπό τή γαστέρα της Ύπεραγίας Θεοτό­κου. 'Άν δεν φορούσε ο Χριστός τή σάρκα τού άνθρώπου, γιά νά κρύψει εκεί μέσα τή Θεότητα Του και ερχόταν στή γη, κοντά στους ανθρώ­πους, ως Θεός, όλη ή κτίση θά γινόταν στάκτη. Τόση είναι ή δύναμη και ή δόξα και ή τιμή τού Σωτήρος. Άπό τή γαστέρα μας φέρουμε τό χέρι μας στον δεξιό και αριστερό ώμο, γιά νά ομολογήσουμε και νά πα­ραδεχτούμε, ότι ο αναμάρτητος Χριστός σταυρώθηκε γιά τις αμαρτίες όλου τού κόσμου. Πρέπει νά προσέχουμε τό χέρι μας, ώστε άπό τον δε­ξιό ώμο νά πάει στον αριστερό στο ίδιο ύψος, γιά νά κάνουμε πραγματικό Σταυρό. Άπό τον αριστερό ώμο τεντώνουμε τό χέρι μας προς τά κάτω (προς τή γη), ομολογώντας έτσι ότι ο Σωτήρας, όσο τό "Αγιο Του Σώμα ήταν στον τάφο, κατέβηκε στον ΄Αδη και ελευθέρωσε τους δικαί­ους, και όσους άπό τους αμαρτωλούς πίστεψαν σ’ Αυτόν.
Φέροντας πάλι τό χέρι μας στο μέτωπο μας, στή γαστέρα μας, στον δεξιό και αριστερό ωμο, ομολογούμε και παραδεχόμαστε ότι ο Σω­τήρας μετά τήν αγία Του Ανάσταση ανέβηκε στους Ουρανούς και ότι από εκεί μια μέρα, που κανένας δεν γνωρίζει, πού όμως, όπως λένε οι "Αγιοι Πατέρες, θά είναι Κυριακή τού Πάσχα (Κυριακή θά πει ήμερα Κυρίου), θα κατεβεί πάλιν με μεγάλη δόξα, ώς τρομερός άλλα και δί­καιος Δικαστής, γιά νά κρίνει εκείνη τήν ήμερα ζώντας και νεκρούς. Και εκείνους μεν, που θά έχουν ζήσει σύμφωνα με τον Νόμο και την Αγάπη του θεού ώς πραγματικοί Χριστιανοί, θά τους βάλει στά δεξιά Του, παίρνοντας τους κοντά ΤΟΥ, στην αιώνιο ζωή, στον Παράδεισο, τους δε αμαρτω­λούς που έζησαν μέσα στα ψέματα και τα μίση θα τους βάλει αριστερά Του, εξοριζόμενοι στην αιώνια κόλαση.
Τά δύο δάκτυλα του χεριού μας, πού κρατάμε διπλωμένα, όταν κάνουμε τον Σταυρό μας, το τέταρτο και το πέμπτο, σημαίνουν τις δύο φύσεις του Χριστού. Δηλαδή, ενώ ήταν θεός, έγινε και άνθρωπος, φορώντας τήν ανθρώπινη φύση γιά τή σωτηρία μας. Σημαίνουν ακόμη τά δύο δάκτυλα και τις δύο γεννήσεις του Χριστού μας. Μία γέννηση άπο τον Επουράνιο Πατέρα Του πριν άπό κάθε αιώνα, πριν άπό κάθε χρόνο. Γι’ αυτό και ο Χριστός, όπως και ό Πατέρας, καθώς και το Πνεύμα το "Αγιον, ώς Θεός είναι αιώνιος. Και μία γέννηση άπό τήν Ύπεραγία Θεοτόκο, χωρίς όμως νά έχει δύο Υποστάσεις (δύο Υπάρ­ξεις) ο Χριστός χωρισμένες, Θεότητα και Ανθρωπότητα, άλλα μία Υπόσταση και ένα Πρόσωπο. Είναι δηλαδή, μετά τή σάρκωση Του, Θεάνθρωπος στους αιώνες. "Οταν κάνουμε τον Σταυρό μας, πρέπει νά έχουμε εμπρός στά μάτια της ψυχής μας τον Σταυρό, πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ό Χριστός γιά τις αμαρτίες μας. Νά προσέχουμε, νά μή κάνουμε, ούτε τρίγωνο, ούτε Χ, ούτε άλλα σχήματα, ούτε να παίζουμε μαντολίνο αντί για Σταυρό.


"Οταν ο Χριστός βγήκε από το παλάτι του Πιλάτου, μετά τη μαστίγωση Του καθ' όλη τήν ήμερα από τους στρατιώτες, φορτωμένος τον Σταυρό, και πορευόταν προς τον Γολγοθά, πολλές χιλιάδες Εβραίοι, σάν μανιασμένα θηρία, γεμάτοι μίσος κατά του Χρίστου, άρχισαν να ουρλιάζουν, βρίζοντας, περιγελώντας, κτυπώντας, φτύνοντας και εξευτε­λίζοντας τον Χριστό μας. Και ο Σωτήρας τά δέχτηκε όλα αυτά με υπο­μονή, χωρίς νά οργισθεί, χωρίς νά παραπονεθεί. Με την ίδια απαντοχή και αρχοντιά ας σηκώνουμε και μεις τον δικό μας Σταυρό .Και ποιος είναι αυτός ; Οι δοκιμασίες, οι άρρώστειες, οι φτώ­χειες, οι θάνατοι προσφιλών μας προσώπων, οι κατατρεγμοί, οί κακίες του κόσμου, οι αδικίες, οί συκοφαντίες, οί διωγμοί κλπ., πού θά μας κά­νουν, και πού τά επιτρέπει όλα αυτά ο θεός αποβλέποντας σε κάτι καλύτερο: γιά νά μας συναναστήσει μαζί Του στην πραγματική και αληθινή αιώνια ζωή για την οποία πλαστήκαμε.