Θαύμα του Αγ.Αρσενίου

ΟΠΩΣ μας ανέφερε ο Ιερέας π. Κ.Π. Εφημέριος σε ένα χωριό της περιφέρειας του Άργους, η πεθερά του λίγες μέρες πρίν πέρασε ξαφνικά ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδειο με αποτέλεσμα να παραλύσει όλη σχεδόν η αριστερή της πλευρά καθώς και το σαγόνι της.
Ενώ βρίσκονταν σε μεγάλη στεναχώρια οι συγγενείς της και ανήμερα του Αγ.Αρσενίου του Καππαδόκου επισκέφθηκε την ασθενή μία γνωστή τους κυρία η οποία κρατούσε στα χέρια της βαμβάκι από το Άγιον Έλαιον της κανδήλας του Αγ.Αρσενίου που είχε δοθεί στους προσκυνητές κατά την τέλεση της Αγρυπνίας του Οσίου στον Ι.Ναό μας. Με πίστη ακράδαντη και ευλάβεια άλειψε από το έλαιον το μέτωπο της ασθενούς και αμέσως άρχισε και πάλι να κουνά τα χέρια της και όλα τα χτυπημένα από το εγκεφαλικό σημεία του σώματός της.
Οι Αγίοι λοιπόν δεν είναι απόμακροι από την ζωή και από τις δυσκολίες όπου διαβαίνουμε άλλά πάντα κοντά και πάντα πρόθυμοι, μόλις δουν λίγο ευλάβεια και φιλότιμο, να αγκαλιάσουν και να γλυκάνουν με θαυμαστά σημεία τον πόνο μας
ΟΣΟΙ ικανοποιούνται και βολεύονται μέσα στον υλικό κόσμο καί δεν ανη­συχούν για την σωτηρία της ψυχής τους, μοιάζουν με τα ανόητα πουλάκια πού δεν θορυβούν μέσα στο αυγό, για να σπάσουν το τσόφλι, να βγουν έξω να χαρούν τον ήλιο - το ουράνιο πέταγμα στην Παραδεισένια ζωή -, αλλά παραμέ­νουν ακίνητα καί πεθαίνουν μέσα στο τσόφλι του αυγού.
ΑΥΤΟΙ πού φοβούνται τον θάνατο καί αγαπούν την μά­ταιη ζωή, φοβούνται ακόμη καί τα μικρόβια, καί επόμενο είναι να βρίσκονται συνέχεια νικημένοι από την δειλία που τους κρατάει πάντα στην πνευματική αυτή νέκρα

Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ δυστυχώς (κοσμική) μόρφωση συνέχεια παραμορφώνει τους ανθρώπους, ακόμη καί αυτήν την όμορ­φη φύση του Θεού, καί κάνει αφύσικη την ζωή των ανθρώ­πων με το άγχος πού τους προσθέτει συνέχεια καί οδηγεί καθημερινώς εκατοντάδες ανθρώπων (ακόμη καί μωρά παιδιά με άγχος) στις ψυχαναλύσεις καί στους ψυχιάτρους καί κτίζει συνεχώς Ψυχιατρεία καί μετεκπαιδεύει ψυχιά­τρους - ενώ οι περισσότεροι ψυχίατροι ούτε Θεό πιστεύ­ουν ούτε ψυχή παραδέχονται. Επομένως, πώς είναι δυ­νατόν αυτοί οι άνθρωποι να βοηθήσουν ψυχές, ενώ καί οι ίδιοι είναι γεμάτοι από άγχος;

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ χάρη έχει ένα μικρό λουλούδι του Θεού παρά ένας σωρός χάρτινα ψεύτικα λουλούδια· όπως διαφέρει και το Άϋλον από το νάϋλον.(ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ π.Παϊσίου εκδ.Ι.Μ.Σουρωτής Θεσσαλονίκη)
Όταν σε βρίζει ό εχθρός σου
ΟΤΑΝ σε βλέπω μπερ­δεμένη προσεύχομαι πολύ για σένα, μου είπε μια φορά ο π.Πορφύριος.
-Κι' είμαι συχνά μπερδεμένη, είπα.
-Οταν κάποιος εχθρός σου σε βρίζει, σε βλαστημάει, εσύ να βλέπεις την ψυχούλα του και να τη χαϊδεύεις με την προσευχή και την αγάπη, είπε.
"Οταν ή κόρη σου κάνει αταξίες μη την κοιτά­ζεις, κάνε πώς δεν δίνεις προσοχή και χάιδεψε την ψυχούλα της με αγάπη και προσευχή και να δεις πώς θα ησυχάσει. Τα καλά σου αισθήματα επιδρούν στους άλλους καλά και τα κακά σου κακά, είπε.
-Το ξέρω, αντείπα. Βλέπω πώς όταν δεν αισθά­νομαι καλά για κάποιον είναι και αυτός κακός μαζί μου κι' όταν αισθάνομαι όμορφα είναι μαζί μου καλός κι' αυτός.

ΗΤΑΝ Παρασκευή προ της Τυρινής και ό Γέρον­τας Πορφύριος θα πήγαινε στα Χανιά. Είχα την μεγάλη χαρά να τον πάω στο αεροδρόμιο. Στήν οδό Β. Κωνσταν­τίνου, μετά το Χίλτον, ήμουν πίσω από ένα αυτοκί­νητο πού είχε μέσα δύο νέες κοπέλλες. Μπροστά άπ' αυτές ήταν μία νεκροφόρα με τον νεκρό. Ή νεαρή οδηγός προσπαθούσε επίμονα να αλλάξει λωρίδα για να μην είναι πίσω από την νεκροφόρα, άλλα εις μάτην γιατί είχε πολλή κίνηση. Γέλασα και είπα:
-Γέροντα, ή κοπελίτσα φοβάται και προσπαθεί ν' αλλάξει λωρίδα.
-Το κατάλαβες, είπε ό Παππούλης. Κι' όμως δενυπάρχει θάνατος. Δεν είναι παρά ή γέννησίς μας στην άλλη ζωή. Τότε ήρθε στη μνήμη μου αυτό πού ό άγιος Μά­ξιμος ό Όμολογητής λέει για τον θάνατο «όπως το κυοφορούμενο για να ζήσει όταν θα γεννηθεί πρέπει να τελειοποιήσει μέσα στην μήτρα της μητέρας του όλα τα σωματικά όργανα, έτσι και ό άνθρωπος για να ζήσει στην άλλη ζωή όταν θα γεννηθεί σ' αυτήν δια του θανάτου πρέπει να τελειοποιήσει όλα τα πνευματικά του όργανα. Αλλιώς θα πεθάνει, κι' αυτός είναι ό πνευματικός θάνατος».(ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ )

* * *
Ο ΟΣΙΟΣ Ιωάννης ό Δαμασκηνός έζησε στα χρόνια της βασιλείας Λέοντος Γ' του Ίσαύρου (717-741), Πατρίδα του ήταν ή Δαμασκός της Συρίας, έδρα τότε του αραβικού χαλιφάτου.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, μπαίνει κι αυτός στην υπηρεσία του χαλιφάτου σαν πρωτοσύμβουλος. Με την κήρυξη της εικονομαχίας από τον Λέοντα "Ισαυρο ό Ιωάννης αποδύεται με την πέννα του στον α­γώνα υπέρ των Ιερών Εικόνων καί αποκα­λεί τους Εικονομάχους αιρετικούς καί αντίθεους.
Ό Λέων θέλησε να τον εκδικηθεί. Πλαστογραφεί λοιπόν μία επιστολή του Ιωάννη καί τη στέλνει στον χαλίφη της Δαμάσκου. Μ' αυτή την επιστολή ζητούσε τάχα ό όσιος από τον Βασιλιά να τον γλυτώσει από τα χέρια του χαλίφη.
Ό άρχοντας οργισμένος καλεί τον Ιωάννη καί, χω­ρίς να του επιτρέψει ν' απολογηθεί, διατάζει να του κό­ψουν το δεξί χέρι. Σέ λίγο το ιερό εκείνο χέρι πού στη­λίτευε τους Εικονομάχους κόπηκε, καί βαμμένο στο αίμα του κρεμάστηκε στην αγορά σε δημόσια θέα.
Το βράδυ ό όσιος στέλνει μεσίτες καί ζητά το χέρι του να το ενταφιάσει. Μόλις το φέρνουν, το παίρνει καί κατευθύνεται στο Εκκλησάκι πού είχε στο σπίτι του. Πλησιάζει στην Εικόνα της Ύπεραγίας Θεοτόκου, πέ­φτει με το πρόσωπο καταγής, τοποθετεί το κομμένο χέρι στη θέση του καί παρακαλεί καί θρηνεί καί στενά­ζει:
«Δέσποινα πάναγνη, Μητέρα του Θεού μου, ή δεξιά μου κόπηκε για τίς σεπτές εικόνες. Δεν αγνοείς την αφορμή που οργίστηκε ό Λέων. Πρόφθασε γρήγορα λοιπόν καί γιάτρεψε το χέρι μου για να συγγράφει με ρυθμό καί αρμονία ύμνους, για σε καί τον Υιό σου καί για την υπεράσπιση πίστεως ορθοδόξου. "Οσα ζητήσεις δύνασαι ως του Θεού Μητέρα!»

Αυτά είπε με δάκρυα ό όσιος κι αποκοιμήθηκε. Βλέ­πει τότε τη Θεομήτορα στην εικόνα της, να τον κοιτάζει με ιλαρότητα καί πονετικά να του λέει:
- Για κοίτα! Το χέρι σου θεραπεύτηκε. Μη στενοχω­ριέσαι άλλο. Κάνε το όμως, καθώς μου υποσχέθηκες.
Ξυπνά ό Ιωάννης καί βλέπει κατάπληκτος το χέρι του θεραπευμένο καί συγκολλημένο. Ήταν τόση ή χα­ρά του, ώοτε όλη εκείνη τη νύχτα έψαλλε εγκώμια και ευχαριστίες στην Παναγία.
Ή θαυμαστή θεραπεία τον έχει συγκλονίσει βαθιά καί τον οδηγεί σε μία μεγάλη απόφαση. Ελευθερώνει τους δούλους του, μοιράζει την περιουσία του καί ξεκι­νά ελεύθερος από κάθε βιοτικό για τη μονή του αγίου Σάββα με τον σκοπό να μονάσει.
Έκεί δείχνει απαράμιλλη υπακοή καί ταπείνωση στον γέροντα του. Δεν κάνει τίποτε χωρίς την ευλογία του. Κάποτε όμως ό γείτονας του μοναχός τον πίεσε να γράψει ένα νεκρώσιμο ύμνο. Εκείνος συνέθεσε το τροπάριο «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα...» καί το έψαλε κατανυκτικά από το κελλί του.
Ό γέροντας τυχαία τον ακούσε. Κι επειδή του είχε απαγορεύσει να συγγράφει και να ψάλλει, τον κανόνι­σε με το επιτίμιο να καθαρίσει όλα τα αποχωρητήρια της Μονής. Ό Ιωάννης υπάκουσε πρόθυμα, αρχίζον­τας από το αποχωρητήριο του μονάχου πού έμενε στο διπλανό κελλί.
Ύστερ' από λίγες ημέρες παρουσιάζεται ή Ύπεραγία Θεοτόκος στον γέροντα, την ώρα πού κοιμόταν, και του λέει:
- Γιατί έφραξες τέτοια πηγή, πού αναβλύζει ουράνιο νέκταρ; "Αφησε τη να τρέξει, για να ποτίσει ολόκληρη την οικουμένη.
Από τότε ο Όσιος, με την ευλογία πια του γέροντα του, σαν άλλος χείμαρρος πνευματικός, άρχισε να ψάλλει, να στιχουργεί, να μελοποιεί καί να συγγράφει προς δόξαν Θεού, της Παναγίας Μητέρας Του καί των Αγίων.